Δεν υπάρχει «αριστερή στροφή» μέσα στη μνημονιακή συνέχεια

Και δι­καί­ως: Οι μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές, που στα­θε­ρά και ατα­λά­ντευ­τα ακο­λού­θη­σαν μετά το κα­λο­καί­ρι του 2015, είχαν ως απο­τέ­λε­σμα τη συμ­φι­λί­ω­ση με τους «θε­σμούς» των δα­νει­στών και τις «οι­κο­γέ­νειες» της ντό­πιας κυ­ρί­αρ­χης τάξης –γε­γο­νός που εξη­γεί τη μα­κροη­μέ­ρευ­ση του Αλ. Τσί­πρα στο Μα­ξί­μου– αλλά επί­σης την απο­γο­ή­τευ­ση, την απο­στρο­φή, ακόμα και την οργή στις γραμ­μές των ερ­γα­ζό­με­νων και των λαϊ­κών τά­ξε­ων –γε­γο­νός που οδη­γεί τον Αλ. Τσί­πρα και την ομάδα των φι­λό­δο­ξων τα­κτι­κι­στών γύρω του στην επι­κίν­δυ­νη θέση της στυμ­μέ­νης λε­μο­νό­κου­πας.

Το επι­τε­λείο Τσί­πρα γνω­ρί­ζει ότι η απο­φυ­γή μιας «στρα­τη­γι­κής ήττας»  –δη­λα­δή εκλο­γι­κών πο­σο­στών που θα τους στε­ρούν πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο και θα θέ­τουν αντι­κει­με­νι­κά ζή­τη­μα ηγε­σί­ας μέσα στις γραμ­μές του ό,τι απο­μεί­νει από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ– ταυ­τί­ζε­ται με τη συ­γκρά­τη­ση των διαρ­ρο­ών από τα αρι­στε­ρά. Αυτή η εκτί­μη­ση εξη­γεί όλες τις τε­λευ­ταί­ες κι­νή­σεις τους.

Μόνο που «αρι­στε­ρή στρο­φή» δεν γί­νε­ται μέσα στη συ­νέ­χεια της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής, με την οποία ο Αλ. Τσί­πρας έχει δε­σμευ­τεί απο­λύ­τως και σαφώς. Γι’ αυτό οι κι­νή­σεις του είναι σκέτα επι­κοι­νω­νια­κά τρικ, στε­ρού­νται από κάθε δυ­να­μι­σμό και πει­στι­κό­τη­τα, έχουν πε­ριο­ρι­σμέ­να ακρο­α­τή­ρια και δεν προ­κα­λούν εν­θου­σια­σμό και συ­σπεί­ρω­ση ούτε με­τα­ξύ των στε­λε­χών της ΚΕ του κόμ­μα­τός του. Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο όταν συν­δυά­ζο­νται με πρά­ξεις που ενι­σχύ­ουν την εντύ­πω­ση ότι η δη­μα­γω­γία περί «αρι­στε­ρού προ­σή­μου» θα οδη­γεί σε πρα­κτι­κή ακόμα πιο δε­ξιάς δια­κυ­βέρ­νη­σης.

Το δί­πο­λο με τις αλ­λα­γές στο κόμμα και τον ανα­σχη­μα­τι­σμό στην κυ­βέρ­νη­ση είναι ένα τέ­τοιο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα.

