Από το «πειρατικό του Στάθη» στο Ποντίκι, 7-6-2018
Άροτρα στο μουσείο
Αλήθεια η περικοπή των συντάξεων δεν είναι εθνικό θέμα; Η ανασκολόπιση της εργασίας δεν επηρεάζει την εθνική άμυνα; Η αποδόμηση της εθνικής ταυτότητας δεν κάνει τη χώρα ευάλωτη;
Βεβαίως, εδώ και καιρό στην Ελλάδα είμαστε εγκλωβισμένοι στο οξύμωρο να αναφερόμαστε σε σκέψεις που θα αφορούσαν ένα κράτος κι όχι ένα προτεκτοράτο.
Κι έτσι, οι όποιες σκέψεις, προτάσεις, πολιτικές μετεωρίζονται στα πέριξ μιας ουτοπίας, που δεν μπορεί να ανατάξει τη δυστοπία μέσα στην οποίαν ζούμε.
Αν δηλαδή βρισκόμαστε σε κατάσταση υποτέλειας, δεν είναι μάταιο, αλλά κωμικό να μετερχόμεθα ορολογία αυτεξούσιου – να ομιλούμε δηλαδή για διαπραγματεύσεις περί το οτιδήποτε. Αυτό που ονομάζουμε διαπραγματεύσεις είναι στην πραγματικότητα υπαγορεύσεις.
Και το μόνον που μπορεί να κάνει η (κάθε) κυβέρνηση (εντολοδόχων) είναι να διαχειρίζεται επικοινωνιακώς το φαρμάκι – ήτοι να χρυσώνει τα χάπια, να βαφτίζει κρέας τα ψάρια και να πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση διαπραγματεύεται (δηλαδή δέχεται υπαγορεύσεις για) τρία κυρίως θέματα: το χρέος, το όνομα και την καθαρή έξοδο.
Εκ των πραγμάτων η κατάληξη και των τριών θεμάτων δεν μπορεί να είναι ευνοϊκή για εκείνον (δηλαδή εμάς) που βρίσκεται σε μειονεκτική θέση, όπως, εν προκειμένω, μια κυβέρνηση που έχειπαροπλίσει τον λαό της. Πόσω μάλλον, όταν ο λαός αυτός διώκεται είτε με την ανοχή είτε με τη συνενοχή της κυβέρνησής του.
Ο ιδρυτικός μύθος των χιλιόχρονων (κι όχι μόνον) Ρωμαίων αποτυπώνεται στο ρητό «με το σπαθί και με το άροτρο».
Αν δεν έχεις άροτρο (παραγωγή), δεν έχεις σπαθί (άμυνα). Κι αν δεν έχεις σπαθί, δεν μπορείς να προστατέψεις το άροτρο…
Πλην όμως, και για το άροτρο και για το σπαθί, είναι «βαριά η καλογερική»…
