Οι εξελίξεις σε μια ευρύτερη, αλλά ενιαία γεωγραφική περιοχή, από την Ουκρανία, Κριμαία, Μαύρη Θάλασσα, Βαλκάνια, Αιγαίο, Ανατολική Μεσόγειο και Μέση Ανατολή είναι , αναμφίβολα, δραματικές, συγκρουσιακές, αλλά και καθοριστικές, για τους Λαούς και τα Έθνη. Τώρα γράφεται η νέα ιστορία σε αυτή την Στρατηγικής σημασίας γεωγραφική περιοχή. Η ανάλυση της ρευστής γεωπολιτικής κατάστασης, από σοβαρούς πολιτικούς ηγέτες και πολιτικούς φορείς , που στον πυρήνα της ιδεολογίας τους, είναι τα λαϊκά και τα εθνικά συμφέροντα, απαιτεί διορατικότητα, υπευθυνότητα και ρεαλισμό. Δεν εξυπηρετούνται τα ευρύτερα λαϊκά συμφέρονται με την κυριολεξία του όρου, ούτε τα εθνικά συμφέροντα, από αναλύσεις της σημερινής γεωπολιτικής πραγματικότητας με ιδεοληπτικά και ξεπερασμένα στερεότυπα. Και κυρίως, γνήσιοι λαϊκοί ηγέτες και φιλολαϊκά κόμματα , δεν επιτρέπεται να αγνοούν τις ευαισθησίες , τις αγωνίες, τους αγώνες και την ιστορία του Ελληνικού Λαού.
Αναρωτιέμαι, με δεδομένη την επιθετική και επεκτατική συμπεριφορά της Τουρκίας, πόσο εφικτή και αποτελεσματική , στην προάσπιση των εθνικών και λαϊκών συμφερόντων είναι τώρα, σε αυτή την διεθνοπολιτική συγκυρία, η συγκρότηση ενός ευρύτατου λαϊκού αντιπολεμικού μετώπου; Γιατί δεν υπάρχει μια ξεκάθαρη καταγγελία της Αριστεράς, για την προσάρτηση των Ιμίων από την Τουρκία και για την προφυλάκιση των δυο στρατιωτικών; Άραγε, στην έμπρακτη τουρκική πολιτική της αλλαγής των συνόρων με την στρατιωτική βία και σε βάρος της ελληνικής εδαφικής κυριαρχίας, η απάντηση της Αριστεράς είναι ένα φιλειρηνικό συλλαλητήριο και η συγκρότηση αντιπολεμικού λαϊκού μετώπου (απαραίτητα σε ομαλά εξελισσόμενες ιστορικές περιόδους) ;
Η απάντηση της Αριστεράς στην αμφισβήτηση από το Ισλαμοφασιστικό σύστημα εξουσίας του Τ. Ερντογάν, της εθνικής μας κυριαρχίας, της εδαφικής μας ακεραιότητας και της εν δυνάμει υποδούλωσης του Λαού, που εκδηλώνεται και με την χρήση ή την απειλή χρήσης τουρκικής στρατιωτικής βίας, είναι άραγε, η απαξίωση των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων (υποβάθμιση της αποτρεπτικής ισχύος, μέσω της μείωσης των αναγκαίων για την εθνική άμυνα, δαπανών) και της Διπλωματίας, έναντι της συμφιλίωσης των δύο γειτονικών Λαών, του τούρκικου, που στην πλειοψηφία του στηρίζει την αναθεωρητική πολιτική του Ερντογάν (ειδικά τα λαϊκά στρώματα της τουρκικής ενδοχώρας) και του προδομένου από τις ηγεσίες του ελληνικού Λαού; Εννοείται ότι, σε καμιά περίπτωση δεν απαξιώνεται η προσπάθεια της Αριστεράς, να προωθηθεί μια φιλειρηνική και αντιπολεμική πολιτική με σαφές ανθρωπιστικό και ηθικό περιεχόμενο και μάλιστα , υπό οποιεσδήποτε γεωπολιτικές συνθήκες. Αλλά υπάρχει και μια αμείλικτη γεωπολιτική πραγματικότητα, που θα πρέπει να αντιμετωπιστεί, ώστε να διασφαλιστεί η ιστορική συνέχεια του Ελληνικού Έθνους και η επιβίωση του Ελληνικού Λαού σε καθεστώς Ελευθερίας και Δημοκρατίας.
Αναρωτιέμαι επίσης, αν οι συλληφθέντες και προφυλακισμένοι στην Αδριανούπολη, δεν ήταν στρατιωτικοί, αλλά αριστεροί καλλιτέχνες, δεν θα είχαν οργανώσει οι δυνάμεις της αριστεράς, μια τουλάχιστον ογκώδη διαδήλωση στην πλατεία Συντάγματος; Ευκαιρίας δοθείσης, το να είναι κάποιος αριστερός, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι και πατριώτης (άλλωστε διεθνισμός και πατριωτισμός δεν αλληλοαναιρούνται), ούτε φυσικά όλοι οι πατριώτες, είναι μόνο στην αριστερά.
Θα αποδειχτεί τεράστιο λάθος της σύγχρονης Αριστεράς , αν επιτρέψει την καπηλεία του Πατριωτισμού, από εθνικιστικές και ακροδεξιές – φασιστικές δυνάμεις. Η Αριστερά, είναι και πατριωτική και φιλειρηνική ταυτόχρονα. Η Αριστερά δεν είναι πατριδοκάπηλη, άλλα ούτε οι αριστεροί μπορεί να είναι εθνομηδενιστές και απάτριδες. Ο Πατριωτισμός είναι ΑΞΙΑ πολύ υπέρτερη των κομμάτων. Η αγάπη για αυτό τον τόπο, για τον πολιτισμό του, για τις παραδόσεις του, για το φυσικό του κάλλος, για την ιστορία του, για τις αξίες του, για τους ανθρώπους του, είναι ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ, ακομμάτιστος, άδολος, θυσιαστικός…
