Την Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2019, στις 6 μ.μ.,
στην Παναρκαδική – Τζωρτζ 9 – Πλατεία Κάνιγγος – Αθήνα
Με πρωτοβουλία συλλογικοτήτων και ανένταχτων στελεχών του δημοκρατικού – πατριωτικού χώρου, την Τετάρτη 20/2ου στις 6μμ στην Παναρκαδικη Ομοσπονδία (Τζωρτζ 9 – Πλατεία Κάνιγγος – Αθήνα), γίνεται ευρεία σύσκεψη του χώρου με σκοπό τις κοινές δράσεις και παρεμβάσεις στα εθνικά ζητήματα.
Η εμπειρία του τελευταίου χρόνου στο σκοπιανό, αλλά και στην εξέλιξη των μεγάλων κοινωνικών ζητημάτων, απέδειξε ότι ο διάλογος και η κοινή δράση του χώρου είναι αναγκαία όσο ποτέ και μπορεί να δημιουργήσει γεγονότα μετατόπισης του πολιτικού άξονα, στην κατεύθυνση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας.
Παρεμβάσεις για τις τρέχουσες εξελίξεις θα γίνουν από τους: Κ. Γρίβα – καθηγητή Γεωπολιτικής, Ν. Ιγγλέση – δημοσιογράφο – συγγραφέα και Ε. Πισσία – διδάκτορα Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων.
Φτάσαμε στο σημείο που δεν πάει άλλο!
Έχουμε υποχρέωση και ευθύνη να ανατρέψουμε αυτήν την ζοφερή πραγματικότητα.
Χρειάζεται μια πρωτοβουλία, η οποία θα επιχειρεί να δημιουργήσει ένα σημείο κινηματικής ενοποίησης και κοινής δράσης, ενός μεγάλου κινηματικού λαϊκού ρεύματος.
ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
Η νέα κατάσταση στη χώρα
Με σταθμό τη συμφωνία των Πρεσπών που συνιστά προοίμιο επαναδιευθέτησης των βόρειων συνόρων της χώρας και απαρχή το Eurogroup του Ιουνίου όπου συνομολογήθηκε η πορεία προς μια νέα χρεοκοπία, διαμορφώνεται μια νέα κατάσταση, με κάθε στοιχείο προηγούμενης «κανονικότητας» να έχει διαρραγεί και τις εσωτερικές αντιστάσεις να έχουν τρωθεί.
Με όσα συμφωνήθηκαν σε βάρος της χώρας στις Πρέσπες όπως και την συνακόλουθη μετατροπή της περιοχής σε πολεμικό προγεφύρωμα με στρατηγικό βάθος την Ρωσία και την Αν. Μεσόγειο, ανοίγει το κεφάλαιο μιας νέας επέμβασης της Δύσης. Με πρωταγωνιστή τον ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσεται, υπό τη διεύθυνση των ΗΠΑ και Γερμανίας, ένα «γεωπολιτικό μνημόνιο» για την αποσταθεροποίηση της Ελλάδας, και της Σερβίας, και την πολτοποίηση και ανάφλεξη της Βαλκανικής.
H παράδοση εθνικής κυριαρχίας στον σκληρό της πυρήνα, στο όνομα, τη γλώσσα, την ιστορία και τον πολιτισμό, αποτελεί βήμα προς την εκχώρηση εδαφικής κυριαρχίας. Εκχώρηση, η οποία πιστοποιείται από το ότι η κυβέρνηση σπεύδει παράλληλα να εγκαταστήσει νέες βάσεις στο έδαφος της χώρας. Σπεύδει να εντάξει την Ελλάδα στην «πρώτη γραμμή» του Ευρωατλαντικού μετώπου, εκχωρώντας την ως εργαλείο για την αλλαγή των συνόρων στην περιοχή και αναλώσιμο υλικό στη «μεγάλη σταυροφορία της Δύσης» για τον έλεγχο της Ευρασίας.
