Ο Ονούρ Οϊμέν, η Τανσού Τσιλέρ, ο Ντενίζ Μπαϊκάλ, η νέα ανεκδιήγητη κυβέρνηση Σημίτη, ο Θ. Πάγκαλος, δύο βραχονησίδες, τρεις γενναίοι του Πολεμικού μας Ναυτικού πεσόντες για την πατρίδα-οι αντιπλοίαρχοι του Π.Ν. Χριστόδουλος Καραθανάσης και Παναγιώτης Βλαχάκος και ο σημαιοφόρος Έκτορας Γιαλοψός-, η τραγική φόρμουλα Χόλμπρουκ (όχι στρατιώτες, όχι σημαίες, όχι πλοία), ο ψυχολογικός πόλεμος, οι υποτελείς πολιτικές και οι άθλιοι χειρισμοί, το «ευχαριστώ την κυβέρνηση των ΗΠΑ για την πρωτοβουλία και τη βοήθειά τους» μέσα στη Βουλή, μια στιγμή εθνικής ντροπής.
Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά, πόσοι θυμούνται ή θέλουν να θυμούνται τα Ίμια;Η Τουρκία πάντως δεν ξεχνά και κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες θριαμβολογεί.
Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά, στον χώρο του γκρίζου κινούνται τα γεγονότα της 31ης Ιανουαρίου 1996, το βέβαιο, όμως, είναι ότι οι «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο όχι μόνο παραμένουν αλλά και διευρύνονται από την Τουρκία. Η Άγκυρα επιτείνει, ακόμα και σήμερα, τη θλιβερή επέτειο των Ιμίων,τις προκλήσεις της, ενώ προωθεί ταυτόχρονα το πλέγμα των παράνομων διεκδικήσεων της και στο Ανατολικό Αιγαίο.
24 χρόνια μετά, η επίσημη Ελλάδα δυστυχώς “ξεχνά” τα Ίμια και δεν διδάσκεται, παρά μόνο δικαιολογεί, όπως ξεχάσανε και την Κύπρο και σιγά-σιγά αρχίζουμε να θεωρούμε “κανονικότητα” την κατοχή και διαίρεσή της.
24 χρόνια μετά η Ελλάδα αμήχανη, φοβική, σχεδόν παρατημένη και στα δίχτυα μιας βαθιάς οικονομικής κρίσης και πολιτικής παρακμής ακολουθεί σε ακόμα χειρότερη έκδοση τον δρόμο που οδήγησε στην τραγωδία των Ιμίων.
24 χρόνια μετά τα Ίμια, με τις απειλές σε βάρος της χώρας μας πολύ πιο πιεστικές, η κατεστημένη Ελλάδα, με την ανοχή δυστυχώς των πολιτών, λέει αδίδακτη ένα καινούριο μεγάλο “ευχαριστώ” στις ΗΠΑ για τα πισώπλατα χτυπήματά τους και τους προσφέρει ως μεγάλο δώρο, την ίδια μέρα των Ιμίων, μια νέα “αμυντική” συμφωνία που μετατρέπει τη χώρα σε μια ανοχύρωτη αμερικανική αποικία.
Το δίδαγμα των Ιμίων είναι ότι η Ελλάδα χρειάζεται, πολύ περισσότερο από χθες, μια εκ βάθρων ανασύνταξη και νέα πορεία εθνικής ανεξαρτησίας, ανασυγκρότησης, αυτοπεποίθησης, αποφασιστικότητας και δικαιοσύνης.
Μπορούμε να ακολουθήσουμε αυτό το δρόμο ή συνυπεύθυνοι και συνένοχοι βαδίζουμε αμέριμνοι και χωρίς τύψεις για να προκαλέσουμε στη χώρα μας μια καινούρια πολύ μεγαλύτερη και ίσως ανεπίστρεπτη τραγωδία;