Η Πανδημία κατέρριψε πολλές αυταπάτες και ανέδειξε την πραγματικότητα που ισχύει στην Ευρωζώνη με τον πιο σαφή τρόπο αλλά και τις κοινωνικές συνθήκες που βιώνουν οι λαοί της «ανεπτυγμένης» Δύσης.
Η απόφαση του Εurogroup, παρά την προσπάθεια ωραιοποίησής της από την ελληνική κυβέρνηση, η οποία αποδέχτηκε πλήρως το περιεχόμενό της και «κατάπιε» την πρόταση για ευρωομόλογο, απέδειξε την παγίωση της επιβολής της Γερμανικής κυβέρνησης και των δορυφόρων της και την εμμονή στις νεοφιλελεύθερες επιλογές της. Το ουσιαστικό περιεχόμενό της είναι, ότι κάθε χώρα πρέπει να επιλύσει το πρόβλημα μόνη της ή να πάρει δάνειο από το ESM, φυσικά με τα απαραίτητα μνημόνια. Τα κυβερνητικά στελέχη ψεύδονται συνεχώς, προσπαθώντας να ωραιοποιήσουν την κατάσταση. Ο μεν κ. Σταϊκούρας είπε κατ’ αρχήν «η ανάπτυξη θα είναι μηδενική», μετά από λίγες μέρες είπε «η ανάπτυξη θα είναι -4%», άρα ύφεση, και ο Πρωθυπουργός στο χθεσινό του διάγγελμα είπε «η ύφεση θα είναι πολύ μεγάλη για το 2020, αλλά το 2021 θα έχουμε έκρηξη ανάπτυξης»!!!!!
ΠΩΣ?????
Η αλήθεια είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία έχει οικονομία μεγέθους 12 τρις, αποφάσισε να διαθέσει άμεσα μόλις 125 δις πραγματικού χρήματος (όχι με μόχλευση και άλλους τρόπους), για την στήριξη της οικονομίας, δηλαδή περίπου το 1% του ΑΕΠ της. Από αυτά η Ελλάδα μπορεί να πάρει 3,6 – 4,5 δις. Επαρκούν?
Ποιες θα είναι οι πραγματικές ανάγκες?
Απίστευτα μεγαλύτερες. Ο τουρισμός, που συνεισφέρει στο ΑΕΠ της χώρας πολλαπλασιαστικά από 26% – 31%, που μόνο για το 2019 τα ΑΜΕΣΑ έσοδα του τουρισμού ήταν 23,5 δις, έχει ήδη ισοπεδωθεί. Αν λοιπόν η πανδημία του κορωνοϊού, επεκταθεί χρονικά και η οικονομική δραστηριότητα συνεχίσει να υπολειτουργεί μέχρι το τέλος του 2020 (όπως ουσιαστικά είπε ο πρωθυπουργός), η ύφεση θα προσεγγίσει το 12%, η ανεργία το 22,1% και απαιτείται χρηματοδοτική στήριξη, γύρω στα 20 έως 22 δις στην ελληνική οικονομία, για να αντιμετωπιστεί η ύφεση, με δεδομένο μάλιστα ότι η οικονομία της Ελλάδας έχει ήδη συρρικνωθεί όλα τα προηγούμενα μνημονιακά χρόνια.
Συνεπώς οι διακηρύξεις του Πρωθυπουργού, ότι τα χρήματα που δίδονται μπορούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα, δεν έχουν καμία βάση, διότι η ελληνική οικονομία στηρίζεται στις μικρές επιχειρήσεις και στον τουρισμό και ένα μεγάλο μέρος του εργατικού δυναμικού που απασχολείται σε αυτές τις επιχειρήσεις, θα χάσει το εισόδημά του.
Η Πανδημία ανέδειξε τα κοινωνικά προβλήματα και σε άλλες χώρες της Ευρώπης και στις ΗΠΑ. Το 42% – 57% των θανάτων σε χώρες της Ευρώπης (με στοιχεία του London School of economics) ήταν ηλικιωμένοι σε Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία, κ.α, οι οποίοι μάλιστα είχαν πεθάνει αβοήθητοι στα γηροκομεία και καταγράφονταν αργότερα στα συνολικά κρούσματα. Αυτό ως φαινόμενο είναι τρομακτικό και καταδεικνύει όχι μόνο την συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους αλλά και την διάλυση του κοινωνικού ιστού στις χώρες αυτές.
Στην Μέκκα του καπιταλισμού στις ΗΠΑ, η ταξική διάσταση της πανδημίας αναδεικνύει τις τεράστιες κοινωνικές ανισότητες. Δημόσιο σύστημα υγείας ουσιαστικά δεν υπάρχει. Με στοιχεία του 2018 το 10,4% του μη ηλικιωμένου πληθυσμού δηλαδή περίπου 28εκ. Αμερικανοί κάτω των 65 ετών είναι εντελώς ανασφάλιστο, ενώ μόλις το 34% του πληθυσμού έχει πρόσβαση σε κάποιας μορφής δημόσια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Τα κρούσματα «χτυπάνε» τα πιο φτωχά κοινωνικά στρώματα και δη τους Αφροαμερικανούς πχ. στην Λουιζιάνα που μόνο το 32% του πληθυσμού είναι Αφροαμερικανοί, το 70% των θανάτων προέρχεται από αυτούς. Στο δε Μίτσιγκαν από το 14% του πληθυσμού που είναι Αφροαμερικανοί, προέρχεται το 41% των θανάτων.
Από όλα αυτά φαίνεται καθαρά ότι στις συνθήκες νεοφιλελευθερισμού, που ζούμε στην «ανεπτυγμένη» Δύση, η πανδημία χτύπησε τα πιο ευάλωτα και φτωχά κοινωνικά στρώματα. Στην Ελλάδα δε η πανδημία, όπως και σε άλλες χώρες, δεν έχει μόνο συνέπειες ανθρωπιστικές αλλά και οικονομικές και τεράστιες κοινωνικές. Υπάρχει μεγάλος κίνδυνος, όταν τελειώσει η υγειονομική κρίση να αντιμετωπίσουμε μια τεράστια οικονομική και κοινωνική κρίση, όπως άλλες φορές στο ιστορικό παρελθόν, που τους λοιμούς (ασθένειες) τους διαδέχονταν λιμοί (φτώχεια και πείνα).
Για να μην βρεθούμε αντιμέτωποι με τέτοιες καταστροφές, απαιτείται, ο σχεδιασμός και η εφαρμογή ενός προγράμματος παραγωγικής ανασυγκρότησης με την αξιοποίηση των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας, με ενίσχυση μισθών και συντάξεων και φυσικά με νομισματική αυτοτέλεια και εθνική ανεξαρτησία για να μπορεί να υλοποιηθεί. Βέβαια αυτό μόνο ο λαός με τους αγώνες του μπορεί να το επιβάλει.
*Δέσποινα Σπανού, στέλεχος της Λαϊκής Ενότητας
Nuntiusweb