Χρόνια τώρα, σχεδόν από την πρώτη αρχή (κοινώς πρώιμη εποχή) των μνημονίων, η στήλη έχει φάει τη γλώσσα της, όπως η γάτα στη λίμα με το λάδι, λέγοντας ότι το χρέος ήταν (είναι) εργαλείο για να στηθεί η κρίση και ότι η κρίση ήταν (είναι) εργαλείο για να κατασκευασθεί μια χώρα προτεκτοράτο, μια ειδική οικονομική ζώνη και, εν τέλει, ένας ζωτικός χώρος για τη Γερμανία.
Στο τελευταίο του βιβλίο λοιπόν ο κ. Σημίτης, ένας από τους πρωτομάστορες εκείνους που εισήγαγαν τη χώρα στην τελική ευθεία για το φρενοκομείο των μνημονίων, λέει για το χρέος: «Οι Ευρωπαίοι δεν επιθυμούν άμεση περικοπή του χρέους για να μη δημιουργηθεί προηγούμενο το οποίο θα επικαλεσθούν κι άλλες οφειλέτριες χώρες». Και
προσθέτει (εδώ είναι το ζουμί): «Ενας άλλος σημαντικός λόγος, τον οποίον όμως δεν αναφέρουν, είναι ότι μια περικοπή χρέους δεν θα τους δίνει τη δυνατότητα να πιέζουν την Ελλάδα στο μέλλον. Να απαιτούν να ακολουθεί την πολιτική που καθορίζεται σε ευρωπαϊκό επίπεδο». Οπερ έδει δείξαι. Ο κ. Σημίτης (τώρα που «πάει για ψυχή») παραδέχεται στην περιδιαγραμμάτου γλώσσα που ομιλεί ότι το χρέος είναι εργαλείο χειραγώγησης από το οποίο ουδείς τοκογλύφος, Δυνατός, Δυνάστης και Δανειστής πρόκειται να παραιτηθεί, αν δεν εξασφαλίσει τα ίδια και περισσότερα κέρδη με άλλους προσφορότερους τρόπους.
Τούτο σημαίνει ότι το μόνον περιθώριο άσκησης πολιτικής που διαθέτει η Ελλάδα σε εθνικό επίπεδο είναι να προσαρμόζεται στις Ευρωενωσιακές υπαγορεύσεις. Η όποια λοιπόν διευθέτηση του χρέους (μεσοπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη) μόνον σκοπό θα έχει την εξασφάλιση της δικτατορίας που ασκεί η Ενωση στα ελληνικά πράγματα ή αλλιώς και πιο απλά, στη διαιώνιση της δικτατορίας της Γερμανίας επί της Ελλάδας.
[Μια γκροτέσκ επιβεβαίωση των ας άνω είναι όσα ισχυρίσθηκε για το θέμα των ομαδικών απολύσεων η κυρία Αχτσιόγλου, λέγοντας ότι εργάζεται για την προσαρμογή μας -κι επ’ αυτού του θέματος- στο «ευρωπαϊκό κεκτημένο». Μόνον που σ’ αυτήν την περίπτωση το εθνικό προηγούμενο και υφιστάμενο είναι καλύτερο απ’ το ευρωπαϊκό ανάλογο. Καθ’ ότι παρ’ ημίν η Διοίκηση (δηλαδή ο υπουργός Εργασίας) έχει ακόμα λόγο για τις ομαδικές απολύσεις, ενώ στην εκφασιζόμενη Εσπερία, όχι.
