Την περασμένη Τρίτη (έχοντας ήδη «καθαρίσει» με το Αφρίν στη Συρία), σε ομιλία του στην Άγκυρα, ο Τούρκος Πρόεδρος ανακοίνωσε ότι στέλνει το τουρκικής ιδιοκτησίας ερευνητικό (για υδρογονάνθρακες) πλοίο στην ανατολική Μεσόγειο.
Στην Αθήνα, την ίδια στιγμή, οι πρώην και νυν υπεύθυνοι για τη διακυβέρνηση της χώρας ακόμη αναζητούν προστασία (απ’ έξω…) προσπαθώντας να αντιληφθούν ποια… μύγα, επιτέλους, έχει τσιμπήσει τον Ερντογάν. Λησμονούν (ή κάνουν πως λησμονούν) οι αξιότιμοι κυβερνήτες της χώρας (σημερινοί και προηγούμενοι) ότι η τουρκική κυβέρνηση είχε ενημερώσει με τον πιο επίσημο τρόπο από το 2012 τι ακριβώς σκοπεύει να κάνει. Ας θυμηθούμε λοιπόν…
Στις 28 Απριλίου 2012, ύστερα από απόφαση του τουρκικού υπουργικού συμβουλίου, στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της χώρας δημοσιεύονται χάρτες με θαλάσσιες περιοχές νότια της Ρόδου, του Καστελλόριζου και εντός της κυπριακής ΑΟΖ στα νότια και δυτικά του νησιού, οι οποίες παραχωρούνται προς έρευνα και εκμετάλλευση στην Τουρκική Εταιρεία Πετρελαίου (ΤΡΑΟ). Με πιο απλά λόγια, η τουρκική κυβέρνηση διά νόμου περιέγραψε τις διεκδικήσεις της εντός θαλάσσιων περιοχών ελληνικών συμφερόντων και της κυπριακής ΑΟΖ.
Την ίδια στιγμή, στην Ελλάδα, την άνοιξη του 2012, εν μέσω προεκλογικής περιόδου, γίνεται σαφής η έναρξη μίας εποχής πολιτικής αστάθειας (δεδομένων της οικονομικής καταστροφής και της κοινωνικής διάλυσης) και ουδείς (εκτός κάποιων «γραφικών») ασχολείται με το θέμα.
Το καταρρέον ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν έδωσε ούτε την ελάχιστη προσοχή στην εν λόγω μελετημένη τουρκική κίνηση. Αξίζει να υπογραμμιστεί ότι το συγκεκριμένο περιστατικό δεν κέρδισε ούτε ένα δευτερόλεπτο στην προεκλογική συζήτηση. Η τουρκική κίνηση – είναι περιττό να το σημειώσουμε – αγνοήθηκε και μετεκλογικά τόσο από τη συγκυβέρνηση (Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ) όσο και από τον επισπεύδοντα για κυβερνητικούς θώκους ΣΥΡΙΖΑ.
Η ιστορία διδάσκει
Στο σημείο αυτό δύο επισημάνσεις είναι απαραίτητες:
1 Αυτές οι τουρκικές αποφάσεις, που διατυπώνονται με κάθε επισημότητα και εγγράφονται ως νόμος στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως στην Άγκυρα, ελήφθησαν σε μια στιγμή κατά την οποία στην Ελλάδα κορυφώνονταν η κρίση με τη διάλυση – αναδιάταξη στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, την οικονομία κατεστραμμένη και την κοινωνία σε κατάσταση σοκ.
2 Τον Νοέμβριο του 1973, δυο βδομάδες πριν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, σε μια επίσης ασταθή περίοδο για την ελληνική πολιτική – οικονομική – κοινωνική πραγματικότητα, στην τουρκική Εφημερίδα της Κυβερνήσεως δημοσιεύτηκαν χάρτες με θαλάσσια οικόπεδα στα βορειοδυτικά της Μυτιλήνης, τα οποία παραχωρήθηκαν (όπως και αυτά που σήμερα ορίζονται νότια της Ρόδου και του Καστελλόριζου) για έρευνες στην τουρκική ανώνυμη εταιρεία πετρελαίου ΤΡΑΟ.