Πρόκειται για εξελίξεις, οι οποίες προστίθενται στη δέσμευσή της, για επανέναρξη του διαλόγου με την Τουρκία, επάνω σε κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο, όπως προέβλεπε η συμφωνία του Ελσίν-κι, και ολοκληρώνουν προς Βορρά την «φινλανδοποίηση» της χώρας. Επαναφέρουν την Ελλάδα ορ-γανικά στην περίοδο του «Iδού ο στρατός σας» και στη τάξη του «αθλιέστατου προτεκτοράτου». Την απομονώνουν συγχρόνως από κάθε έρεισμα στην διεθνή σκηνή και της αφαιρούν -κατ΄ αντι-στοιχία με το ΄74 στην Κύπρο- κάθε αμυντικό δόγμα, καθιστώντας την έρμαιο του «Ανήκομε στην Δύση» και του κλιμακούμενου επικίνδυνα, ιδίως του από το 2016, τουρκικού επεκτατισμού. Ποτέ η Ελλάδα και ο ελληνισμός δεν βρέθηκαν σε δυσχερέστερη θέση απ΄ τη σημερινή.
-Πρόκειται για την κατάληξη ενός κύκλου ο οποίος άνοιξε με την συμφωνία του Ελσίνκι και την αποδοχή του σχεδίου Ανάν και συνοδεύτηκε απ΄ τηναπαγόρευση και αποβολή -κάτω από μία ευ-ρύτερη συναίνεση- των εθνικών θεμάτων από τον πολιτικό αγώνα. Απαγόρευση, η οποία απετέ-λεσε, μαζί με την «ισχυρή Ελλάδα» του Μάαστριχτ, την βάση για την κατίσχυση των μνημονίων και την υποδούλωση της χώρας και γίνεται τώρα προσπάθεια να επενδυθεί με «ιδεολογικά» χαρακτηριστικά με το εκπορευόμενο από τα επιτελεία της Παγκοσμιοποίησης (Χ. Κλίντον, Ε. Μακρόν κ.λ.π.) αφήγημα του «αγώνα κατά του εθνικισμού και λαϊκισμού».
-Πρόκειται κυρίως για γεγονότα τα οποία αποτελούν επακόλουθο της εκποίησης της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και της μαζικής φτωχοποίησης και έσχατης κοινωνικής αδικίας, που εφαρμό-ζονται απ΄ το 2010 στον τόπο. Γεγονότα που αποτελούν συνέχεια του «μνημονιακού άξονα» της κατεδάφισης του κοινωνικού – οικονομικού ιστού και της εκ των έσω, ολικής αποδόμησης της χώρας ο οποίος, απ΄ το Eurogroup του Ιουνίου πήρε μια τελική διαμόρφωση. Χάριν των «πλεονασμάτων» μαμούθ που ζητούσαν οι δανειστές για τη καταβολή των τόκων και μέσω της καρατόμησης των δημοσίων επενδύσεων και της οριστικής εξόντωσης του «μικρού και μεσαίου μεγέθους» της ελληνικής Οικονομίας, ανανεώθηκε στη κατεύθυνση μιας νέας χρεοκοπίας.
Βρισκόμαστε πλέον σε μια «νέα κατάσταση» η οποία συμπυκνώνεται στο ερώτημα της συνέχειας και συνοχής του ελληνικού «έθνους – κράτους» ή της αποδόμησης και κατακερματισμού του, μαζί με τις ενσωματωμένες λαϊκές κατακτήσεις και παρακαταθήκες δεκαετιών, στον ολετήρα της Παγκο-σμιοποίησης και μιας «νέας τάξης πραγμάτων» στην περιοχή μας. Στον ολετήρα των οικονομικών και γεωπολιτικών απαιτήσεων του Ευρωατλαντισμού και του εκκολαπτόμενου «σύγχρονου ολοκληρωτισμού» και εκφασισμού που τον ακολουθεί.
Η σημερινή Ελλάδα είναι το αποτέλεσμα της εξάρτησης και της υποτέλειας στη νεοαποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό. Αν με το ΄21 έγινε η αρχή και με την Εθνική Αντίσταση υπήρξε ένα έπος νεο-ελληνικής παλιγγενεσίας, βρισκόμαστε τώρα στην καμπή της ιστορίας μας.
