Γαλλία, ως επί Μακρόν;

Αδελ­φοί Κα­τσι­μί­χα

Φέτος τον Φλε­βά­ρη είχε δη­μο­σιευ­τεί στην «Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά» άρθρο μου με τίτλο «Γαλ­λία 2017: Η με­γά­λη πο­ρεία  προς τις εκλο­γές». Η ει­ρω­νεία του τί­τλου βρι­σκό­ταν στο ότι δεν ανα­φε­ρό­ταν που­θε­νά στο άρθρο ποιο θα μπο­ρού­σε να είναι το υπο­κεί­με­νο της «με­γά­λης πο­ρεί­ας» (χώρα, πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις και ποιες, κοι­νω­νι­κές τά­ξεις) και από την άλλη στο ότι η ανα­φο­ρά στο ιστο­ρι­κό εγ­χεί­ρη­μα του «με­γά­λου τι­μο­νιέ­ρη» γι­νό­ταν χωρίς καμια κρι­τι­κή. Έτσι ώστε ο ανα­γνώ­στης να βγά­λει τα συ­μπε­ρά­σμα­τα του.
Σή­με­ρα, μέσα Ιούνη, πα­ρα­μο­νή του δεύ­τε­ρου γύρου των γαλ­λι­κών βου­λευ­τι­κών εκλο­γών, θα υπο­τρο­πιά­σω. Η ει­ρω­νεία είναι μια μορφή κρι­τι­κής και όταν υπάρ­χει κρίση η κρι­τι­κή είναι εγ­γε­νής ανα­γκαιό­τη­τα. Τα ση­μαί­νο­ντα της ει­ρω­νι­κής Γαλ­λι­κής επι­και­ρό­τη­τας πα­ρα­μέ­νουν: η απαί­τη­ση να ξε­κου­μπι­στούν οι κα­θιε­ρω­μέ­νοι πο­λι­τι­κοί, η συ­νύ­παρ­ξη της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης αυ­ταρ­χι­κής στρο­φής με την επί­κλη­ση των αν­θρώ­πι­νων δι­καιω­μά­των, το με­τέ­ω­ρο βήμα των ανα­σφα­λών με­σαί­ων στρω­μά­των που εν τέλει συγ­χρο­νί­ζε­ται με την «Βη­μα­τί­ζου­σα Δη­μο­κρα­τία» (La République en Marche – LREM). Ας ση­μειω­θεί πως το τε­λευ­ταίο αυτό σύν­θη­μα, που έγινε τί­τλος του κόμ­μα­τος του σύγ­χρο­νου Εμ­μα­νου­ήλ, Μεσ­σία του Γαλ­λι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, είναι πα­ρά­γω­γο εκεί­νου (« La France en Marche ») του φα­σί­στα στρα­τάρ­χη Πετέν, πρώ­του αν­δρός του συ­νερ­γα­ζό­με­νου με τους ναζί Γαλ­λι­κού κα­το­χι­κού κα­θε­στώ­τος (1940 – 1944).
Τι συ­νέ­βη εν­διά­με­σα;
Η μακρά προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δος, παρά την σχε­τι­κή ανα­κω­χή στο κοι­νω­νι­κό μέ­τω­πο και την απου­σία μεί­ζο­νος γε­ω­πο­λι­τι­κού γε­γο­νό­τος ή σο­βα­ρού τρο­μο­κρα­τι­κού χτυ­πή­μα­τος σε Γαλ­λι­κό έδα­φος, όξυνε τις εγ­γε­νείς αντι­θέ­σεις των κομ­μά­των των δι­κομ­μα­τι­σμού και οδή­γη­σε σε ρα­γδαία απο­σύν­θε­ση τους και σε απει­λή κα­τάρ­ρευ­σης του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος.
Ταυ­τό­χρο­να ένα λαϊκό κί­νη­μα πο­λι­τι­κής αμ­φι­σβή­τη­σης, με κε­ντρι­κό πυ­λώ­να την «Ανυ­πό­τα­χτη Γαλ­λία», εκ­φρα­ζό­με­νο από τις προ­ε­κλο­γι­κές συ­γκε­τρώ­σεις του Ζαν-Λικ Με­λαν­σόν έθεσε με επι­τα­κτι­κό τρόπο το αί­τη­μα της ρήξης με το αυ­ταρ­χι­κό σύ­στη­μα της 5ης Δη­μο­κρα­τί­ας, με την λι­τό­τη­τα και την κα­πι­τα­λι­στι­κή δια­χεί­ρι­ση της ερ­γα­σί­ας, της φύσης και των πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κών πηγών.
Η ανά­γκη για πο­λι­τι­κή ανα­σύ­ντα­ξη των κυ­ρί­αρ­χων τά­ξε­ων έγινε επι­τα­κτι­κή και επεί­γου­σα. Το όχημα για αυτήν την ανα­σύ­ντα­ξη βρέ­θη­κε στην προ­ε­δρι­κή υπο­ψη­φιό­τη­τα του Εμ­μα­νου­έλ Μα­κρόν (ΕΜ), πρώην υπουρ­γού Οι­κο­νο­μί­ας του Ολάντ, πρώην διευ­θυ­ντι­κού στε­λέ­χους της τρά­πε­ζας Ρό­τσιλντ, 39 ετών. Με την μα­ζι­κή και φα­νε­ρή υπο­στή­ρι­ξη της πλειο­ψη­φί­ας του οι­κο­νο­μι­κού κα­τε­στη­μέ­νου και του συ­νό­λου των μί­ντια, ο Μα­κρόν κα­τά­φε­ρε να δη­μιουρ­γή­σει την ψευ­δαί­σθη­ση μιας πο­λι­τι­κής πρό­τα­σης και να συ­σπει­ρώ­σει τα ρε­τά­λια των με­γά­λων κομ­μά­των, Δε­ξιάς και Σο­σια­λι­στών. Από τον όγκο των αλ­λο­πρό­σαλ­λων δη­λώ­σε­ων του Μα­κρόν ας συ­γκρα­τή­σου­με εν­δει­κτι­κά εκεί­νην την απε­ρί­φρα­στη πως «η πο­λι­τι­κή είναι κυ­ρί­ως τα­χυ­δα­κτυ­λουρ­γία». Φυ­σι­κά ακόμη και πιο επι­δέ­ξια τα­χυ­δα­κτυ­λουρ­γι­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση συ­νή­θως κα­ταρ­ρέ­ει όταν δεν στη­ρί­ζε­ται σε πρό­γραμ­μα, όμως στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ο ΕΜ εξυ­πη­ρε­τεί ένα πρό­γραμ­μα, για το οποίο όμως προ­τι­μά να μην μι­λά­ει. Θα επα­νέλ­θου­με.
