Τσουνάμι κριτικών δημιουργήθηκε με την επίσκεψη Ερτογάν στην Ελλάδα.
Πολλές από αυτές προήλθαν και από τα αριστερά, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν κατάφεραν να ξεφύγουν από το πλαίσιο εθνικιστικών προσεγγίσεων.
Τέτοια ήταν η «δυναμική» της πατριωτικής ρητορείας, που κριτίκαρε τον Ερτογάν για πράγματα που δεν ειπώθηκαν.
Σύμφωνα ακόμα και με τον Κοτζά που, όπως και ο Καμένος, λίγο φημίζεται για διεθνιστικές αντιλήψεις ή φιλοτουρκικά αισθήματα, «Υπήρξε σαφής δήλωση ότι δεν διεκδικεί εδάφη η Τουρκία από την Ελλάδα. Αυτό δεν το έχει ξανακάνει ο πρόεδρος της Τουρκίας».
Υπήρξε επίσης παραδοχή ότι «η μουσουλμανική κοινότητα περιλαμβάνει Πομάκους και Ρομά. Αυτό είναι πρωτοφανής παραδοχή από πλευράς τους».
Αποδέχτηκε ότι «δεν μας πέφτει λόγος ουσιαστικά κ δεν μπορούμε να έχουμε απαιτήσεις» σε σχέση με ζητήματα που εκκρεμούν και που αφορούν τη μουσουλμανική μειονότητα.
«Ζήτησε συγγνώμη για τους διωγμούς – των Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη στη δεκαετία του ‘50».
Αυτά όμως αποτελούν χρυσή ευκαιρία για να κτιστεί ένα άλλο κλίμα μεταξύ των δύο λαών.
Το ζήτημα εδώ δεν είναι πόσο ειλικρινής ή όχι είναι ο Ερτογάν.
Το ζήτημα εδώ είναι να σταθείς πάνω σε αυτά που είπε και να αντιστρέψεις το συγκρουσιακό κλίμα που δημιουργείται στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Το ζήτημα είναι να παραμερίσεις τον φόβο για το «αντίπαλο» έθνος, και ταυτόχρονα να στείλεις τα ανάλογα μηνύματα στο «αντίπαλο» έθνος.
Μηνύματα που θα τα βρει μπροστά του ο Ερτογάν στην πρώτη ευκαιρία που θα υπαναχωρήσει από το πνεύμα αυτών που ανάφερε στην Ελλάδα.
Το πώς σε αντιμετωπίζει ο μέσος μουσουλμάνος τούρκος υπήκοος έχει τεράστια σημασία στο πόση ευχέρεια θα έχει ο Ερτογάν ή οποιοσδήποτε, να εκτροχιάσει εθνικιστικά τις σχέσεις των δυο λαών.
Και ο μέσος μουσουλμάνος τούρκος υπήκοος δεν φοβάται λιγότερο την «χριστιανική» ιδεολογία αυτών που ρήμαξαν τις χώρες της περιοχής, από ότι ο μέσος χριστιανός τον «μουσουλμανικό» φανατισμό.
Ακόμα όμως και αν οι κατηγορίες εναντίων του Ερτογάν από όλους όσους συναγωνίστηκαν σε πατριωτική ρητορεία ήταν αληθινές, αν όντως είχε δηλώσει ξεκάθαρα ότι ζητά «το μισό Αιγαίο, εκατοντάδες μικρά νησιά και νησίδες που αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της ελληνικής επικράτειας, συνεκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου του Αρχιπελάγους» και πολλά άλλα, τότε θα έπρεπε ακόμα περισσότερο η αντίδραση της ελληνικής αριστεράς να είναι από την αντίθετη ακριβώς πλευρά.
Θα έπρεπε ακόμα περισσότερο να προσπαθεί να κτίσει γέφυρες με τις μάζες της Τουρκίας, αντί να αντιμετωπίζει το τουρκικό έθνος σαν ένα ενιαίο εχθρικό σύνολο.
Δεν υπάρχει καθήκον που να είναι περισσότερο καθήκον της αριστεράς, από το να αντιστέκεται στον εθνικισμό που θα δημιουργούν οι αστοί πολιτικοί και η δεξιά για να εξασφαλίζουν την ανοχή των δικών τους μαζών, ειδικά στις συνθήκες όπου η κρίση θα τους σπρώχνει σε διαρκή σύγκρουση με τις δικές τους μάζες.
Για τους αστούς και τη δεξιά θα είναι ζήτημα ζωής και θανάτου να αποδεικνύουν στις δικές τους μάζες ότι υπάρχουν πολύ πιο επικίνδυνοι εχθροί από τους ίδιους.
Και στην περίπτωση της επίσκεψης Ερτογάν στην Ελλάδα, σε αυτή την κατεύθυνση συνεισέφεραν και κριτικές από τα «αριστερά».
Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον αν έστω και ένας από αυτούς που από τα αριστερά συναγωνίστηκαν σε πατριωτικό λόγο όλους τους ιδεολόγους εθνικιστές, αμφισβητούσε ότι εξ ορισμού αυτό είναι η ευθύνη της αριστεράς.
Όχι μόνο εξ ορισμού είναι αυτό ευθύνη της αριστεράς, αλλά αν η αριστερά αποτύχει να σταθεί στο ύψος αυτής της ευθύνης, την «πατριωτική υπεράσπιση» των δικαιωμάτων του ελληνικού λαού, με όλα τα βάρβαρα συνεπακόλουθα, θα την αναλάβει ότι χειρότερο υπάρχει στους κόλπους της δεξιάς, που στα σίγουρα δεν θα χρειαστεί αριστερή βοήθεια.
*Οι απόψεις του αρθρογράφου είναι προσωπικές
