Από Αθήνα, Θεσσαλονίκη, μέχρι Ζυρίχη, Γενεύη και Λουξεμβούργο. Αυτοί είναι μερικοί από τους σταθμούς που έχει προβληθεί το νέο ντοκιμαντέρ του Άρη Χατζηστεφάνου «Make the economy scream». Έχει ήδη κυκλοφορήσει στο Russia Today μεταγλωττισμένο στα ρωσικά, αγγλικά και ισπανικά.
Το «Make the economy scream» χρηματοδοτήθηκε αποκλειστικά από το κοινό, μέσω crowdfunding. Ο Άρης Χατζηστεφάνου άφησε την Ευρώπη και ταξίδεψε μέχρι τη μακρινή Βενεζουέλα, μία χώρα όπου πολλά αμφιλεγόμενα λαμβάνουν χώρα, μία πολυσυζητημένη χώρα, και προσπάθησε να ανακαλύψει τι πραγματικά συμβαίνει εκεί.
«Περίμενα ότι τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά από αυτό που παρουσιάζουν τα μέσα ενημέρωσης (…). Στις ώρες πτήσης είχα κατεβάσει δεκάδες κείμενα στα οποία διάβαζα για την κατάσταση εκεί και περίμενα ότι βγαίνοντας από το αεροπλάνο θα με σκοτώσουν, θα με δολοφονήσουν. Είχα διαβάσει κάπου ότι έκοψαν και το σεξ, γιατί δεν έχουν πλέον προφυλακτικά. Οπότε περίμενα όταν κατέβω από το αεροπλάνο, να τους δω όλους τρελαμένους να πυροβολούνται μεταξύ τους. Είδα μια πόλη δύσκολη και επικίνδυνη, δεν αισθάνθηκα παραπάνω κίνδυνο από το Ρίο ντε Τζανέιρο όμως, ή κάποιες περιοχές στο Μεξικό», λέει χαρακτηριστικά, μιλώντας στο Sputnik.
«Όσοι ήταν εναντίον, έλεγαν ότι το σύμπαν καταστρέφεται, τρώνε γάτες και σκύλους. Εμείς αυτό που θέλαμε να πούμε είναι ότι η κατάσταση είναι πραγματικά τραγική, αλλά να εστιάσουμε στα αίτια που οδήγησαν ως εκεί», περιγράφει, μεταξύ άλλων.
«Μια δουλειά είχαν να κάνουν οι ΗΠΑ και αποτυγχάνουν από το 2002»
O δημοσιογράφος κάνει λόγο για ήττα των ΗΠΑ στην Βενεζουέλα. «Έχασαν», επισημαίνει, «σίγουρα μια πολύ μεγάλη μάχη με τρόπο ταπεινωτικό».
«Δηλαδή όπως θα λέγαμε “είχες μια δουλειά να κάνεις”. Ένα πράγμα που ήξεραν να κάνουν καλά οι Ηνωμένες Πολιτείες στη Λατινική Αμερική, ήταν τα πραξικοπήματα. Και δεν μπορούν από το 2002, μόνο στην Κούβα και τη Βενεζουέλα έχουν αποτύχει τόσο. Αυτό ίσως να δείχνει και μια παρακμή του αμερικανικού imperium από τη μια πλευρά. Από την άλλη, έλεγε ο Νόαμ Τσόμσκι πως όταν έχεις ένα θηρίο πληγωμένο όπως οι ΗΠΑ, τότε γίνεται πιο επικίνδυνο και τότε μπορεί να κάνει ακόμα πιο άγαρμπες και επικίνδυνες κινήσεις».
Το κεφάλαιο «άδεια ράφια»
Ο Άρης περιγράφει στη συνέντευξή του και ένα από τα πιο πολυσυζητημένα θέματα για τη Βενεζουέλα: Τα άδεια ράφια στα σούπερ μάρκετ.
«Όπου πήγα να βγάλω πλάνα από άδεια ράφια σουπερμάρκετ, θεωρώντας ότι θα μπω στο πρώτο που θα συναντήσω θα βγάλω μερικά και τελειώσαμε, δεν υπήρχε κανένα άδειο ράφι. Προφανώς υπήρχαν ελλείψεις και κάνουν επίσης το κόλπο που έχοντας ένα προϊόν γεμίζεις το ράφι με αυτό, αλλά σε καμία περίπτωση ό,τι έλεγαν. Πήγα σε δεύτερο, πήγα σε τρίτο, δοκίμασα να αλλάξω περιοχές αλλά δεν υπήρχαν τα άδεια ράφια. (…) Υπήρξαν άδεια ράφια πριν από 2-3 χρόνια και εξηγούμε στο ντοκιμαντέρ πώς και γιατί», εξηγεί.
