Το Κυπριακό αναμετράται με την Ιστορία. Η Κυπριακή Δημοκρατία «βλέπει» να πλησιάζει το τέλος της. Η τρισχιλιετής παρουσία του ελληνισμού και του ελληνικού πολιτισμού στο περιώνυμο νησί της Αφροδίτης απειλείται με αφανισμό. Η Τουρκία σχεδιάζει την πολιτική και στρατιωτική ομηρία της Κύπρου, ταυτιζόμενη πλήρως με τους στόχους της αμερικανό-βρετανικής διπλωπίας, με μοναδικό απρόβλεπτο παράγοντα την αλλοπρόσαλλη πολιτική Τ. Ερντογάν. Ως λύση του Κυπριακού προωθείται παραλλαγή του τερατουργήματος του Σχεδίου Ανάν, που ένθερμος υποστηριχτής του ήταν και είναι ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Ν. Αναστασιάδης, αλλά και ο ελλαδικός εθνομηδενισμός των μεταλλαγμένων εκσυγχρονιστών του πνεύματος Σημίτη, των απάτριδων νεοιστορικών του «πνεύματος» Γ.Α. Παπανδρέου, των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και των συστημικών «διανοουμένων», Πανεπιστημιακών και δημοσιογράφων.
Αυτή την περίοδο, ενόψει των κρίσιμων συνομιλιών στις 9 και 12 Ιανουαρίου στη Γενεύη, εντατικοποιούνται οι διαπραγματεύσεις, οι διαβουλεύσεις και οι πολύπλοκες συνομιλίες στα διπλωματικά παρασκήνια, για το μείζον εθνικό πρόβλημα το Κυπριακό. Πιθανότατα η έκβαση του Κυπριακού, να πυροδοτήσει και ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις.
Όμως, παρά τις διακηρύξεις των «αισιόδοξων», πολλά σημαντικά θέματα παραμένουν ακόμη σε εκκρεμότητα, όπως: Ποιοι θα μετέχουν στη Διεθνή διάσκεψη στη Γενεύη; Μόνο οι τρεις εγγυήτριες χώρες (Ελλάδα, Τουρκία, Βρετανία); Θα μετέχουν κάποια από τα μόνιμα κράτη- μέλη του Σ.Α. του ΟΗΕ; Θα εκπροσωπηθεί η Ε.Ε.; Θα μετέχει η Κυπριακή Δημοκρατία;
Ο τουρκοκύπριος ηγέτης Μουσταφά Ακιντζί ήταν ξεκάθαρος: «Κατά τις διαπραγματεύσεις στην Γενεύη θα βρίσκονται αρχικά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων οι δυο πλευρές (Ν. Αναστασιάδης και . Ακιντζί) και μετά τις 12 Ιανουαρίου θα παρακαθίσουν και οι τρεις εγγυήτριες δυνάμεις, ενώ αυτός που θα υπογράψει για την νέα κατάσταση στην Κύπρο δεν είναι η Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά η συσταθείσα ομόσπονδη Κύπρος. Κανείς άλλος (εκτός των τριών εγγυητριών δυνάμεων) δεν θα βρίσκεται γύρω από το τραπέζι». Είναι όμως έτσι; Έχει αποδεχτεί πράγματι ο Ν. Αναστασιάδης, το διαπραγματευτικό «σχήμα» της Γενεύης, όπως το περιέγραψε ο συνομιλητής του, τουρκοκύπριος ηγέτης;
Ειδικότερα, για τη συμμετοχή της Τουρκίας στην επικείμενη διάσκεψη της Γενεύης, ο Ν. Αναστασιάδης δήλωσε: ««Για πρώτη φορά απέναντι μας θα ευρίσκεται ο Τούρκος Πρόεδρος, ο οποίος θα είναι υποχρεωμένος να ανοίξει τα χαρτιά του ενώπιον της διεθνούς κοινότητας και να αποδείξει εάν η θετική ρητορική στην οποία συχνά καταφεύγει, θα μετατραπεί σε συγκεκριμένη πολιτική πρόταση».
Σχετικά με την ισότιμη συμμετοχή (ελληνοκυπρίων – τουρκοκυπρίων) στις διαπραγματεύσεις στη Γενεύη, είναι σαφές, ότι υιοθετείται η Τουρκική άποψη, σύμφωνα με την οποία, δεν υφίσταται κράτος με την επωνυμία Κυπριακή Δημοκρατία και ότι στη Κύπρο υπάρχουν δυο κοινότητες η ελληνική και η τουρκική (αναφέρομαι στην περίπτωση που Ν. Αναστασιάδης αποκλειστεί από την Συνεδρίαση των εγγυητριών δυνάμεων). Όμως η Ε.Ε. έχει εκδώσει την αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005, με την οποία καθιστά σαφές ότι στο νησί αναγνωρίζει ως μόνο νόμιμο κράτος την Κυπριακή Δημοκρατία, καθώς και ότι απαραίτητη προϋπόθεση της ενταξιακής διαδικασίας της Άγκυρας είναι όπως αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία. Όσο δε, για τον ΟΗΕ, το Συμβούλιο Ασφαλείας έχει εκδώσει τα ψηφίσματα 541 και 550, που καθορίζουν ρητώς ότι το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος και οι θεσμοί του, δεν αναγνωρίζονται και επομένως ο Μ. Ακιντζί δεν μπορεί συνυπογράφει διεθνείς συμφωνίες. Ο Ν. Αναστασιάδης είναι ο πρόεδρος κράτους- μέλους του ΟΗΕ με πλήρη δικαιώματα, τα οποία ελπίζουμε ότι δεν θα τα απεμπολήσει.
