Λίγες ημέρες πριν το άνοιγμά τους, οι καταστηματάρχες σε απόγνωση ζητούν χείρα βοηθείας
Εντόπισα το σχόλιό της στη σελίδα της στο Facebook και η αλήθεια του, μου τράβηξε την προσοχή μέσα στον ορυμαγδό των σχολίων επί παντός επιστητού από σχετικούς και άσχετους.
Μια ιδιοκτήτρια μπουτίκ στη Ρόδο που τα λέει χύμα και τσουβαλάτα γιατί εδώ που φτάσαμε μόνο ωμή η αλήθεια, μπορεί να ταρακουνήσει συνειδήσεις!
Έλεγε το σχόλιό της:
«Ήρθε η στιγμή ν’ ανοίξουμε τα μικρομάγαζά μας! Ελπίζουμε να μας στηρίξετε όλοι, (ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΕΜΑΣ)… Και να σταματήσετε να αγοράζετε από το Internet!! Γιατί ΕΜΕΙΣ θα έρθουμε στο φούρνο, στο μανάβικο, στο κομμωτήριο, στο ψιλικατζίδικο, στο φαρμακείο, στο καθαριστήριο, στη λαϊκή, στο cafe, στην ταβέρνα κ.λπ και ΟΧΙ ΜΕΣΩ ΙΝΤΕΡΝΕΤ…ΘΑ ΕΡΘΟΥΜΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ!!»…
Και σε άλλη ανάρτησή της γράφει: «Με αυτή την κρίση όλα δοκιμάζονται… Χαρακτήρες, συμπεριφορές, αξίες, αισθήματα… Για να δούμε λοιπόν τι θα μας μείνει στο τέλος».
Μια τσάντα αγχολυτικά, θα μπορούσε να είναι η απάντηση…
Την έψαξα και τη βρήκα την Πολίνα Δαυλάρα, που διατηρεί οικογενειακή επιχείρηση με ρούχα μαζί με τη μητέρα της την Ειρήνη Μανδαλά, η οποία ξεκίνησε από το 1986 και κατέληξε εδώ και πολλά χρόνια να βρίσκεται στην οδό Εθνικής Αντιστάσεως.
«Την πρώτη φορά το 1996, το μαγαζί πλημμύρισε, ολική καταστροφή, μας έγραφαν οι εφημερίδες πρωτοσέλιδα, μου λέει. Δύο μέτρα μέσα το νερό. Πηδήξαμε από το παράθυρο, για να βγούμε. Το Φεβρουάριο του 1997 ξεκινήσαμε από την αρχή, ξεχρεώσαμε και πάνω που πήραμε μια ανάσα, ήρθαν τέσσερα Μνημόνια και μας γονάτισαν. Τώρα με τον κορωνοϊό ό,τι είχαμε καταφέρει να συγκρατήσουμε δέκα χρόνια, το χάσαμε δύο μήνες κλειστοί. Όλα τα μικρά καταστήματα στην Ελλάδα, αυτή τη στιγμή κλαίνε».
Βοήθεια είχατε, τα 800 ευρώ μπήκαν στο λογαριασμό;
Δυό μήνες μετά! Το κράτος ήξερε μόνο να μας κλείσει. Δεν ξέρω πώς θα βγουν ενοίκια, ΤΕΒΕ, ΔΕΗ, νερό και τόσα άλλα. Θα το παλέψουμε, δεν θα το βάλουμε κάτω, αλλά και ο κόσμος να υποστηρίξει τα ελληνικά μαγαζιά. Να μείνει στον τόπο μας και το τελευταίο ευρώ. Για να έχουμε εμείς δουλειά πρέπει να έχουν όλοι, είναι αλυσίδα. Αν φεύγει το χρήμα έξω, τι θα μείνει εδώ; Ελληνικά προϊόντα, ελληνικά τρόφιμα, διακοπές στην Ελλάδα.Πενήντα μέρες ήταν αρκετές για να καταστραφεί μια χώρα. Καταστήματα, βιοτεχνίες, εργοστάσια. Και δυστυχώς, οι ατομικές επιχειρήσεις που δεν έχουν προσωπικό δεν εντάσσονται στα προγράμματα.