Ακόμα πιο γκροτέσκ μέσα στο γκροτέσκ εμφανίζεται, μέσα απ’ αυτήν την ιστορία, το γεγονός ότι η κυρία Αχτσιόγλου, συνηθισμένη κι αυτή στην κυβερνητική αμετροέπεια περί όλων, δείχνει να μας περνάει για ηλίθιους ή για βλάκες. Ομως είναι ηλίθιο να περνάει κανείς τους άλλους για βλάκες και είναι βλαξ αν τους περνάει για ηλίθιους] – πλην όμως, αυτές οι γελοίες νότες, παρ’ ότι αποτυπώνουν πολιτική αθλιότητα, είναι ελάχιστες εν σχέσει με την τραγωδία
στην οποίαν έχει οδηγηθεί αυτή η χώρα. Μπορεί να σκούζει όσο θέλει ο κ. Πολάκης, αλλά οι απώλειες σε ανθρώπινες ζωές λόγω της οικονομικής δυσπραγίας των νοσοκομείων είναι απώλειες εν καιρώ πολέμου. Παρά τις ηρωικές προσπάθειες του μεγαλύτερου μέρους των εργαζομένων στα νοσοκομεία (αυτών που, κατά Πολάκη, πάνε «στη δουλειά τους με το πλεκτό τους»), χάνονται ζωές που σε κανονικές συνθήκες δεν θα έφευγαν για το επέκεινα. Κι ακόμα
περισσότερο, ο άστεγος που εξέπνευσε προχθές στον δρόμο δεν θα αναστηθεί όταν ο Τσίπρας θα αναστήσει για τρίτη ή για δέκατη τρίτη φορά στη θητεία του την οικονομία. Κι αυτό είναι το δεύτερο κακό που μας έχει βρει: η χυδαία ρητορική, η παντελής ανικανότητα, οι ιδιοτελείς πρακτικές, με τις οποίες η κυβέρνηση των αριστερών που εξώμοσαν διαχειρίζεται το πρώτο κακό: την προσχεδιασμένη χρεοκοπία μας. Με
έναν λόγο: η Ελλάδα υφίσταται τη δικτατορία της Γερμανίας, υπό τη διοίκηση των φερεφώνων της. Καμία σημασία δεν έχει αν φερέφωνα της Γερμανίας είναι ο Τσίπρας ή θα είναι ο κ. Μητσοτάκης. Τα φερέφωνα την ίδια ιστορία λένε και θα λένε, για το χρέος, τη διευθέτηση του χρέους, τα (νέα κάθε φορά) μέτρα, τις αξιολογήσεις, τους κόφτες, την εποπτεία, τις «μεταρρυθμίσεις», την «αξιοποίηση», το ασφαλιστικό, το δημογραφικό, την ανεργία και τις υπόλοιπες 717 πληγές του Φαραώ.
Το λεξιλόγιο της κρίσης επαναλαμβάνεται στην Ελλάδα από τον έναν πρωθυπουργό μετά τον άλλον. Ποσοτική χαλάρωση Ντράγκι έλεγε ο κ. Σαμαράς, την ίδια ευαγγελίζεται και ο Τσίπρας. Το κόμμα της Αριστεράς που γονάτισε ασκεί ακόμα πιο ακροδεξιά και νεοφιλελεύθερη πολιτική από εκείνην του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., αλλά εξακολουθεί να ομιλεί την προεκλογική του γλώσσα, οδηγώντας έτσι τη λογική στον λάκκο των λεόντων και την ηθική στη γούρνα των χοίρων.
Ο Τσίπρας λέει παρλαπίπες για το χρέος, διότι ο Τσίπρας γνωρίζει, όπως ο κ. Σημίτης γνωρίζει, όπως ο κ. Σαμαράς γνωρίζει, όπως ο κ. Σόιμπλε γνωρίζει ότι το χρέος είναι εργαλείο χειραγώγησης, όπλο καθήλωσης, αιχμαλωσίας και εκμετάλλευσης.
Οταν ο μακαρίτης Ανδρέας Παπανδρέου έλεγε ότι «το χρέος θα μας φάει», δεν είχε στον νου του αυτό που συμβαίνει σήμερα. Η ανησυχία του αφορούσε στην εξυπηρέτηση του χρέους και όχι σε αυτό που έκανε ο γιος του – να μετατρέψει δηλαδή, καθ’ υπαγόρευσιν, μια κρίση δανεισμού σε κρίση χρέους. Ούτε όταν, στα στερνά του, ο Ανδρέας (ένας Αλκιβιάδης) αναρωτιόταν «τι ρόλο παίζουν πλέον οι εθνικές κυβερνήσεις μέσα στην Ενωση», είχε στον νου του αυτό που έφθασε να συμβαίνει σήμερα: μια ακροδεξιά-νεοφιλελεύθερη δικτατορία σε Ενωσιακό πλαίσιο.
Ο Τσίπρας όμως (που μάλιστα προσπαθεί να μιμηθεί τον Αλκιβιάδη, έστω ως άλλος Κλέων ο Βυρσοδέψης) τα γνωρίζει όλα αυτά. Αυτά που γράφει η ταπεινότης μου σήμερα είναι τα ίδια που έλεγε ο ίδιος και όλοι οι Συριζαίοι πριν να γονατίσουν. Είναι βέβαιον
ότι η υποταγή δεν τους οδήγησε στην άνοια. Γνωρίζουν όσα γνώριζαν. Τους οδήγησε όμως (πάντα η υποταγή) στην ανηθικότητα. Να κάνουν, δηλαδή, ότι δεν γνωρίζουν αυτά που γνωρίζουν. Ομως,
όλα αυτά αξίζουν μόνον σε εκδοροσφαγείς που νομίζουν ότι θα σώσουν το τομάρι τους από το αίμα που έχει βάψει τα χέρια τους.
Η Ελλάδα πεθαίνει και ο Τσίπρας την κατηγορεί ότι κινδυνολογεί…
