Γαλλία: Οι προεδρικές εκλογές και η Αριστερά

Αφε­νός, με όρους κα­τε­πεί­γου­σας ανά­γκης. Θα είναι κα­τα­στρο­φι­κό λί­γους μήνες μετά το με­γα­λειώ­δες κί­νη­μα κατά του νόμου Ελ Κομρί, να πε­ριο­ρι­στεί η κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή συ­ζή­τη­ση ανά­με­σα στην ακρο­δε­ξιά Λεπέν, τον βαθιά συ­ντη­ρη­τι­κό και ταυ­τό­χρο­να ακραιφ­νή θα­τσε­ρι­κό Φι­γιόν, τον νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο γιάπη Μα­κρόν και την προ­σπά­θεια του Αμόν να απο­τρέ­ψει την «πα­σο­κο­ποί­η­ση» του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος μετά από 5 χρό­νια εφαρ­μο­γής αντερ­γα­τι­κών πο­λι­τι­κών από την κυ­βέρ­νη­ση Ολάντ.
Αφε­τέ­ρου, με όρους υπαρ­κτής δυ­να­τό­τη­τας. Η Δεξιά βρί­σκε­ται στη δίνη του σκαν­δά­λου Φι­γιόν (πα­ράλ­λη­λα με τη διε­ρεύ­νη­ση των σκαν­δά­λων του Σαρ­κο­ζί), οι Σο­σια­λι­στές δεν έλυ­σαν τα βαθιά προ­βλή­μα­τά τους με την εκλο­γή Αμόν (τα οποία οξύ­νο­νται και από τον εσω­κομ­μα­τι­κό σπα­ραγ­μό με­τα­ξύ «αρι­στε­ρής» και «δε­ξιάς» πτέ­ρυ­γας), ενώ ούτε ο Μα­κρόν ούτε η Λεπέν είναι δε­δο­μέ­νο ότι θα κα­τορ­θώ­σουν να εκ­φρά­σουν ένα «ηγε­μο­νι­κό» ρεύμα στη γαλ­λι­κή κοι­νω­νία. Το πο­λι­τι­κό τοπίο πα­ρα­μέ­νει τόσο ρευ­στό, που κάθε δη­μο­σκο­πι­κή πρό­βλε­ψη μπο­ρεί να ανα­τρα­πεί θε­α­μα­τι­κά.
Με­λαν­σόν
Η υπο­ψη­φιό­τη­τα που έχει ανα­δει­χθεί ως η ορατή, μα­ζι­κή επι­λο­γή για τον κόσμο της αντί­στα­σης είναι αυτή του Ζαν-Λικ Με­λαν­σόν, που συ­γκε­ντρώ­νει δι­ψή­φια δη­μο­σκο­πι­κά πο­σο­στά. Ο Με­λαν­σόν είχε την αρετή να εντο­πί­σει έγκαι­ρα και την κα­τε­πεί­γου­σα ανά­γκη και τη δυ­να­τό­τη­τα μιας αρι­στε­ρής απά­ντη­σης στην κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή κρίση. Εκτι­μώ­ντας από το 2012 ακόμα ότι ο Ολάντ θα δια­ψεύ­σει τις προσ­δο­κί­ες και θα εξε­λι­χθεί σε «Ολα­ντρέ­ου» και προ­ω­θώ­ντας ως εφι­κτό στόχο να ηγε­μο­νεύ­σει η «Αρι­στε­ρά της Αρι­στε­ράς» μετά την επερ­χό­με­νη «πα­σο­κο­ποί­η­ση» των Σο­σια­λι­στών. Εκτι­μώ­ντας από το 2012 ακόμα, πως αν δεν το πε­τύ­χει αυτό η ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά, υπάρ­χει κίν­δυ­νος να το πε­τύ­χει η ακρο­δε­ξιά, δη­λώ­νο­ντας πως «Ή αυτοί θα ηγε­μο­νεύ­σουν στις μάζες ή εμείς. Και το ερώ­τη­μα που τί­θε­ται πλέον θα είναι: Για την κρίση φταί­ει ο τρα­πε­ζί­της ή ο με­τα­νά­στης; Αυτό είναι το επί­δι­κο εδώ και σε όλο τον κόσμο. Η πάλη πρέ­πει να είναι αδυ­σώ­πη­τη και μέχρι το τέλος». Με αυτές τις εκτι­μή­σεις πρω­τα­γω­νί­στη­σε σε μια μα­χη­τι­κή κα­μπά­νια το 2012, που έφερε λίγο κάτω από 12% το Μέ­τω­πο της Αρι­στε­ράς (το Αρι­στε­ρό Κόμμα του Με­λαν­σόν, το ΚΚΓ και κά­ποιες ορ­γα­νώ­σεις της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς που αρ­γό­τε­ρα συ­σπει­ρώ­θη­καν στον πόλο «Ensemble») κι έβαλε τη ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά σε μια καλή «αφε­τη­ρία» ενό­ψει της επερ­χό­με­νης πο­λι­τι­κής κρί­σης.
