Την Κυριακή 3ης του Σεπτέμβρη, η εφημερίδα Documento-εκτός από ένα «βαρυσήμαντο» άρθρο του Α. Τσίπρα για τον Ανδρέα Παπανδρέου- θα έχει, σαν προσφορά σε βιβλίο, την ομιλία του Νίκου Ζαχαριάδη για τον Ι.Β. Στάλιν, τον «κόκκινο ηγέτη που τσάκισε τον χιτλερισμό»(έτσι ακριβώς τον χαρακτηρίζει η ίδια η εφημερίδα-ναυαρχίδα της επικοινωνιακής ατζέντας του ΣΥΡΙΖΑ)
Είχε προηγηθεί το επικοινωνιακό επεισόδιο με τον «παππού» της Καϊλή και την δυσανάλογη, για το ειδικό της πολιτικό μέγεθος (της περίπτωσης , όχι της Καϊλή) δημοσιότητα που «συμπτωματικά» συγκέντρωσε. Και –φυσικά- το πιο σοβαρό επεισόδιο με το συνέδριο, για τα «εγκλήματα του κομμουνισμού», στην Εσθονία.
Τα περιστατικά αυτά έδωσαν σειρά επικοινωνιακών «πόντων» στη κυβέρνηση, ενώ ταυτόχρονα δημιούργησαν άπειρα εσωτερικά(και όχι μόνο) προβλήματα στη Νέα Δημοκρατία.
Θα ήταν τουλάχιστον αφέλεια να υποθέσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε την «αβάσταχτη γοητεία του Τζουγκασβίλι».
Με το σμπάρο του «Στάλιν» (και αύριο του Βελουχιώτη, του Τρότσκι, του Ζαχαριάδη, του Μπελογιάννη… των παρελάσεων, του θρησκεύματος, του αν θα υπάρχει η «εικόνα του Χριστούλη» στα σχολεία και λοιπά και λοιπά) καταφέρνει να πιάσει όχι δύο , αλλά τέσσερα τρυγόνια:
1) Η κυβέρνηση και τα επικοινωνιακά επιτελεία που διαμορφώνουν τη γραμμή της «ακραίας αριστερής αναφοράς» γνωρίζουν ότι πλέον, στο ολοκληρωτικό μνημονιακό περιβάλλον της χώρας, καμία πραγματική πολιτική ή ιδεολογική αντιπαράθεση δε μπορεί να πραγματοποιηθεί, ούτε καν σε επίπεδο υποκρισίας.
Η απόλυτη στοίχιση όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων στη γραμμή ΤΙΝΑ (no alternative) λειτουργεί απαγορευτικά για οποιαδήποτε συζήτηση για το Τώρα, το Τι και το Πώς.
Η φυγή στο παρελθόν (με όρους «ιστορικότητας» και όχι «επικαιροποίησης») βολεύει τους πάντες. Και όχι μόνο το ΣΥΡΙΖΑ… Έτσι, η εφημερίδα «Δημοκρατία» χαρίζει βιβλία για τον αγώνα ενάντια στο… «συμμοριτισμό», ενώ το ΚΚΕ κάνει την μία εκδήλωση μετά την άλλη για τον ΔΣΕ (παραχαράσσοντας ταυτόχρονα την ίδια του την ιστορία και εμφανίζοντάς τον σχεδόν να πολεμάει για τον «Σοσιαλισμό εδώ και τώρα»)
2) Η μετατόπιση της συζήτησης σε αυτό το Matrix τοπίο συντηρεί, με πολύ έξυπνο τρόπο, το κλίμα τεχνητού διχασμού στα επίπεδο της κοινωνίας. Ενός επικοινωνιακού Διχασμού που δεν έχει να κάνει με τα υλικά συμφέροντα των κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων σήμερα στη χώρα, αλλά με την απόπειρα να κατακερματιστούν τα κοινωνικά πληβειακά στρώματα στο επίπεδο της συνείδησης.
3) Δημιουργεί ένα υποτιθέμενο κλίμα συσπείρωσης γύρω από το ΣΥΡΙΖΑ. Το «ο λαός δε ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά» σε post modern έκδοση, καθώς το φάντασμα του «νεοφιλελεύθερου Κούλη» που θα ερχόταν να εφαρμόσει τα μέτρα που ήδη εφαρμόζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μόνο σαν ανέκδοτο μπορεί πλέον να αξιοποιηθεί.
4) Το μεγάλο Άλλοθι. (…και καθόλου μην υποτιμηθεί αυτό…). Με τον τρόπο αυτό η κυβέρνηση επιχειρεί, εις μάτην, να χτίσει τη συμμαχία της με τα δυναμικά στρώματα της διανόησης, δίνοντάς τους το άλλοθι που ζητούσαν μετά τη μεγάλη «προδοσία». Άλλοθι που έχει επίσης ανάγκη ο στρατός του κρατικοποιημένου κόμματος . Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να εφαρμόζει ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική, μπορεί να είναι κάθε (και ακόμη περισσότερες) λέξεις από το Μνημόνια που υπέγραψε, μπορεί να σχεδιάζει τσουνάμι πλειστηριασμών λαϊκής περιουσίας και πρώτων κατοικιών … όμως τουλάχιστον δεν είναι Ακροδεξιά!
Έχει τον Πολάκη σε ρόλο Άρη (!), την Κατριβάνου σε ρόλο Πασιονάρια(!) και τον Κοντονή σε ρόλο Μολότωφ (!).
Ας ζούσε μονάχα ο πατριάρχης του ιστορικού συμβιβασμού, για να έβλεπε τα ιδεολογικά του εγγόνια, να δραπετεύουν προς την απόλυτη υποτέλεια και τον άγριο νεοφιλελευθερισμό, πάνω στα τρισκατάρατα μουστάκια.
