Η Ε.Ε είχε έναν ιερό και απαραβίαστο σιδερένιο κανόνα, μνημείο του απόλυτου νεοφιλελευθερισμού και του δήθεν “ελεύθερου ανταγωνισμού“: την ενιαία, πλήρως “απελευθερωμένη” αγορά, στην οποία απαγορεύονταν δια ροπάλου και με υπέρτατο φρουρό την DG COMP, κάθε κρατική ενίσχυση στις επιχειρήσεις, δημόσιες και ιδιωτικές.
Με την πρώτη μεγάλη κρίση, όπως η σημερινή διπλή υπό εξέλιξη κρίση, το καύχημα του “ελεύθερου ανταγωνισμού“, του απόλυτου νεοφιλελευθερισμού και το πρότυπο της πλήρους παγκοσμιοποιημένης περιοχής, πήγε περίπατο.
Με πρωταγωνιστή, άκουσον-άκουσον, την Γερμανία, η οποία ήταν η σιδερένια φτέρνα της μη κρατικής παρέμβασης, η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε πανικόβλητη, προκειμένου να περισώσει ματαίως την ύπαρξή της και την γερμανική πρωτοκαθεδρία στο πλαίσιο της να επιτρέψει στα κράτη-μέλη να ενισχύσουν αθρόα τις επιχειρήσεις τους, με επιχείρημα ή πρόσχημα την διάσωσή τους ή τη μη εξαγορά τους.
Έτσι, με την δυνατότητα που εδόθη για κρατικές ενισχύσεις των επιχειρήσεων, η Κομισιόν, μέσα σε μια εβδομάδα, ενέκρινε κρατικές ενισχύσεις μυθικού ύψους 1,9 τρις €.
Την μερίδα του λέοντος αυτών των κρατικών ενισχύσεων απέσπασε, ποιος άλλος, η Γερμανία με το 52% του ύψους τους, δηλαδή κρατικές ενισχύσεις περίπου 1 τρις €! Η γερμανική αυτή αδηφαγία δεν είναι καθόλου τυχαία και δείχνει το γιατί η Γερμανία πρωτοστάτησε στην κατάργηση των απαγορεύσεων μέσα στην κρίση να ενισχύουν τα κράτη τις επιχειρήσεις τους. Με αυτήν την επιστροφή στον “προστατευτισμό“, η Γερμανία επιδιώκει με ένα απίστευτο πακτωλό κρατικών παρεμβάσεων να βγει πρώτη από την κρίση και με ακόμα πιο ενισχυμένη τη θέση της στην Ευρώπη και τον κόσμο.
Λογαριάζει, όμως, χωρίς τον ξενοδόχο διότι η ακύρωση των κανόνων της Ε.Ε δεν θα είναι καθόλου προσωρινή, ενώ η ιμπεριαλιστική απληστία της θα οδηγήσει την Ε.Ε σε ακραίους ανταγωνισμούς, σε διαιρέσεις και στη διάλυση.
Δεύτερες και καταϊδρωμένες έσπευσαν να αποσπάσουν μερίδια της τάξης του 17% από το 1,9 τρις € η κάθε μια, η Γαλλία και η Ιταλία, ενώ ακολούθησαν η Ισπανία, η Ολλανδία κ.ο.κ, με ουραγό, όπως ήταν αναμενόμενο, την Ελλάδα η οποία δεν εμφανίζεται καν στο σχετικό πίνακα.
Και δεν εμφανίζεται η Ελλάδα, διότι, αντί να στηρίζει αυτήν την ώρα τις δημόσιες και μάλιστα μονοπωλιακού τύπου, στρατηγικές επιχειρήσεις της , συνεχίζει μέσα στην κρίση να τις ξεπουλά, όπως ξεπουλιέται και όλη η χώρα στους πιστωτές κηδεμόνες της, στην Γερμανία και στο κλαμπ των Βορείων Ευρωπαϊκών χωρών που την ακολουθεί. Αποτελεί αθλιότητα και εθνικό ακρωτηριασμό το γεγονός ότι αυτήν την ώρα η κυβέρνηση προχωρά στο ξεπούλημα όλου του ενεργειακού δυναμικού της χώρας, προωθώντας την εκποίηση της ΔΕΠΑ, του ΔΕΔΔΗΕ, του ΑΔΜΗΕ αλλά και της ΔΕΗ, ενώ σχεδιάζει να προχωρήσει κανονικά και το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων που έχει εξαγγελθεί για ότι το δημόσιο έχει απομείνει στην χώρα.
Η Γερμανία, ήδη, χορήγησε κρατική ενίσχυση 3 δις στηνAdidas, 1,18% των κρατικών ενισχύσεων που απέσπασε, προσέφερε στον ταξιδιωτικό όμιλο TUI, 550 εκ στην αεροπορική εταιρεία Condor και διαπραγματεύεται την ενίσχυση με 9 δις της Lufthansa. Και αυτά είναι μόνο μερικά από τα στοιχεία που έχουμε, ενώ πρέπει να προσθέσουμε και το ένα και πλέον τρις € που η Γερμανία παρέχει ως εγγυήσεις για δανεισμό των εταιρειών της μέσω της κρατικής αναπτυξιακής τράπεζας ΚfW.
Η Γαλλία, επίσης, από κοινού με την Ολλανδία χορήγησαν ενισχύσεις 11 δις € στην Air France- KLM Group, η Ισπανία παρουσίασε συνολική δέσμη μέτρων ύψους 200 δις € που θα διαθέσει για την ενίσχυση και την προστασία των επιχειρήσεων της χώρας, ενώ με νομοθετική ρύθμιση, εμποδίζει επιχειρήσεις εκτός Ε.Ε να εξαγοράσουν ισπανικές εταιρείες σε στρατηγικούς τομείς.
Ε.Ε, τους ζυγούς λύσατε;
Το ερώτημα που τίθεται, μετά από όλα αυτά και όσα ανάλογα θα επακολουθήσουν μέσα στην κρίση, είναι: υφίσταται πλέον επί της ουσίας Ε.Ε ή ατύπως έχει δοθεί το σήμα “τους ζυγούς λύσατε“;
Η Ε.Ε έχει μπει σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή: η παραίτηση από τους μέχρι τώρα κανόνες λειτουργίας της δεν είναι καθόλου προσωρινή. Αντίθετα, είναι απόδειξη της λαμπρής αποτυχίας τους στις πρώτες μεγάλες δυσκολίες. Η Ε.Ε απλώς έχει μπει στην τελική και βασανιστική ευθεία της ύπαρξής της.
Μόνο στην καθυστερημένη και εκτός τόπου και χρόνου “μπανανία” της υποτέλειας, απομεινάρι μιας προηγούμενης εποχής, όπως έχουν καταντήσει τη χώρα μας, ερωτήματα και κρίσεις αυτού του είδους είναι απαγορευμένα και η αφοσίωση στο ευρώ, στις Βρυξέλλες, στην γερμανοκρατία και σε ένα, δήθεν, “ευρωπαϊσμό”, θεωρούνται ιερά και απαραβίαστα όσια!
Παναγιώτης Λαφαζάνης
*Το κείμενο άντλησε στοιχεία από τις Κυριακάτικες εφημερίδες “Καθημερινή” και “Πρώτο Θέμα”