Αυτή η προ­σπά­θεια κα­τέρ­ρευ­σε στην πρώτη σο­βα­ρή δο­κι­μα­σία, τις δη­μο­τι­κές εκλο­γές του 2014. Το ΚΚΓ, επι­μέ­νο­ντας στην κε­ντρο­α­ρι­στε­ρή στρα­τη­γι­κή (ακόμα και τη στιγ­μή που οι Σο­σια­λι­στές κυ­βερ­νού­σαν εφαρ­μό­ζο­ντας λι­τό­τη­τα), επέ­λε­ξε σε σειρά κε­ντρι­κών Δήμων να στη­ρί­ξει τους Σο­σια­λι­στές και να συ­γκρου­στεί με τους συμ­μά­χους του. Τα τραύ­μα­τα δεν επου­λώ­θη­καν ποτέ, η πα­ρα­λυ­τι­κή κρίση συ­νε­χί­στη­κε, κα­θι­στώ­ντας το Μέ­τω­πο της Αρι­στε­ράς πρα­κτι­κά «νεκρό».
Το πε­ρί­γραμ­μα της ανα­γκαί­ας απά­ντη­σης σε αυτή την κρίση είχε δια­φα­νεί στις ίδιες τις δη­μο­τι­κές εκλο­γές. Σε μια σειρά Δή­μους, η «άλλη Αρι­στε­ρά» (Αρι­στε­ρό Κόμμα, Ensemble, NPA, κι­νη­μα­τι­κές το­πι­κές συλ­λο­γι­κό­τη­τες, δια­φω­νού­ντες του ΚΚΓ) κα­τόρ­θω­σε να συ­γκρο­τή­σει κοινά ψη­φο­δέλ­τια «ανε­ξαρ­τη­σί­ας από τους Σο­σια­λι­στές» και να κερ­δί­σει σε αρ­κε­τές πε­ρι­πτώ­σεις ση­μα­ντι­κή στή­ρι­ξη. Ωστό­σο δεν υπήρ­ξε καμία σο­βα­ρή πρω­το­βου­λία που να δίνει μια προ­ο­πτι­κή πο­λι­τι­κής συ­νέ­χειας σε μια προ­σπά­θεια που τε­λι­κά πα­ρέ­μει­νε ένα συ­γκυ­ρια­κό εκλο­γι­κό κα­τέ­βα­σμα.