Το πολύ φι­λό­δο­ξο, και φαι­νο­με­νι­κά πα­ρα­κιν­δυ­νευ­μέ­νο, εγ­χεί­ρη­μα του ΕΜ ολο­κλη­ρώ­θη­κε σχε­τι­κά εύ­κο­λα στο βαθμό που το Γαλ­λι­κό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα έχει τον τρόπο να με­τα­τρέ­πει κά­ποιες μειο­ψη­φί­ες σε πλειο­ψη­φί­ες και άλλες μειο­ψη­φί­ες σε πα­ρί­ες της πο­λι­τι­κής ζωής. Με το τέ­χνα­σμα των δυο γύρων των προ­ε­δρι­κών εκλο­γών, το 24 % του Μα­κρόν με­τα­τρά­πη­κε σε 66 %, ενώ το 19,6 % του Με­λαν­σόν σε 0 % (!)
Συ­γκρό­τη­ση της κυ­βέρ­νη­σης
Σύμ­φω­να με το Γαλ­λι­κό σύ­στη­μα η κυ­βέρ­νη­ση συ­γκρο­τεί­ται από τον Πρό­ε­δρο της Δη­μο­κρα­τί­ας κατά το δο­κούν, με μο­να­δι­κό πε­ριο­ρι­σμό την εκ των υστέ­ρων ψήφο εμπι­στο­σύ­νης του Κοι­νο­βού­λιου. Δεν πρό­κει­ται δη­λα­δή για σύ­στη­μα κοι­νο­βου­λευ­τι­κό.
Η συ­γκρό­τη­ση της κυ­βέρ­νη­σης Μα­κρόν δεν εκ­πλήσ­σει την Αρι­στε­ρά, ούτε και συ­γκι­νεί ιδιαί­τε­ρα τους συ­στη­μι­κούς κύ­κλους, ήταν το ανα­με­νό­με­νο. Όπως και η κυ­βέρ­νη­ση Τραμπ στις ΗΠΑ, δεν είναι κυ­βέρ­νη­ση που απλά εκ­προ­σω­πεί τα με­γά­λα συμ­φέ­ρο­ντα, είναι η αυ­το­πρό­σω­πη κα­το­χή των υπουρ­γεί­ων από τους λο­μπί­στες των με­γά­λων συμ­φε­ρό­ντων, τρα­πε­ζών, ασφα­λι­στι­κών εται­ρειών, πυ­ρη­νι­κής ενέρ­γειας, χη­μι­κής αγρο­τι­κής πα­ρα­γω­γής, φαρ­μα­κο­βιο­μη­χα­νιών, κλπ. Το τα­ξι­κά (και το­ξι­κά) επι­θε­τι­κό κυ­βερ­νη­τι­κό αυτό σχήμα βα­φτί­στη­κε εκ­προ­σώ­πη­ση της «κοι­νω­νί­ας των πο­λι­τών», πο­λι­τι­κός όρος νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης ει­ρω­νεί­ας.
Οι εκ­πρό­σω­ποι της με­γα­λο­α­στι­κής τάξης κα­τέ­λα­βαν καί­ριες θέ­σεις μάχης ενώ η Γαλ­λία οδη­γή­θη­κε αμέ­σως σε νέο κύκλο πο­λι­τι­κής ανα­μέ­τρη­σης, εκεί­νον των βου­λευ­τι­κών εκλο­γών. Το πα­ρά­δο­ξο της αστι­κής δη­μο­κρα­τί­ας είναι πως, ενώ έχει σχε­δια­στεί για να εξυ­πη­ρε­τεί τα συμ­φέ­ρο­ντα της κοι­νω­νι­κής μειο­ψη­φί­ας, για να επι­βιώ­σει έχει την ανά­γκη έγκρι­σης της πλειο­ψη­φί­ας, μέσα από την κα­θο­λι­κή ψήφο. Σε αυτό το ση­μείο χρειά­ζο­νται οι τα­χυ­δα­κτυ­λουρ­γοί. Τα τε­χνά­σμα­τα λοι­πόν του νέου προ­έ­δρου, πέρα από τον τε­τριμ­μέ­νο προ­πα­γαν­δι­στι­κό βομ­βαρ­δι­σμό, είναι δυο. Πρώ­τον η πει­σμα­τι­κή του άρ­νη­ση και συ­στη­μα­τι­κή υπεκ­φυ­γή να πα­ρου­σιά­σει το πρό­γραμ­μα του, δεύ­τε­ρον η ατα­λά­ντευ­τη δή­λω­ση του πως θα ανα­λά­βει προ­σω­πι­κά και την νο­μο­θε­τι­κή εξου­σία, πα­ρα­κάμ­πτο­ντας το Κοι­νο­βού­λιο και επι­βάλ­λο­ντας «με­ταρ­ρυθ­μί­σεις» με σειρά προ­ε­δρι­κών δια­ταγ­μά­των. Σε αυτό δεν δια­φο­ρο­ποιεί­ται από τον απο­τυ­χό­ντα δεξιό Φι­γιόν που είχε ατυ­χώς ονο­μά­σει αυτήν την τα­κτι­κή Blitzkrieg – κε­ραυ­νο­βό­λο πό­λε­μο – κατά την στρα­τη­γι­κή ορο­λο­γία της να­ζι­στι­κής Γερ­μα­νί­ας.
Τέ­τοιου εί­δους προ­κα­ταρ­κτι­κές δη­λώ­σεις έχουν σκοπό να απο­θαρ­ρύ­νουν οποια­δή­πο­τε συμ­με­το­χή των λαϊ­κών τά­ξε­ων στα κοινά, σε εκλο­γές ή σε μα­ζι­κούς αγώ­νες. Να ανα­φερ­θεί εδώ πως η επάλ­λη­λη σε σύ­ντο­μο χρο­νι­κό διά­στη­μα διε­νέρ­γεια των προ­ε­δρι­κών και βου­λευ­τι­κών εκλο­γών, όπως έχει κα­θιε­ρω­θεί από το 2002, έχει οδη­γή­σει στην απο­δυ­νά­μω­ση της ση­μα­σί­ας των βου­λευ­τι­κών, αλλά εν μέρει και της ση­μα­σί­ας του ίδιου του Κοι­νο­βού­λιου, καθώς περ­νά­ει το μή­νυ­μα πως οι βου­λευ­τι­κές απλά εγκρί­νουν και επαυ­ξά­νουν το απο­τέ­λε­σμα των προ­ε­δρι­κών.