-Αυτό που διακυβεύεται είναι αν η Ελλάδα και η Κύπρος επιβιώσουν ως αυτοκαθοριζόμενες δι-εθνείς οντότητες. Ο εν εξελίξει κίνδυνος είναι να συνθλιβούν σε μια πολυεθνική Βαλκανική Περι-φέρεια της γερμανοκρατούμενης Ε. Ένωσης, με τον σύγχρονο διαμελισμό του τόξου «Κύπρος – Αι-γαίο – Θράκη», υπό τη συγκυριαρχία του ΝΑΤΟ και του τουρκικού σοβινισμού.
-Αυτό που διακυβεύεται είναι ο ίδιος ο «κοινωνικός ιστός». Ο εν εξελίξει κίνδυνος είναι η συνδυασμένη οικονομική – παραγωγική και δημογραφική – πολιτισμική κατάρρευση (122.000 γεννήσεις λιγότερες και 68.000 θάνατοι περισσότεροι την τελευταία εξαετία) και η μεταλλαγή του.
Η μεταλλαγή στις πρόνοιες κάτεργου – Ειδικής Οικονομικής Ζώνης του Ευρωπαϊκού Βορρά και της απονεκρωμένης, αφελληνισμένης κοινωνίας των γκέτο, με επιπρόσθετη αποστολή τη συγκράτηση και διαλογή μεταναστευτικού εργατικού δυναμικού, η … γενικότερη μεταλλαγή στις νόρμες της «πολυ-πολιτισμικής κοινωνίας», και το πρότυπο του πολίτη – υπήκοου των πολυεθνικών.
-Βιώνουμε μια πρωτοφανή κατάσταση, που δεν έχει μεταπολεμικό ανάλογο και η οποία συμπυκνώνεται στον ταυτόχρονο οικονομικό αποδεκατισμό της εργατικής και της μεσαίας τάξης, κάτω από μια διατεταγμένη πορεία χρεοκοπίας της χώρας. Με τον δείκτη αποταμίευσης των νοικοκυριών να καταγράφει αδυναμία κάλυψης των βασικών βιοτικών αναγκών! Με τη νεολαία στο δρόμο του οικονομικού πρόσφυγα (500.000 στα τελευταία 6 χρόνια), ή της επισφάλειας, ενός… «πρόσφυγα στον ίδιο του τον τόπο!». Και με ακόμη χειρότερες προοπτικές.
Κι αυτή η κατάσταση, δεν ανασκευάζεται με το success story που εκφωνεί ο ΣΥΡΙΖΑ για να διασωθεί εκλογικά και το επιβεβαιώνουν οι Βρυξέλες, για να αποκρύψουν το πολύ πιο ηχηρό ελληνικό ναυάγιο, συγχρόνως με το ναυάγιό τους σε Ιταλία και Αγγλία. Είναι όμως μια κατάσταση η οποία για τους «κάτω», δεν μπορεί να διαρκέσει για πολύ. Ή θα ανατραπεί, ή θα καταχωρηθεί στην συνείδηση του λαού με την αποδοχή μιας συντριπτικής ήττας. Χρειάζεται μια τομή!
-Βιώνουμε μια πορεία που δεν έχει όμοιά της στον Δυτικό κόσμο και δεν μπορεί να εξηγηθεί μόνο με την λογική των νεοφιλελεύθερων «μεταρρυθμίσεων» που εφαρμόζονται στις μητροπόλεις της Δύσης ή την επιτροπεία. Υπακούει σε κανόνες αποικιοκρατίας και κατεξοχήν πολιτικούς όρους.
Υπαγορεύεται από πολιτικές ολικής απαλλοτρίωσης μιας «χώρας – κράτους» και διάσπασής της σε «κοινότητες» υπό την ισχύ του Ευρωπαϊκού Βορρά και του γερμανικού εθνικισμού.
Ο «σύγχρονος ολοκληρωτισμός» και εκφασισμός δεν δρα με τα σύμβολα του παρελθόντος. Κρύβεται στο ιδεολόγημα της Παγκοσμιοποίησης και της αναίρεσης (soft brake) των συνόρων, επιτυγχάνοντας την εκ βάθρων κατάλυση (δόγμα του σοκ!) των δικαιωμάτων των λαών, και δοκιμάζεται στη περιφέρεια της Ε. Ένωσης με «υπόδειγμα» και σημείο αναφοράς τη χώρα μας.
