«Καζινο-καπιταλισμός»: Το ανώτατο στάδιο της «Αριστεράς» !
Εδώ και δέκα περίπου χρόνια, από το ξέσπασμα της κρίσης των τιτλοποιημένων και εμπορευματοποιημένων στον «καζινο-καπιταλισμό» δανειακών συμβολαίων κατοικίας στις ΗΠΑ, την Ισπανία, την Πορτογαλία κ.α., οι τράπεζες διαρκώς κεφαλαιοποιούνται με δάνεια των κρατών, που επιρρίπτονται στους πολίτες τους. Έτσι, πλην της αποστέρησης της ευημερίας από τις σημερινές γενιές, υπονομεύεται και το μέλλον των επερχομένων.
Στην πατρίδα μας οι τράπεζες δεν χρεοκόπησαν από τα δάνεια των νοικοκυριών που ήταν κυρίως στεγαστικά, αφού, ακόμη και ο φτωχότερος Έλληνας προτιμούσε να στερηθεί το φαγητό και τα καθημερινά χρειώδη παρά να καθυστερήσει τη δόση τού στεγαστικού του δανείου. Γι’αυτό άλλωστε, όπως είχε αποδείξει με αδιάσειστα στοιχεία στην αρχή της κρίσης και ο αείμνηστος φίλος μας καθηγητής Κώστας Βεργόπουλος, τα ελληνικά νοικοκυριά θεωρούνταν -από δανειακής άποψης- τα πιο συνεπή σε όλη την Ευρώπη και από τα συνεπέστερα στον κόσμο.
Όλες οι στατιστικές εξάλλου αποδείκνυαν ότι το χρέος των ελληνικών νοικοκυριών, ως ποσοστό του ΑΕΠ, ήταν το μικρότερο στην ΕΕ. Η συνέχεια είναι σε όλους γνωστή και δεν μπορεί να αλλάξει από την (πολύ ευρηματική μεν αλλά και παραπλανητική συνάμα) μνημονιακή εφευρετικότητα σε καινοφανείς όρους αποπροσανατολισμού και εξαπάτησης των πολιτών.
Ομολογείται πλέον από τα επισημότερα χείλη στην Ευρώπη ότι ο δανεισμός του Ελληνικού Δημοσίου -που άρχισε με το πρώτο Μνημόνιο (ν. 3645/2010) λόγω της μετατροπής, από τις κυρίαρχες δυνάμεις της ΕΕ, μιας πρόσκαιρης κρίσης δανεισμού τής χώρας σε κρίση χρέους-, έγινε για να σωθούν από τη χρεοκοπία οι ευρωπαϊκές (κυρίως γαλλικές, γερμανικές και ολλανδικές) τράπεζες που κατείχαν ομόλογα του ελληνικού χρέους για κερδοσκοπικούς σκοπούς.
Με την κρίση όμως να βαθαίνει από την επιβολή των μνημονιακών πολιτικών, άρχισε να επιταχύνεται η αποπαραγωγικοποίηση και η οικονομική κατάρρευση της χώρας. Νοικοκυριά και επιχειρήσεις (κυρίως μικρομεσαίες που αποτελούν και τη συντριπτική πλειονότητα τού μέχρι πρότινος δεσπόζοντος μικρο-ιδιοκτητικού τρόπου παραγωγής) άρχισαν να δυσκολεύονται στην πληρωμή των δανείων τους. Οι τράπεζες όμως, υπό την επίδραση των μνημονιακών πολιτικών, ενώ ακολούθησαν πιστά τη ρήτρα τής γενικευμένης υποτίμησης όλων των αξιών (από τις αμοιβές της εργασίας μέχρι και τις τιμές των ακινήτων), δεν αναπροσάρμοσαν τις αξίες των δανείων, ούτε το κράτος επέτρεψε κάτι τέτοιο, ώστε να αποτραπεί η εμφάνιση από στρατιές ανήμπορων οφειλετών.
Τότε ξέσπασε (ετεροχρονισμένα εν σχέσει με τις ΗΠΑ, την Ισπανία, την Πορτογαλία κ.ά. χώρες) η κρίση των δανείων.
Συνεπείς δανειολήπτες αδυνατούσαν πλέον να καταβάλουν εγκαίρως τις δόσεις τους. Το χρέος αυξανόταν και οι διαρκώς ανακεφαλαιούμενες τράπεζες με την υποτίμηση-μηδενισμό των μετοχών τους που επέφερε η παρούσα κυβέρνηση, πέρασαν σε ξένα χέρια έχοντας ένα διογκωμένο χαρτοφυλάκιο «κόκκινων» δανείων.
