Dr. Lazarus*
Έκανε το θαύμα του ξανά, ύστερα από χρόνια
Κατάφερε και αναστήθηκε για δεύτερη φορά
Εκεί που όλοι νόμιζαν πως ήταν χαμένος για πάντα
Αίφνης ξύπνησε από τον λήθαργο, την παραίτηση, τη φθορά
Βγήκε έξω από τη σπηλιά αντικρίζοντας το φως με μάτια πληγωμένα
Καθώς οι παλιές του συνήθειες έφευγαν κι έπεφταν από πάνω του σαν λέπια
Μάθαινε να κινείται πιο άνετα μέσα στο λείο σώμα της μέρας
Κάποιοι έστελναν ευχές, αλλά δεν έδειχνε ενθουσιασμένος
Αναρωτιόταν αν ήταν ακόμα ο ίδιος ή ένας άλλος·
Άλλοτε ανασαίνει πιο δύσκολα, ο αέρας φαίνεται βαρύς, πυκνός και κρύος
Και το φως έντονο, εχθρικό, σχεδόν σκοτεινό
Τη νέα του γέννηση τη δέχεται στωικά –
Το να ζεις είναι μια τέχνη, σκέφτεται, όπως οι άλλες.
(Στον γλύπτη Θόδωρο Παπαγιάννη)
*Από τη συλλογή ‘Μώλυ’, εκδ. Μελάνι, 2017, σελ. 38. Η τελευταία του συλλογή ‘Μέρες 2020’ κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις των Φίλων.