Εδώ εντοπίζεται το πολιτικό πρόβλημα κι από εδώ απορρέει η απαίτηση του αιτήματος της λαϊκής – εθνικής απελευθέρωσης και η σύμπτωσή του με το αίτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Κι απέναντι στη σύζευξη των δύο αυτών αιτημάτων και την δυναμική που μπορεί να προσδώσει στο λαό, συνασπίζονται σήμερα και ενοποιούνται όλες οι μερίδες του ελληνικού αστισμού και του πολιτικού συστήματος της τελευταίας εικοσιπενταετίας. Αυτήν την προοπτική θέλουν να πλήξουν με το εφεύρημα του -υπέρ πάντων- αγώνα κατά του «εθνικισμού και λαϊκισμού». Χρειάζεται επομένως να επανεξετάσουμε τις προτεραιότητές μας. Χρειάζεται μια νέα αρχή.
Κανένα βήμα ανάταξης των αγώνων δεν θα υπάρξει, εάν δεν απαντηθεί η στρατηγική της υποδούλωσης και του διαμελισμού και κανένα βήμα δεν θα υπάρξει εάν δεν στοιχειοθετείται η απάντηση αυτή στην απαίτηση των οικονομικών δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας του λαού. Εάν δεν υπάρξει ένα ισχυρό λαϊκό ρεύμα εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης της χώρας.
-Αν δεν τεθεί προγραμματικά ο παλλαϊκός στόχος της απελευθέρωσής της απ΄ την ιμπεριαλιστική κατοχή και το πολιτικό σύστημα που την προσκάλεσε και την υπηρετεί και δεν υποστηριχτεί από μια ανεξάρτητη διεθνή πορεία της χώρας, ικανή να αξιοποιεί τα πλεονεκτήματα και τις δυνατότητές της -έναντι όλων- στον διαμορφωμένο ήδη σήμερα πολυκεντρικό κόσμο.
-Αν δεν τεθεί το πρόταγμα της ανάκτησης της κυριαρχίας της και δεν υποστηριχτεί από την ανάκτηση της οικονομικής και νομισματικής της πολιτικής και τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος, ώστε να υπάρξει η δυνατότητα για άσκηση διαφορετικής πολιτικής. Να υπάρξει, στην πορεία της εθνικής ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας, η προϋπόθεση της διάσωσης και οικονομικής ανόρθωσης του λαού και της Παραγωγικής Ανασυγκρότησης του τόπου.
Σε αυτό το σημείο, στο κενό συνολικής απάντησης στην αποικιοκρατική κατοχή και στην διαίρεση αντιμνημονιακών – αντινεοφιλελεύθερων κοινωνικών δυνάμεων που μπορούν να της αντιπαρατεθούν με τον στόχο ενός, παλλαϊκής απεύθυνσης, ικανού να αποτελέσει αντίπαλο δέος Μετώπου, βρίσκονται οι αιτίες της κάμψης των αντιστάσεων και του «κινήματος του ΟΧΙ».
Κι αυτό, γιατί η αναδίπλωση του λαού δεν σχετίζεται με ενσωμάτωσή του στα δόγματα της νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης και της ευρωενωσιακής κατοχικής πορείας. Σχετίζεται με τη κάμψη του φρονήματος ύστερα από την συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και την γενικότερη υποχώρηση δυνάμεων με «αντισυστημική αναφορά», με δεσπόζουσα την συναίνεση της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στο «non patrie» και τις πρόνοιες της Συνθήκης του Μάαστριχτ.
Σε αυτό το σημείο, στην απουσία αντιπαράθεσης στις τρεις ελευθερίες του Μάαστριχτ (διακί-νησης κεφαλαίων, προϊόντων / υπηρεσιών, εργατικού δυναμικού), που αποτελούν το όχημα της αντιλαϊκής – ταξικής επέλασης, οφείλεται και η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη.