Τότε η τριαρχία των δανειστών και η μνημονιακή δημοσιολογία (ως ιδεολογική εμπροσθοφυλακή της) επινόησαν τον όρο «στρατηγικός κακοπληρωτής».
Όμως ο οικογενειάρχης που αγόρασε το διαμέρισμα για να στεγάσει την οικογένειά του ή να προικίσει τη θυγατέρα του και τώρα δεν μπορεί πλέον να το αποπληρώσει λόγω ανεργίας ή λόγω μείωσης του μισθού του ή λόγω μηδενισμού του τζίρου ή της παραγωγής τής επιχείρησής του, δεν μπορεί να θεωρείται «στρατηγικός κακοπληρωτής» επειδή προτιμά να διατηρήσει την προγονική του εστία ή το παραδοσιακό του εργαστήριο. Και τα δύο άλλωστε έχουν πλέον πολύ χαμηλή αγοραία τιμή ανεξαρτήτως αν είναι δύσκολο να πωληθούν σε οποιαδήποτε τιμή λόγω έλλειψης ρευστότητας από τους ενδιαφερομένους.
Επομένως ως «στρατηγικός κακοπληρωτής» (δηλαδή αυτός που στοχεύει εξαρχής να μην πληρώσει το δάνειό του) δεν μπορεί να θεωρείται κανένας οικογενειάρχης ή επιχειρηματίας, επιτηδευματίας, έμπορος ή οιοσδήποτε παρέχει υπηρεσίες, αν η οικονομική του δυσπραγία οφείλεται στη διαιώνιση της κρίσης λόγω μνημονιακών πολιτικών! Και ασφαλώς αποτελεί ύβρη για τους Έλληνες πολίτες να αποκαλούνται «στρατηγικοί κακοπληρωτές» επειδή δεν ξεπουλούν τα τιμαλφή της οικογένειάς τους ή την προίκα της κόρης τους για την αποπληρωμή των δανείων.
Για τον λόγο αυτό, η συντελούμενη νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών μέσω του μηχανισμού των πλειστηριασμών (που αναμένεται να γενικευθούν το επόμενο χρονικό διάστημα) αποτελεί μια αντιλαϊκή, αντικοινωνική και αντεθνική διαδικασία που επιχειρεί να καταστήσει υπαίτιους της παρατεινόμενης κρίσης τούς κατ’ιδίαν πολίτες και τις οικογένειές τους.
Αν μάλιστα λάβει κανείς υπόψη ότι ο κοινωνικός ιστός των Ελλήνων υφαίνεται ιστορικά γύρω από την οικογένεια και την υλική της υποδομή, εύκολα αντιλαμβάνεται οιοσδήποτε ότι οι γενικευμένοι πλειστηριασμοί κατοικιών, ακινήτων και επιχειρήσεων θα καταστρέψουν τον οικογενειακό ιστό, τον μικρο-ιδιοκτητικό τρόπο παραγωγής και τη δημιουργικότητα των Ελλήνων.
Από τη μια ο ΕΦΚΑ που καταστρέφει στο μνημονιακό του χωνευτήρι την ιδιαιτερότητα της Εργασίας και την ποικιλομορφία της εργασίας, καθώς και τα παραφερνάλιά της, ως μηχανισμός εξίσωσης όλων προς τα κάτω… Από την άλλη το υπερΤαμείο που ρευστοποιεί τον διαχρονικό υλικό και άυλο πλούτο της πατρίδας που μας παρέδωσαν οι αιώνες… Και τώρα οι γενικευμένοι πλειστηριασμοί που απαλλοτριώνουν την οικογενειακή περιουσία και την υλική βάση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων…
Αν αυτό το δηλητηριώδες και κοινωνιοκτόνο «κοκτέηλ» καταλάβει ολοκληρωτικά, όπως άλλωστε σχεδιάστηκε, την ελληνική κοινωνία, τότε δεν είναι μόνο που οι νέοι θα συνεχίσουν να μεταναστεύουν σε άλλες χώρες αλλά και που οι ξένοι θα καταλάβουν ως ιδιοκτήτες την πατρίδα.
Και τότε η Ελλάδα, ως αυτοτελές κράτος με τις υλικές και πνευματικές του βάσεις και παραδόσεις, θα έχει χαθεί.