Φίλος και καλός δημοσιογράφος ο Δημ. Μανιάτης. Φιλτάτη όμως η αλήθεια σχετικά με το άρθρο του στα «ΝΕΑ του Σαββατοκύριακου» υπό τον τίτλο «Αναζητείται η Αριστερά», με το οποίο ασκείται μια κατεδαφιστική, σχεδόν, κριτική σε εκείνο το μέρος της Αριστεράς που «έφυγε το 2015» από την κυβέρνηση Τσίπρα και από τον ΣΥΡΙΖΑ, μόλις οι τελευταίοι συνθηκολόγησαν, ψηφίζοντας τρίτο μνημόνιο και στη συνέχεια το μεγαλύτερο μέρος της ίδρυσε τη ΛΑ.Ε.
Μόνο τρεις παρατηρήσεις απέναντι στις αιτιάσεις του Δημ. Μανιάτη:
Πρώτον: Επισημαίνουμε στον δημοσιογράφο ότι “αυτοί που έφυγαν“, έτσι τους ονομάζει ο τελευταίος, από την κυβέρνηση Τσίπρα και τον μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ τον Αύγουστο του 2015, όταν η κυβέρνηση προχώρησε στη μνημονιακή συνθηκολόγηση, έπραξαν κάτι πολύ περισσότερο από μια αποχώρηση.
Γιατί δεν «έφυγαν» ούτε από δογματισμό, ούτε από εμμονές και ευθυνοφοβία, ούτε από υψοφοβία.
Αντίθετα, επέδειξαν μια συλλογική στάση αρχών και αξιών, χωρίς προηγούμενο στην πορεία αυτού του τόπου, στον οποίο η καρέκλα και τα προνόμιά της βρίσκονται πάνω απ’ όλα και στο DNA της πολιτικής του ζωής.
Και αυτή η στάση δεν έχει απλώς μια «ηθική» διάσταση. Αποτελεί μείζον πολιτικό και προγραμματικό έμπρακτο μήνυμα, το πιο κρίσιμο και ουσιαστικό, ίσως, για την επιβίωση, τη διέξοδο και την ανόρθωση της Ελλάδας, χωρίς το οποίο το τέλος είναι προδιαγεγραμμένο.
Δεύτερον: Όσοι «έφυγαν» το 2015 από τη νεομνημονιακή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για την ΛΑ.Ε, δεν «έφυγαν» για να αναπαράγουν τον «προμνημονιακό» ΣΥΡΙΖΑ και τον «παλιό εαυτό της Αριστεράς», χωρίς να διαθέτουν ένα «νέο σχέδιο» για το μέλλον της και το μέλλον της χώρας μας.
Κατ’ αρχάς αυτοί που «έφυγαν», αν και ιστορικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ποτέ δεν ήταν ταυτισμένοι με την «προμνημονιακή» πορεία του και ανέκαθεν υπήρξαν «αντιπολίτευση» στην κυρίαρχη πολιτική του και βεβαίως σε συνεχή αντιπαράθεση με την ηγετική ομάδα Τσίπρα, της οποίας ποτέ δεν είχαν ψηφίσει καμία απόφαση.
Αυτοί που «έφυγαν» για την ΛΑ.Ε, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ μεταλλάχθηκε, είχαν επεξεργασθεί, από τότε ακόμη που βρίσκονταν στον ΣΥΡΙΖΑ και αρχικά στην κυβέρνησή του, ένα επαρκές, τολμηρό και ριζοσπαστικό, αλλά ρεαλιστικό και απόλυτα αναγκαίο (και σήμερα) εναλλακτικό σχέδιο για την απαλλαγή της χώρας από τα μνημόνια και την νεοαποικιακή κηδεμονία, για τη διέξοδο από την κρίση και την ανόρθωσή της ως κυρίαρχη, ελεύθερη, ανεξάρτητη και δημοκρατική πατρίδα.