Επίσης, υπάρχουν δυο κομβικά σημεία (ερωτηματικά), για την λύση του Κυπριακού. Το πρώτο, θα καταργηθεί η Κυπριακή Δημοκρατία ή το νέο ομόσπονδο κράτος θα είναι η συνέχειά της; Και το Δεύτερο, θα αποχωρήσουν στο σύνολό τους τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής ταυτόχρονα με την υπογραφή της συμφωνίας;
Τα παραπάνω συνιστούν θεμελιώδη ζητήματα που επηρεάζουν την πολιτειακή ύπαρξη και συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά και θα καθορίσουν, αν το νέο Κυπριακό κράτος, θα είναι Κυρίαρχο, αδέσμευτο και ακηδεμόνευτο ή κράτος παρίας υπό την «προστασία» της Τουρκίας και των πολυεθνικών εταιρειών που δραστηριοποιούνται στην εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου ορυκτού πλούτου της Αν. Μεσογείου;
Η προωθούμενη συμφωνία είναι το νέο Κυπριακό κράτος, να έχει τρία Συντάγματα, ένα για κάθε συνιστών κράτος και ένα κοινό. Δύο ή τρεις ιθαγένειες (ελληνική , τουρκική, κυπριακή) και κάθε συνιστών κρατίδιο να έχει δική του εξωτερική πολιτική και να συνάπτει διεθνείς σχέσεις και να υπογράφει διακρατικές συμφωνίες, ακόμη και εν αγνοία του άλλου συνιστώντος κρατιδίου ( ρητή πρόβλεψη σχεδίου Ανάν). Εύλογο ερώτημα: Πόσο λειτουργικό και βιώσιμο, είναι ένα τέτοιο κράτος; Μήπως η λύση που προωθεί η Τουρκία (παραλλαγή του Σχεδίου Ανάν), νομιμοποιεί τα τετελεσμένα της εισβολής ; Και επομένως, θα νομιμοποιηθεί και η διχοτόμηση μέσω του ενιαίου κράτους, που θα είναι χωρισμένο σε δυο ισότιμου καθεστώτος συνιστώντα κράτη; Επισημαίνουμε ακόμη ότι, η Τουρκία καταφέρνοντας να παρουσιάσει το Κυπριακό πρόβλημα ως δικοινοτικό και όχι ως πρόβλημα εισβολής – κατοχής πέτυχε σταδιακώς και μακροπροθέσμως, όχι μόνο τον παραμερισμό των κανόνων δικαίου , αλλά αποπειράται να νομιμοποιήσει τα τετελεσμένα της στρατιωτικής εισβολής του 1974.
Αναμφίβολα, θα πρέπει να αξιολογηθεί πιο προσεκτικά ο ενεργειακός παράγοντας και πόσο η αξιοποίηση του ενεργειακού πλούτου της ΑΟΖ της Κύπρου, θα επηρεάσει τις διαπραγματεύσεις στη Γενεύη και τελικά τη λύση του Κυπριακού. Η «στροφή» της Άγκυρας προς τη Ρωσία, και η επίσημη συμφωνία για τη διευθέτηση της κρίσης στη Συρία σε μια τριμερή συμμαχία που περιλαμβάνει και το Ιράν, μάλλον και δεν ευνοεί τα ενεργειακά σχέδια των ΗΠΑ. Επίσης, η συμφωνία της EΧΧΟΝ MΟΒΙL, του μελλοντικού υπουργού εξωτερικών των ΗΠΑ κ. Τίλλερσον, με την Κυπριακή Δημοκρατία, για εκμετάλλευση του οικοπέδου 10 της κυπριακής ΑΟΖ, βάζει και τον νέο αμερικανό πρόεδρο Ντ. Τραμπ στο «παιχνίδι» της λύσης Κυπριακού για οικονομικούς, αφού εκτιμάται, ότι η οικονομική – ενεργειακή διάσταση, θα είναι πολύ σημαντική για την νέα αμερικανική εξωτερική πολιτική.
Σε κάθε περίπτωση , οι Κυβερνήσεις σε Αθήνα και Λευκωσία, επωμίζονται τεράστιες ιστορικές, πολιτικές και κοινωνικές ευθύνες, μάλλον δυσανάλογες με το πολιτικό τους ανάστημα και αυτό, προκαλεί εύλογες ανησυχίες για την τελική έκβαση του Κυπριακού.
