Μέσα στις πρώτες 23 ημέρες του 2018, σημειώθηκαν 11 πυροβολισμοί σε σχολεία στις ΗΠΑ. Αντί να γίνει κάποια σοβαρή συζήτηση σχετικά με τον έλεγχο των όπλων, υπήρξε, αντιθέτως, ένας πολλαπλασιασμός νόμων και νομοσχεδίων που θα οπλίζουν τους δασκάλους και θα τους εκπαιδεύουν ώστε να μπορούν να σκοτώνουν.
Όπως παρατηρεί ο Adam Skaggs, του Νομικού Κέντρου Giffords για την πρόληψη της βίας των όπλων, «είναι η ιδέα ότι οι άνθρωποι χρειάζονται όπλα παντού, στους δρόμους, στα δημόσια πάρκα, ακόμη και στα κυβερνητικά κτίρια«. Είναι επίσης η απάντηση ενός έθνους στον πόλεμο με τον εαυτό του.
Ένα παράδειγμα αυτής της τάσης είναι η χρηματοδότηση από το ίδρυμα Buckeye Firearms των λεγόμενων «Faster» προγραμμάτων (ταχύτερος), που είναι τριήμερες εκπαιδευτικές συναντήσεις για δασκάλους από όλη τη χώρα. Εκτός από εκπαίδευση σκοποβολής σε στόχο, η μία μέρα της εκπαίδευσης είναι αφιερωμένη στην «ανάπτυξη της νοοτροπίας» ή ενίσχυσης της ετοιμότητας των εκπαιδευτικών να πυροβολούν μετά από αστραπιαίες αξιολογήσεις. Οι εκπαιδευόμενοι καλούνται να «κλείσουν τα μάτια τους και να φανταστούν τον μαθητή να εισέρχεται στην τάξη με ένα όπλο» και έπειτα διδάσκονται πώς να βρουν το θάρρος να σκοτώσουν τον μαθητή.
Μια δασκάλα από το Κολοράντο δήλωσε στο BBC ότι «αποφάσισε να φανταστεί τον αγαπημένη του μαθήτρια κατά τη διάρκεια των ασκήσεων προετοιμασίας, σε μια προσπάθεια να σκληρύνει τον εαυτό του στο χειρότερο πιθανό ενδεχόμενο». Ένας ταχύτερος εκπαιδευτής ήταν αρκετά ενθαρρυντικός για μια τέτοια αποφασιστικότητα: «αν μπορούμε να τους καταφέρουμε να νικήσουν το μυαλό τους πρώτα, έχοντας μπροστά τους τον μαθητή τους, τότε όταν έρθει ένα πραγματικό περιστατικό θα επικρατήσουν«.
Τι εκπληκτική πρόταση, αυτό το τραγικό μάθημα για τη νίκη «πρώτα επί του μυαλού τους έχοντας μπροστά τον μαθητή τους». Αυτή η προσκόλληση σε μια τοξική καταστροφική ηθική της Άγριας Δύσης φέρνει τους δασκάλους ξεκάθαρα σε δύσκολη θέση: Πρέπει να εξασκηθούν σκληρά έχοντας στο μυαλό τους ότι οι μαθητές τους είναι στόχοι άνευ λόγου. Εάν αυτό δεν είναι το τέλος του πολιτισμού, δεν ξέρω τι είναι.
Οι αναπληρωτές καθηγητές, ως πανέτοιμοι με γεμάτα όπλα, ως «υπηρέτες» του νόμου που προστατεύουν την ειρήνη, μιλάνε για το πόσο αμφισβητούμενη είναι η αστυνομία από την περιστασιακή φύση της βίας από όπλα. Πρέπει να αναλογιστούμε πόσο πολύ οι δημοκρατικές υποθέσεις σχετικά με το κρατικό μονοπώλιο στη βία έχουν ξεφτίσει από αναρχικές ιδεολογίες του τύπου «ο καθένας για τον εαυτό του». Και φέρνουν αυτή τη νοοτροπία «εμείς εναντίον αυτών» στην σχολική τάξη. Η δασκάλα του Κολοράντο φανταζόταν τον αγαπημένο της μαθητή.
Υποθέτω ότι πολλοί θα φανταζόντουσαν τον χειρότερο φοιτητή τους ή κάποιο στερεότυπο επικίνδυνης διαφορετικότητας. Είτε έτσι είτε αλλιώς, η φανταστική πράξη να βλέπεις το καλύτερο όσο το χειρότερο και το χειρότερο όσο είναι αναλώσιμο, είναι ένας ξεχωριστός κίνδυνος από μόνος του – μια προμελετημένη άδεια για να σκοτώσεις γρηγορότερα ακόμα γρηγορότερα.
Ενάντια στις έρευνες
Στις ΗΠΑ, περισσότερο από το μισό του πληθυσμού πιστεύει ότι η κατοχή όπλου ενισχύει τις πιθανότητες επιβίωσης σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από τις συμμορίες ή τους τρομοκράτες. Ωστόσο, τα στοιχεία δείχνουν με μεγάλη ακρίβεια ότι η κατοχή όπλων είναι πολύ πιο πιθανό να αυξήσει τον κίνδυνο βλάβης. Οι έρευνες δείχνουν, όπως σημειώνει το Slate.com, ότι «ένα όπλο στο σπίτι ήταν πολύ πιθανότερο να χρησιμοποιηθεί για να απειλήσει ένα μέλος της οικογένειας ή έναν στενό συνεργάτη από το να χρησιμοποιηθεί στην αυτοάμυνα.»
