Η είδηση έπεσε σαν βόμβα αν και η ευνουχισμένη και παραδομένη ελληνική πολιτική και οικονομική τάξη έχει πάψει προ πολλού να ακούει οτιδήποτε.
Πούτιν και Ερντογάν στην πρόσφατη συνάντησή τους στη Μόσχα συζήτησαν το ενδεχόμενο κοινής παραγωγής μαχητικών Su-35 και Su-57. Αν μία τέτοια συνεργασία προχωρήσει, πράγμα όχι εντελώς απίθανο, αντιλαμβανόμαστε ότι μπορεί να ανοίξει δρόμους βαθιών στρατηγικών συγκλίσεων Ρωσίας-Τουρκίας που θα επηρεάσουν εξίσου βαθιά τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή μας.
Οι επιλογές Ενρτογάν δεν είναι καθόλου τυχαίες. Ούτε φυσικά ο Πούτιν και το επιτελείο του κινούνται με προχειρότητα και επιπολαιότητα.
Και οι δύο με διαφορετικό τρόπο ο καθένας προσβλέπουν προς την Ανατολή, διαβλέποντας ότι το οικονομικό αλλά και το πολιτικοστρατιωτικό βάρος του πλανήτη μετακινείται και η Δύση χάνει σταθερά έδαφος.
Να υπογραμμίσουμε, επίσης, ότι οι ΗΠΑ του Τραμπ , δεν εγκαταλείπουν τις προσπάθειες προσέγγισης τόσο της Ρωσίας, όσο και της Τουρκίας παρά τις διαφωνίες, τις αντιθέσεις και τις αντιπαραθέσεις τους και μην αποκλείσουμε εντελώς αυτές οι προσπάθειες να αποδώσουν και να προκαλέσουν νέα ανέλπιστα δεδομένα.
Στο πλαίσιο αυτό η Ελλάδα, όσο η Δύση χάνει έδαφος και διαιρείται, τόσο προσκολλάται δορυφορικά πίσω από τα Δυτικά κέντρα, παίζοντας το ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου υπηρέτη που προσφέρει τα πάντα, χωρίς αντάλλαγμα, αντίθετα πληρώνοντας σκληρό αντίτιμο στα αφεντικά του. Εκτός αν ως αντάλλαγμα εκληφθούν οι αόριστες υποσχέσεις και οι ανούσιες δηλώσεις των Δυτικών, την ώρα που η γειτονική χώρα κάνει σαρωτική επιδρομή σε Αιγαίο και Ανατ. Μεσόγειο.
Η μνημονιακή Ελλάδα χωρίς κανένα λόγο έχει κάνει ότι μπορεί για να έχει “κακές”, για να μην πω “εχθρικές”, σχέσεις με την Ρωσία, παγωμένες σχέσεις με το Ιράν, ανύπαρκτες με τη Συρία και αναξιοποίητες πολιτικά σχέσεις με την ανερχόμενη Κίνα, παρ’ όλο ότι προσέφερε στην τελευταία το μεγαλύτερο και στρατηγικότατο λιμάνι της χώρας, χωρίς μάλιστα να κρατήσει ισχυρή επιρροή, σε αυτό.
Αν η Ελλάδα δεν είχε πετάξει στα σκουπίδια την στρατηγική συμφωνία Λαφαζάνη-Novac (Ιούνιος 2015) για την διέλευση του αγωγού με ρώσικο φυσικό αέριο από την χώρα μας, σε μία περίοδο μάλιστα που Ρωσία-Τουρκία είχαν κάκιστες σχέσεις, σήμερα η θέση της χώρας μας θα ήταν πολύ πιο ενισχυμένη και η Τουρκία πολύ πιο προσεκτική απέναντι μας.
Παρ’ όλα αυτά και σήμερα υπάρχει δυνατότητα να επιχειρήσει η Ελλάδα ένα σχεδιασμένο και ουσιαστικό άνοιγμα προς την Ρωσία και ευρύτερα στην Ανατολή, στο πλαίσιο μίας πραγματικά πολυδιάστατης πολιτικής διεθνών οικονομικών και εξωτερικών πολιτικών σχέσεων.
Αυτό το γενναίο άνοιγμα επιβάλλεται για αδήριτους λόγους προάσπισης της ασφάλειας και της ακεραιότητας της χώρας μας. Στην κυριολεξία για την επιβίωσή μας και το μέλλον μας. Και όταν ο υπογράφων αναφέρεται σε ουσιαστικό άνοιγμα προς την Ρωσία, δεν εννοεί καθόλου ότι αυτό το άνοιγμα θα πρέπει να σημάνει και ρήξη με ευθύνη της χώρας μας των σχέσεων της Ελλάδας με ΗΠΑ και Ε.Ε.
Αλλοιώς… Αλλοιώς χωρίς αυτήν την πολυδιάστατη πολιτική η Ελλάδα και η Κύπρος σύντομα θα κινδυνεύσουν να κουνάνε μαντήλι στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Η Ελλάδα και η Κύπρος θα απειληθούν να γίνουν ο “μεζές” στη σχεδόν βέβαιη σε δεύτερη φάση επαναπροσέγγιση ΗΠΑ-Τουρκίας με ενδεχόμενη ομπρέλα Ρωσίας και με τη Γερμανία να δίνει τις ευλογίες της… Και τότε ο Macron θα θυμηθεί ότι είναι πολύ μακριά!
Π. Λαφ
