Προξενεί εντύπωση ότι όλες, σχεδόν, οι δυνάμεις της Αριστεράς (και φυσικά δεν προσμετρώ στην Αριστερά την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ), εγκλωβισμένες στα στερεότυπα τους, έχουν προβεί προεξάρχοντος του ΚΚΕ σε λαθεμένες τοποθετήσεις για το “Ταμείο Ανάκαμψης” που πρόσφατα έδωσε στη δημοσιότητα η Κομισιόν.
Έτσι, λοιπόν, όλες σχεδόν οι δυνάμεις της Αριστεράς θεωρούν υπόρρητα και παραπλανητικά ότι το ύψος των κεφαλαίων του “Ταμείου Ανάκαμψης” της Ε.Ε και ειδικότερα το ύψος των χρημάτων που θα κατευθυνθούν στη χώρα μας, είναι μάλλον ικανοποιητικό και για τούτο δεν ασκούν ουδεμία κριτική για το σχετικό ύψος τους.
Αγνοούν φαίνεται ή υποτιμούν και υποβαθμίζουν ότι το “Ταμείο Ανάκαμψης” των 750 δις ευρώ είναι μόλις το 5% και λιγότερα του ΑΕΠ της Ε.Ε και το ποσό αυτό εκτείνεται σε 4 έτη, 2021-2024, ενώ την ίδια ώρα η Γερμανία μόνη της και εδώ και τώρα και όχι σε μια τετραετία, δίνει για την αντιμετώπιση της κρίσης πάνω από 2 τρις ευρώ ή το 60% του ΑΕΠ της. Οι αριθμοί μιλάνε μόνοι τους και οι συγκρίσεις με το “Ταμείο Ανάκαμψης” της Ε.Ε είναι καταθλιπτικές. Τα 750 δις παρόλο ότι ακούγονται ως μεγάλο ποσό, δεν είναι παρά “ψίχουλα” μπροστά στο μέγεθος της Ε.Ε.
Περιορίζονται, λοιπόν, οι περισσότερες δυνάμεις της Αριστεράς σε μια κριτική που αφήνει κατά μέρος το ύψος των κεφαλαίων του Ταμείου Ανάκαμψης και αφορά κυρίως τον προσανατολισμό του πακέτου, τον οποίο επικρίνουν ότι έχει απλώς και μόνο βαθύ “ταξικό” προσανατολισμό, αγνοώντας και εδώ ότι έχει ταυτόχρονα σκληρά νεοαποικιακά χαρακτηριστικά, σε όφελος των επικυριάρχων χωρών της Ε.Ε και των πολυεθνικών εταιρειών τους.
Είναι χαρακτηριστική για τούτο η ανακοίνωση του ΚΚΕ για το “Ταμείο Ανάκαμψης”, η οποία δεν λέει τίποτα για το γεγονός ότι τα κεφάλαια που διατίθενται προς αντιμετώπιση της κρίσης από το “Ταμείο Ανάκαμψης” της Ε.Ε συνολικά και ειδικότερα για την Ελλάδα, είναι ανεπαρκέστατα, στην ουσία “ψίχουλα”, μπροστά στην ανάγκη να αναχαιτιστεί η πρωτοφανής κρισιακή λαίλαπα, ενώ ταυτόχρονα πολλά από αυτά είναι δάνεια που θα υπερχρεώσουν την χώρα, ενώ τα υπόλοιπα είναι προγράμματα, κατά τα πρότυπα του ΕΣΠΑ, που κινούνται σε γερμανικές προδιαγραφές και θα συνοδεύονται από νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις και δημοσιονομικές δεσμεύσεις.
Προσθέτει, μάλιστα, η ανακοίνωση του ΚΚΕ ότι “δεν είναι το ύψος των χρηματοδοτήσεων αυτό που καθορίζει τον ταξικό τους χαρακτήρα αλλά ο σκοπός για τον οποίο δίνονται…”
Το ύψος όμως των χρηματοδοτήσεων έχει τεράστια σημασία και δεν μπορεί να ειδωθεί αποσυνδεδεμένα από τον σκοπό για τον οποίο δίνονται και τον πολιτικοκοινωνικό προσανατολισμό τους. Διότι αν τα κεφάλαια που δίδονται για την αντιμετώπιση της κρίσης είναι ελάχιστα, όπως και είναι στη συγκεκριμένη περίπτωση και αν δίδονται με προδιαγραφές οι οποίες δεν έχουν άμεση σχέση με τις ειδικές αναπτυξιακές και παραγωγικές ανάγκες της χώρας, όσο και αν κατανεμηθούν “ταξικά” θα αντιπροσωπεύουν “ψιχία” και θα αδυνατούν να παίξουν τον οποιοδήποτε αντι-υφεσιακό, ανορθωτικό και κοινωνικό τους ρόλο.
Αυτό που χρειάζεται επειγόντως η χώρα προκειμένου να αντιμετωπίσει στοιχειωδώς την κρίση, είναι επαρκή κεφάλαια σε πρωτοφανές για τα δεδομένα της ύψος, που θα αξιοποιηθούν με έναν αναπτυξιακό, παραγωγικό και κοινωνικό προσανατολισμό.
Για να γίνει αυτό, η χώρα χρειάζεται εθνικό νόμισμα και προοδευτική εθνική νομισματική πολιτική, στο πλαίσιο της αποδέσμευσης από την Ε.Ε, και αυτό, πέραν των άλλων, προκειμένου να υπάρξει ικανό “δωρεάν” χρήμα για να εφαρμοστεί ένα μεταβατικό και προοδευτικό σχέδιο και πρόγραμμα οικονομικής ανάταξης και ανασυγκρότησης, που θα εξασφαλίσει θέσεις εργασίας και θα έχει στο κέντρο του την καταπολέμηση των μεγάλων κοινωνικών ανισοτήτων και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Δυστυχώς, όμως, μια τέτοια τοποθέτηση άμεσης προτεραιότητας ως εναλλακτική απάντηση στην κρίση δεν προτείνεται από καμία, σχεδόν, δύναμη της Αριστεράς και όσες ακόμα μιλάνε για έξοδο από την Ε.Ε, την αποσυνδέουν από ένα ρεαλιστικό επίκαιρο μεταβατικό προοδευτικό πρόγραμμα, που μπορεί να ενώσει και να παρακινήσει τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, για να το εφαρμόσει. Και αποσυνδέουν την έξοδο από την Ε.Ε από αυτό το επίκαιρο προοδευτικό πρόγραμμα ανατροπών για να την ταυτίσουν με τον “σοσιαλισμό”, όπως οι ίδιες τον εννοούν και επομένως παραπέμπουν την αποδέσμευση από την Ε.Ε σε έναν απώτερο άγνωστο ορίζοντα, αφού παρακάμπτουν τον μόνο δρόμο για βαθείς κοινωνικούς μετασχηματισμούς που είναι η ανάδειξη και υλοποίηση των μεγάλων επίκαιρων αιτημάτων για εθνική ανεξαρτησία, παραγωγική ανασυγκρότηση, βαθιά δημοκρατία, πλήρη απασχόληση και όσο το δυνατόν δίκαιη κατανομή του εθνικού πλούτου.
Κ.Μ