Το πο­λι­τι­κό σχέ­διο του Μα­κρόν
Οι γε­νι­κές γραμ­μές αυτού του σχε­δί­ου είναι: βα­θειά και πρω­τό­φα­ντη απο­δό­μη­ση των ερ­γα­τι­κών δι­καιω­μά­των, πε­ριο­ρι­σμός του κοι­νω­νι­κού κρά­τους, φο­ρο­λο­γι­κές και ασφα­λι­στι­κές ελα­φρύν­σεις για το κε­φά­λαιο, ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση του ασφα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος και των υπη­ρε­σιών. Το ρη­το­ρι­κό πρό­σχη­μα της ανά­καμ­ψης της οι­κο­νο­μί­ας και της αύ­ξη­σης της απα­σχό­λη­σης που χρη­σι­μο­ποιεί­ται για την δι­καιο­λό­γη­ση τους είναι απλό φύλο συκής. Οι ίδιοι οι εκ­πρό­σω­ποι του συ­στή­μα­τος ομο­λο­γούν πως τέ­τοιου εί­δους θε­τι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα δεν πρό­κει­ται να εκ­δη­λω­θούν με την εφαρ­μο­γή του «ορά­μα­τος» που εξαγ­γέλ­λει ο Μα­κρόν. Το πραγ­μα­τι­κό κί­νη­τρο αυτών των πο­λι­τι­κών είναι η αύ­ξη­ση της κερ­δο­φο­ρί­ας του κε­φα­λαί­ου και η συμ­μόρ­φω­ση με τις υπο­δεί­ξεις των ευ­ρω­παϊ­κών αρχών.
Οι συ­νέ­πειες όμως τέ­τοιου εί­δους μέ­τρων θα είναι κα­τα­στρο­φι­κές για τους Γάλ­λους ερ­γα­ζό­με­νους, την νε­ο­λαία και τα λαϊκά στρώ­μα­τα. Το επι­τε­λείο λοι­πόν του Μα­κρόν κάνει τα πάντα για να απο­κρύ­ψει τα μέτρα που σύ­ντο­μα θα παρ­θούν απα­γο­ρεύ­ο­ντας στους υπο­ψή­φιους βου­λευ­τές τις δη­μό­σιες συ­ζη­τή­σεις, εκ­βιά­ζο­ντας τις συν­δι­κα­λι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις, ασκώ­ντας πιέ­σεις και λο­γο­κρι­σία στον τύπο και τα μί­ντια.
Έχο­ντας την εμπει­ρία των πα­ρι­σι­νών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων, που θα μπο­ρού­σαν ακόμη και να είχαν ανα­τρέ­ψει την κυ­βέρ­νη­ση Ολάντ, η νέα κυ­βέρ­νη­ση ετοι­μά­ζε­ται να ενι­σχύ­σει το κα­τα­σταλ­τι­κό της οπλο­στά­σιο, μο­νι­μο­ποιώ­ντας τα μέτρα του κα­θε­στώ­τος έκτα­κτης ανά­γκης ως δια­τά­ξεις του κοι­νού δι­καί­ου. Πρέ­πει να το­νι­στεί πως τα μέτρα αυτά (έρευ­νες σε ιδιω­τι­κούς χώ­ρους χωρίς δι­κα­στι­κό ένταλ­μα, πα­ρα­κο­λου­θή­σεις, πε­ριο­ρι­σμοί κα­τ’οί­κον, κλπ) εφαρ­μό­στη­καν κατά 90 % σε βάρος συν­δι­κα­λι­στών και ακτι­βι­στών του οι­κο­λο­γι­κού χώρου και πε­ρι­θω­ρια­κά μόνο σε βάρος υπό­πτων για τρο­μο­κρα­τι­κές ενέρ­γειες.
Ωστό­σο το απο­τέ­λε­σμα των προ­ε­δρι­κών εκλο­γών απο­τε­λεί ορό­ση­μο
Για πρώτη φορά από το 1978 ο πο­λι­τι­κός χώρος αρι­στε­ρά του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος επι­βρα­βεύ­τη­κε με τέ­τοιο πο­σο­στό σε εκλο­γι­κή ανα­μέ­τρη­ση. Επί­σης, για πρώτη φορά από το 1986, η επιρ­ροή της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς υπερ­βαί­νει εκεί­νην της Άκρας Δε­ξιάς στην Γαλ­λία και αυτό μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει ση­μείο κα­μπής καθώς, αν η δυ­να­μι­κή αυτή εμπε­δω­θεί και συ­νε­χι­στεί, θα ακυ­ρώ­σει τόσο το δήθεν αντι­συ­στη­μι­κό άλ­λο­θι της Άκρας Δε­ξιάς όσο και το δήθεν δη­μο­κρα­τι­κό άλ­λο­θι των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων ευ­ρω-ατλα­ντι­στών. Το φαι­νό­με­νο ενι­σχύ­ε­ται στα λαϊκά στρώ­μα­τα, στην νε­ο­λαία και στις πε­ριο­χές ιστο­ρι­κής προ­ο­δευ­τι­κής ψήφου.
Στην δυ­να­μι­κή των προ­ε­δρι­κών εκλο­γών θα πρέ­πει να συ­νυ­πο­λο­γί­σου­με τα πο­σο­στά της απο­χής και της «άκυ­ρης» ψήφου στον δεύ­τε­ρο γύρο, ιστο­ρι­κή πρω­τιά και αυτά, και μορφή έμπρα­κτης κα­ταγ­γε­λί­ας από τους πο­λί­τες του αντι­δη­μο­κρα­τι­κού συ­στή­μα­τος της 5ης Δη­μο­κρα­τί­ας.
Η ανα­δυό­με­νη συ­νο­λι­κή αυτή δυ­να­μι­κή μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει έρει­σμα για λαϊ­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις στο άμεσο μέλ­λον. Υπάρ­χουν σα­φείς γέ­φυ­ρες ανά­με­σα στις νέες εκ­φρά­σεις (ομά­δες, ιδέες, συν­θή­μα­τα, πρα­κτι­κές) των ερ­γα­τι­κών, αντι­συ­στη­μι­κών και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων, που έγι­ναν την περ­σι­νή χρο­νιά, και το κί­νη­μα της «Ανυ­πό­τα­χτης Γαλ­λί­ας».
