Ο Δημήτρης Γληνός συγγράφοντας το «ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ» του Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, επιστράτευσε έμπνευση, γλαφυρότητα και τη δύναμη του παραδείγματος με υποδειγματικά μαχητικό τρόπο για να προσδιορίσει με σαφήνεια το περιεχόμενο της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ αλλά και τα διαχρονικά εργαλεία της νίκης, που θεωρούσε άκρως απαραίτητα για την μετατροπή της φλόγας που διαπέρασε την ψυχή του λαού μας σε έπος ηρωϊκό…
Στην πολιτική οι λέξεις δεν επιτρέπεται να χάνουν το νόημά τους, ιδιαιτέρως όταν όσοι τις επικαλούνται, ανήκουν σε αυτούς που ευαγγελίζονται μια διαφορετική σχέση με την κοινωνία και υπονοούν έναν διαφορετικό – αδιαμφισβήτητα πρωταγωνιστικό – ρόλο της κοινωνίας στην πολιτική διεργασία.
Επομένως, δεν μπορούμε και να επιτρέπουμε λέξεις με σημαντικό νοηματικό φορτίο να μεταπηδούν στον αστερισμό της γραφικότητας, γιατί τότε…
Εκφυλίζονται ιδέες…
Αποδομούνται οράματα…
Αποκοινωνικοποιούνται αιτήματα…
Ανακυκλώνεται πολιτική μιζέρια…
Θριαμβεύουν αδιέξοδα… αποστρατεύσεις…
Και η απογοήτευση γενικεύεται.
Όσοι λοιπόν τολμούμε να διατυπώνουμε την άποψη, πως στη συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία αυτό που απαιτείται είναι «να συγκροτήσουμε ένα νέο ΕΑΜ», οφείλουμε πριν απ’ όλα να έχουμε επίγνωση της βαρύτητας αυτού του στόχου.
Το «νέο ΕΑΜ» δεν θα συγκροτηθεί επειδή απλώς επαναλαμβάνουμε τη διαπίστωση για το πόσο αναγκαίο είναι. Και φυσικά όταν συγκροτηθεί, θα πρέπει… Η δομική του υπόσταση… Η πολιτική του φυσιογνωμία… Και η καταλυτική του επίδραση στην πολιτική διεργασία και πριν απ’ όλα στις καρδιές των ανθρώπων, να είναι τέτοια που να καθιστούν…
Την ΝΙΚΗ μονόδρομο. Και…
την ΕΞΟΥΣΙΑ αδιαπραγμάτευτη επιδίωξη όλων.
Η συγκρότησή του επομένως, δεν μπορεί παρά να είναι προϊόν ισχυρής πολιτικής συμφωνίας…
Με ιεραρχήσεις ικανές να συνεγείρουν και να εμπνεύσουν…
Με πραγματικά πρωτοποριακές λειτουργικές δομές…
Με συγκεκριμένο σχεδιασμό δράσης…
Με διασφαλισμένη την δυνατότητα λήψης αποφάσεων…
Και με μια και μοναδική αδιαπραγμάτευτη δέσμευση…
Να αποτελέσει όχημα για το τσάκισμα της Κατοχής… Την ανατροπή της δουλοπρέπειας… Την Δημοκρατική – Πατριωτική απάντηση στο πρόβλημα της Εξουσίας… Και την σωτηρία της πατρίδας μας σε τελευταία ανάλυση… Και ΟΧΙ όχημα για πολιτικές καριέρες φτηνών και εξαργυρώσιμων σχεδιασμών οποιουδήποτε.
Ο Δημήτρης Γληνός συγγράφοντας το «ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ» του Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, επιστράτευσε έμπνευση, γλαφυρότητα και τη δύναμη του παραδείγματος με υποδειγματικά μαχητικό τρόπο για να προσδιορίσει με σαφήνεια το περιεχόμενο της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ όλων…
ΚΑΙ ως προς το «ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ» πολιτικό της ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ…
ΚΑΙ ως προς το «ΠΑΛΛΑΪΚΟ» και εν τέλει «ΕΘΝΙΚΟ» πρόσημο της ΜΟΡΦΗΣ του αγώνα…
Αλλά ΚΑΙ ως προς το αναγκαίο της «ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ» και της «ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗΣ» ως ικανή και αναγκαία συνθήκη της αποτελεσματικότητάς του.