Στην κρίση που ξέ­σπα­σε στην Αρι­στε­ρά και απέ­να­ντι στην ορατή τότε απει­λή αυτή να εξα­φα­νι­στεί από τον χάρτη μαζί με τους Σο­σια­λι­στές, ο Με­λαν­σόν επέ­δει­ξε και πάλι κά­ποιες από τις αρε­τές του, ανε­βά­ζο­ντας τους τό­νους ενά­ντια στην κυ­βέρ­νη­ση Ολάντ, κα­τα­κε­ραυ­νώ­νο­ντας την κε­ντρο­α­ρι­στε­ρή στρα­τη­γι­κή, επι­χει­ρώ­ντας να εκ­φρά­σει τον ανερ­χό­με­νο ευ­ρω­σκε­πτι­κι­σμό από τον οποίο επω­φε­λού­νταν κυ­ρί­ως η Λεπέν. Έδει­ξε όμως ταυ­τό­χρο­να ένα από τα με­γά­λα ελατ­τώ­μα­τά του –έναν ιδιό­τυ­πο «βο­να­παρ­τι­σμό»: Αντι­με­τώ­πι­σε την απο­τυ­χία του Αρι­στε­ρού Με­τώ­που ως «τα­φό­πλα­κα» της Αρι­στε­ράς, γε­νι­κά, απο­φα­σί­ζο­ντας πως το ανα­γκαίο πο­λι­τι­κό ρεύμα, που πε­ρι­γρά­φη­κε πα­ρα­πά­νω, θα εκ­φρα­στεί αν ο ίδιος προ­χω­ρή­σει μόνος για τη διεκ­δί­κη­ση της γαλ­λι­κής προ­ε­δρί­ας «μαζί με τον γαλ­λι­κό λαό».
Ανυ­πό­τα­κτη Γαλ­λία;
Γέν­νη­μα αυτής της φι­λο­δο­ξί­ας είναι το σχήμα «Ανυ­πό­τα­κτη Γαλ­λία» που, όπως μαρ­τυ­ρά το όνομα, έχει και άλλα ελατ­τώ­μα­τα εκτός από τον προ­σω­πο­κε­ντρι­κό χα­ρα­κτή­ρα της κα­μπά­νιας. Η πα­ρά­δο­ση του ρε­που­μπλι­κα­νι­σμού (μια σχε­δόν με­τα­φυ­σι­κή πίστη σε έναν κά­ποιο αντι­κει­με­νι­κά «προ­ο­δευ­τι­κό» ρόλο της «Ρε­που­μπλίκ», δη­λα­δή του γαλ­λι­κού κρά­τους) στη γαλ­λι­κή Αρι­στε­ρά συ­να­ντιέ­ται με την προ­σπά­θεια του Με­λαν­σόν να εκ­φρά­σει τον ευ­ρω­σκε­πτι­κι­σμό, και η σύν­θε­ση κα­τα­λή­γει σε έναν ολι­σθη­ρό δρόμο πυ­κνών ανα­φο­ρών στην «εθνι­κή κυ­ριαρ­χία» ενά­ντια στο «γερ­μα­νι­κό δη­λη­τή­ριο» (όπως ονο­μα­ζό­ταν ένα κεί­με­νό του που είχε προ­κα­λέ­σει με­γά­λη έντα­ση στην Αρι­στε­ρά).
Αν αυτή η ρη­το­ρι­κή συ­σκο­τί­ζει ζη­τή­μα­τα στις χώρες της ευ­ρω­παϊ­κής πε­ρι­φέ­ρειας και σε κα­πι­τα­λι­σμούς του με­γέ­θους της Ελ­λά­δας, είναι σαφώς πιο προ­βλη­μα­τι­κή όταν εκ­φέ­ρε­ται σε μια ιμπε­ρια­λι­στι­κή δύ­να­μη του με­γέ­θους της Γαλ­λί­ας (αν και ο Με­λαν­σόν πι­στώ­νε­ται ότι σε κρί­σι­μες συ­γκε­κρι­μέ­νες επι­λο­γές κρά­τη­σε σε γε­νι­κές γραμ­μές κα­λύ­τε­ρη στάση από το ΚΚΓ σε μια σειρά ζη­τή­μα­τα που προ­έ­κυ­ψαν επί Ολάντ, από την Κα­τά­στα­ση Έκτα­κτης Ανά­γκης ως τις επεμ­βά­σεις στην Αφρι­κή). Αυτό το μίγμα, σε συ­νάρ­τη­ση με την έλξη που ασκεί στον Με­λαν­σόν το πο­λι­τι­κό ρεύμα του «αρι­στε­ρού λαϊ­κι­σμού» (από τη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή μέχρι τον Ιγ­γλέ­σιας στο Ισπα­νι­κό Κρά­τος), έχει δε­χτεί σο­βα­ρές κρι­τι­κές για τη στα­δια­κή εξά­λει­ψη των ανα­φο­ρών στις τά­ξεις και την ανά­γκη αγώ­νων που χα­ρα­κτή­ρι­σαν την κα­μπά­νια του 2012, αλλά είναι υπο­βαθ­μι­σμέ­νες στον δη­μό­σιο λόγο του Με­λαν­σόν και το πρό­γραμ­μα της «Ανυ­πό­τα­κτης Γαλ­λί­ας».
