Όσοι έχουν να διατυπώσουν κάτι διαφορετικό στο Κυπριακό, οφείλουν να το αναφέρουν χωρίς περιστροφές. Μια από τις πολλές στρεβλώσεις που κυνηγά το εθνικό θέμα, είναι η προσφυγή στην ανέξοδη συνθηματολογία, που χαρακτηρίζει διαχειριστές και μη. Είναι η οδός της πεπατημένης, να υποστηρίζεται ένα αφήγημα, το οποίο είναι αποδεδειγμένα αδιέξοδο.
Κάποιοι βολεμένοι, πολλές φορές έχουν την τάση να κρύβονται πίσω από τους τρίτους, από ταμπέλες, διακηρύξεις, που δεν υποστηρίζονται από πολιτικές δράσεις. Επί της ουσίας αποφεύγουν την αλήθεια. Και η αλήθεια δεν είναι το γνωστό αφήγημα ότι «είμαστε αδύνατοι», ότι «δεν έχουμε επιλογή» και ότι πρέπει να ακούμε τις παραινέσεις τρίτων και να ικανοποιούνται οι αξιώσεις της κατοχικής Τουρκίας. Η αλήθεια βρίσκεται στις πραγματικότητες.
Και αυτές αφορούν το γεγονός ότι το Κυπριακό που είναι εν πολλοίς τουρκικό πρόβλημα, καθώς από την Άγκυρα δημιουργήθηκε, μπορεί μόνο να επιλυθεί εάν αρθούν τα κατοχικά δεδομένα και όχι να νομιμοποιηθούν. Η πραγματικότητα δεν είναι η αναγνώριση των τετελεσμένων, που θα φέρουν μια βολική ταμπέλα, που οι μεν θα τη “διαβάζουν” διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία και οι δε συνομοσπονδία. Και στο τέλος αυτό που θα ισχύει είναι η τουρκική εκδοχή, που θα διασφαλίζει τον εσαεί έλεγχο ολόκληρου του νησιού.
Δύσκολη χρονιά για το Κυπριακό
Το 2021 θα είναι δύσκολη χρονιά για το Κυπριακό. Προετοιμάζονται εξελίξεις, όπως και στα ελληνοτουρκικά, χωρίς ωστόσο, να διαφοροποιούνται τα δεδομένα ως προς την τουρκική επιθετική συμπεριφορά. Ήδη αναπτύσσονται διάφορα αφηγήματα. Κάποιοι κινδυνολογούν, άλλοι προωθούν σενάρια που συζητούνται παρασκηνιακά (τέθηκαν και προς την τουρκική πλευρά).
Προετοιμάζουν το έδαφος; Κάνουν ασκήσεις επί χάρτου; Επιχειρούν να διαμορφώσουν κοινή γνώμη; Μάλλον αιθεροβατούν, γιατί πρώτον δεν έχουν τέτοια επιρροή, ούτε και υπάρχει έδαφος στην κοινωνία για σενάρια συνομοσπονδίας, δύο χωριστών κρατών. Το αφήγημα αυτό όπως αναπτύσσεται προέρχεται από τη λεγόμενη “ρεαλιστική” σχολή σκέψης του Κυπριακού, κυρίως από τη δεξιά πτέρυγα των οπαδών της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας.
Η αποτυχία της ακολουθούμενης πολιτικής στο Κυπριακό οδηγεί σε νέες εκδοχές, σε χειρότερα -φευ- σενάρια. Όταν, για παράδειγμα, διαπιστώνεται ότι η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία δεν θα λειτουργήσει και ότι είναι τόσο στρεβλωτική που θα σπρώξει τη χώρα στον πάτο και πιο βαθιά ακόμη, η εναλλακτική επιλογή δεν μπορεί να είναι ένα ακόμη βήμα προς τις τουρκικές διαχρονικές επιδιώξεις.
Ο «νέος ρεαλισμός»
Έρχεται το Σαββατοκύριακο η απεσταλμένη του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών Τζέιν Χολ Λουτ, για να έχει επαφές. Να προετοιμάσει το έδαφος για τη σύγκληση άτυπης Πενταμερούς Διάσκεψης, μια προδιαγεγραμμένη εξέλιξη, που αποφασίσθηκε ήδη. Το μόνο μήνυμα, που μπορεί να λάβει από τη Λευκωσία και με έντονο τρόπο και να το μεταφέρει πίσω στη Νέα Υόρκη η κ. Λουτ είναι ένα:
Πως δεν γίνεται σε καμία περίπτωση αποδεκτή συζήτηση για δύο κράτη και για συνομοσπονδία. Αυτή η έντονη και κατηγορηματική θέση θα βοηθήσει να διορθωθούν, όσο αυτό μπορεί να γίνει, οι “εξομολογήσεις” και οι γκάφες, (κατά τον μάλλον ηπιότερο χαρακτηρισμό) του παρελθόντος.
Να σημειώσουμε τέλος πως ο τέως υπουργός Οικονομικών και νυν αναπληρωτής πρόεδρος του ΔΗΣΥ Χάρης Γεωργιάδης, σε άρθρο του στην Καθημερινή ανήμερα Πρωτοχρονιάς, αναφέρθηκε σε «νέο ρεαλισμό». Η τοποθέτηση του είναι μιας ανάγνωσης και ερμηνείας, επιβεβαιώνει τον Αρχιεπίσκοπο στα όσα είπε στην πρόσφατη συνέντευξή του για τις προεδρικές εκμυστηρεύσεις και φαίνεται πλέον πως δεν τους ξεφεύγουν και είναι η θέση τους:
«Είναι η ώρα για ένα νέο ρεαλισμό. Πρέπει να ζυγίσουμε σωστά τα δεδομένα, να αποφασίσουμε τι πρέπει οπωσδήποτε να διαφυλάξουμε αλλά και τι μπορούμε ρεαλιστικά να διεκδικήσουμε. Πρέπει να λάβουμε δύσκολες αποφάσεις και να μιλήσουμε ξανά τη γλώσσα της αλήθειας. Μόνο έτσι θα διασφαλίσουμε τα συμφέροντα και την επιβίωση του κυπριακού Ελληνισμού».