Εδώ, όπως και στην υιοθέτηση του «φιλελεύθερου δικαιωματισμού», που συμπλέει με το Θατσερικό δόγμα: «δεν υπάρχουν κοινωνίες, μόνον άτομα», και στην υιοθέτηση των «ίσων αποστάσεων» ανάμεσα στις επεμβάσεις της Δύσης και σε χώρες που αντιστέκονται, όπως η Συρία, βρίσκονται οι αιτίες της παραπάνω εξέλιξης. Όχι σε κάποια… μεταφυσική αναζωπύρωση, παρωχημένων εθνικισμών ήδη απ΄ τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και την αντιφασιστική νίκη των λαών.
Όπως διαφαίνεται απ΄ την έκταση της αντίθεσης στην συμφωνία των Πρεσπών, ένα σημαντικό
κενό αντιπαράθεσης εμφανίζεται και στη χώρα μας. Ένα μεγάλο μέρος του λαού αντιλαμβάνεται ότι η επίθεση δεν εξαντλείται στην οικονομική του θέση. Κατευθύνεται στο δικαίωμα για «ελευθερία και πατρίδα» και στον «τρόπο του βίου» του. Απειλεί να τον καταστήσει εν δυνάμει ανέστιο και νομάδα ανάμεσα σε ψεύτικες μειονότητες, γκρίζες ζώνες και εποικισμούς, όπως διαπράττεται από το τρίγωνο ΗΠΑ, Ισραήλ και Τουρκίας σε ολόκληρη την ευρύτερη της Ελλάδας περιοχή από την Ουκρανία και το Κόσσοβο, έως την Λιβύη, την Κύπρο και την Συρία.
Είναι ενδεικτικό για το ποια είναι τα ερωτήματα και το πως ενοποιείται το εθνικοδημοκρατικό με το κοινωνικοταξικό αίτημα σήμερα στη χώρα, ότι σύσσωμοι οι εγχώριοι εκπρόσωποι του ΝΑΤΟ και της Καγκελαρίας ξιφουλκούν κατά της παλλαϊκής αντίθεσης στη συμφωνία των Πρεσπών. Την απο-τιμούν ως υπέρτατο κίνδυνο και την συκοφαντούν ως ακροδεξιά, με τη συγχορδία των συστημικών ΜΜΕ και ενός εσμού επιδοτούμενων διανοούμενων και ακαδημαϊκών.
Ο ίδιος μηχανισμός, δρώντας ως «ιδεολογικό παρακράτος», επιδίδεται συστηματικά στην απαξία του οικουμενικού ελληνικού πολιτισμού, με προέχουσα την απαξία της αντιστασιακής μας ιστορίας. Στις Πρέσπες συμφώνησαν και την αλλαγή των σχολικών βιβλίων της ιστορίας (!) Επιχειρούν να σβήσουν την ιστορική συλλογική μνήμη για να εδραιώσουν την υποδούλωση της χώρας. «Η νέα ιστορία» –λένε- «θα πρέπει να προβάλλει τις συγκρούσεις που υπονομεύουν τον σκληρό πυρήνα της εθνοκεντρικής μας ιστορίας». Η ιστορία της καθημερινής ζωής –συνεχίζουν– «πρέπει να προκρίνεται έναντι της αναφοράς σε επικά γεγονότα».
Η ελληνική ιστορία και πολιτισμική παράδοση συνιστούν μέγα εμπόδιο γιατί αποτελούν αντίλογο σ’ ένα ενδοελληνικό φαινόμενο. Στην εξάρτηση και στην ιδεοληψία των αστών διανοουμένων και πολιτικών, που θέλουν -από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους- τον ελληνικό λαό υποταγμένο, πάση θυσία, και αφομοιωμένο στη δυτική κουλτούρα και τον κοσμοπολιτισμό.
Η πορεία προς τη νέα χρεοκοπία και το κομβικό σημείο των εξελίξεων
Η ελληνική Οικονομία βρίσκεται σε πολύ χειρότερη θέση απ΄ την έναρξη των μνημονίων. Το δημόσιο χρέος ανέρχεται στα 360 δις ευρώ αυξημένο κατά 10% από το 2010, και αυξημένο κατά 71 μονάδες σε ποσοστό σε σχέση με το ΑΕΠ από το 2010 (129% ΑΕΠ το 2010, 200% ΑΕΠ σήμερα, ενώ το 56% έχει δημιουργηθεί την περίοδο του Ευρώ). Οι αξίες των πάσης φύσης περιουσιακών στοιχείων μειώθηκαν κατά 40%, το επίπεδο των αμοιβών μειώθηκε στο 60% και των συντάξεων έως και 40% (!)