Αυτή η δημοσίευση (1973) θεωρείται η απαρχή των ελληνοτουρκικών «τριβών», οι οποίες οδήγησαν τις δυο χώρες στο χείλος του πολέμου τρεις φορές (1974, 1987, 1996), σε μια κούρσα εξοπλισμών με βαρύτατες οικονομικές συνέπειες και το Αιγαίο υπό αυστηρή αμερικανική στρατιωτική (ΝΑΤΟ) εποπτεία.
Οι τουρκικοί στόχοι
Τι έχει καταφέρει η Άγκυρα μετά τη δημοσίευση του χάρτη βορειοδυτικά της Λέσβου του 1973 είναι γνωστό: Μέσα σε μια εικοσαετία και κάτι, με την κρίση των Ιμίων, κατόρθωσε να γκριζάρει ολόκληρο το Αιγαίο, καθώς απαγορεύεται κάθε έρευνα και εκμετάλλευση πέρα από τα χωρικά ύδατα. Ακριβώς αυτός είναι ο στόχος που έχει σήμερα η τουρκική κυβέρνηση στις θαλάσσιες περιοχές νότια της Ρόδου, του Καστελλόριζου και στην κυπριακή ΑΟΖ.
Κοιτώντας τις περιοχές στις οποίες προτίθεται η Άγκυρα να προχωρήσει σε έρευνες είναι φανερό ότι η Τουρκία έχει αποφασίσει:
Να υπογραμμίσει – υπενθυμίσει τα δικαιώματα που θεωρεί ότι έλκει μέσα από τον έλεγχο που ασκεί στην κατεχόμενη βόρεια Κύπρο. Θα πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι η Άγκυρα, στο πλαίσιο της αναγνώρισης της κρατικής υπόστασης της κατεχόμενης Κύπρου, στις 23.11.2011 προχώρησε στη σύναψη Συμφωνίας Ερευνών Πετρελαίου και Κοινής Παραγωγής ανάμεσα στην TPAO και το ψευδοκράτος.
Να επαναλάβει με ένταση τις αμφισβητήσεις της ελληνικής ΑΟΖ στη Μεσόγειο μη λαμβάνοντας υπόψη την ύπαρξη της Ρόδου και του Καστελλόριζου.
Παράδοση βήμα – βήμα
Ένα χρόνο νωρίτερα από την εγγραφή στην τουρκική Εφημερίδα της Κυβερνήσεως των ελληνικών (και κυπριακών) θαλάσσιων περιοχών ως οικοπέδων που παραχωρούνται για έρευνα και εκμετάλλευση στην τουρκική κρατική εταιρεία πετρελαίου, τον Απρίλιο του 2011, η κυβέρνηση της Άγκυρας με διάβημά της στην εκεί ελληνική πρεσβεία ενημερώνει την Αθήνα ότι:
Το Καστελλόριζο με τα χωρικά του ύδατα (6 μίλια) επικάθεται ολόκληρο στην τουρκική υφαλοκρηπίδα και δεν διαθέτει κανένα δικαίωμα στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ).
Με βάση τους τουρκικούς χάρτες, τους οποίους παρουσίασαν στον Έλληνα διπλωμάτη της ελληνικής πρεσβείας στην Άγκυρα, η τουρκική ΑΟΖ στην περιοχή συνορεύει με την ΑΟΖ της Αιγύπτου.
Από τότε, δεδομένου ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν ανακήρυξαν την ΑΟΖ της χώρας, οι τουρκικές υπενθυμίσεις στην περιοχή (νότια της Ρόδου και του Καστελλόριζου) είναι κάτι περισσότερο από τακτικές και δεν πραγματοποιούνται μόνο με δηλώσεις αξιωματούχων.
Οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις φροντίζουν να υπενθυμίζουν με πλόες, πτήσεις και συχνότατες αεροναυτικές ασκήσεις ότι οι εν λόγω περιοχές είναι καταγεγραμμένες στην τουρκική Εφημερίδα της Κυβερνήσεως ως οικόπεδα που έχουν παραχωρηθεί στην κρατική εταιρεία πετρελαίου της Τουρκίας για έρευνα και εκμετάλλευση.
Η μόνη «απάντηση»
Δεδομένων όλων αυτών, καθώς και της επιτυχούς προσπάθειας της Τουρκίας να πετάξει έξω από την κυπριακή ΑΟΖ (στα ανατολικά) το γεωτρύπανο της Ιταλικής ΕΝΙ, η ανακοίνωση του Ερντογάν ότι στέλνει σκάφος (γεωτρύπανο) στην ανατολική Μεσόγειο προκαλεί ιδιαίτερη ανησυχία στην Αθήνα, καθώς εμφανίζεται αντιμέτωπη με ένα απευκταίο αλλά πιθανό ερώτημα:
Τι θα πράξει η ελληνική κυβέρνηση αν τουρκικό σκάφος ερευνήσει στα «οικόπεδα» του Καστελόριζου;
Απ’ όσο είναι σε θέση να γνωρίζει το «Ποντίκι», η μόνη «απάντηση» που έχει η Αθήνα είναι η ευχή να μην βρεθεί αντιμέτωπη με ένα τέτοιο ενδεχόμενο, καθώς δεν έχει καμία διασφαλισμένη δέσμευση από εταίρους (Ευρωπαίους) και συμμάχους (Αμερικανούς) ότι έχουν τη διάθεση να φρενάρουν την Τουρκία.
Υστερόγραφο
Η μυωπία με την οποία το πολιτικό σύστημα αντιμετωπίζει τα ελληνοτουρκικά, προσπαθώντας ταυτόχρονα να καλύψει τις ευθύνες του για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, αποτυπώνεται στη γραπτή παρέμβαση του πρωθυπουργού της «ισχυρής Ελλάδας» (ή των Ιμίων, αν προτιμάτε) Κώστα Σημίτη, η οποία εξακολουθεί να αναζητεί προστασία από τους Ευρωπαίους και η οποία αποτελεί την μόνη υπάρχουσα «εθνική γραμμή». Γράφει μεταξύ άλλων ο πρώην πρωθυπουργός:
«Η ειρήνη στην περιοχή αφορά το σύνολο της Ένωσης. Μια χώρα υποψήφια μέλος της Ένωσης δεν μπορεί να αμφισβητεί τα σύνορα των μελών της Ένωσης και να ζητά την αναθεώρησή τους. Η Ελλάδα θα πρέπει να προτρέψει τους εκπροσώπους της Ένωσης να διασφαλίσουν μέτρα προστασίας της χώρας μας.
Σε αυτά θα πρέπει να περιλαμβάνεται και ο ακόμη ανεκπλήρωτος όρος της απόφασης του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στο Ελσίνκι (1999), δηλαδή ο όρος προς την Τουρκία να επιλύει ειρηνικά τις διαφορές της με τους γείτονες σε διμερές επίπεδο και, σε περίπτωση αδιεξόδου επίλυσής τους, να προσφεύγει στο Διεθνές Δικαστήριο για επίλυση».
Με πιο απλά λόγια: Η Τουρκία βγαίνει βόλτα να ερευνήσει την υφαλοκρηπίδα μας και ο μεν Σημίτης ψάχνει σωτηρία από τους Ευρωπαίους, ο δε Κοτζιάς… συνδέεται με Κάιρο ζητώντας από την Αίγυπτο, την οποία σπεύδει να επισκεφθεί, να προστατεύσει τα ελληνικά και κυπριακά συμφέροντα…
*Πηγή: topontiki.gr
