Ας κάνουν ένα κρύο λουτρό στη βιβλιοθήκη της μνήμης τους όσοι θεωρούν ότι η επίκληση αρχαίων συγγραφέων δεν συνάδει με τον ρεαλισμό και τις «ιδεολογίες» τού σήμερα (του μεταδιαφωτισμού). Ολες οι έννοιες, που με έναν εξαίσια αφαιρετικό τρόπο, ονομάτισαν τον περίγυρο και φώτισαν το εσωτερικό σπάραγμα, όλα εκείνα που υποκλίθηκαν στον νου και «έσπρωξαν» την ανθρωπότητα προς τα πάνω, στις κορυφές του πνεύματος, σχηματίστηκαν και διαμορφώθηκαν στις ακτές της Ιωνίας -κτήματα ες αεί. Οποιος δεν το καταλαβαίνει απλώς δεν ενδιαφέρεται για την εξέλιξη του πνεύματος και κατά συνέπεια του πολιτισμού.
Μου λέει η κόρη μου (η μικρή) ότι απορούν οι φίλοι της διαβάζοντας αποσπάσματα από την αρχαιοελληνική γραμματεία σε κείμενα της εφημερίδας (το μόνο παρήγορο είναι ότι νέοι που διάγουν την τρίτη δεκαετία της ζωής τους εξακολουθούν να διαβάζουν εφημερίδα).
Και αυτό γιατί, όπως ισχυρίζονται, αυτά τα χρησιμοποιούν χρυσαυγίτες και εθνικιστές. Πώς να αντιμετωπίσεις τέτοια αδαημοσύνη και «εκπαιδευτική» ολισθηρότητα; Χαμογελάς, απλώς, πικρά και σηκώνεις τα χέρια· παραδίδεσαι στην κτηνώδη δύναμη της παρεξήγησης και της επιδερμικής ανάγνωσης της Ιστορίας. Το μόνο εξάλλου που μπορείς να κάνεις χωρίς να εκτεθείς στην πολύπλοκη και πολυσχιδή πραγματικότητα.
Να πεις ότι ο Ομηρος είναι ο πρώτος τραγικός; Οτι και αυτός διακωμωδήθηκε από τους αμέσως επόμενους ποιητές και φιλοσόφους; Οτι η λυρική ποίηση ανέδειξε την ανύπαρκτη έως τότε προσωπικότητα του ανθρώπου; Οτι οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι εκτόξευσαν τον ορθό λόγο στο σύμπαν των εννοιών τους, που ήταν και το σύμπαν στην κυριολεξία;
Οτι οι Ελεάτες ενθρόνισαν στο ανθρώπινο βασίλειο το ατρεμές ον και τις παραδοξότητες της μεταφυσικής; Μήπως να πεις για τον Πλάτωνα (Γουάιτχεντ: όλη η φιλοσοφία μετά τον Πλάτωνα δεν είναι παρά υποσημειώσεις στο έργο του); Ή μήπως για τον Αριστοτέλη, τον πρώτο πανεπιστήμονα μετά τον Δημόκριτο; Και τι να πει κανείς για τους πρώτους διαφωτιστές της ανθρωπότητας, τους μεγάλους Σοφιστές, τους Τραγικούς, τον Θουκυδίδη; Θέλουν μήπως να ενασχοληθούν με τις σωκρατικές σχολές (Επικούρειους, Στωικούς, Σκεπτικούς, Ηδονιστές); Ας μη συνεχίσουμε…
Δεν μπορείς να αρνηθείς τις πρωταρχές, μάλλον δεν μπορείς να κάνεις βήμα χωρίς να στηριχτείς στο ικρίωμά τους -το σπέρμα του ύδατος, του φωτός, της φωτιάς και του λόγου (ακόμη και του ασυνείδητου, αλλά ποιος έχει χρόνο να τα δει όλα τούτα;) τότε εκτινάχτηκε -και τι να κάνουμε, να το αρνηθούμε επειδή κάποιοι νομίζουν ότι έχουν χροιάν εθνικιστικήν; Δεν σφάξανε.
Δεν θα έπρεπε να χαρίζεται σε σαλτιμπάγκους της πολιτικής και πολιτισμικής ζωής και σε απλώς γελοίους η πρωταρχή της ανάπτυξης του λόγου και του πνεύματος. Μακάρι όλοι να ενασχολούνταν στοιχειωδώς με τους προγόνους με κριτική ματιά (γιατί και όλος ο «υπόκοσμος», όλα τα σκοτεινά των μύχιων τότε αναδείχτηκαν και έγιναν αποδεκτά (!) από το είδος άνθρωπος, που αναγκαστικά είναι κοινωνικό και πολιτικό ζώο). Και μετά ήρθε η τέχνη του λόγου, της μουσικής, της γλυπτικής, της αρχιτεκτονικής και κάθε είδους τέχνη· τέχνη: δυο πόντοι πάνω από τη γη, από τα γνωστά.
Και δεν μου λες, μπαμπά, τι ακριβώς εννοούσαν όταν έλεγαν ότι αυτός είναι λοξίας; Χαμογελά η μικρή -ε, χαμογελώ με τη σειρά μου.
Πηγή: efsyn.gr
Nuntiusweb