Το δίλημμα που έθεσε το Κρεμλίνο στους ολιγάρχες ήταν εκβιαστικό μεν, αλλά και απλό: είτε αυξάνονται οι εταιρικοί φόροι κατά 15% έως 20% είτε βάζετε το χέρι στην τσέπη για να αυξήσετε κατά ανάλογο ποσοστό τις επενδύσεις σας σε υποδομές και άλλα έργα που θα δώσουν ώθηση στην οικονομία. Η αξία των νέων επενδύσεων «για την πατρίδα» που θα πρέπει να αναλάβουν οι ολιγάρχες δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητη: 120 δισ. δολάρια. Πρόκειται για κονδύλια που πρέπει να «πέσουν» στην οικονομία έως το 2024, έτος που θα λήξει η τρέχουσα προεδρική θητεία του Βλαντίμιρ Πούτιν – και θα ξεκινήσει, πρώτα ο Θεός, η επόμενη…
Με την (απ)αιτούμενη αύξηση, οι επενδύσεις σε υποδομές και άλλα δημόσια έργα θα φθάσουν στο ένα τέταρτο του ρωσικού ΑΕΠ. Πρόκειται για το υψηλότερο ποσοστό από τη σοβιετική εποχή, που είναι ανάλογο μεν με το αντίστοιχο ποσοστό επενδύσεων της Τουρκίας αλλά απέχει παρασάγγας από το… 42% που καταγράφεται στην Κίνα!
Η Κίνα και οι υποδομές
Διότι μπορεί οι κινεζικές εξαγωγές να καλπάζουν και να δημιουργούν εμπορικά πλεονάσματα-ρεκόρ, αλλά οι δημόσιες επενδύσεις στις υποδομές εξακολουθούν να αποτελούν τη «σταθερά» του κινεζικού κρατικο-καπιταλισμού.
Εν προκειμένω, όταν η Κίνα βασίζεται οικονομικά σε τέτοιον βαθμό στις επενδύσεις στις υποδομές παρά το ότι οι εξαγωγές της καλπάζουν (μόλις εσχάτως άρχισαν να απειλούνται από τον εμπορικό πόλεμο με τις ΗΠΑ), να μη ρίξει το βάρος της στις υποδομές η Ρωσία που εδώ και χρόνια (από την ουκρανική κρίση κυρίως) υφίσταται τις οικονομικές και εμπορικές κυρώσεις ολόκληρης της Δύσης;
Ασφαλώς οι μεγαλύτεροι χαμένοι από το εκβιαστικό αίτημα του Κρεμλίνου προς τους ολιγάρχες θα είναι οι μέτοχοι των επιχειρήσεών τους. Οι επενδύσεις θα χρηματοδοτηθούν από τα κέρδη των επιχειρήσεων, ως εκ τούτου θα μειωθεί η «πίτα» από την οποία προσδοκούν μερίσματα και άλλα οφέλη οι μέτοχοι.