Η κατεστραμμένη αγορά από την πτώση της ζήτησης, μαζί με την υψηλή φορολογία και το υψηλό κόστος δανεισμού, έχουν μηδενίσει την ανταγωνιστικότητα καθιστώντας αδύνατες τις επενδύσεις, παρά τη δραματική μείωση του εργατικού κόστους.
Η αύξηση του λόγου μη εξυπηρετούμενων προς εξυπηρετούμενα δάνεια, αποτέλεσμα κι αυτό των μνημονίων, καθιστά και το ιδιωτικό χρέος εξαιρετικά προβληματικό, με τις τράπεζες να αδυνατούν πλήρως πλέον να υπηρετήσουν το λόγο της ύπαρξής τους στο οικονομικό σύστημα.
Η μείωση της ζήτησης και η στροφή στις εξαγωγές βελτίωσαν σημαντικά το ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών, το οποίο παρουσιάζεται σχετικά ισοσκελισμένο, μειώνοντας τις δανειακές ανάγκες.
Ωστόσο το ύψος αυτών των δαπανών παραμένει υψηλότατο, προκειμένου να εξυπηρετούνται τα υπάρχοντα χρέη, ενώ οι ελαφρύνσεις κι επιμηκύνσεις που αποφασίστηκαν στο Eurogroup τον Ιούνιο ήταν αμελητέες.
Οι «ελαφρύνσεις» είχαν σκοπό τη σχετική διασφάλιση των δανειστών στην αποπληρωμή του χρέους. Για τον λόγο αυτό, επιβλήθηκαν τα πολύ υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα, τα οποία πέραν της αποτροπής του δημοσίου να επενδύσει σε υποδομές (17% μείωση των δημοσίων επενδύσεων στο Προϋπολογισμό του 2019) και παροχή κοινωνικών υπηρεσιών, επιβάλλουν τη συντήρηση πολύ υψηλής φορολογίας. Με το τρόπο αυτό, επιτείνονται και τα ελλείμματα του ιδιωτικού τομέα, με συνέπεια κάθε εκδοχή ανάκαμψης να αποτελεί προεκλογική φενάκη.
Επομένως, εφ’ όσον εξαντληθεί τους επόμενους 20 μήνες το «μαξιλάρι» ρευστότητας ακόμα και με ρήμαγμα των Δήμων για να εξυπηρετηθούν τα δάνεια, θα χρειαστεί νέος δανεισμός. Η όποια κυβέρνηση θα χρειαστεί ή να καταφύγει στις αγορές καταβάλλοντας πολύ υψηλότερα επιτόκια και καθιστώντας μια νέα χρεοκοπία αναπότρεπτη, ή να προσφύγει στους «θεσμούς» με πιθανή ακόμη και την «αποβολή» από την ευρωζώνη, με δικούς τους όμως, ακόμη πιο επαχθείς – καταστροφικούς όρους (επιβολή ελεγχόμενου από την ΕΚΤ παράλληλου, κατοχικού νομίσματος κ.ά.)
Λόγω αυτών των εξελίξεων και του κενού που επιδρά παραλυτικά στον πολιτικό αγώνα θεωρούμε ότι μπορεί να υπάρξει μια πραγματική συμβολή. Να ξεκινήσει μια διαδικασία διαλόγου και Κοινής Δράσης του δημοκρατικού – πατριωτικού χώρου με σκοπό να ενοποιήσει κινηματικά τον χώρο.
Να εκτοπίσει οριστικά την ακροδεξιά πατριδοκαπηλεία και να φέρει στο προσκήνιο μια αναγκαία, όσο λίγες φορές, δυναμική. Να δημιουργήσει γεγονότα μετατόπισης του πολιτικού άξονα στην κατεύθυνση ανάδειξης μιας νέας «φιλικής εταιρίας», ενός σύγχρονου «ασυμβίβαστου ΕΑΜ».