Το 2012 ο Με­λαν­σόν πε­ριέ­γρα­φε ένα κλίμα: «Σιγά σιγά ακούς τους αν­θρώ­πους να μι­λά­νε ξανά για την επα­νά­στα­ση, για την κόκ­κι­νη ση­μαία, για τη σφιγ­μέ­νη, υψω­μέ­νη γρο­θιά και κα­νείς δεν το θε­ω­ρεί πα­ρά­ξε­νο πια… Ακόμα και πριν λίγα χρό­νια, αν ακου­γό­ταν η λέξη κα­πι­τα­λι­σμός, το μισό δω­μά­τιο θα λι­πο­θυ­μού­σε και το άλλο μισό θα έσκα­γε στα γέλια. Αυτό τέ­λειω­σε πια. Τώρα μπο­ρού­με να μι­λά­με για επα­νά­στα­ση». Το 2017, το κόκ­κι­νο χρώμα δεν κυ­ριαρ­χεί στα σύμ­βο­λα και τις συ­γκε­ντρώ­σεις του. Οι οποί­ες τε­λειώ­νουν υπό τους ήχους απο­κλει­στι­κά της «Μασ­σα­λιώ­τι­δας» και όχι και της «Διε­θνούς». Η «επα­νά­στα­ση» θα είναι «των πο­λι­τών» και θα γίνει «στις κάλ­πες». Με στρα­τη­γι­κό στόχο την «6η Δη­μο­κρα­τία», δη­λα­δή μια βαθιά πο­λι­τεια­κή αλ­λα­γή.
Είναι ένας στό­χος κα­θό­λα θε­μι­τός που δεί­χνει και ρι­ζο­σπα­στι­κός, με δε­δο­μέ­νο το ασφυ­κτι­κό πο­λι­τι­κό κα­θε­στώς που κυ­ριαρ­χεί στη Γαλ­λία και την προ­σαρ­μο­γή της γαλ­λι­κής Αρι­στε­ράς (ει­δι­κά του ΚΚΓ) στα πλαί­σιά του. Από μια άποψη απο­δει­κνύ­ει την ικα­νό­τη­τα του Με­λαν­σόν να «σκέ­φτε­ται πέρα από τα όρια». Αλλά είναι ταυ­τό­χρο­να ένας στό­χος «θολός», κα­τώ­τε­ρος των απα­ντή­σε­ων που απαι­τεί η κρίση του κα­πι­τα­λι­σμού (για την οποία ο ίδιος μι­λού­σε το 2012), οι οποί­ες δεν μπο­ρεί να πε­ριο­ρί­ζο­νται σε ένα κά­ποιο στά­διο απο­κα­τά­στα­σης της εθνι­κής κυ­ριαρ­χί­ας και εμπέ­δω­σης της δη­μο­κρα­τί­ας… στη Γαλ­λία του 21ου αιώνα.
