Μια πρώτη προσέγγιση
Χωρίς καμιά αμφιβολία το εκλογικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών ήταν άκρως δυσάρεστο και μη αναμενόμενο για το σύνολο των αριστερών δυνάμεων στην Ελλάδα και όχι μόνον. Λέμε όχι μόνον γιατί και σε όλη την Ευρώπη τα πράγματα για την αριστερά δεν πήγαν καλά. Ειδικότερα στην νότια Ευρώπη που έχουμε δυνάμεις με παράδοση και δεσμούς με ένα ισχυρό συνδικαλιστικό εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα από την Ιταλία την Γαλλία ως την Πορτογαλία τα αποτελέσματα για τις δυνάμεις του κόσμου της εργασίας ήταν πολύ κατώτερα των περιστάσεων.
Η δεξιά και η φασίζουσα ακροδεξιά των Σαλβίνι και Λε Πέν είναι οι νικητές αυτών των εκλογών αντίθετα η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία παρουσιάζει μια στασιμότητα ως και υποχώρηση.
Οι πολιτικές του άγριου νεοφιλελευθερισμού της λιτότητας και των «αιματοβαμμένων» πλεονασμάτων, που συμπίεσαν μισθούς και συντάξεις, που συρρίκνωσαν παντού το κοινωνικό κράτος, την δημόσια υγεία και παιδία, τα εργασιακά δικαιώματα και κτύπησαν αλύπητα εργατικές κατακτήσεις που έγιναν με θυσίες δεκαετιών εκ των πραγμάτων οδήγησαν σε οργή και αγανάκτηση εκατομμύρια πολιτών σε όλη την Ευρώπη . Την αγανάκτηση αυτή όμως εκλογικά την καρπώθηκε δυστυχώς η δεξιά και όχι η αριστερά. Αυτή την πραγματικότητα πρέπει να εξετάσει συνολικά η αριστερά να δει το γιατί είχαμε αυτό το αποτέλεσμα που στο άμεσο μέλλον θα το πληρώσει όλος ο κόσμος της εργασίας και τα μικρομεσαία στρώματα του χωριού και της πόλης που και αυτά κτυπήθηκαν με πρωτοφανή αγριότητα. Η επόμενη μέρα θα είναι ακόμα χειρότερη από την σημερινή για τους εργαζόμενους είτε είναι δεξιοί, κεντρώοι ή αριστεροί. Η δεξιά με την πέμπτη φάλαγγα της την ακροδεξιά δεν θα κάνει διακρίσεις και θα επιτεθεί με μεγαλύτερη αγριότητα σε όλους τους εργαζόμενους. Ιστορικά πάντα έτσι έγινε μετά από μια υποχώρηση και ήττα του εργατικού κινήματος, η ολιγαρχία έχει ανοικτά μονοπάτια για την κερδοφορία της.
Η έρευνα αυτή και το γιατί αυτού του αρνητικού αποτελέσματος πρέπει να γίνει οπωσδήποτε, δεν μπορεί να γίνει όμως εν θερμό και πολύ περισσότερο μπροστά σε μια νέα εκλογική μάχη στην Ελλάδα μέσα σε λίγες μέρες. Χρειάζεται χρόνος και προπαντός ηρεμία μακριά από μικροκομματικές μικροπαραταξιακές ακόμα και προσωπικές αντιπαραθέσεις επιτελαρχών και κομματικών μικροπαραγοντίσκων.
Ταυτόχρονα η αριστερά θα πρέπει να εξετάσει αυτή την σκληρή πραγματικότητα με νέα εργαλεία έρευνας και ανάλυσης που δεν θα είναι όμως ξεκομμένα από τα βασικά μεθοδολογικά εργαλεία ανάλυσης και σκέψης της αριστερής ταξικής διαφορετικότητας. Παράδειγμα όταν είσαι ξεκομμένος από την κοινωνία και τα προβλήματα της καθημερινότητας του λαού κλεισμένος μέσα σε κομματικά γραφεία δεν χρειάζεται να κάνεις βαθυστόχαστες αναλύσεις για να καταλάβεις τα αίτια της αποτυχίας σου.
Πρώτη αιτία Οπωσδήποτε η πολυκερματισμένη Ελληνική αριστερά έδωσε την μάχη των ευρωεκλογών και αυτοδιοικητικών εκλογών για μια φορά ακόμα υποτιμώντας τον αντίπαλο κοιτάζοντας το πώς θα υπονομεύσει για λίγα ψηφαλάκια τον σύντροφο της διπλανής πόρτας. Ζήσαμε πέρα για πέρα λαθεμένες καταστάσεις όπως αυτή για παράδειγμα που μέλη της νεολαίας της Ανταρσίας να συκοφαντούν την ΛΑ.Ε και τον Λαφαζάνη με απαράδεκτες και βρόμικες αφίσες και το ΚΚΕ να προσπαθεί να λεηλατήσει στελέχη και μέλη των άλλων αριστερών οργανώσεων αρνούμενο τον οποιοδήποτε διάλογο με τις άλλες αριστερές δυνάμεις. Μέσα στην ίδια την ΛΑ.Ε σε ένα μετωπικό σχήμα είδαμε δυνάμεις να προχωρούν σε ένα ανταγωνισμό χαρακωμάτων μεταξύ τους λες και ο αντίπαλος βρίσκονταν στο εσωτερικό του μετώπου και όχι στο υπό διαμόρφωση νέο αντιλαϊκό δικομματικό σύστημα.