Ο χρό­νος των βου­λευ­τι­κών εκλο­γών είναι η πρώτη φάση των νέων πο­λι­τι­κών ζυ­μώ­σε­ων
Συ­νο­λι­κά το πο­σο­στό της απο­χής από τον πρώτο γύρο των βου­λευ­τι­κών (52%) είναι το υψη­λό­τε­ρο της Γαλ­λι­κής ιστο­ρί­ας. Η αποχή αυτή αυ­ξά­νε­ται στα­θε­ρά και γρή­γο­ρα από το 2002 και μετά, από τότε δη­λα­δή που οι βου­λευ­τι­κές εκλο­γές με­τα­τρά­πη­καν σε απλό επί­λο­γο των προ­ε­δρι­κών. Το πο­σο­στό συμ­με­το­χής που θ; εκ­δη­λω­θεί στον δεύ­τε­ρο γύρο των βου­λευ­τι­κών είναι σή­με­ρα ένα ερώ­τη­μα και ένα επί­δι­κο.
Το σύν­θη­μα «ξε­κου­μπι­στεί­τε!» (dégagez !) που πρώ­τος εκ­φώ­νη­σε ο Με­λαν­σόν, που ερ­μη­νέ­υ­τη­κε από τα συ­στη­μι­κά φε­ρέ­φω­να ως προ­τρο­πή για βίαιη πο­λι­τι­κή ανα­τρο­πή, εκτός από όρος του κοι­νού πο­λι­τι­κού λε­ξι­λο­γί­ου έχει γίνει πια σή­με­ρα και πραγ­μα­τι­κό φαι­νό­με­νο της Γαλ­λι­κής πο­λι­τι­κής ζωής.
Σε σύ­νο­λο 577 εκλο­γι­κών πε­ρι­φέ­ρειών της Γαλ­λί­ας πα­ρα­μέ­νουν στο δεύ­τε­ρο γύρο μόλις 332 υπο­ψή­φιοι αθροι­στι­κά από τα 2 πα­ρα­δο­σια­κά κόμ­μα­τα του δι­κομ­μα­τι­σμού, ενώ στις εκλο­γές του 2012 είχαν πα­ρα­μεί­νει 899 υπο­ψή­φιοι.
Με­τα­ξύ των απο­τυ­χό­ντων ο πρώ­τος γραμ­μα­τέ­ας του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος Cambadélis (ελ­λη­νι­κής κα­τα­γω­γής!), ο υπο­ψή­φιος του ΣΚ για την προ­ε­δρία Αμόν (Hamon) και πολ­λοί πρώην υπουρ­γοί και ση­μαί­νο­ντα στε­λέ­χη του ΣΚ και των δε­ξιών Ρε­που­μπλι­κά­νων.
Ανεκ­δο­το­λο­γι­κά, το τα­μείο ανερ­γί­ας… των μη επα­νε­κλε­γό­με­νων βου­λευ­τών (ναι, το σύ­στη­μα είναι πολύ πιο γεν­ναιό­δω­ρο προς αυ­τούς από ότι προς τους κοι­νούς θνη­τούς) μο­νί­μως ελ­λειμ­μα­τι­κό και επι­δο­τού­με­νο από το Κρά­τος, κιν­δυ­νεύ­ει σή­με­ρα από πλήρη κα­τάρ­ρευ­ση.
Η προ­ε­δρι­κή συμ­μα­χία του «Βη­μα­τι­σμού» (« En Marche ») του Μα­κρόν και του κε­ντρώ­ου «Δη­μο­κρα­τι­κού Κι­νή­μα­τος» (MoDem) του Bayrou απο­σπά 32,3 % των «έγκυ­ρων» ψη­φο­δελ­τί­ων, η πλειο­ψη­φία όμως αυτή σχε­τι­κο­ποιεί­ται ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο στο σύ­νο­λο των εγ­γε­γραμ­μέ­νων όπου λαμ­βά­νει μόλις ένα 15,4 %. Το απο­τέ­λε­σμα αυτό αντι­στοι­χεί σε απώ­λεια 1,3 εκα­τομ­μυ­ρί­ου ψήφων σε σχέση με το απο­τέ­λε­σμα του Μα­κρόν στον πρώτο γύρο των προ­ε­δρι­κών εκλο­γών. Είναι και αυτό πρω­το­φα­νές φαι­νό­με­νο από τότε που οι βου­λευ­τι­κές έπο­νται άμεσα των προ­ε­δρι­κών. Τόσο το 2007 όσο και το 2012 οι πο­λι­τι­κές πα­ρα­τά­ξεις των Σαρ­κο­ζί και Ολάντ αντί­στοι­χα, είχαν ση­μα­ντι­κά ενι­σχύ­σει στις βου­λευ­τι­κές τον αριθ­μό των ψήφων που είχαν λάβει στις προ­ε­δρι­κές.