Η «χρή­σι­μη ψήφος»
Παρά τα προ­βλή­μα­τά της, η υπο­ψη­φιό­τη­τα Με­λαν­σόν απο­τε­λεί τη «μα­ζι­κή επι­λο­γή» όλων εκεί­νων που θέ­λουν να «μαυ­ρί­σουν» τους Σο­σια­λι­στές από τα αρι­στε­ρά. Ως «χρή­σι­μη ψήφος» έχει κερ­δί­σει την (κρι­τι­κή) υπο­στή­ρι­ξη και άλλων δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς, από το ΚΚΓ μέχρι το Ensemble και άλλες ορ­γα­νώ­σεις. Με αυτή την έν­νοια, η εκλο­γι­κή επι­τυ­χία του Με­λαν­σόν θα είναι πολύ θε­τι­κά νέα για τις πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις στη Γαλ­λία, θα είναι το πο­λι­τι­κό «απο­τύ­πω­μα» των ερ­γα­τι­κών αγώ­νων ενά­ντια στον Ολάντ, αλλά και το αντί­πα­λο δέος στην ακρο­δε­ξιά, την ανα­σύ­ντα­ξη της Δε­ξιάς, την προ­σπά­θεια του ΣΚ να επι­βιώ­σει ως ηγε­μο­νι­κή δύ­να­μη στον «αντι­δε­ξιό» κόσμο.
Σί­γου­ρα, η Αρι­στε­ρά της Αρι­στε­ράς θα άξιζε κάτι κα­λύ­τε­ρο. Αλλά η άνο­δος του Με­λαν­σόν έδωσε απά­ντη­ση σε μια κρίση στην οποία καμιά άλλη δύ­να­μη δεν μπό­ρε­σε να αντα­πο­κρι­θεί, σε ένα πε­ρι­βάλ­λον «έλ­λει­ψης πο­λι­τι­κής προ­σφο­ράς», όπως είπε σε εκ­δή­λω­ση στο Ιν­στι­τού­το Κομ­μού­να σύ­ντρο­φος που υπο­στη­ρί­ζει κρι­τι­κά την κα­μπά­νια Με­λαν­σόν.
Το ΚΚΓ κρά­τη­σε ανοι­χτή την κε­ντρο­α­ρι­στε­ρή στρα­τη­γι­κή μέχρι τέ­λους. Χρειά­στη­κε να ανα­τρα­πεί η από­φα­ση της ηγε­σί­ας σε ψη­φο­φο­ρία των μελών, τα οποία απο­φά­σι­σαν να στη­ρί­ξει το κόμμα τον Με­λαν­σόν «με δική του αυ­τό­νο­μη κα­μπά­νια». Οι εναλ­λα­κτι­κές που υπήρ­χαν στο τρα­πέ­ζι ήταν ένας υπο­ψή­φιος «κομ­μα­τι­κής κα­τα­γρα­φής» ή/και η ανα­μο­νή για τις προ­κρι­μα­τι­κές των Σο­σια­λι­στών, με την ελ­πί­δα να επι­κρα­τή­σει η «αρι­στε­ρή» πτέ­ρυ­γα και να ανοί­ξει ο δρό­μος για μια κοινή υπο­ψη­φιό­τη­τα. Είναι ευ­τύ­χη­μα ότι η από­φα­ση λή­φθη­κε έγκαι­ρα και δη­μο­σιο­ποι­ή­θη­κε, δε­σμεύ­ο­ντας την ηγε­σία του ΚΚΓ, καθώς απο­τρέ­πει πλέον (μάλ­λον!) το εν­δε­χό­με­νο να συρ­θεί το ΚΚ πίσω από τον Αμόν. Το ζή­τη­μα βέ­βαια πα­ρα­μέ­νει. Τα στε­λέ­χη του ΚΚ δια­τη­ρούν μια πολύ «χα­λα­ρή» στάση («ναι, είναι πλέον ο υπο­ψή­φιός μας, αλλά…»), ανοί­γουν τη συ­ζή­τη­ση για τις κοι­νο­βου­λευ­τι­κές εκλο­γές (και το εν­δε­χό­με­νο να επι­διω­χθεί εκεί η ανα­βί­ω­ση της «πλη­θυ­ντι­κής Αρι­στε­ράς» με τους Σο­σια­λι­στές), ενώ πολύς κό­σμος του ΚΚΓ δεν έχει συγ­χω­ρή­σει τον «εκ­βια­σμό» του Με­λαν­σόν. Όλα μαζί μπο­ρεί να ανα­τρέ­ψουν στην πράξη την επί­ση­μη θέση και να οδη­γή­σουν σε μια δια­σπο­ρά της κο­μου­νι­στι­κής ψήφου…
Στα αρι­στε­ρά του Με­λαν­σόν υπάρ­χουν οι υπο­ψη­φιό­τη­τες της Να­τα­λί Αρτό (της Lutte Ouvriere) και του Φιλίπ Που­τού (του NPA). Και οι δύο κι­νού­νται σε πολύ χα­μη­λά δη­μο­σκο­πι­κά πο­σο­στά (γύρω από τη μο­νά­δα), ενώ η υπο­ψη­φιό­τη­τα του Φιλίπ Που­τού δεν έχει κα­τορ­θώ­σει ακόμη να συ­γκε­ντρώ­σει τις ανα­γκαί­ες 500 υπο­γρα­φές (εκλεγ­μέ­νων αξιω­μα­τού­χων) που απαι­τού­νται για να είναι υπο­ψή­φιος. Πρό­κει­ται λοι­πόν για κα­μπά­νιες που δεί­χνουν να μην μπο­ρούν να ξε­πε­ρά­σουν τα όρια της «κα­τα­γρα­φής».
Και αν για την LO αυτή είναι η συ­νέ­χεια μιας δια­χρο­νι­κής επι­λο­γής (που αφορά τον σε­χτα­ρι­σμό της απέ­να­ντι και στα κι­νή­μα­τα και στην άλλη Αρι­στε­ρά, όπως και την επι­μο­νή της να «κα­τα­γρά­φει τις δυ­νά­μεις της»), και η απή­χη­ση της κα­μπά­νιας της δεν απο­τε­λεί έκ­πλη­ξη (κα­θη­λω­μέ­νη στην «κα­τα­γρα­φή» από το 2007 και μετά), η συρ­ρί­κνω­ση της απή­χη­σης του NPA και ο πε­ριο­ρι­σμός του σε μια κα­μπά­νια που δεν δεί­χνει να «πα­ρεμ­βαί­νει» πραγ­μα­τι­κά στην πο­λι­τι­κή μάχη είναι μια πραγ­μα­τι­κά αρ­νη­τι­κή εξέ­λι­ξη.
Το NPA
Γιατί από τους συ­ντρό­φους του NPA, με την ενερ­γή εμπλο­κή τους στα κι­νή­μα­τα και τις πο­λύ­τι­μες (συχνά «μο­να­χι­κές») πα­ρεμ­βά­σεις τους σε σκλη­ρές πο­λι­τι­κά στιγ­μές (Κα­τά­στα­ση Έκτα­κτης Ανά­γκης, ρα­τσι­σμός, ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις), αλλά και με τις διε­θνείς ελ­πί­δες που είχαν συ­γκε­ντρώ­σει σε μια προη­γού­με­νη πε­ρί­ο­δο (εκεί­νη της ανό­δου του NPA μετά το 2007) οι απαι­τή­σεις και οι προσ­δο­κί­ες είναι με­γα­λύ­τε­ρες.
