Εκπληξη προκάλεσε στους νομικούς κύκλους, αλλά και σε πολλούς εχέφρονες, η απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Κακουργημάτων να καταδικάσει τους νεαρούς Α. Ντάλιο (27 χρόνια από 29), Ν. Ρωμανό (18 χρόνια από 20), Δ. Πολίτη (12 χρόνια και δύο μήνες από 13 χρόνια), Γ. Μιχαηλίδη (11 χρόνια, όπως και πρωτοδίκως) και Γ. Τσάκαλο (5 χρόνια, όπως και πρωτοδίκως).
Και αυτό γιατί η κατηγορία για συμμετοχή στην οργάνωση Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς πρωτοδίκως είχε εκπέσει (είχαν αθωωθεί οι άνθρωποι), άρα στην περίπτωσή τους δεν ίσχυε ο αντιτρομοκρατικός νόμος.
Και όμως, οι δικαστές μας αποφάσισαν, γελοιοτρόπως, θα έλεγε κανείς, ότι μπορεί να μη συμμετείχαν οι κατηγορούμενοι σε τρομοκρατική οργάνωση, είναι όμως οι ίδιοι ατομικοί τρομοκράτες.
Χαίρετε, κύριοι δικαστές – χαίρετε και αγαλλιάσθε (αλλά μάλλον και χαρούμενοι είστε και αγάλματα· ασυγκίνητοι, ίσως και ανεκδιήγητοι, ίσως και υπερόπτες).
Ατομικοί τρομοκράτες – τι ερμηνεία, τι δικαστική σαγήνη, τι φοβερή πλάνη, τι υποκειμενισμός, τι, τέλος, σεβασμός στο λαϊκό αίσθημα.
Διαβάζουμε την ανακοίνωση της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης Αθήνας:
«Σύμφωνα με τους δικαστές του Εφετείου πρόκειται [αναφέρεται στους κατηγορούμενους] για ατομικούς τρομοκράτες! Σαφώς και πρόκειται για εξωδικαιική ερμηνεία των δικαστών, οι οποίοι απελευθερώνονται από τον νόμο και επιβάλλουν υποκειμενικό δίκαιο ακόμη και στις ποινές. Τέτοια εξωνομική ελευθερία και δυνατότητα στους δικαστές στην ιστορία των νεωτερικών κρατών έδωσε μόνο το ναζιστικό καθεστώς, αφού είχαν ήδη εωτερικεύσει τον εθνικοσοσιαλισμό. Εδώ, όμως, ποιος τους έλυσε τα χέρια;».
Ας δούμε επίσης την ερμηνεία, τι συνέβη δηλαδή και προχώρησαν σε μια τέτοια «αντιδικαιική» απόφαση.
«Πρόκειται –αναφέρεται στην ανακοίνωση– για τη μεθοδευμένη εξόντωση της γενιάς του Δεκέμβρη (του 2008), αφού το κράτος και οι μηχανισμοί του δεν μπορούν να ξεχάσουν αυτόν τον εφιάλτη. Πρόκειται για τον τιμωρητικό και εκδικητικό χαρακτήρα του νόμου όταν πέφτει στις πλάτες αντιεξουσιαστών και αναρχικών. Πρόκειται για την εφαρμογή του ποινικού δικαίου του εσωτερικού εχθρού. Οπου η κατάσταση εξαίρεσης, η απογύμνωση από τις όποιες νομικές κατοχυρώσεις, οδηγεί στην ομηρεία, με συνέπεια την αποθήκευση των σωμάτων στους χώρους της απόλυτης επιτήρησης και στο πανοπτικό των φυλακών».
Επεκτείνεται η ερμηνεία, δεν ξέρω, όμως, πόσοι είμαστε έτσι καχύποπτοι (λεπταίσθητοι!) ώστε να την αφουγκραστούμε και μόνο – γεγονός είναι ότι πρέπει να στύψουμε την γκλάβα μας μπας και αρχίζουμε να προβληματιζόμαστε (και να κατανοούμε, επιτέλους).
Διαβάζουμε: «Εδώ και καιρό η λαλίστατη Ενωση Δικαστών – Εισαγγελέων με τις παρεμβάσεις της (υπόθεση Ηριάννας – Περικλή) αυτό ακριβώς ήθελε να προαναγγείλει: ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο και ότι έχει οριστικά κλείσει το θέμα του περίφημου διαχωρισμού των εξουσιών με τη μονοκρατορία της κρατικής καταστολής».
Είμαστε σε πόλεμο, λοιπόν; Θα είχε τρομερό ενδιαφέρον εάν ο κύριος Κοντονής επεδείκνυε την «ευαισθησία» που επέδειξε στην αθωωτική απόφαση για τον υβριστή Αμβρόσιο [τον εκκλησιαστικό ταγό (η ιδιότητα εκτίθεται σε περίπτωση που κάποιος είναι αφηρημένος ή συνηθίζει να πηγαίνει για βρούβες)]. Τέλος: ζητείται η άμεση απελευθέρωση – συμφωνούμε.
*Πηγή: efsyn.gr