Όσον αφορά τους υπο­ψή­φιους του «Βη­μα­τι­σμού», προ­βάλ­λε­ται από την πα­ρά­τα­ξη τους πως εκ­φρά­ζουν την ανα­νέ­ω­ση του πο­λι­τι­κού προ­σω­πι­κού, την νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη θα λέ­γα­με εμείς έκ­φρα­ση της «ξε­κου­μπί­τι­δας». Ο ισχυ­ρι­σμός αυτός, όπως και πολ­λοί άλλοι του Μα­κρόν, είναι μια μισή μόνο αλή­θεια. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, οι πε­ρισ­σό­τε­ροι υπο­ψή­φιοι του «Βη­μα­τι­σμού – MoDem » είχαν στο πα­ρελ­θόν αι­ρε­τά αξιώ­μα­τα, πολ­λοί και υπουρ­γι­κούς θώ­κους. Κοι­νω­νι­κά, προ­έρ­χο­νται στο σύ­νο­λο τους από τα με­σαία, ανώ­τε­ρα και ανώ­τα­τα στρώ­μα­τα, αυτά που ψευ­δε­πί­γρα­φα αυ­το­α­πο­κα­λού­νται «κοι­νω­νία των πο­λι­τών». Η γε­νι­κή, προ­σποι­η­τή ή πραγ­μα­τι­κή, πο­λι­τι­κή τους ανω­ρι­μό­τη­τα και η άρ­νη­ση τους να το­πο­θε­τη­θούν στα πραγ­μα­τι­κά προ­βλή­μα­τα έχει κα­τε­βά­σει τρα­γι­κά το επί­πε­δο της προ­ε­κλο­γι­κής εκ­στρα­τεί­ας. Καθώς δή­λω­σε γνω­στός Γάλ­λος δη­μο­σιο­γρά­φος «και ένας γάι­δα­ρος ακόμη που θα κα­τέ­βαι­νε σαν υπο­ψή­φιος του Μα­κρόν θα εκλε­γό­ταν». Πέραν αυτού, η εμπλο­κή πολ­λών από αυ­τούς σε αστι­κές ή ποι­νι­κές υπο­θέ­σεις, απο­δο­μεί πλέ­ρια τις υπο­σχέ­σεις του «Βη­μα­τι­σμού» για σχέ­διο ηθι­κής εξυ­γί­αν­σης της Γαλ­λι­κής πο­λι­τι­κής ζωής. Με πολύ οξυ­δερ­κή τρόπο ο Με­λαν­σόν δή­λω­σε πως «οι ηθι­κές πα­ρεκ­κλί­σεις δεν είναι επι­λή­ψι­μες στον κόσμο των ιδιω­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων» και πως «το κύριο πρό­βλη­μα δεν είναι η ηθική ακε­ραιό­τη­τα των συ­γκε­κρι­μέ­νων προ­σώ­πων αλλά το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο πρό­τυ­πο δια­κυ­βέρ­νη­σης που ανα­γκαία γεν­νά­ει έλ­λειμ­μα πο­λι­τι­κής αρε­τής».
Όσον αφορά την Αρι­στε­ρά, δια­πι­στώ­νε­ται πολύ με­γά­λη διαρ­ροή ψήφων με­τα­ξύ πρώ­του γύρου προ­ε­δρι­κών και πρώ­του γύρου βου­λευ­τι­κών. Από τα 7,5 εκα­τομ­μύ­ρια ψή­φους του Με­λαν­σόν, μόλις 2,5 εκα­τομ­μύ­ρια πήγαν στους υπο­ψή­φιους της «Ανυ­πό­τα­χτης Γαλ­λί­ας». Αυτό οφεί­λε­ται κυ­ρί­ως στην αποχή, που εκ­δη­λώ­θη­κε πολύ μα­ζι­κό­τε­ρα στην κοι­νω­νι­κή βάση της Αρι­στε­ράς. Οφεί­λε­ται επί­σης στην πο­λυ­διά­σπα­ση των ψήφων με­τα­ξύ αρι­στε­ρών ψη­φο­δελ­τί­ων, στην δια­τή­ρη­ση της το­πι­κής επιρ­ρο­ής κά­ποιων υπο­ψή­φιων του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος και άλλων το­πι­κών πα­ρα­γό­ντων. Το απο­τέ­λε­σμα είναι απο­γοη­τευ­τι­κό και, αν επι­βε­βαιω­θεί στον δεύ­τε­ρο γύρο, κάτι που απευ­χό­μα­στε κα­τά­καρ­δα, θα οδη­γή­σει σε ένα Κοι­νο­βού­λιο χωρίς καμιά αντι­πο­λί­τευ­ση.
Το σχό­λιο που εδώ ται­ριά­ζει είναι το πόσο εύ­θραυ­στη έχει γίνει στον νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό η πο­λι­τι­κή συμ­με­το­χή των λαϊ­κών τά­ξε­ων καθώς η ιδε­ο­λο­γία που θα τις κι­νη­το­ποιού­σε έχει υπο­στεί πλήγ­μα­τα, καθώς τα πα­ρα­δο­σια­κά ορι­ζό­ντια δί­κτυα τα­ξι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης έχουν απο­δο­μη­θεί και υπο­κα­τα­στα­θεί από κα­τα­να­λω­τι­κά, ταυ­το­τι­κά ή θρη­σκευ­τι­κά δί­κτυα.
Εν τού­τοις, στο συ­νο­λι­κό ρεύμα της Αρι­στε­ράς, η «Ανυ­πό­τα­χτη Γαλ­λία» κα­τα­ξιώ­νε­ται ως η ηγε­μο­νι­κή δύ­να­μη συ­γκε­ντρώ­νο­ντας το 92% των αρι­στε­ρών ψήφων ενώ το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα, που κα­τέ­βη­κε αυ­τό­νο­μα σε 570 εκλο­γι­κές πε­ρι­φέ­ρειες πιά­νει το χα­μη­λό­τε­ρο πο­σο­στό της ιστο­ρί­ας του και τεί­νει να πε­ρι­θω­ριο­ποι­η­θεί. Απο­δει­κνύ­ε­ται πόσο εκτός τόπου ήταν ο όρος συ­νερ­γα­σί­ας του ΚΚ προς την «Ανυ­πό­τα­χτη Γαλ­λία», για κα­τα­νο­μή 50/50 των υπο­ψη­φί­ων.
Πέραν αυτού, οι αρ­χι­κές προ­σπά­θειες προ­σέγ­γι­σης του ΚΚ προς το ΣΚ, κά­ποιων επί­σης πρώην και νυν στε­λε­χών του ακόμη και προς τους Βαλς και Μα­κρόν, ο άκρα­τος ευ­ρω­παϊ­σμός της πλειο­ψη­φού­σας τάσης (βλ και στή­ρι­ξη στον Τσί­πρα), όμως και βα­σι­κές προ­γραμ­μα­τι­κές δια­φο­ρές σε σχέση με την ανα­κλη­τό­τη­τα των αι­ρε­τών και την εγκα­τά­λει­ψη από την Γαλ­λία της πυ­ρη­νι­κής ενέρ­γειας, έκα­ναν εξ αρχής την συ­νερ­γα­σία προ­βλη­μα­τι­κή. Τα στοι­χεία αυτά είναι ασύμ­βα­τα με ένα όραμα κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής ρήξης που μπο­ρεί να συ­νε­χί­σει να κι­νη­το­ποιεί λαϊκά στρώ­μα­τα και νε­ο­λαία. Κατά την γνώμη μου, ορθά απορ­ρί­φτη­κε από την «Ανυ­πό­τα­χτη Γαλ­λία» μια σύ­μπρα­ξη με βάση συμ­φω­νί­ες κο­ρυ­φών.
