Διεθνιστές ή πατριώτες;

Πατριωτισμός και διεθνισμός δυο έννοιες αξεχώριστες μεταξύ τους, πάνε να τεθούν σε αντιπαράθεση και στην πράξη σε αλληλοαποκλεισμό.

Και μιλάω για αξεχώριστες έννοιες, γιατί κάθε γνήσιος πατριώτης, που αγαπά πραγματικά την πατρίδα του και τον λαό της, που υπερασπίζεται με όλες του τις δυνάμεις την εθνική της ανεξαρτησία και κυριαρχία, την διακριτή ταυτότητά της, τον πολιτισμό της, τα σύνορα και τα νόμιμα συμφέροντα της και μαζί τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη, δεν μπορεί παρά να είναι ταυτόχρονα και διεθνιστής, γιατί ξέρει ότι και οι άλλοι γνήσιοι πατριώτες των άλλων χωρών μοιράζονται μαζί του τις ίδιες αρχές και αξίες αγάπης και αφοσίωσης στην πατρίδα τους και ότι ο σεβασμός απέναντι τους γίνεται όρος και προϋπόθεση για την ειρήνη και την ισότιμη συνεργασία, για την κοινή πρόοδο και την κοινή ευημερία.

Αντίστροφα, δεν μπορεί, επίσης, να είναι κάποιος διεθνιστής, αν και εφ’ όσον δεν υπερασπίζεται, μαζί με τα εθνικά, δημοκρατικά και κοινωνικά δίκαια των άλλων χωρών και λαών, με το ίδιο, τουλάχιστον, πάθος και τα δίκαια της χώρας του, όπως αυτά ορίζονται από τους διεθνείς κανόνες, το διεθνές δίκαιο αλλά και τις ανάγκες ισότιμης συνεργασίας και συνανάπτυξης.

Ο πατριωτισμός είναι προφανέστατο ότι δεν έχει καμιά σχέση με τον εθνικισμό, τον ρατσισμό, την μισαλλοδοξία και την καλλιέργεια μίσους προς τρίτους, όπως και ο διεθνισμός δεν μπορεί να οδηγεί στον εθνομηδενισμό και σε έναν κοσμοπολιτισμό που καταλήγει, συχνά άθελα, σε υποταγή και σε υπαλληλοποίηση απέναντι στα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα του πλανήτη.

Ιδιαίτερα στις μέρες μας, όπου η ιστορικά και βαθιά εξαρτημένη Ελλάδα έχει περιπέσει υπό καθεστώς αποικιακής μνημονιοκρατίας και ιδιόμορφης αμερικανογερμανοκρατίας, ενώ γνωρίζει άμεσες και βαθιές εθνικές απειλές σε βάρος των κυριαρχικών της δικαιωμάτων και της ίδιας της ακεραιότητας της, κυρίως από Ανατολάς, ο πατριωτισμός για τον αριστερό – προοδευτικό δημοκρατικό χώρο αποκτά μια κρίσιμης σημασίας προτεραιότητα, άρρηκτα συνδεδεμένη με τον αγώνα για την δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη και ένα μεταβατικό πρόγραμμα επαναθεμελίωσης και ανασυγκρότησης, με ορίζοντα έναν καινούργιο σοσιαλισμό του 21^ου αιώνα, μακριά από τα ανά τον κόσμο τελικά αποτυχημένα και στην πορεία αντιδημοκρατικά «σοσιαλιστικά» εγχειρήματα του παρελθόντος.

Αυτός ο πατριωτισμός, με τον βαθιά κοινωνικοταξικό προσανατολισμό του, είναι, άλλωστε, βιωμένος, πολύ γνώριμος και ποτισμένος με αίμα στην Ελλάδα από την απαράμιλλη εθνικοποαπελευθρωτική, αντικατοχική, αντιιμπεριαλιστική και κοινωνική μήτρα του ΕΑΜ και τον αγώνα κατά της «ξένης ακρίδας» και του «μοναρχοφασισμού» στην μεταπολεμική Ελλάδα.

Είναι αυτού του είδους ο πατριωτισμός, που και σήμερα αποτελεί τον μύχιο και απόκρυφο προσανατολισμό του ελληνικού λαού και την ελπίδα και την προσμονή του να εκφρασθεί πολιτικά στις μέρες μας με σύγχρονους κοινωνικούς και ταξικούς όρους και ένα καινούργιο όραμα.

Σήμερα όσο ποτέ αποτελεί όρο εθνικής και κοινωνικής επιβίωσης της πατρίδας μας και συνιστά μια μείζονα πράξη διεθνισμού και διεθνιστικής προσφοράς στην ειρήνη και στους λαούς της Βαλκανικής, της Ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής και της Ευρώπης, η συγκρότηση ενός μεγάλου και γρήγορα νικηφόρου εθνικοαπελευθερωτικού και κοινωνικοταξικού μετώπου στην χώρας μας, με άμεσο στόχο να βγούμε από την κρίση με μια αντιιμπεριαλισιτκή προοδευτική, ανεξάρτητη, δημοκρατική και κοινωνικά δίκαιη Ελλάδα.

Τίποτα πιο μεγάλο, τίποτα πιο ηθικό, τίποτα πιο αναγκαίο, τίποτα πιο ώριμο και δίκαιο δεν υπάρχει ετούτη την ώρα για να αφιερωθούμε ολόψυχα, με την μέγιστη δυνατή ανιδιοτέλεια, παραμερίζοντας όλες τις άλλες διαφορές, από ένα τέτοιο ενωτικό μετωπικό στόχο εθνικής και κοινωνικοταξικής απελευθέρωσης, αφού από την επιτυχία του εξαρτάται στην κυριολεξία η ύπαρξη και η προοπτική της πατρίδας μας, ίσως, και όλης της περιοχής μας, πριν μας τυλίξουν πλήρως οι θύελλες της αγριότητας και οι ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές επεμβάσεις και πριν εμφανισθούν για τα καλά γύρω μας οι φονικές διαδρομές των πυραύλων και των υπερηχητικών.

Θανάσης Κουτεριανός