Όταν αυτά τα διαχρονικά εργαλεία νίκης, επιστρατεύονταν επτά δεκαετίες πριν, ως άκρως απαραίτητα για την μετατροπή της φλόγας που διαπέρασε την ψυχή του λαού μας σε έπος, αντιλαμβάνεται κανείς πως η χρησιμότητά τους και στην τρέχουσα ιστορική εποχή, δεν είναι μονάχα αδιαπραγμάτευτη, αλλά είναι κυρίως απαραίτητη, μαζί και η επικαιροποίησή τους, ως μόνη ικανή να τους προσδώσει μαχητικότητα εναρμονισμένη με την ευρύτητα των στόχων της πολιτικής ανατροπής.
Σε αυτό το «ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ» ο Δημήτρης Γληνός, δεν περιέγραψε μονάχα το προφίλ του αγωνιστή – πρωταγωνιστή, αλλά τόλμησε να αποτυπώσει…
ΚΑΙ τον ΠΡΟΔΟΤΗ με τ όνομά του…
ΚΑΙ τον ΠΕΜΠΤΟΦΑΛΑΓΓΙΤΗ με το δικό του το όνομα. Αλλά…
ΚΑΙ τους συμμορίτες του ΑΝΤΙΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΥ που στις μέρες μας δεν είναι άλλοι από τα γνωστά ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΤΙΚΑ τάγματα εφόδου.
Με δυό λόγια, ο μεγάλος δάσκαλος της ζωής και του αγώνα, τόλμησε να θέσει όλα όσα δεν αποτολμούμε να θέσουμε, σε μια ιστορική εποχή που η «περί διαγραμμάτων συζήτηση» δεν είναι μονάχα αντιπαραγωγική, αλλά οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον εκφυλισμό της προσδοκίας των ανθρώπων.
Αυτός ο μεγάλος δάσκαλος δεν αρκείται μονάχα στην περιγραφή της δυστυχίας λέγοντας πως: «Οι ξένοι καταχτητές και οι ντόπιοι αιματορουφηχτάδες ένα σκοπό έχουνε: Να μας λυγίσουνε τις ψυχές κάτω από τα χτυπήματα της συμφοράς, να σπάσουνε τα ζωτικά νεύρα της ζωής μας, να τσακίσουνε την ψυχική μας αντίσταση, να μας κάνουνε να δεχτούμε τη μαύρη μοίρα που μας ετοιμάζουνε, να μας ρίξουνε στην απελπισία και τη μοιρολατρεία».
Επιχειρεί και δυο ακόμη πολύ σημαντικά πράγματα, στη βάση των οποίων αξίζει τον κόπο να τον μιμηθούμε:
Το πρώτο που επιχειρεί, είναι να περιγράψει ορισμένους ενδεικτικούς στόχους της αντίστασης, κάτω από το γενικό σύνθημα: «ΚΑΝΕΙΣ ΜΟΝΟΣ». Η πιστή και ταυτόχρονα επικαιροποιημένη αποτύπωση αυτών των στόχων, συνοψίζεται στα εξής:
Καθημερινή πάλη για να μην τσακιστεί ο λαός κάτω από την πείνα, την αρρώστια και τις υλικές στερήσεις.
Καθημερινή αντίσταση, παθητική και ενεργητική, ενάντια στον καταχτητή και στα κοπέλια του. Ο φρονηματισμός του λαού, η καταπολέμηση κάθε συμβιβασμού με την υποδούλωση.
Καθημερινή προσπάθεια να παραλύσουν οι δυνάμεις της κατοχής, να μην εξυπηρετούνται οι σκοποί τους με την εργασία τη δική μας και με τα υλικά τα δικά μας, με την δημόσια περιουσία και την περιουσία των συνανθρώπων μας.
Καθημερινή ενεργητική αντίσταση στη βία και στον πολιτικό εκφασισμό.
Το δεύτερο και σημαντικότερο, είναι η ξεκάθαρη προειδοποίηση πως την λευτεριά ακόμη και αν την κατακτήσεις, οφείλεις να την «κλειδώσεις» καλά στα χέρια του λαού, για να μη σου την αποσπάσουν.