Τα επί­δι­κα του δεύ­τε­ρου γύρου
Σύμ­φω­να με τον Γαλ­λι­κό εκλο­γι­κό νόμο οι βου­λευ­τι­κές γί­νο­νται με μο­νο­ε­δρι­κό πλειο­ψη­φι­κό σύ­στη­μα, σε 2 γύ­ρους. Για να εκλε­γεί κά­ποιος υπο­ψή­φιος από τον πρώτο γύρο πρέ­πει να έχει συ­γκε­ντρώ­σει πάνω από το 50% των «έγκυ­ρων» ψη­φο­δελ­τί­ων (τα λευκά προ­σμε­τρού­νται ως άκυρα) και πάνω από το 25% των εγ­γε­γραμ­μέ­νων ψη­φο­φό­ρων. Αν κα­νείς δεν εκλε­γεί από τον πρώτο γύρο στην πε­ρι­φέ­ρεια του, η ψη­φο­φο­ρία επα­να­λαμ­βά­νε­ται μια βδο­μά­δα μετά με συμ­με­το­χή του­λά­χι­στον 2 υπο­ψη­φί­ων. Για να συμ­με­τέ­χει κά­ποιος υπο­ψή­φιος στον δεύ­τε­ρο γύρο πρέ­πει να έχει συ­γκε­ντρώ­σει πάνω από το 25% των «έγκυ­ρων» ψη­φο­δελ­τί­ων και πάνω από το 12,5% των εγ­γε­γραμ­μέ­νων ψη­φο­φό­ρων ή να έχει βγει δεύ­τε­ρος. Φέτος λοι­πόν, εξαι­τί­ας της με­γά­λης απο­χής, μόνο 5 υπο­ψή­φιοι εκλέ­χτη­καν από τον πρώτο γύρο και την Κυ­ρια­κή 18/06 γί­νε­ται δεύ­τε­ρος γύρος σε 572 πε­ρι­φέ­ρειες. Από αυτές, η ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά συμ­με­τέ­χει μόνο σε 88 πε­ρι­φέ­ρειες ( στο 1/7 των πε­ρι­φε­ρειών) ενώ με βάση τα απο­τε­λέ­σμα­τα των προ­ε­δρι­κών θα μπο­ρού­σε να συμ­με­τέ­χει σε 450 (στα 4/5). Από τις 88 πε­ρι­φέ­ρειες, σε 74 κα­τε­βαί­νει υπο­ψή­φιος της «Ανυ­πό­τα­χτης Γαλ­λί­ας», σε 10 του ΚΚ και σε 4 υπο­ψή­φιος του ΣΚ. Οι 4 υπο­ψή­φιοι του ΣΚ που υπο­στη­ρί­ζο­νται από την ΑΓ είναι από εκεί­νους που ψή­φι­σαν πέρσι την πρό­τα­ση μομ­φής στην κυ­βέρ­νη­ση Βαλς.
Η επί­ση­μη υπο­στή­ρι­ξη των υπο­ψη­φί­ων της ΑΓ από το ΚΚ δό­θη­κε μόλις την Τε­τάρ­τη ενώ κα­νέ­να άλλο κόμμα δεν υπο­στη­ρί­ζει επί­ση­μα την ΑΓ. Τρία το­πι­κά στε­λέ­χη του ΚΚ υπο­στη­ρί­ζουν την υπο­ψη­φιό­τη­τα Βαλς ενα­ντί­ον της ΑΓ. Λίγα στε­λέ­χη του ΣΚ (συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νό­με­νου του Αμόν) υπο­στη­ρί­ζουν υπο­ψή­φιους της ΑΓ, δη­λώ­σεις υπο­στή­ρι­ξης έκα­ναν και κά­ποια των οι­κο­λό­γων. Σε 2-3 πε­ρι­φέ­ρειες έχουν κα­τέ­βει ενω­τι­κά ψη­φο­δέλ­τια της Αρι­στε­ράς, ενώ επώ­νυ­μα στε­λέ­χη του ΚΚ και άλλων σχη­μά­των της Αρι­στε­ράς έχουν εξαρ­χής εντα­χθεί στην ΑΓ και κα­τα­βαί­νουν με αυτήν. Το NPA υπο­στη­ρί­ζει τον υπο­ψή­φιο της ΑΓ σε 1 πε­ρι­φέ­ρεια. Υπάρ­χουν και 2-3 πε­ρι­πτώ­σεις όπου υπο­ψή­φιοι του Κέ­ντρου, της Δε­ξιάς, ακόμη και του Εθνι­κού Με­τώ­που υπο­στη­ρί­ζουν τον υπο­ψή­φιο της ΑΓ απέ­να­ντι στον υπο­ψή­φιο του «Βη­μα­τι­σμού», σαν έκ­φρα­ση αντί­δρα­σης απέ­να­ντι στο «Κοι­νο­βού­λιο του ενός κόμ­μα­τος» που σχε­διά­ζει ο Μα­κρόν.
Ας ει­πω­θεί πως το πο­σο­στό εδρών που σύμ­φω­να με δη­μο­σκο­πή­σεις θα λάβει ο Μα­κρόν (70 ως 78%) είναι συ­γκρί­σι­μο ή ανώ­τε­ρο με εκεί­νο που κα­τέ­χει ο Πού­τιν στην ρω­σι­κή Δούμα (76%), ο Πού­τιν όμως έχει λάβει το 54% των ψήφων και ο Μα­κρόν το 32% (και το 15% των εγ­γε­γραμ­μέ­νων). Φω­το­μο­ντάζ του Μα­κρόν με στολή και διά­κο­σμο Βό­ρειας Κο­ρέ­ας κυ­κλο­φο­ρούν ήδη στα μέσα κοι­νω­νι­κής δι­κτύ­ω­σης.
Εμ­βλη­μα­τι­κή υπο­ψη­φιό­τη­τα του δεύ­τε­ρου γύρου είναι η υπο­ψη­φιό­τη­τα του ίδιου του Με­λαν­σόν σε λαϊκή εκλο­γι­κή πε­ρι­φέ­ρεια της Μασ­σα­λί­ας. Είναι εμ­βλη­μα­τι­κή γιατί η πε­ρι­φέ­ρεια αυτή συ­μπυ­κνώ­νει τις με­γά­λες ανι­σό­τη­τες και αντι­θέ­σεις της Γαλ­λι­κής κοι­νω­νί­ας και συμ­βο­λί­ζει την από­συρ­ση του Κρά­τους από το έργο της κοι­νω­νι­κής προ­στα­σί­ας και αλ­λη­λεγ­γύ­ης. Ενά­ντια προ­σω­πι­κά στην υπο­ψη­φιό­τη­τα Με­λαν­σόν έχει κι­νη­το­ποι­η­θεί το σύ­νο­λο του πα­λιού πο­λι­τι­κού κό­σμου και ο «Βη­μα­τι­σμός» εξα­πο­λύ­ο­ντας ένα όργιο ψεύ­τι­κής προ­πα­γάν­δας.