Δυ­στυ­χώς, εκεί­νη την εποχή που μαζί με το «κρί­σι­μο μέ­γε­θος» έρ­χο­νταν και «κρί­σι­μα κα­θή­κο­ντα», το NPA σπα­τά­λη­σε την ευ­και­ρία, εκτι­μώ­ντας ότι θα μπο­ρέ­σει μόνο του να εκ­φρά­σει τον «λαό της Αρι­στε­ράς». Με αυτή την επι­λο­γή κα­τέ­λη­ξε να χάσει το πλε­ο­νέ­κτη­μα που είχε και αυτός ο «λαός» προ­τί­μη­σε να εκ­φρα­στεί μέσα από το Μέ­τω­πο της Αρι­στε­ράς το 2012, ανοί­γο­ντας μια πε­ρί­ο­δο με­γά­λων δυ­σκο­λιών για το NPA. Από θέση αδυ­να­μί­ας, δεν μπό­ρε­σε να παί­ξει προ­ω­θη­τι­κό ρόλο και να δώσει συ­νέ­χεια στην προ­σπά­θεια που άρ­χι­σε στις Δη­μο­τι­κές του 2014 και αυ­το-πε­ριο­ρί­στη­κε σε ρόλο σχο­λια­στή-επι­κρι­τή των πλευ­ρών που συ­γκρού­ο­νταν μέσα στο Μέ­τω­πο της Αρι­στε­ράς. Κα­τα­λή­γο­ντας σή­με­ρα στην επι­λο­γή να κα­τε­βά­σει τον Φιλίπ Που­τού, υπο­χρε­ώ­νε­ται, για να αμυν­θεί στη μα­ζι­κή πίεση της «χρή­σι­μης ψήφου», να ανα­λω­θεί σε μια «εν­δο-αρι­στε­ρή αντι­πα­ρά­θε­ση» που συχνά έχει σε­χτα­ρι­στι­κά ολι­σθή­μα­τα, που πε­ρισ­σό­τε­ρο δυ­σκο­λεύ­ουν παρά διευ­κο­λύ­νουν την προ­σπά­θεια των συ­ντρό­φων του NPA να επι­κοι­νω­νή­σουν με τον κόσμο της Αρι­στε­ράς και να προ­βά­λουν σε αυτόν πει­στι­κά την ανά­γκη μιας άλλης πο­λι­τι­κής (διε­θνι­στι­κής, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής). Μια υπο­ψη­φιό­τη­τα με πολύ ισχυ­ρό συμ­βο­λι­σμό (ερ­γά­της σε αυ­το­κι­νη­το­βιο­μη­χα­νία) κιν­δυ­νεύ­ει να πε­ριο­ρι­στεί στο συμ­βο­λι­σμό και να υπο­βαθ­μι­στεί σε μια άχρω­μη «κα­τα­γρα­φή επιρ­ρο­ής του NPA», που θα αδι­κεί κα­τά­φω­ρα το ρόλο και το λόγο των συ­ντρό­φων.
Η ανά­καμ­ψη του NPA, που συ­γκε­ντρώ­νει ένα πο­λύ­τι­μο δυ­να­μι­κό στε­λε­χών και αγω­νι­στών στις γραμ­μές του, είναι κρί­σι­μο ζή­τη­μα για τις εξε­λί­ξεις στη γαλ­λι­κή Αρι­στε­ρά σε θε­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση. Ένα καλό «σκορ» του Φιλίπ Που­τού θα είναι πολύ θε­τι­κό νέο, καθώς θα απο­μα­κρύ­νει τον κίν­δυ­νο «εξα­έ­ρω­σης» ενός πο­λι­τι­κού ρεύ­μα­τος που στο πρό­σφα­το πα­ρελ­θόν συ­γκέ­ντρω­νε πολύ σο­βα­ρή στή­ρι­ξη (υπο­ψη­φιό­τη­τες Μπε­ζαν­σε­νό 2002 και 2007). Θα δίνει μια «νέα ευ­και­ρία» στους συ­ντρό­φους να ξε­πε­ρά­σουν τις δυ­σκο­λί­ες στις οποί­ες έχουν βρε­θεί και να χα­ρά­ξουν μια πο­ρεία ανα­σύ­ντα­ξης και συμ­βο­λής στις διερ­γα­σί­ες στα «αρι­στε­ρά της Αρι­στε­ράς», σε μια πραγ­μα­τι­κά κρί­σι­μη πε­ρί­ο­δο γε­μά­τη ευ­και­ρί­ες και κιν­δύ­νους…
*Δη­μο­σιεύ­τη­κε στο φύλλο Νο 378 της Ερ­γα­τι­κής Αρι­στε­ράς