Πάνε 7-8 χρόνια από τότε που όλες οι « υγιείς δυνάμεις του έθνους»
προσπαθούν, με νύχια και με δόντια, να με σώσουν.
Και δυστυχώς δεν είμαι ο μόνος.
Βλέπετε ο Καύκασος του Προμηθέα είναι μεγάλο βουνό και χωράει πολλούς.
Από τότε ερχόντουσαν συνεχώς πότε οι γύπες, πότε τα όρνια εν είδη περιστεράς, πότε οι ερίτιμες κυρίες των αγορών, να μου πουν « κουράγιο, κοντεύουμε ».
Και τότε έμαθα το τρομερό μυστικό: αποφάσισαν στις «κλειστές διαφανείς Λέσχες» να με σώσουν όλοι μαζί.
Μου το σέρβιραν δε με το αστραφτερό περιτύλιγμα του «όλοι μαζί μπορούμε».
Μου απέκρυψαν όμως ότι η ποινή μου στην απομόνωση είναι αμετάκλητη έως το 2023 και ότι μέχρι το 2060 θα μου επιτρέπεται απλά ο αυλισμός.
Τα δε « χωράφια μου» είναι υποθηκευμένα για 99 ολόκληρα χρόνια.
Και τότε πήρα τη μεγάλη απόφαση, βοηθούντος και του Θούριου του Ρήγα και … έπεσα, βούτηξα, γκρεμίστηκα.
Όλως παραδόξως, όταν συνήλθα δεν ήμουνα « στον άλλο κόσμο», αλλά «σε άλλο κόσμο».
Είχα βέβαια πληγές, που όμως γρήγορα επουλώθηκαν χάρις στη βοήθεια ενός εξαιρετικού υγειονομικού δυναμικού δημόσιου χαρακτήρα.
Είδα γύρω μου χαμόγελα, συνάντησα νέους ανθρώπους που είχαν ξενιτευτεί και πίστευα ότι δεν θα τους ξαναδώ.
Είδα θέληση για δημιουργία με καινοτόμες ιδέες και την καλώς εννοούμενη επιχειρηματικότητα.
Και έτσι εκεί που είχα πιστέψει ότι είχα πάρει οριστικό «διαζύγιο» με τη ζωή, ξαναπαντρεύτηκα και η « αγαπημένη μου» φορούσε αντί για άσπρο νυφικό,
ένα «απλό κόκκινο φόρεμα».