Σή­με­ρα πια ση­μειώ­νε­ται και κά­ποια σχε­τι­κή με­τα­στρο­φή του συ­στη­μι­κού δη­μο­σιο­γρα­φι­κού κό­σμου μετά τις πα­ρεμ­βά­σεις της κυ­βέρ­νη­σης στον τύπο και την διαρ­ροή ει­δή­σε­ων για την μο­νι­μο­ποί­η­ση του κα­θε­στώ­τος έκτα­κτής ανά­γκης, τα κί­νη­τρα όμως αυτής της με­τα­στρο­φής είναι κυ­ρί­ως συ­ντε­χνια­κά.
Το απο­τέ­λε­σμα του δεύ­τε­ρου γύρου των βου­λευ­τι­κών εκλο­γών, παρά την βέ­βαιη προ­σπά­θεια πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­σης του Κοι­νο­βού­λιου και ει­δι­κό­τε­ρα των φωνών της αμ­φι­σβή­τη­σης, θα ση­μα­δέ­ψει για τους επό­με­νους μήνες τον συ­σχε­τι­σμό των πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων στην Γαλ­λία εφό­σον θα απο­τυ­πώ­σει την αντι­δρα­στι­κό­τη­τα της Γαλ­λι­κής κοι­νω­νί­ας στα πολύ επι­θε­τι­κά μη­νύ­μα­τα που εκ­πέ­μπει η κυ­βέρ­νη­ση και την εμπι­στο­σύ­νη των λαϊ­κών στρω­μά­των στα απο­τε­λέ­σμα­τα των πο­λι­τι­κών και κοι­νω­νι­κών αγώ­νων.
Πέρα από τον αριθ­μό των βου­λευ­τών που θα εκλέ­ξει η Αρι­στε­ρά, ση­μα­σία θα έχει και το μή­νυ­μα που θα δοθεί στην οι­κο­νο­μι­κή και πο­λι­τι­κή ηγε­σία, στο ευ­ρω­παϊ­κό κα­τε­στη­μέ­νο και στο σύ­νο­λο της Γαλ­λι­κής κοι­νω­νί­ας.
Πο­λι­τι­κή στα­θε­ρο­ποί­η­ση ή διαιώ­νι­ση της πο­λι­τι­κής κρί­σης;
Με βάση όλα τα πα­ρα­πά­νω, η «ως εάν» (« as if ») πο­λι­τι­κή στα­θε­ρο­ποί­η­ση που εξαγ­γέλ­λε­ται σή­με­ρα για τον Γαλ­λι­κό κα­πι­τα­λι­σμό «ουκ επί μα­κρόν βιώ­σει». Πρό­κει­ται για το σύ­στη­μα για μια εξ ανά­γκης λύση που φι­λο­δο­ξεί να απο­σο­βή­σει την κοι­νω­νι­κή έκρη­ξη, πα­ρα­τεί­νο­ντας την κρίση με θυσία των δη­μο­κρα­τι­κών και κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των του Γαλ­λι­κού λαού και της εθνι­κής κυ­ριαρ­χί­ας της αστι­κής τάξης. Ο Γαλ­λι­κός κα­πι­τα­λι­σμός ανα­ζη­τά αυτό που κάθε βαριά άρ­ρω­στος ανα­ζη­τά: χρόνο!
Είναι και ο Μα­κρόν μια κά­ποια λύσις!
Ήδη στα μέσα κοι­νω­νι­κής δι­κτύ­ω­σης ακού­γο­νται νέες φωνές που αμ­φι­σβη­τούν την χρη­σι­μό­τη­τα των εκλο­γι­κών δια­δι­κα­σιών για την προ­ώ­θη­ση των κοι­νω­νι­κών αγώ­νων και κα­τα­κτή­σε­ων και προ­βλέ­πουν νέους σκλη­ρό­τε­ρους αγώ­νες στους δρό­μους.
Πέρα από τον αρι­στε­ρί­στι­κο ή πραγ­μα­τι­κά επα­να­στα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα αυτών των από­ψε­ων η έκ­φρα­ση τους δη­λώ­νει το αδιέ­ξο­δο στο οποίο πε­ριέρ­χο­νται σή­με­ρα τα λαϊκά στρώ­μα­τα στη Γαλ­λία. Λαμ­βά­νο­ντας υπ’ό­ψιν το ιστο­ρι­κό της Γαλ­λί­ας και την πα­γκό­σμια κα­τά­στα­ση, τα δε­δο­μέ­να δεν προ­α­ναγ­γέλ­λουν μια ήρεμη πο­ρεία προς ένα νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο μέλ­λον.
Μυ­θι­στο­ρή­μα­τα πο­λι­τι­κής φα­ντα­σί­ας προ­βλέ­πουν και τον χρο­νι­κό ορί­ζο­ντα της κα­τάρ­ρευ­σης, με­τα­ξύ 2022 και 2027.
Επει­δή στην Αρι­στε­ρά, σε αντί­θε­ση με το κόμμα Μα­κρόν, δεν κα­τα­φεύ­γου­με στην… αστρο­λο­γία για την πρό­βλε­ψη του μέλ­λο­ντος υπάρ­χει επι­τα­κτι­κή ανά­γκη σο­βα­ρών πο­λι­τι­κών ανα­λύ­σε­ων και έντο­νης ορ­γα­νω­τι­κής δου­λειάς όχι απλά για να προ­βλέ­ψου­με τα γε­γο­νό­τα αλλά και για να τα δια­μορ­φώ­σου­με.