Σύμφωνα με την εκστρατεία Brady για την πρόληψη της βίας από τα όπλα, «δεν είναι μόνο ο κίνδυνος της ανθρωποκτονίας … τρεις φορές υψηλότερος στα σπίτια με πυροβόλα όπλα«, αλλά επιπλέον, «η κατοχή πυροβόλου όπλου στο σπίτι αυξάνει τον κίνδυνο αυτοκτονίας με συντελεστή 3 έως 5 και αυξάνει τον κίνδυνο αυτοκτονίας με πυροβόλο όπλο με συντελεστή 17«. Δεν υπάρχει κανένας λόγος που να μην υποθέσουμε ότι τέτοιου είδους αριθμοί δεν θα ισχύουν και «οπλοκεντρικές» σχολικές αίθουσες. Δεν μπορώ να κατανοήσω αυτή την ανόητη αδιαφορία για τα εμπειρικά δεδομένα σχετικά με το τι πραγματικά μειώνει τη βία των όπλων.
Όταν το σύστημα προειδοποίησης πυρηνικής επίθεσης έπαψε τυχαία στη Χαβάη πριν από λίγες εβδομάδες, πολλοί βίωσαν τη βαθιά αδυναμία να αντιμετωπίσουν ανυπολόγιστη δύναμη βίας. Ίσως αυτό το παράδειγμα να προσφέρει μια κάποια αίσθηση ελέγχου για να φανταστούμε ότι ναι μεν θα είχαμε χρόνο να «προστατεύσουμε» τους εαυτούς από μια κλασική αεροπορική επιδρομή, αν χωνόμασταν σε ένα καταφύγιο, αλλά σε περίπτωση πυρηνικής επίθεσης, είναι σαφές ότι όλοι θα αποτεφρώνονταν εντός βεληνεκούς. Η μόνη πραγματική ελπίδα για επιβίωση είναι ο περιορισμός στην πρόσβαση και τον έλεγχο των ίδιων των όπλων.
Το ίδιο ισχύει και για το εξαιρετικό οπλοστάσιο που διαθέτουν οι Αμερικανοί ιδιώτες. Μπορούμε να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για να προστατευτούμε από κάθε απροσδόκητη παράλογη επίθεση όπως αυτή στο Λας Βέγκας, αλλά αν δεν φορέσουμε αλεξίσφαιρα και δεν ταξιδεύουμε με τεθωρακισμένα (bomb-resistant tanks), το πρόβλημα παραμένει: Υπάρχουν τόσο πολλά όπλα γύρω μας που κυκλοφορούν, ώστε να νομίζουμε ότι μπορούμε να προστατευτούμε χωρίς να μειώσουμε τον αριθμό τους. Στην Αμερική τα πυροβόλα όπλα είναι ακριβότερα από τα πολεμικά.
Περισσότεροι νεκροί από το Βιετνάμ
Σύμφωνα με τον Guardian: «Από το 1968 … υπήρξαν 1.516.863 θάνατοι που σχετίζονται με όπλα στην αμερικανική επικράτεια. Από την ίδρυση των ΗΠΑ, υπήρξαν 1.396.733 θάνατοι λόγω πολέμου. Ο αριθμός αυτός περιλαμβάνει του Αμερικανούς που σκοτώθηκαν κατά την Αμερικανική Επανάσταση, τον Πόλεμο του Μεξικού, τον Εμφύλιο Πόλεμο, τον ισπανικό-αμερικανικό πόλεμο, τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Πόλεμο της Κορέας, τον Πόλεμο του Βιετνάμ, τον Πόλεμο του Κόλπου, τον Πόλεμο στο Αφγανιστάν, τον Πόλεμο στο Ιράκ, καθώς και άλλες συγκρούσεις, μεταξύ άλλων στο Λίβανο, στη Γρενάδα, στον Παναμά, στη Σομαλία και στην Αϊτή«.
Και όμως… Η εκπαίδευση για ταχύτητα χαρτογραφεί άψογα τον μάλλον ρομαντισμό της Αμερικής για την λυτρωτική αυτοδικία. Είχα συστήσει το εξαιρετικό βιβλίο του μελετητή του Χάρβαρντ Caroline «Light’s Stand Your Ground: Μια ιστορία της ερωτικής σχέσης της Αμερικής με τη θανατηφόρα αυτοάμυνα«. Επιτρέψτε μου να προσθέσω εδώ και την σύντομη ιστορία «Erostratus» του Jean-Paul Sartre. Εκεί, ο αφηγητής αποδίδει τη μισανθρωπική και σεξουαλική ευχαρίστηση στο να φέρει ένα όπλο κρυμμένο στην τσέπη του. Αυτή η ευτυχία έρχεται, λέει, όχι από το όπλο, αλλά «από τον εαυτό μου: ήμουν σαν ένα περίστροφο, μια τορπίλη ή μια βόμβα«.
Ο φιλόσοφος Robert Esposito γράφει ότι «τα πράγματα αποτελούν το φίλτρο μέσω του οποίου οι άνθρωποι συνάπτουν σχέσεις μεταξύ τους.» Όπλα, τορπίλες και βόμβες είναι ακριβώς τέτοια πράγματα. Προειδοποιεί ο Esposito: «Όσο περισσότερο τα τεχνολογικά μας αντικείμενα, με την τεχνογνωσία που τα έχει καταστήσει εξυπηρετικά, ενσωματώνουν ένα είδος υποκειμενικής ζωής, τόσο λιγότερο μπορούμε να τα περιορίσουμε σε μια αποκλειστικά εξυπηρετική λειτουργία».
*Η Patricia J. Williams είναι καθηγήτρια στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Κολούμπια των ΗΠΑ
Πηγή: The Nation