Και συνεχίζει:
«Ήταν ο ιδιωτικός τομέας που ουσιαστικά για να χτυπήσει την κυβέρνηση σταματούσε τη διανομή των προϊόντων. Για τα μέσα ενημέρωσης όμως το άδειο ράφι γράφει καλά στην κάμερα. Και ακόμα και τώρα που είναι γεμάτα προτιμούν να παίζουν πλάνα αρχείου, να κάνουν δηλαδή fake news, παρά να μπουν στην ουσία των προβλημάτων, γιατί αν μπεις στην ουσία θα δεις πάντα και τις ευθύνες των ΗΠΑ σε όλες τις φάσεις της οικονομικής κρίσης».
Η εμπειρία του από τα νοσοκομεία της Βενεζουέλας
«Το σύστημα υγείας είναι από τα μεγάλα προβλήματα εκεί. Το βασικότερο είναι η έλλειψη φαρμάκων για το οποίο υπάρχει άμεση ευθύνη των ΗΠΑ. Πεθαίνουν χιλιάδες άνθρωποι λόγω του εμπάργκο και των κυρώσεων».
«Δεν μπορούν να εισάγουν ούτε καν ινσουλίνη ούτε τα βασικότερα φάρμακα γιατί και οι γειτονικές χώρες (κυρίως η Κολομβία) δεν πουλάνε και αναγκάζονται να κάνουν εισαγωγή από την Ινδία, την Κίνα και άλλες χώρες. Προσωπικά βρήκα γιατρούς επειδή λένε ότι οι περισσότεροι γιατροί εγκατέλειψαν τη χώρα. Σίγουρα είχαν φύγει πολλοί γιατροί ως μετανάστες αλλά δεν ήταν αυτό το πρόβλημα. Δεν βρήκα άδεια νοσοκομεία από γιατρούς. Τα βρήκα άδεια από φάρμακα και επειδή ήταν άδεια από φάρμακα ήταν άδεια και από ασθενείς. Παρόλα αυτά στα ιδιωτικά νοσοκομεία υπήρχαν τα πάντα. Το οποίο σημαίνει ότι ο ιδιωτικός τομέας ο οποίος ελέγχει ουσιαστικά την κατάσταση, μπορεί να φέρνει ότι θέλει για τον εαυτό του, αλλά μπλοκάρουν για τον λαό».
«Όσο και να λένε οι ΗΠΑ λοιπόν ότι οι κυρώσεις τους αφορούν τους αξιωματούχους, σκοτώνουν χιλιάδες ανθρώπους. Εγώ προσπαθώντας να δω το δημόσιο σύστημα υγείας πήγαινα από νοσοκομείο σε νοσοκομείο για να κάνουμε την ακτινογραφία. Αφού πέρασα όλη την ημέρα με πόνους, πήγα σε ένα ιδιωτικό οπού υπήρχαν τα πάντα και με εξυπηρέτησαν μέσα σε πέντε λεπτά.»
Η «ανθρωπιστική κρίση»
Όπως τονίζει αρχικά ο Άρης, «το πρόβλημα είναι γιατί χρησιμοποιούν τον όρο “ανθρωπιστική κρίση”. Και αυτοί που τον χρησιμοποιούν, τον χρησιμοποιούν εδώ και πάρα πολλά χρόνια όταν η κατάσταση ήταν καλύτερη. Και αυτό που θέλουν να πετύχουν με τον όρο ανθρωπιστική κρίση είναι να δημιουργήσουν τις συνθήκες για μια ανθρωπιστική επέμβαση».
Είναι, λέει, το λεγόμενο «responsibility to protect», η «ευθύνη προστασίας, που είναι ένα καινούριο δημιούργημα στο διεθνές δίκαιο, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει, και που λέει πως μια χώρα οφείλει να εισβάλει σε μια άλλη χώρα που αντιμετωπίζει προβλήματα και το έχουμε δει αυτό και στη Συρία».
«Η ανθρωπιστική βοήθεια που δίνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι αστεία, είναι ανέκδοτο. Νομίζω ότι είναι δεκάδες δισεκατομμύρια το κόστος και λένε “να σας δώσουμε 20 εκατομμύρια”. Είναι σαν να σου έχουν κόψει το χέρι και να σου δίνουν ασπιρίνη για να σου περάσει», υπογραμμίζει.