«Δογματικά» επιμένω ότι η πρώτη και βασική αιτία της εκλογικής ήττας της αριστεράς στο σύνολό της είναι ο πολυκερματισμός και η διάσπασή της. Διαφορές υπάρχουν που προέρχονται από την μεγάλη ιστορική διαδρομή όλων των δυνάμεων της αριστεράς η κάθε μια με την διαφορετικοτητά της όμως αυτές δεν μπορεί να μας τυφλώνουν και να μη βλέπουμε ότι σ΄ αυτούς τους δύσκολους καιρούς για την εργατική τάξη και τον λαό μας η κοινή δράση και η ενότητα είναι βασική προϋπόθεση για την επιβίωση της αριστεράς.
Δεύτερη αιτία είναι η αδυναμία της αριστεράς στην χώρα μας να αποκαλύψει με πειστικότητα τον καταστροφικό ρόλο για την αριστερή ταξική και πολιτισμική διαφορετικότητα του ρόλου του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα δεν είχε απλά μια σοσιαλδημοκρατική ρεφορμιστική μετάλλαξη όπως έγινε και με άλλα κόμματα της αριστεράς στην Ευρώπη όπως για παράδειγμα στην Ιταλία με το Δ.Κ (P.D) του Ματέο Ρένζι. Ο ΣΥΡΙΖΑ μετατοπίστηκε ακόμα ποιο δεξιά έγινε στην Ελλάδα αυτά τα χρόνια το καλύτερο εκτελεστικό όργανο εξυπηρέτησης των συμφερόντων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού όπως φάνηκε και από την κατάπτυστη συμφωνία των Πρεσπών αλλά και με την συμφωνία με το Ισραήλ που μεταφέρει την χώρα μας σε γεωστρατηγικούς δρόμους που κανένας αστός πολιτικός της Ελλάδας δεν τόλμησε να διαβεί φανερά λόγου και της ξέχωρης θέσης της χώρας μας στα Βαλκάνια αλλά και στην Μ. Ανατολή με τον αραβικό κόσμο. Αυτές οι συμφωνίες εκ των πραγμάτων πυκνώνουν τα σύννεφα του πολέμου σε όλη την περιοχή μας. Αυτό που λέμε πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική έγινε με τον Τσίπρα καθαρά μονοδιάστατη για την εξυπηρέτηση των αμερικάνικων και Νατοϊκών συμφερόντων.
Παράλληλα ο ΣΥΡΙΖΑ κτύπησε πισώπλατα την ελπίδα της διαφορετικότητας της αριστεράς με την πλήρη μετάλλαξη του ιδικά μετά το δημοψήφισμα του 2015. Έγινε δηλαδή η δύναμη προώθησης κατά απόλυτο τρόπο των συμφερόντων της Γερμανοκρατούμενης Ε.Ε ώστε το προτεκτοράτο Ελλάς να παίξει το ρόλο του όχι μόνο στην πλήρη υποταγή του κόσμου της εργασίας της Ελλάδας αλλά και όλης της Ευρώπης. Δεν είναι τυχαία η αντίληψη που καλλιεργήθηκε σε όλη την ελληνική κοινωνία το «όλοι το ίδιο είναι» και στην Ευρωπαϊκή «να μην καταντήσουμε σαν τον Τσίπρα και την κυβερνησή του.
Τελικά χωρίς καμία αμφιβολία η στάση του ΣΥΡΙΖΑ συμπαρέσυρε σ΄ αυτή την εκλογική ήττα όχι μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και όλη την αριστερά με ευθύνη φυσικά και της ίδιας της αριστεράς που αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων στο να κάνει ποιο διακριτό τον δικό της πολιτικό λόγο και διαφορετικότητα.