Αν δεν έχεις υπαλλήλους, τότε δεν πειράζει και να κλείσεις, αυτό λέει το κράτος. Να προστατεύσει τους υπαλλήλους να μην μείνουν άνεργοι, αλλά κι εμείς θα είμαστε άνεργοι πρώην καταστηματάρχες, που δύσκολα θα βρούμε αλλού δουλειά. Το 80% από τις πελάτισσές μου, εργάζονται σε ξενοδοχεία. Αν δεν δουλέψουν φέτος, πώς θα έρθουν στα μαγαζιά;
Τι σας περιμένει ανοίγοντας τη Δευτέρα 11 Μαΐου;
Στη ΔΕΗ και ρύθμιση να έχεις κάνει, τη χάνεις γιατί δεν πληρώθηκε ο Μάρτιος. Το 60% του ενοικίου πώς να το δώσεις αφού δυο μήνες ήμασταν κλειστά και δεν παίρναμε λεφτά από πουθενά… Εμείς ζητούμε, το 60% να γίνει 40% και δεν επαιτούμε, το απαιτούμε, κι αυτό για το δίμηνο Μαρτίου-Απριλίου και μέχρι να σταθούμε λίγο στα πόδια μας. Εκτός κι αν μας στηρίξει το κράτος, με επιδότηση. Και αναστολή κάθε είδους πλειστηριασμών μέχρι να ορθοποδήσουμε. Μείωση ΦΠΑ από το 24% στο 13% που ήταν πριν, εμείς στα νησιά έχουμε και τα μεταφορικά. Το κράτος, αντί να μας δώσει κάποια επιδότηση, από Ευρωπαϊκά Προγράμματα, μας λέει «πάρτε δάνειο», για να μας βάλει πάλι στο τρυπάκι των τραπεζών.
Από πότε έχετε να πάτε στο μαγαζί σας;
Πήγα μετά από ενάμιση μήνα που είχα να πάω και ούτε να μπω δεν μπορούσα, πάγωσα. Από τις πληροφορίες που έχω κάποια μαγαζιά δεν θα τα καταφέρουν ν’ ανοίξουν καθόλου. Λουκέτο. Είναι μικρές επιχειρήσεις κι αυτές, που λειτουργούσαν δεκαετίες τώρα. Οι άνθρωποι ψωνίζουν τα κινέζικα που μυρίζουν πετρέλαιο, πιστεύοντας ότι έχουν καλύτερες τιμές. Τα ελληνικά ρούχα ανταγωνίζονται σε τιμές τα κινέζικα. Η δε ποιότητα και η ραφή είναι ασύγκριτα καλύτερες. Πάνε παίρνουν τα κινέζικα και μετά δίνουν τα λεφτά στους δερματολόγους, διπλά και τριπλά. Δεν μας φτάνουν οι πολυεθνικές που ξεφύτρωσαν σαν τα μανιτάρια.Πίσω από μία επιχείρηση που κλείνει ή που κινδυνεύει να κλείσει, υπάρχουν οικογενειακά δράματα, καταθλίψεις, αυτοάνοσα νοσήματα, φοβίες… Ξεκίνησε ο βιολογικός πόλεμος, ακολουθεί τώρα ο οικονομικός και μετά το καλοκαίρι που μπορεί να μας ξανακλείσουν μέσα, προτείνω να μην αυξηθούν μόνο οι Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, αλλά και οι ψυχιατρικές κλινικές, οι οποίες να είναι δημόσιες βέβαια για να έχουμε πρόσβαση. Να πηγαίνουμε με τα πόδια μας και να τους λέμε, « πάρτε μας»!
Ωστόσο θ’ ανοίξετε την επόμενη Δευτέρα.
Θα ανοίξουμε, αλλά το ερώτημα είναι «με τι εμπόρευμα»! Κλείσαμε με χειμωνιάτικα προς ανοιξιάτικα και πρέπει να βγάλουμε καλοκαιρινά. Με τι λεφτά; Καμία βιοτεχνία δεν δίνει πλέον πίστωση. Μαυρίλα.
Κλείνοντας ανατρέχω και πάλι στις αναρτήσεις της. Βλέπω τη Γεωργία Βασιλειάδου, να τα λέει και να χτυπάει καρδιά: «Τα κακά νέα είναι ότι πάμε κατά διαόλου. Τα καλά νέα είναι ότι θα είμαστε μεγάλη παρέα»!
*Πηγή: rodiaki.gr – Ροδούλα Λουλουδάκη
Nuntiusweb