«Υπάρχει ένας τεράστιος μηχανισμός προπαγάνδας»
«Υπάρχει καταρχήν ένας τεράστιος μηχανισμός προπαγάνδας από τη δεξιά αντιπολίτευση, σε blog, σε site, λένε ότι μπορεί να φανταστεί ο καθένας. Τα παίρνουν αυτά τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, τα αναπαράγουν αποδίδοντάς τα σε πηγές. Τα παίρνουν στη συνέχεια Αμερικανοί αξιωματούχοι και λένε “όπως λένε τα μέσα ενημέρωσης” και αρχίζει και κάνει έναν κύκλο», περιγράφει ο δημοσιογράφος.
«Είναι ένας κύκλος από fake news, ο οποίος φτιάχνεται από μέσα και αναπαράγεται από το εξωτερικό και κάνει έναν συνεχή κύκλο. (…) Αυτό είναι μια ιστορία που ξεκινούσε από τα πρώτα χρόνια του Τσάβες. Και στο πραξικόπημα του 2002 έλεγαν, και πάνω σε fake news στήθηκε όλο το πραξικόπημα, ότι πυροβολούσαν οι υποστηρικτές του Τσάβες άοπλους διαδηλωτές. Υπήρξαν μετά αποδείξεις ότι οι πυροβολισμοί έγιναν από ανθρώπους της δεξιάς αντιπολίτευσης».
«Έναν πρόεδρο δημοκρατικά εκλεγμένο δεν μπορείς να τον πεις δικτάτορα»
«Στις προηγούμενες φορές όταν έλεγαν δικτάτορα τον Σαντάμ Χουσεϊν είχαν δίκιο, όσο κι αν υπήρχαν fake news γύρω γύρω, μπορείς να πεις ότι είχες έναν δικτάτορα. Στον Καντάφι επίσης μπορούσες να πεις ότι έχεις. Εδώ υπάρχει μια κλιμάκωση πλέον, που φτάνει σε έναν πρόεδρο εκλεγμένο δημοκρατικά που δε μπορείς να πεις “δικτάτορα”. Λες ότι δεν δέχεται να κάνει εκλογές, όταν έχει κάνει τις περισσότερες εκλογικές αναμετρήσεις στη χώρα, στην πρόσφατη ιστορία».
Η κατάσταση σήμερα και τα καλέσματα στον στρατό για πραξικόπημα
«Έχουν χάσει όλες τις φορές το παιχνίδι να πάρουν τον στρατό με το μέρος τους. Δεν ξέρω αν πιστεύουν κι αυτοί την προπαγάνδα τους και δεν μπορούν να κρατήσουν τις ισορροπίες στο εσωτερικό ή τους λένε ψέματα ο Γκουαϊδό και η παρέα του».
Σύμφωνα με τον ίδιο, «η αντιπολίτευση είναι πολυδιασπασμένη σε απίστευτο βαθμό, δηλαδή δεν υπάρχει ένα μέτωπο».
«Πολύ μεγάλο κομμάτι της σοβαρής δεξιάς αντιπολίτευσης δεν στήριξε ποτέ τον Γκουαϊδό και ήταν έκπληξη ότι βγήκε και Πρόεδρος. Το άλλο είναι ότι ο Γκουαϊδό έχει εξευτελιστεί τόσο πολύ που χάνει την αξία χρήσης του. Δηλαδή για τις Ηνωμένες Πολιτείες για να αποκτήσει την αξία χρήσης θα πρέπει να γίνει μάρτυρας. Πρέπει να μπει φυλακή ή κάτι χειρότερο, να του συμβεί κάτι».
Και συνεχίζει:
«Δεν θέλω να πάω σε θεωρίες συνωμοσίας ότι κάτι του ετοιμάζουν αλλά αυτός ο άνθρωπος δεν κάνει γι’ αυτή τη δουλειά που τον τοποθέτησαν εκεί. Θα τους ήταν πολύ πιο χρήσιμος στη φυλακή ώστε να μπορούν να πουν “αυτό είναι το καθεστώς, η δικτατορία”. Παρεμπιπτόντως το ότι είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί συνέχεια να κάνει πραξικόπημα, κυκλοφορεί ελεύθερος είναι αδιανόητο στην ιστορία, δεν υπάρχει κυβέρνηση σε χώρα που θα άφηνε έναν πραξικοπηματία ελεύθερο».
«Και λέμε», υπογραμμίζει, «δικτατορία μια χώρα όπου μπορεί να βγει στο Twitter ο καθένας και να βρίσει την κυβέρνηση ή να πει οτιδήποτε θέλει ή να πάρει 25 φαντάρους και να πει κάνουμε επανάσταση».
Η «ολλανδική ασθένεια»
Πώς λοιπόν μια χώρα που διαθέτει μεγάλους πετρελαϊκούς πόρους, εξακολουθεί να αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα;
Όπως εξηγεί ο Άρης Χατζηστεφάνου, αυτό έχει να κάνει με την «ολλανδική ασθένεια».
