Τάσσομαι κατηγορηματικά εναντίον της υπάρχουσας ευρωζώνης και του υπάρχοντος ευρώ ή της ΕΕ. Το αν θα μπορέσει να υπάρξει μία άλλη ευρωζώνη ή άλλη ΕΕ, στα πλαίσια της Ευρώπης των λαών και συναδέλφωσης και συνύπαρξης τους μη νεοφιλελεύθερη-ιμπεριαλιστική, είναι ζήτημα που το μέλλον θα δείξει. Είναι σαφές ότι το υπάρχον ευρώ είναι ένα κατ’ ευφημισμό νόμισμα που εξυπηρετεί το σχέδιο και σύστημα επικράτησης του νεοφιλελευθερισμού κι εργαλείο στα χέρια των ευρωζωνικών νεοφιλελεύθερων ελίτ, που κατ’ ουσία ενστερνίζεται και επιβάλλει τις πολιτικές του οικονομικού μονεταρισμού και ιδιωτικοποίησης των πάντων.
Mία πιθανότατη διάλυση της ευρωζώνης ή και της ΕΕ, που όντως είναι όργανα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, μπορεί να ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου σε ακροδεξιά και εθνικιστική κατεύθυνση, αν γίνει με τέτοιους όρους. Συνεπώς μια επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, που μπορεί να είναι η αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη κι αν η ευρωζώνη δεν μπορεί τελικά να αλλάξει εκ βάθρων, μπορεί να οδηγήσει σε έναν ιδιόμορφο ‘εθνικό’ καπιταλισμό στην Ελλάδα που δεν θα λύσει ουσιαστικά κανένα πρόβλημα. Αν αυτό συμβεί με τους ίδιους όρους πανευρωπαϊκά, μπορεί να προκύψει ένα τέρας συναθροίσματος εθνικιστικών ευρωπαϊκών κρατών που θα ανταγωνίζονται μεταξύ τους έως θανάτου για τα πάντα.
Το βασικότερο και πρώτιστο πρόταγμα είναι η απόλυτη αντιπαλότητα μέχρι την κατάργηση των ‘μνημονιακών’ πολιτικών πανευρωπαϊκά και των πολιτικών του παγκόσμιου απορρυθμισμένoυ χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού. Αν για να πραγματοποιηθεί αυτό, θα χρειαστεί μια εντελώς διαφορετικής δόμησης ευρωζώνη, στην κατεύθυνση που έγραψα, ή επιστροφή σε εθνικά νομίσματα, με όρους και προϋποθέσεις, είναι ζήτημα μελλοντικών εξελίξεων. Ακόμη, το εθνικό νόμισμα μπορεί να είναι ‘όνειρο’ μιας μερίδας της αστικής τάξης, που είδε τα ευρώδουλα όνειρά της να διαψεύδονται οικτρά από το ευρώ, όντας εργαλείο επικράτησης των ‘βόρειων’ νεοφιλελεύθερων ελίτ (Γερμανία και πέριξ χώρες). Το όποιο νόμισμα, εθνικό ή υπερεθνικό, μόνο μέσο άσκησης πολικών αντι-νεοφιλελεύθερης κατεύθυνσης μπορεί να είναι κι όχι αυτοσκοπός.
Με αφορμή την επιμονή στην κατάρτιση ελλειμματικού κρατικού προϋπολογισμού της Ιταλίας, από την κυβέρνηση Σαλβίνι-Ντι Μάγιο, διεξάγεται μια σκληρή ‘κόντρα’ με τους ευρωζωνικούς ‘θεσμούς’ που είναι άγνωστο ακόμη αν αυτή οδηγηθεί σε έναν αμοιβαίο συμβιβασμό ή στη ρήξη. Η Ιταλία βέβαια δεν είναι κάποιο μικρό ή αμελητέο μέγεθος αλλά μέλος του G8, με αναπτυγμένο βιομηχανικό νότο και ‘εθνική’ αστική τάξη που έχει πληγεί καίρια από τις πολιτικές του ευρωζωνικού ‘κέντρου’ (Γερμανία και Γαλλία) και δημόσιος χρέος πέριξ των 2 τρις ευρώ σε σύνολο ευρωζωνικού δημόσιου χρέους περίπου 12 τρις ευρώ. Αυτό από μόνο του είναι μια βραδυφλεγής βόμβα, στα σαθρά θεμέλια της υπάρχουσας ευρωζώνης, και μπορεί να οδηγήσει στη διάλυσή της με εθνικιστικούς όρους, με δεδομένη τη συνθηκολόγηση και παράδοση της πανευρωπαϊκής συστημικής αριστεράς, που είναι μέρος του προβλήματος, στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που ακολουθούν πιστά η νεοφιλελεύθερη δεξιά σε αγαστή συνεργασία με τη σοσιαλδημοκρατία πανευρωπαϊκά.
* Ο Καλλίνικος Νικολακόπουλος είναι οικονομολόγος (πτυχιούχος οικονομικών επιστημών, 2ετές μεταπτυχιακό διοίκησης επιχειρήσεων στην τραπεζική/χρηματοοικονομική, 2ετές μεταπτυχιακό δίπλωμα ειδίκευσης στα οικονομικά και διοίκηση μονάδων υγείας) – Αναλυτής Πληροφοριακών Συστημάτων (2ετές μεταπτυχιακό δίπλωμα ειδίκευσης στα πληροφοριακά συστήματα), μέλος του Ευρωπαϊκού Δικτύου Ερευνών Κοινωνικής και Οικονομικής Πολιτικής.
**Πηγή: Εφημερίδα ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ (pelop.gr).