Στη σύγχρονη εποχή, το Δημοκρατικό – Πατριωτικό κίνημα, δεν αντιμετωπίζει μονάχα την σύγχρονη κατοχική εισβολή που καταδυναστεύει τη χώρα με ΔΟΤΟΥΣ θεσμούς και ΔΟΤΑ ανδρείκελα στη θέση των πολιτικών και υπηρεσιακών διαχειριστών τους.
Αντιμετωπίζει παράλληλα με αυτό και ένα πλέγμα δουλοπρεπών πράξεων εθνικής μειοδοσίας, που θέτει σε ευθεία πλέον αμφισβήτηση, όχι μόνο τα κυριαρχικά δικαιώματα αλλά και την ίδια την εδαφική ακεραιότητα της χώρας.
Η αντίληψη του παρασιτικού προστατευτισμού, παρέδωσε τη χώρα ουσιαστικά στην Αμερικανική διοίκηση…
Η νοσηρή περί της καλής γειτονίας αντίληψη, οδήγησε στο έκτρωμα των Πρεσπών… Προετοιμάζει καινούριο έκτρωμα για τη διασαφήνιση των Ελληνοαλβανικών σχέσεων… Δρομολογεί στο παρασκήνιο σειρά υπαναχωρήσεων που αποκαθηλώνουν την εθνική κυριαρχία στη Θράκη… Αφελληνίζει το Αιγαίο και παραδίδει ζωτικό εθνικό χώρο για την διεκπεραίωση πολεμικών σχεδιασμών από την Αμερικανοϊσραηλινή σύμπραξη των μακελάρηδων.
Είναι φανερό πλέον, ότι το ίδιο το κίνημα βρίσκεται αντιμέτωπο με πολύ περισσότερες και ακόμη πιο σύνθετες προσκλήσεις από εκείνες που κλήθηκε να διαχειριστεί η «πολιτική καθοδήγηση» του Δημ. Γληνού, ακριβώς γιατί η κοινωνία υποτίμησε την ακροτελεύτια προτροπή του.
Την ανάγκη δηλαδή να «κλειδώνουν» οι κατακτήσεις στα χέρια του λαού, για να μην μπορεί κανείς να τις αποσπάσει.
Με αυτές ακριβώς τις προκλήσεις βρίσκονται αντιμέτωποι και οι πολιτικοί πρωταγωνιστές. Και σε αυτό το περιβάλλον, προφανώς δεν αρκεί να επαναλαμβάνουμε την «ανάγκη συγκρότησης ενός νέου ΕΑΜ».
Ούτε βεβαίως μπορούμε να συμβιβαζόμαστε με τις φτηνιάρικες και μίζερες λογικές εκείνων που σπεύδουν να “καίνε χαρτιά”, σε ένα παραλήρημα μικρότητας, ναυαγισμένοι στις αυταπάτες τους πως κάπως έτσι θα καταφέρουν επιτέλους να ξεχωρίσουν.
Σε αυτό το περιβάλλον, αυτό που απαιτείται είναι… Να στέλνονται προσκλήσεις… Να οργανώνονται συσκέψεις… Να αναλαμβάνονται πρωτοβουλίες… Να μορφοποιείται το όραμα…Να υλοποιούνται πολιτικά, οργανωτικά και διαχειριστικά όλα όσα μπορούν να ενσαρκώσουν το «νέο ΕΑΜ» σε αντικειμενική πραγματικότητα.
Το «νέο ΕΑΜ» θέλει… Πολιτικό στίγμα… Πολιτικό επιτελείο… Πολιτική διαδικασία λήψης αποφάσεων… Πολιτικό μηχανισμό ικανό να εμπνεύσει την κοινωνία… Πολιτικό σχεδιασμό για την πολιτική δράση του… Πολιτικές πρωτοβουλίες για την επόμενη κιόλας μέρα…
Οι περιστάσεις μας θέλουν εδώ… Κανείς δεν δικαιούται να σφυρίζει αδιάφορα λίγο παραπέρα αναπαράγοντας συνθήματα, ευχές, προτροπές και εικασίες, σε ένα περιβάλλον ατολμίας και αναποφασιστικότητας.