Αυτό το νέο εναλλακτικό σχέδιο, το οποίο αυτοί που «έφυγαν» βελτίωσαν στη συνέχεια, χωρίς να είναι ούτε τέλειο ούτε «μαγική συνταγή» και το οποίο χρήζει συνεχούς επεξεργασίας, το γνωρίζουν άριστα και το τρέμουν στην κυριολεξία για την επικαιρότητά του τα παραδομένα και εξαρτημένα κατεστημένα κέντρα. Αυτά τα κέντρα, παρόλο που έχουν «θάψει» το σχέδιο αυτό, δεν παύουν να το συκοφαντούν με μια απίστευτη λύσσα, όπως το ίδιο κάνουν και με αυτούς που το πιστεύουν και προσπαθούν με άνισα μέσα και ενάντια σε θεούς και δαίμονες να το διαδώσουν.
Ο λόγος γι’ αυτήν τη «λύσσα» είναι απλός: Αυτοί που «έφυγαν» είναι οι μόνοι που διαθέτουν σύγχρονο και ρεαλιστικό εναλλακτικό πρόγραμμα και σχέδιο απέναντι στη σημερινή υποδούλωση και είναι οι μόνοι που διαθέτουν τη βούληση και την τόλμη να το εφαρμόσουν εδώ και τώρα με κάθε προσωπική θυσία.
Τρίτον: Όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι ο τίτλος του άρθρου του Δημ. Μανιάτη «Ζητείται η Αριστερά» δεν είναι εύστοχος. Εύστοχος, όμως, για άλλους λόγους από αυτούς που επικαλείται στο κείμενο.
Η Αριστερά της εποχής μας, στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο, είναι εκ των πραγμάτων μια ηττημένη Αριστερά, παρά τους μεγάλους ηρωισμούς και τις κατακτήσεις για τους λαούς που έχει να επιδείξει στη διαδρομή της.
Η Αριστερά εκεί που νίκησε ή και ήρθε απλώς στην κυβέρνηση, δεν μπόρεσε τελικά, παρά τα πρώτα επιτεύγματά της, να συγκροτήσει μακροπρόθεσμα ένα βιώσιμο, παραγωγικό, δίκαιο και δημοκρατικό σύστημα.
Η Αριστερά της εποχής μας στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο, αν πρόκειται να προσεγγίσει, έστω κατά τι, στην πράξη τα μεγάλα και σωτήρια για τις κοινωνίες οράματά της απέναντι σε έναν βάρβαρο και παρακμιακό καπιταλισμό, χρειάζεται μια ριζική και εκ βάθρων επαναθεμελίωση, η οποία θα πρέπει να αλλάξει στον πυρήνα τους τις στρατηγικές της και όχι απλώς στις επιμέρους πλευρές τους.
Η Αριστερά αν θέλει μια δίκαιη κοινωνία θα πρέπει να θέσει ως προϋπόθεσή της και στο επίκεντρο των προσπαθειών της, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, μια σύγχρονη, παραγωγική και καινοτόμα οικονομία ποιοτικά προωθημένων και με προσιτές τιμές προϊόντων, έναντι του κάθε μορφής καπιταλισμού. Όπως για την επαναθεμελιωμένη Αριστερά μια δίκαιη κοινωνία και μια αποδοτική κοινωνική οικονομία, δεν μπορεί να γίνει πράξη με διατάγματα ούτε με ιδεολογικούς αφορισμούς, αλλά με την καταξίωση στην πράξη της ανωτερότητας οτιδήποτε δημόσιου και κοινωνικού έναντι του ιδιωτικού και φυσικά δεν μπορεί να γίνει πράξη χωρίς την πιο πλατιά και σε βάθος χειραφέτηση, ελευθερία και δημοκρατία στην κοινωνία.
Η Αριστερά πρέπει να επανοικοδομηθεί με βάση όλα τούτα, τα οποία αμέλησε και συχνά περιφρόνησε στην πορεία της, με οδυνηρές, αρκετές φορές, συνέπειες για τα κοινωνικά πειράματά της, τα οποία για αλλού ξεκινούσαν και πήγαιναν και αλλού, πολλές φορές, κατέληγαν!
Ν.Ζ