«Να πούμε καταρχήν ότι επειδή αυτό αφορά και την Ελλάδα, τι είναι η “ολλανδική ασθένεια”. Ότι όταν στηρίζεσαι σε μια μόνο πηγή εσόδων, αυτό μπορεί να διαλύσει όλη την οικονομία. Και αυτό συνέβη στη Βενεζουέλα από τη δεκαετία του ’20 και του ’30. Ερχόταν αυτή η ροή χρημάτων και δεν υπήρχε λόγος να παραχθεί τίποτα πλέον, όλα εισάγονταν και αυτό σήμαινε ολοκληρωτική κατάρρευση όλων των άλλων τομέων. Αυτό, αν υπάρξουν αποθέματα που υποτίθεται θα βρεθούν στην Ελλάδα, πετρέλαια και φυσικό αέριο, αυτό θα το βρούμε μπροστά μας. Και το είδαμε και με το ευρώ. Το ευρώ ήταν για εμάς “ολλανδική ασθένεια”».
«Κατέρρευσε», συμπληρώνει, «όλη η άλλη οικονομία γιατί υπήρχε μια πηγή. Ειλικρινά δε μπορώ να σκεφτώ πως μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτό το πρόβλημα από τη στιγμή που οι Ηνωμένες Πολιτείες τώρα κάνουν τον αποκλεισμό στην αγορά ενέργειας, τους κλείνουν την πηγή των εσόδων που είναι το 90 με 95% των εσόδων του κράτους. Μόνο αν στηριχθεί σε μεγάλες δυνάμεις όπως η Κίνα, η Ρωσία και η Ινδία που επίσης έχει μεγάλη ζήτηση και ανάγκη σε πετρέλαιο. Άλλα ξέρουν πολύ καλά οι ΗΠΑ πως μπορούν να τους «λιώσουν» με το πετρέλαιο.»
Το ιδεολογικό παιχνίδι
«Η Βενεζουέλα έδειξε ότι μπορείς ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές να κάνεις μια κοινωνική πολιτική. Ακόμα κι αν είσαι σε αποκλεισμό, ακόμα κι αν σε χτυπάνε από παντού και ο Τσάβες και ο Μαδούρο έδιναν χρήματα, στους πιο φτωχούς των φτωχών. Αυτό σημαίνει για την Ευρώπη ότι η λιτότητα δεν είναι ένας δρόμος όπως θέλουν να τον παρουσιάζουν».
«Το δεύτερο που είναι αμιγώς πιο καθαρά ιδεολογικό. Είναι ότι θέλουν αποδείξουν ότι υπήρχε σοσιαλισμός στη Βενεζουέλα, και όχι μια προσπάθεια σοσιαλισμού, ήταν η καλύτερη προσπάθεια σοσιαλισμού που έχει δοκιμαστεί στην ιστορία της ανθρωπότητας. Και αφού απέτυχε η οικονομία άρα φταίει ο σοσιαλισμός».
Ο Άρης Χατζηστεφάνου κλείνει με μια ευχή:
«Θέλω να πιστεύω ότι δεν θα τους βγει. Όσο μαύρα κι αν είναι τα πράγματα, μην ξεχνάμε ότι προσπαθούν από το 2002 και δεν μπορούν να το κάνουν. Και στην Κούβα είναι μαύρα τα πράγματα για πόσες δεκαετίες αλλά αν έχεις αξιοπρέπεια μπορείς μερικές φορές και τα καταφέρνεις».
Πώς μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει το ντοκιμαντέρ;
Αυτή τη στιγμή είναι διαθέσιμο σε video on demand, μπορεί όποιος θέλει να το παρακολουθήσει με 4 ευρώ (5 δολάρια) σε όλο τον κόσμο και είναι υποτιτλισμένο στα αγγλικά, ισπανικά και ελληνικά. Πολύ σύντομα θα υπάρξει υποτιτλισμός στα γαλλικά και τα γερμανικά.
Μέσω του Διαδικτύου είναι διαθέσιμο και στη Λατινική Αμερική. Προς στιγμήν, γίνονται κάποιες επαφές για τηλεοπτικούς σταθμούς και κινηματογράφους, αλλά η διανομή λόγω του γεγονότος ότι είναι μια μικρή ομάδα, πρόκειται όπως λέει ο ίδιος, για «ένα τιτάνιο έργο». «Μένουμε ένα-δυο άτομα για τη διανομή, οπότε γίνονται όλα αργά και σταθερά», αναφέρει.
*Πηγή: sputniknews.gr