ΑΕΚ

Τώρα που η ΑΕΚ πάει για πρωτάθλημα μετά από πολλά χρόνια, είναι ίσως η καλύτερη στιγμή για να ξανασκεφθούμε γύρω απ’ το όνομα του γηπέδου της ομάδας, τώρα που και αυτό μπήκε στον δρόμο από το όνειρο προς την πραγματικότητα.
Είμαι και εγώ ένας ΑΕΚτζής, ίσως όχι με τον κλασικό τρόπο του φιλάθλου, που τα ξέρει όλα για την ομάδα, είμαι λίγο πιο χαλαρός, αγαπώ την ΑΕΚ, ενδιαφέρομαι για τις άλλες ομάδες, μου αρέσει το ποδόσφαιρο, αλλά είμαι, πώς να το πούμε, κάπως «χαρτογιακάς» και ολίγον «φλώρος» εν σχέσει με τους γνώστες του αθλήματος, τους ρέκτες της ποδοσφαιρικής γραμματολογίας και τους μύστες της μπαλαδόρικης μυσταγωγίας. Όμως και
στη δικιά μου φανέλα πετάει ο δικέφαλος. Ενώ η αύρα του ΑΕΚτζίδικου πολιτισμού κάνει (και) για μένα την ομάδα μου γιορτή. Πιστεύω ότι μέσα στα γήπεδα οι πολίτες εκφράζονται ελεύθερακαι ότι το ίδιο το ποδόσφαιρο είναι άσκηση δημοκρατίας, παρ’ ότι το κατατρύχουν κι αυτό οι μπίζνες και ο φανατισμός.
Έχω ξαναγράψει λοιπόν και επανέρχομαι σήμερα για την ανάγκη να μη δοθεί στο γήπεδο της ΑΕΚ, στο γήπεδο της γιορτής μας, το όνομα της Αγίας Σοφίας ή, όπως την αποκαλούν οι Τούρκοι, της Αγιασοφιάς. Απευθύνομαι, όπως φαντάζομαι και άλλοι ΑΕΚτζήδες, στον κόσμο της ΑΕΚ, τους φιλάθλους, τους οργανωμένους φιλάθλους, τη διοίκηση, στους διανοούμενους και στους καλλιτέχνες που υποστηρίζουν τον Δικέφαλο και την ιστορία του – αναπόσπαστα δεμένη με τις χαμένες πατρίδες αλλά και αναντικατάστατο συστατικό του σημερινού μας πολιτισμού καθώς και του αγώνα των ανθρώπων για το καλύτερο.
Η Αγία Σοφία (η Αγία του Θεού Σοφία, το πλήρες όνομα) είναι ένα μνημείο του ελληνισμού, του οικουμενικού ελληνισμού, της ανθρωπότητας και της παγκόσμιας κληρονομιάς. Είναι ένα μνημείο «εν αιχμαλωσία», τουλάχιστον για όσον ορισμένοι θέλουν να το κάνουν τζαμί ή να το ατιμάσουν δίνοντας για παράδειγμα το όνομά του σε έναν Ιππόδρομο.
Στην υπερχιλιόχρονη πόλη που μεσουράνησε το ρωμαίικο, στην Πόλη, αυτήν την υπερχιλιετή Νέα Υόρκη του τότε κόσμου, άλλο πράγμα ήταν η Αγία Σοφία και άλλο ο Ιππόδρομος. Το ξαναλέω, θεωρώ το γήπεδο, τον σύγχρονο «ιππόδρομο», σκάφος ελευθερίας και δημοκρατίας, αλλιώς
όμως εκφραζόμαστε στο γήπεδο, αλλιώς στον Παρθενώνα ή στην Αγία Σοφία ή στο Ταζ – Μαχάλ. Το όνομα της Αγίας Σοφίας δεν πρέπει να παραδοθεί σε άλλη ατμόσφαιρα από εκείνη της κατάνυξης και του δέους, αν όχι για τον θεό, αλλά για τα επιτεύγματα του ανθρώπου. Δείτε την Αγία Σοφία, δείτε την αρχιτεκτονική της, δείτε τα σημαίνοντα της σημειολογίας της, δείτε την κεντημένη στα φυλακτά και αποτυπωμένη στις παλιές φωτογραφίες που έφεραν μαζί τους οι ξεριζωμένοι, δείτε τη σαν ένα σύμβολο 
που κάποτε μπορεί να ξαναζήσει τη δόξα της ελευθερίας και αναλογιστείτε: αξίζει να τα αποτυπώσουμε όλα αυτά στο όνομα του γηπέδου μας; Όπου ο κάθε Θερσίτης θα το πιάνει στο στόμα του χλευάζοντας τα μέσα μας και σκυλεύοντας τα ενδότερά μας;
Η ΑΕΚ έχει μεγάλη ιστορία. Μπορεί να αφιερώσει στο όνομα του γηπέδου μας κάτι σεμνότερο, ουσιώδες, αντάξιο του μέτρου κι όχι της υπερβολής. Κάτι που θα μας τιμά και δεν θα μας το ατιμάζουνε – όχι μόνον ημών των ΑΕΚτζήδων, αλλά όλων των νουνεχών φιλάθλων.
Άλλοι, αρμοδιότεροι εμού – η ταπεινότης μου, είπαμε, είμαι περισσότερο ένας πανηγυριστής της ΑΕΚ, όχι ένας γνώστης – πρέπει συλλογικώς να βρουν το νέο όνομα του γηπέδου, μάλιστα τώρα, πριν αυτό το ανοίκειο «Αγιασοφιά» καθιερωθεί παρά τη θέλησή μας, παρά πάσα λογική και αίσθημα του πολιτισμού, που όλοι μας ως Έλληνες κουβαλάμε προίκα. Με τον κόσμο της ΑΕΚ και κυρίως τον εργατόκοσμο της ΑΕΚ, στην καρδιά αυτού του πολιτισμού.
Στο Στάδιο «Ελευθερία», στο Στάδιο «Μικρά Ασία», στο Στάδιο «Δικέφαλος Αητός», στο Στάδιο «Μίμης Παπαϊωάννου» χίλια ωραία ονόματα μπορούμε να βρούμε και να διαλέξουμε το καλύτερο…
*Πηγή: topontiki.gr