Iskra: Μόνη και αναγκαία λύση ο διαχωρισμός Εκκλησίας και Κράτους.
Η συμφωνία Τσίπρα – Ιερώνυμου, που κατοχύρωνε και συνταγματικά, με φραστικές ωραιοποιήσεις, τον επικυρίαρχο ρόλο της Εκκλησίας, ενώ ήταν και άκρως επωφελής οικονομικά για την ιεραρχία, αφού την έκανε συμμέτοχο κατά 50% σε μια πολύ μεγάλη περιουσία του Δημοσίου, την οποία αμφισβητούσε, σκόνταψε τελικά στον κατώτερο κλήρο, τον οποίο μετέθετε από τον στενό δημόσιο τομέα στην υπηρεσία του ΝΠΔΔ που λέγεται Εκκλησία της Ελλάδος.
Στη σφοδρή αντίδραση του κατώτερου κλήρου πάτησε και η εκκλησιαστική Ιεραρχία για να διαφωνήσει και να αδειάσει τον Ιερώνυμο και την συμφωνία του με τον Αλ. Τσίπρα, αν και οι λόγοι της αντίδρασης των μητροπολιτών ήταν κυρίως πολιτικοί, σε ακραία αντιδραστική κατεύθυνση και όχι γιατί τους έπιασε ο πόνος για τους παπάδες, τους οποίους οι μητροπολίτες μεταχειρίζονται χειρότερα και από δουλοπάροικους.
Μετά απ’ αυτήν την εξέλιξη ο Αλ. Τσίπρας μοιάζει να αψηφά την Ιεραρχία και να επιμένει ( ; ) στην νομοθετική υλοποίηση της συμφωνίας με τον Ιερώνυμο, τονίζοντας, λίγο αόριστα βεβαίως, ότι το θέμα της μισθοδοσίας των παπάδων ανήκει στην διακριτική ευχέρεια της Πολιτείας, με τον Ιερώνυμο στη συνέχεια να χαιρετίζει, περιέργως, τις πρωθυπουργικές δηλώσεις και την μνημονιακή αντιπολίτευση να βρίσκει την ευκαιρία να βγαίνει στα κάγκελα εναντίον Τσίπρα και Ιερώνυμου, ενώ το ΚΚΕ κρατά μια αμφιλεγόμενη στάση.
Το δράμα για τη χώρα είναι ότι όλες οι πλευρές, από τον Τσίπρα και τον Ιερώνυμο έως την ιεραρχία της Εκκλησίας και την μνημονιακή αντιπολίτευση (ΝΔ, ΚΙΝΑΛ), παίζουν μεταξύ τους ένα άθλιο παιχνίδι βρόμικων συμφερόντων και αντιπαραθέσεων για προνόμια και την εξουσία, που στρέφεται ευθέως κατά της δημοκρατίας και των λαϊκών αναγκών σε μια περίοδο βαθιάς κρίσης και λαϊκής ανέχειας.
Φυσικά, δεν μπορούμε να παραλείψουμε ότι ένας μεγάλος αριθμός μητροπολιτών (με ολίγες αλλά φωτεινές εξαιρέσεις) έχει «ξεσαλώσει» με έναν ακραίο αντιδραστικό ρόλο και λόγο.
Η μόνη δημοκρατική, εθνικά και οικονομικά αναγκαία λύση για τον τόπο και τον λαό είναι η πρόταση και θέση για τον πλήρη διαχωρισμό Εκκλησίας και Κράτους, θέση και πρόταση η οποία ανταποκρίνεται, άλλωστε, όχι μόνο στην αρχή ενός δημοκρατικού και ανεξίθρησκου κράτους αλλά και στα καλώς εννοούμενα συμφέροντα της Εκκλησίας και του εκδημοκρατισμού της, μακριά από τον σκοταδιστικό και άπληστα συμφεροντολογικό ρόλο μεγάλων τμημάτων της, ιδιαίτερα «μεσαιωνικών» μητροπολιτών.
Ν.Ζ