Τρίτη αιτία, τρίτη απάντηση στο γιατί της βαριάς ήττας της αριστεράς εντοπίζεται στην σοβαρή αδυναμία της κύρια της ΛΑΕ να διαμορφώσει μια ορθολογική και πειστική στρατηγική συμμαχιών . Η ανάλυση της πολιτικής συμμαχιών σε κοινωνικό επίπεδο σε όλες σχεδόν τις αριστερές δυνάμεις αναπτύσσεται στα γνωστά κοινωνικό- ταξικά πλαίσια των συμμαχιών της Εργατικής τάξης με τα μικρομεσαία στρώματα. Σε πολιτικό επίπεδο τα πράγματα μπερδεύονται με τρόπο τραγικό. Πολλά πολιτικά υποκείμενα της αριστεράς και μέσα σε μετωπικά σχήματα όπως και η Λαϊκή Ενότητα αρνούνται να συμμαχήσουν ακόμα και με τον «καθρέφτη τους» ο πολιτικός ναρκισσισμός τους τα οδηγεί σε έναν άκρατο σεχταρισμό και απομονωτισμό καταστροφικό. Δεν αντιλαμβάνονται και δεν αποδέχονται την ανάγκη διαμόρφωσης ενός μαζικού μετώπου για την διαμόρφωση μια νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας για την διακυβέρνηση της χώρας σ΄ αυτή την ζωή από τις δυνάμεις της εργασίας. Αυτή άλλωστε η πολιτική μιζέρια οδηγεί και σε βαριές ήττες την αριστερά γιατί η θεωρία της χαμένης ψήφου έχει ριζώσει για τα καλά στον λαό. Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε είναι αναγκαία η συνδιαμόρφωση ενός μετώπου απ΄ όλες τις αριστερές δημοκρατικές αντιιμπεριαλιστικές αντινεοφιλελεύθερες και πατριωτικές δυνάμεις για την υπέρβαση αυτής της σκληρής πραγματικότητας. Το μέτωπο αυτό θα πρέπει να έχει και εκλογικό χαρακτήρα λόγο των επικείμενων εκλογών για να εμποδίσει την αυτοδυναμία της δεξιάς αλλά και την πολύ βάσιμη πιθανότητα αναστήλωσης ενός νέου ισχυρού δικομματικού και διπολικού συστήματος αγγλοσαξονικού τύπου με την αριστερά στο περιθώριο όπως έγινε δυστυχώς και στις ευρωεκλογές . Πολύ συζήτηση για τον πατριωτισμό γίνεται τελευταία με τρόπο πολιτικά αυτοκαταστροφικό. Είναι λάθος απαράδεκτο η αριστερά να χαρίσει τον δικό της πατριωτισμό τον ΕΑΜιτικο πατριωτισμό που είναι διαλεκτικά δεμένος με τον διεθνισμό της εργατικής τάξης στην δεξιά την ακροδεξιά και στους πατριδοκάπηλους κάθε μορφής.
Τέταρτη αιτία. Στα γιατί της ήττας και της στασιμότητας της αριστεράς μπαίνει και η αδυναμία της να δώσει πειστικές απαντήσεις σε μεγάλα ζητήματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία όπως είναι το Μεταναστευτικό και αυτό της Ασφάλειας των πολιτών .Θέματα που μπορούν να μην έχουν την σημασία του δικαιώματος στην εργασία, στην ασφάλιση τις εργασιακές σχέσεις και το δικαίωμα στήριξης του κοινωνικού κράτους αλλά έχουν τεράστιες επιπτώσεις στην καθημερινότητα του πολίτη. Η αριστερά δεν μπορεί να τα αντιμετωπίζει με φοβικά σύνδρομα και εύκολες απαντήσεις αυτά τα σύγχρονα θέματα, ούτε επιτρέπετε να τα χαρίζει στους λεγόμενους «δικαιωματικούς» της πεντάρας. Φυσικά δεν μπορεί και να τσουβαλιάζουμε αρνητικά όλες τις Μ.Κ.Ο οργανώσεις.
Τα γιατί της ήττας και στασιμότητας της Αριστεράς και ειδικότερα της ΛΑΕ που είμαι στρατευμένος είναι πολλά, πολύ περισσότερα από αυτά που επιδερμικά αναφέρθηκαν ποιο πάνω. Η στασιμότητα ή πτώση των κομμάτων της Αριστεράς οφείλεται, κυρίως, σε αποχή των πιο ριζοσπαστικών στρωμάτων. Μετά τις εκλογές επιβάλλεται ανεξαρτήτως του αποτελέσματος να επανέλθουμε ο καθένας μας μέσα στο πολιτικό υποκείμενο που είναι στρατευμένος αλλά και όλοι μαζί αν είναι δυνατόν για να ανακαλύψουμε και άλλα γιατί αυτής της ήττας χωρίς αρρωστημένες εσωστρέφειες και πολιτικές ομφαλοσκοπήσεις.
Τέλος ας ψάξουμε και λίγο τα πολλά γιατί της ήττας μαζί με τον λαό μας. Μόνον έτσι θα τα βρούμε ευκολότερα. Δεν μπορεί ο κόσμος να είναι αμέτοχος και άλλοι να «σκέπτονται» και πολύ περισσότερο να αποφασίζουν για αυτόν χωρίς αυτόν. Η κοινωνία που από το 2010 έως το 2015 έβγαινε κατά εκατοντάδες χιλιάδες στις πλατείες και τις απεργίες ή έστελνε μήνυμα ανυπακοής σε όλη την Ευρώπη, με το δημοψήφισμα δεν μπορεί να έχει μετατραπεί σε ένα δεξιό -ακροδεξιό τέρας με μνήμη χρυσόψαρου….!
