Μετά την ευρωτουρκική σύνοδο της Βάρνας έγινε αντιληπτό για μία ακόμα φορά ότι η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αν δεν είναι υποκρίτρια, σίγουρα πάσχει από βαριά ανικανότητα και ανυποληψία. Μπορεί και όλα αυτά μαζί!
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες απέφυγαν τελικά να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα “Ερντογάν”. Περιορίστηκαν σε ρητορικές ακροβασίες και κάποιους φθηνούς λεονταρισμούς, αντί να καταπιαστούν με την υπόθεση ενός “νεοσουλτάνου”, που εισβάλει στη Συρία, απειλεί ευθέως μία χώρα μέλος της ΕΕ (Κύπρος) και πιέζει μία άλλη (Ελλάδα), με διαρκή εθνικιστικά παραληρήματα, ακόμα και με ακραία περιστατικά στο Αιγαίο (παρολίγον βύθιση του λιμενικού σκάφους προ διμήνου).
Ακόμη και την κραυγαλέα καταπάτηση της λογικής και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που απαντάται στην υπόθεση με την συνεχιζόμενη κράτηση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών στις τουρκικές φυλακές, προτίμησαν να την περάσουν “απαλά” – όσο γίνεται πιο αναιμικά για να μην προκαλέσουν την αντίδραση του Ενρτογάν. Ο Τουσκ μιλάει για Ευρωπαίους πολίτες που κρατούνται και ο Γιούνκερ αναλίσκεται σε ευχές για την τύχη των δύο στρατιωτικών. Κάτι πιο συγκεκριμένο και απτά από πλευρές ΕΕ δεν υπήρξε σε αυτό το θέμα κι ας έχουν περάσει 27 μέρες χωρίς να έχει απαγγελθεί καν κατηγορία στους “Ευρωπαίους πολίτες”. Αν ήταν όμως Πολωνοί, Λουξεμβουργιανοί ή Γερμανοί δεν έκαναν τόσο άχρωμες δηλώσεις.
Μοιραίοι και άβουλοι, ενδιαφέρονται μόνο για όσα μπορεί να φτάσουν στην “αυλή” των μεγάλων χωρών της ΕΕ. Το “περιφερειακό” πρόβλημα, που εμφανίζεται στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο – πολύ περισσότερο στα νοτιοανατολικά της Τουρκίας με τις αγριότητες εντός της Συρίας – ελάχιστα απασχολεί το Βερολίνο, το Παρίσι και άλλες μεγάλες πρωτεύουσες. Ή, μάλλον, απασχολεί μέχρι της εκδόσεως μίας καταδικαστικής ανακοίνωσης. Πέραν των λόγων όμως καμία άλλη πράξη ή αποφασιστική ενέργεια.
Οι Βρυξέλλες μάλιστα δηλώνουν ότι δεν κόβουν με τίποτα τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Τουρκία – το ακούει βέβαια ο Ερντογάν και γελάει. Ο οποίος Ερντογάν δουλεύει κανονικά τους πάντες. Και αλωνίζει, αφού κανείς δεν τον ενοχλεί ουσιαστικά για τα όσα φρικαλέα κάνει στην Αφρίν. Έτσι του ανοίγει περισσότερο η όρεξη για το Αιγαίο και την Κυπριακή ΑΟΖ.
Σε μία τέτοια Ευρώπη με τέτοιους Ευρωπαίους ηγέτες και με τέτοιους συσχετισμούς εντός της Ένωσης, μας έλαχε. Και πορευόμαστε με την ελπίδα να μην την πληρώσουμε και στα εθνικά θέματα – αρκετά μας κόστισε στην οικονομία και την κοινωνία η ευρωπαϊκή “σωτηρία”.