Τι μετά τις εκλο­γές;
Ο ση­με­ρι­νός βα­σι­κός πυ­λώ­νας της Γαλ­λι­κής Αρι­στε­ράς, η «Ανυ­πό­τα­χτη Γαλ­λία» λει­τούρ­γη­σε σαν δί­κτυο πυ­ρή­νων εθε­λο­ντών, ομά­δων ερ­γα­σί­ας, δια­βου­λεύ­σε­ων, τε­χνι­κών ερ­γα­λεί­ων, συ­ντο­νι­ζό­με­νων μέσα από μια δια­δι­κτυα­κή πλατ­φόρ­μα με κοινή ανα­φο­ρά το πρό­γραμ­μα «Το Μέλ­λον από Κοι­νού». Το σχήμα αυτό απο­δεί­χτη­κε επαρ­κέ­στα­το για την εκλο­γι­κή δου­λειά, η συ­νέ­χι­ση όμως του εγ­χει­ρή­μα­τος με τον ίδιο τρόπο δεν είναι, κατά την γνώμη μου, εφι­κτή.
Με ποιο τρόπο όμως θα δοθεί συ­νέ­χεια; Αυτό είναι σή­με­ρα ένα ερώ­τη­μα που απα­σχο­λεί όλους τους ακτι­βι­στές της ΑΓ και δια­φο­ρε­τι­κές προ­τά­σεις ακού­γο­νται. Κοινό στοι­χείο πολ­λών προ­τά­σε­ων είναι η απόρ­ρι­ψη με­τα­τρο­πής του σχή­μα­τος σε πα­ρα­δο­σια­κό κόμμα. Εξ άλλου πολλά (πε­ρί­που τα μισά) μέλη της ΑΓ συμ­με­τέ­χουν ήδη σε κόμ­μα­τα και σχη­μα­τι­σμούς και μπο­ρούν να συ­νε­χί­σουν να λει­τουρ­γούν μέσα στους φο­ρείς τους.
Είναι εν­δια­φέ­ρου­σα η πρό­τα­ση που προ­τεί­νει την ορ­γα­νω­τι­κή συ­γκρό­τη­ση του κι­νή­μα­τος με βάση συ­γκε­κρι­μέ­νες δρά­σεις, εθνι­κές ή το­πι­κές.
Βα­σι­κοί άξο­νες δρά­σης που αναγ­γέλ­λο­νται σή­με­ρα είναι η προ­ά­σπι­ση των ερ­γα­τι­κών δι­καιω­μά­των και η προ­ά­σπι­ση των δη­μο­κρα­τι­κών ελευ­θε­ριών ενά­ντια στα σχέ­δια της κυ­βέρ­νη­σης Μα­κρόν. Στο πεδίο των δη­μο­κρα­τι­κών δι­καιω­μά­των κε­ντρι­κή θέση μπο­ρεί να λάβει ο αγώ­νας για μια αν­θρώ­πι­νη και δη­μο­κρα­τι­κή υπο­δο­χή των προ­σφύ­γων.
Η δράση στον χώρο των μί­ντια, τόσο με κα­ταγ­γε­λία του υπάρ­χο­ντος συ­στή­μα­τος όσο και με προ­σπά­θεια δη­μιουρ­γί­ας εναλ­λα­κτι­κών μέσων είναι ένας άλλος άξο­νας.
Ο χώρος της ρι­ζο­σπα­στι­κής οι­κο­λο­γί­ας με κα­ταγ­γε­λία και αντί­στα­ση ενά­ντια στα σχέ­δια κα­πι­τα­λι­στι­κής ιδιο­ποί­η­σης του πε­ρι­βάλ­λο­ντος και προ­ώ­θη­ση πα­ρα­δειγ­μα­τι­κών μορ­φών αυ­το-ορ­γά­νω­σης και αλ­λη­λεγ­γύ­ης, ει­δι­κό­τε­ρα στις λαϊ­κές συ­νοι­κί­ες, είναι θε­μα­τι­κές που εν­δια­φέ­ρουν τόσο την ηγε­σία όσο και την βάση.
Η συ­νέρ­γεια πο­λι­τι­κών και συν­δι­κα­λι­στι­κών φο­ρέ­ων και ενώ­σε­ων πο­λι­τών θα είναι βα­σι­κός μο­χλός για την επι­τυ­χία των αγώ­νων. Οι εμπει­ρί­ες της πε­ρα­σμέ­νης χρο­νιάς ανέ­δει­ξαν τις δυ­να­τό­τη­τες αλλά και τα όρια των ορι­ζό­ντιων μορ­φών ορ­γά­νω­σης.
Ήδη από τις 24 Απρί­λη, την επό­με­νη μέρα μετά τον πρώτο γύρο των προ­ε­δρι­κών εκλο­γών, συ­γκρο­τή­θη­κε, μέσα από συ­γκε­ντρώ­σεις πλα­τειών και δια­δη­λώ­σεις το «Κοι­νω­νι­κό Μέ­τω­πο» (Front Social) δι­κτύ­ω­ση πο­λι­τι­κών και συν­δι­κα­λι­στι­κών πρω­το­βου­λιών δρά­σης, πα­ράλ­λη­λη προς τα επί­ση­μα συν­δι­κά­τα και ορ­γα­νώ­σεις. Το «Κοι­νω­νι­κό Μέ­τω­πο» έχει κα­λέ­σει σε δια­δή­λω­ση την Δευ­τέ­ρα 19 Ιούνη, την επαύ­ριο του δεύ­τε­ρου γύρου των βου­λευ­τι­κών.
Η «Ανυ­πό­τα­χτη Γαλ­λία» προ­γραμ­μα­τί­ζει για το τέλος του Αυ­γού­στου το «Θε­ρι­νό Πα­νε­πι­στή­μιο» (Université d’été) όπου θα συ­ζη­τη­θούν το σχέ­διο και τα μέσα δρά­σης για την επό­με­νη πε­ρί­ο­δο.
Και φυ­σι­κά η διε­θνι­στι­κή διά­στα­ση όλων των πα­ρα­πά­νω θε­μα­τι­κών θα προ­σε­χτεί ιδιαί­τε­ρα με σχε­δια­ζό­με­νες κι­νή­σεις προ­σέγ­γι­σης της Αρι­στε­ράς και των κι­νη­μά­των από την Με­γά­λη Βρε­τα­νία και την Αμε­ρι­κή.
Όπως φαί­νε­ται και όπως ελ­πί­ζου­με έχου­με δου­λειά μπρο­στά μας, κατά την Γαλ­λι­κή έκ­φρα­ση «έχου­με ψωμιά να φάμε στο τρα­πέ­ζι !» (on a du pain sur la planche !) στην Γαλ­λία… επί Μα­κρόν ακόμη…
*Πηγή: rproject.gr