Βαδίζουμε στον όγδοο χρόνο μνημονιακών πολιτικών και τίποτε δεν δείχνει ότι θα σταματήσει το δράμα της Ελληνικής κοινωνίας.
Τα οικονομικά μέτρα της ΕΕ και ΔΝΤ που εφαρμόζονται στην χώρα μας έχουν ως σκοπό, σύμφωνα με τις αφηγήσεις των δανειστών και του δικού μας κυρίαρχου πολιτικού συστήματος, συμπεριλαμβανομένου και του ΣΥΡΙΖΑ φυσικά, την μεταρρυθμιστική αναδιάταξη της οικονομίας μας σε μια νεοφιλελεύθερη και αποδοτική δήθεν κατεύθυνση.
Βλέπουμε όμως πως σε κάθε παρέμβαση ΕΕ και ΔΝΤ είτε με μεσοπρόθεσμα είτε με μνημόνια καταλήγει πάντα αποτυχία. Όχι γιατί δε πραγματοποιούνται οι λεγόμενες «μεταρρυθμίσεις» αλλά γιατί οι τρόποι επίτευξης, τα μέτρα και οι στόχοι που τίθενται είναι ανεδαφικά ακόμη και για μια νεοφιλελεύθερη οικονομία, με αποτέλεσμα να καταλήγουν σε αποτυχία, όπως και οι ίδιοι τους έχουν πολλές φορές παραδεχτεί. Κι όμως συνεχίζουν να επιμένουν στο ίδιο μοτίβο παρεμβάσεων, στις ίδιες άστοχες και αποτυχημένες πολιτικές.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί, απλά, το πραγματικό σχέδιο είναι να αποτυχαίνουν και η κρίση να συνεχίζεται και να βαθαίνει. Και ο λόγος που το κάνουν είναι κυρίως ένας: η υποχειρίαση της χώρας.
Κάποια στιγμή λοιπόν θα πρέπει η κοινωνία να κατανοήσει ότι οι μνημονιακές πολιτικές δεν σχεδιάστηκαν από τους δανειστές για να λύσουν το Ελληνικό ζήτημα αλλά για να το οξύνουν. Ούτε για να θέσουν, ακόμα έστω, νεοφλιλελεύθερες οικονομικές βάσεις αλλά να μεθοδεύσουν το ξεπούλημα των πάντων Δεν σκοπεύουν στην οικονομική ενδυνάμωση της χώρας αλλά στην μακροχρόνια, καταστρεπτική οικονομική της εξάρτηση.
Ο Δούρειος ίππος για να πραγματοποιήσουν τα σχέδιά τους ήταν το κοινό νόμισμα, το Ευρώ και η απουσία αυτόνομης Εθνικής νομισματικής πολιτικής που θα μπορούσε να ξεπεράσει, αργά ή γρήγορα, τα εμπόδια της ανάπτυξης.
Δεν μπορείς να το τυπώσεις. Δεν μπορείς να το υποτιμήσεις. Ούτε και να διαμορφώσεις μια συναλλαγματική ισοτιμία ωφέλιμη για την οικονομία σου. Μόνο να το δανειστείς μπορείς και αυτό με τους όρους που εκείνοι θα σου θέσουν.
Στα 16 χρόνια της παρουσίας του οι μισές Ευρωπαϊκές χώρες παραπαίουν με τα σοβαρά οικονομικά τους προβλήματα και την ίδια στιγμή στέκονται ανήμπορες να αντιδράσουν στην λαίλαπα αυτή γιατί τους έχουν πάρει από τα χέρια τα εργαλεία της οικονομικής τους ανάταξης με σημαντικότερο αυτό: το εθνικό τους νόμισμα.
Για να αντιστρέψουν την πραγματική εικόνα τα κυρίαρχα πολιτικά κόμματα και ΜΜΕ προπαγανδίζουν κάθε μέρα την ανάγκη να υπάρχει το ευρώ στη ζωή μας. Γιατί χωρίς αυτό, όπως μας λένε, η καταστροφή θα είναι μεγάλη. Και πως αυτή η καταστροφή που ζούμε είναι προσωρινή και θα ξεπεραστεί, αν φυσικά εφαρμοστούν κατά γράμμα οι προϋποθέσεις που μας θέτουν οι εταίροι. Που αν όμως εφαρμοστούν τελικά θα αποτύχουν, γιατί φτιάχτηκαν για να αποτυχαίνουν.
Εδώ και καιρό η συζήτηση για την παραμονή μας στο Ευρώ έπρεπε να είχε ξεκινήσει, με όρους σοβαρούς και χωρίς οιμωγές και καταστροφολογίες. Με επιχειρήματα και επιστημονικότητα. Από οικονομολόγους και όχι από δημοσιογράφους. Και με τελικό κριτή τον ίδιο τον λαό που τον θυσιάζουν χωρίς να τον έχουν ρωτήσει αν θέλει να θυσιαστεί για έναν τέτοιον σκοπό. Αλλά τον θυσιάζουν και βαφτίζουν την σφαγή εθελούσια θυσία. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Αυτό έπρεπε εδώ και χρόνια να έχει σταματήσει.
Η Λαϊκή Ενότητα αγωνίζεται για την απαλλαγή της χώρας από τα μνημόνια και την καταστροφή και, κυρίως, από το αίτιο όλων αυτών που είναι το Ευρώ. Τώρα πρέπει να κάνει το επόμενο βήμα της που δεν είναι άλλο από το να διεκδικήσει για την κοινωνία την ανάγκη να εκφραστεί. Να εκφραστεί και να μας πει αν θέλει να υποβάλλεται αενάως σε θυσίες για το Ευρώ και την ΕΕ που γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια.
Η Λαϊκή Ενότητα οφείλει να ζητήσει και να ζητά επιμόνως την διενέργεια δημοψηφίσματος με το απλό αλλά ουσιαστικότατο ερώτημα: Παραμονή ή όχι στην Ευρωζώνη.
Και ο Λαός θα κρίνει. Δεν θα κρίνουν άλλοι γι΄ αυτόν. Οι άλλοι είναι στα αξιώματά τους για να τον υπηρετούν. Ο λαός, όπως είναι ικανός να κρίνει στις εκλογικές διαδικασίες τις κυβερνήσεις του και το αποτέλεσμα να μην αμφισβητείται από κανέναν, είναι το ίδιο ικανός να κρίνει και για το Ευρώ.
Αφού λοιπόν μπορεί και αποφασίζει ώριμα για τις κυβερνήσεις του, μπορεί το ίδιο ώριμα να αποφασίσει και για το νόμισμά του. Και όσοι αμφισβητούν το δεύτερο είναι πολύ κοντά να αμφισβητήσουν και το πρώτο.