Η με­τά­θε­ση του Π. Σκουρ­λέ­τη στην ηγε­σία του κόμ­μα­τος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα έχει μη­δε­νι­κά πο­λι­τι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα. Γιατί το κόμμα ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι ένας νε­κρο­ζώ­ντα­νος ορ­γα­νι­σμός εδώ και πολύ καιρό. Οι ορ­γα­νώ­σεις του φυ­το­ζω­ούν, η πα­ρέμ­βα­σή του μέσα στον κόσμο και μέσα στα κι­νή­μα­τα είναι απο­λύ­τως ασύμ­βα­τη με την υπο­στή­ρι­ξη της κυ­βέρ­νη­σης και του μνη­μο­νί­ου, τα στε­λέ­χη του έχουν σε πρω­το­φα­νή βαθμό απορ­ρο­φη­θεί στις κυ­βερ­νη­τι­κές και κρα­τι­κές θέ­σεις. Αυτή την πα­ρά­λυ­ση του κομ­μα­τι­κού ορ­γα­νι­σμού επέ­βα­λε η ηγε­τι­κή ομάδα Τσί­πρα –που επι­δί­ω­ξε συ­νει­δη­τά να κα­τα­στεί ανε­ξέ­λεγ­κτη– και από αυτή την «κα­τά­κτη­ση» δεν προ­τί­θε­ται να με­τα­κι­νη­θεί. Γι’ αυτό άλ­λω­στε ο Αλ. Τσί­πρας εγκω­μί­α­σε προ­κλη­τι­κά τη θη­τεία του Π. Ρήγα, βά­ζο­ντας έτσι τα «όρια» στο νέο Γραμ­μα­τέα της ΚΕ, γι’ αυτό (μαζί με τον Ν. Παππά και τον Γ. Μπα­λά­φα) υπο­γράμ­μι­σαν στην ΚΕ που «εξέ­λε­ξε» τον Σκουρ­λέ­τη ότι τα ανοίγ­μα­τα και οι κομ­μα­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες οφεί­λουν να απευ­θύ­νο­νται κυ­ρί­ως στους «άστε­γους» σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες, δε­ξιούς και άλ­λους αστέ­ρες της το­πι­κής αυ­το­διοί­κη­σης και της επι­τυ­χη­μέ­νης κοι­νω­νι­κής ζωής, που θα μπο­ρούν να κου­βα­λή­σουν ψή­φους. Μόνο που με τους και­ρο­σκό­πους πα­ρά­γο­ντες ποτέ και που­θε­νά δεν έχτι­σε κά­ποιος κόμμα. Και ήταν εντυ­πω­σια­κό ότι σε αυτή την ΚΕ δεν υπήρ­ξε ο πα­ρα­μι­κρός αντί­λο­γος από τα αρι­στε­ρά, η πα­ρα­μι­κρή φωνή δια­μαρ­τυ­ρί­ας, η στοι­χειώ­δης πρό­τα­ση για άλλο δρόμο, πα­ρό­τι είναι γνω­στό ότι υπάρ­χουν πάνω από 53 χι­λιά­δες λόγοι για να αντι­πα­ρα­τε­θεί κα­νείς ανοι­χτά πλέον με τον Τσί­πρα, την πο­λι­τι­κή του και τα απο­τε­λέ­σμα­τα που αυτή οσο­νού­πω θα κα­τα­γρά­ψει για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Αν όμως η με­τά­θε­ση Σκουρ­λέ­τη στο κόμμα δεν θα έχει απο­τε­λέ­σμα­τα για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δεν ισχύ­ει το ίδιο για τη σύν­θε­ση της κυ­βέρ­νη­σης. Την ώρα που γρά­φο­νται αυτές οι γραμ­μές δεν είναι γνω­στές οι τε­λι­κές απο­φά­σεις Τσί­πρα για τον ανα­σχη­μα­τι­σμό. Όμως τα δε­δο­μέ­να είναι προ­φα­νή: ο Βού­τσης είναι στο Προ­ε­δρείο της Βου­λής, ο Φίλης «φα­γώ­θη­κε» λόγω της φωνής του Κυ­ρί­ου, ο Σκουρ­λέ­της θα κα­τοι­κο­ε­δρεύ­ει στην Κου­μουν­δού­ρου. Η πα­παν­δρεϊ­κή πα­ρά­δο­ση που λέει ότι «η κυ­βέρ­νη­ση είναι το παν – το κόμμα είναι το τί­πο­τα» σπρώ­χνει τον Τσί­πρα να εκ­κα­θα­ρί­ζει το κυ­βερ­νη­τι­κό σχήμα από όποιον θα μπο­ρού­σε έστω και να ψελ­λί­σει κάτι δια­φο­ρε­τι­κό, από όποιον θυ­μά­ται τι ήταν πριν το 2015, από όποιον συ­ντη­ρεί έστω και ως προ­σχή­μα­τα αυτά που ο πρω­θυ­πουρ­γός θε­ω­ρεί ως «βα­ρί­δια» που του θυ­μί­ζουν τα «αρι­στε­ρο­χώ­ρια». Το απο­τέ­λε­σμα –για το οποίο έχουν με­γά­λες ευ­θύ­νες και οι ενα­πο­μεί­να­ντες τάχα «ρι­ζο­σπά­στες» στο εσω­τε­ρι­κό του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ– είναι η πρω­το­φα­νής ενί­σχυ­ση της ομά­δας του Τσί­πρα μέσα στην κυ­βέρ­νη­ση. Με το ελεύ­θε­ρο να δια­λέ­ξει συ­νερ­γά­τες από το σωρό των σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρων του πα­παν­δρεϊ­σμού, των «εντί­μων» της κα­ρα­μαν­λι­κής Δε­ξιάς, των πο­τα­μί­σιων της αγο­ράς και της προ­ό­δου, ορ­γα­νώ­νο­ντας ανε­μπό­δι­στα την πο­ρεία προς το Κέ­ντρο. Στους σω­μα­το­φύ­λα­κες αυτής της πο­λι­τι­κής θα ήταν χρή­σι­μο να θυ­μί­σει κα­νείς την τε­λι­κή τύχη του Μέ­νιου Κου­τσό­γιωρ­γα. Όσο για την κυ­βέρ­νη­ση, αυτή πλέον θα έχει ως «αρι­στε­ρή πτέ­ρυ­γα» τον Ευ­κλεί­δη Τσα­κα­λώ­το, που έχει ανα­λά­βει όλο το κό­στος των μνη­μο­νια­κών συμ­βι­βα­σμών και έχει επι­λέ­ξει ως άμυνα το ανεκ­δι­ή­γη­το «όλοι μαζί τα κά­να­με».

Αυτή η κυ­βέρ­νη­ση και αυτό το κόμμα δεν έχουν καμιά ελ­πί­δα όχι απε­γκλω­βι­σμού, αλλά ούτε με­τριο­πα­θούς απο­στα­σιο­ποί­η­σης από τη μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή. Δεν έχουν καμιά ελ­πί­δα να εμπνεύ­σουν ξανά ένα τμήμα της κοι­νω­νι­κής βάσης στην οποία κά­πο­τε στη­ρί­χτη­καν. Γι’ αυτό βα­δί­ζουν με τα­χύ­τη­τα προς μια ατι­μω­τι­κή και δια­λυ­τι­κή ήττα. Το κα­θή­κον της αντί­στα­σης σε αυτό που έρ­χε­ται, πέ­φτει στις πλά­τες όσων αντι­στέ­κο­νται σε αυτό που ήδη ζή­σα­με στις άθλιες μέρες του μνη­μο­νί­ου 3.

Πηγή: rproject.gr