Ο και ες Ουκρανίαν (τον καιρό της ανόδου των ακροδεξιών) θητεύσας Αμερικανός πρέσβης και παρ’ ημίν προφήτης κ. Πάιατ είδε κι άλλο ενύπνιο, καθ’ ό η Τουρκία χτυπά ελληνικό κατοικημένο νησί. Το χτύπημα αυτό (σ.σ.: στο Καστελόριζο ή αλλού) θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε μόνοι μας. Αυτό
είναι απολύτως σωστό! και ο Θεός (κατά Γαβρόγλου) να με συγχωρήσει που για πρώτη φορά στη ζωή μου συμφωνώ με Αμερικανό πρέσβη. Στο μεταξύ ο Τσίπρας μαζεύει στην Ε.Ε. δηλώσεις και ευχολόγια εναντίον της τουρκικής επιθετικότητας, πλην όμως
τυχόν τουρκικό χτύπημα θα αναγκαστούμε να το αντιμετωπίσουμε μόνοι μας, με τις δικές μας δυνάμεις.
***
Έρχεται 25η Μαρτίου, ο Ερντογάν έχει αδυναμία στους συμβολισμούς. Όσο για εμάς, εν όψει της εθνικής επετείου ας προετοιμασθούμε (ιδού πού η στήλη σάς είναι εν τέλει χρήσιμη) για τις συνήθεις μπαρούφες που ακούμε τέτοιες μέρες από τους εθνικιστές και τους εθνομηδενιστές (τις δύο δηλαδή όψεις του ενός και του αυτού νομίσματος, εκείνου του νεοφιλελευθερισμού και της αποβλάκωσης – αυτά πάνε πολύ συχνά μαζί). Και για τους μεν εθνικιστές
και χρυσαυγίτες εθνικοσοσιαλιστές, το πράγμα είναι ευκολάκι. Έχουν τόση σχέση με την πατρίδα και την Επανάσταση του 1821 όσην ο Κρούμος με το κρανίο απ’ το οποίον εν είδει κούπας έπινε κρασί.
Με το 1821 η Χρυσή Αυγή έχει τη σχέση του γενίτσαρου, του ταγματασφαλίτη και του δωσίλογου. Με την πατρίδα έχει τη σχέση του προδότη που προσκυνάει αγκυλωτούς σταυρούς. Και με την πίστη έχει τη σχέση της ύβρεως σε όσους πιστεύουν. Τελεία και παύλα. Κι αν τίποτα Κασιδιάρηδες έχουν αντίρρηση σ’ όλα αυτά, ας πάνε πρώτα στο Άουσβιτς να προσκυνήσουν, ας πάνε πρώτα στην Κάνδανο και την Καισαριανή να κλάψουν κι ύστερα βλέπουμε αν για τη γη κάτι τέτοιοι αρουραίοι μπορούν να γίνουν κάτι καλύτερο από άχθος αρούρης.
Με τους εθνομηδενιστές, όμως, η κατάσταση ευτυχώς έχει μόνον πλάκα. Συμβάλλοντας λοιπόν η στήλη στους εορτασμούς του 1821 (ως τηλεφωνικού αριθμού) θα σας υπενθυμίσει ότι κάθε χρόνο τέτοια μέρα σύσσωμο το έθνος γιορτάζει τη Σφαγή της Ντρομπολιτσάς. Τότε κάτι αρκουδογυφταραίοι που ο Βολταίρος τους πληροφόρησε ότι είναι Έλληνες, ξεσηκώθηκαν για ανεξήγητους λόγους κι άρχισαν να πετάνε στους Τούρκους ροδοπέταλα με αποτέλεσμα να τους γεμίσουν καρούμπαλα.
Τέτοιες και άλλες αγριότητες έκαναν τότε παντού οι Ελληναραίοι, όπως παραδείγματος χάριν στο Ζάλογγο, όπου οι φαλλοκράτες Αρβανιτοσουλιώτες, εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι δεν είχε ακόμα αναπτυχθεί το φεμινιστικό κίνημα, πέταξαν απ’ τα βράχια τις γυναίκες τους κι άλλες «πουτάνες του Νότου» για να την κοπανήσουν πιο ευκίνητα και πιο τσαχπίνικα από τους Τούρκους.
Την 25η Μαρτίου εορτάζουμε επίσης το λαμπρό εκπαιδευτικό σύστημα των Οθωμανών, στα πανεπιστήμια του οποίου συνωστίζονταν τα ελληνόπουλα για να μάθουν γράμματα χωρίς να έχουν την ανάγκη να μαθαίνουν κρυφά την τύφλα τους απ’ το ψαλτήρι. Επίσης εορτάζουμε το
παιδομάζωμα, όταν οι Οθωμανοί με Λακεδαιμόνιο ήθος άρπαζαν τα αγοράκια απ’ τα σπίτια τους για να τα αναθρέψουν και να τα κάνουν άντρες, πρώτους στα γράμματα και τ’ άρματα. Γιορτάζουμε ακόμα και τη σφαγή της Χίου, όπου Έλληνες, Ελληνίδες και Ελληνόπουλα πήγαιναν κι έπεφταν πάνω στα σπαθιά των Τούρκων, όπως κάνουν σήμερα και οι Κουρδοκούρδισσες στο Αφρίν για να συκοφαντήσουν την επιχείρηση Κλάδος Ελαίας.
Θα μπορούσα να συνεχίσω, αλλά όλα αυτά σας τα έχουν πει οι Αριστεροί που Γονάτισαν και οι νεοφιλελεύθεροι εν τω άμα. Γαβρόγλου και Βερέμης, Μπαλτάς και Καλύβας – μην το κουράζουμε άλλο. Άλλωστε, ετερόκλητοι όχλοι καθώς είσθε και λαϊκιστές
πού να καταλάβετε εσείς τις λεπτές αποχρώσεις της μπουρδολογίας. Ας κρατήσουμε τα χοντρά: ότι ο Παπαφλέσσας ήταν ένας αγιατολάχ και ο Αθανάσιος Διάκος ένας θρησκόληπτος, ο Μακρυγιάννης ένας τύπος με διαταραγμένο φαντασιακό και ο Κολοκοτρώνης ένας ταραξίας που είχε μανία με τους ναιναίκους.
Τώρα, γιατί μερικοί τάφοι στην επικράτεια μοσχοβολάνε θυμάρι το καταχείμωνο και γιατί κάποιοι Βυζαντινοί κάνουν ποδήλατο τις νύχτες στη Μονεμβασιά, ρωτήστε τον Ρίτσο, τον Μίκη και τον Μάνο Χατζιδάκι.
***
Προ ημερών βρέθηκα σε ένα καφενείο, «Η ωραία Ελλάς» – υπάρχει στην Αθήνα – σε μια βραδιά, όπου μια ωραία ομήγυρις διάβαζε ποιήματα εν μέσω μουσικών. Απ’ τους τοίχους του καφενείου χάζευαν τους συναθροισμένους αλλά κι ένα γύρω τους τουρίστες ο Ρήγας, ο Καραϊσκάκης κι άλλοι καπεταναίοι από ανάτυπα παλιών λιθογραφιών, καδραρισμένοι σε μια ακινησία σαγηνευτική. Διότι σε άφηνε να σκέφτεσαι ή και να ταξιδεύεις
στα μάτια του Ρήγα, την ψυχή του Κολοκοτρώνη στα κρυοπαγήματα του ωραίου Λοχαγού στην Αλβανία, στα αρχαία ονόματα που έπαιρναν παρανόμι οι αντάρτες στα βουνά, στην ασπίδα του Αίαντα να σηκώνει το λείψανο του Βελουχιώτη – σε τέτοια πράγματα που μοσχοβολούν θυμάρι, αναστάσιμο γιασεμάκι και μια γιαγιά Μικρασιάτισσα στη Νέα Φιλαδέλφεια που κάποτε μου έβαλε γλυκό του κουταλιού και γάργαρο νεράκι μια μέρα που, άγνωστός της εγώ, εκείνη είδε ότι η ψυχή μου πόναγε για κάτι απ’ αυτά που κάνουν τούτον τον ντουνιά (καθώς λένε και οι Τούρκοι αδελφοί μας) τόπον άγλυκο. Εκτός όταν μοσχοβολάει το θυμάρι και την ιστορία λαλεί το αηδόνι…
*Πηγή: topontiki.gr
