Σε 1.500.000 είναι, περίπου, οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις που σταματούν τη λειτουργία τους λόγω των έκτακτων μέτρων που έχει λάβει η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της εξάπλωσης του κοροναϊού.
Υπολογίζεται ότι στον κλάδο της εστίασης και στα εποχικά καταλύματα εργάζονται πάνω από 410.000 άνθρωποι, στην εκπαίδευση περίπου 320.000 και στα θέατρα, στους κινηματογράφους κλπ γύρω στις 55.000.
Σε όλους αυτούς πρέπει να προστεθούν πάνω από 700.000 εργαζόμενοι που θα μείνουν χωρίς δουλειά από αύριο με το κλείσιμο των καταστημάτων.
Μιλάμε για ένα αριθμό εργαζομένων μαμούθ που αναγκαστικά διακόπτουν την εργασία τους και πάνε σπίτι τους, πράγμα που επηρεάζει άμεσα και έμμεσα πάνω από τη μισή Ελλάδα.
Όλοι αυτοί και οι οικογένειες τους χάνουν τον μισθό τους με τον οποίο συντηρούνται, όπως χάνουν επίσης και τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα, ενώ στην ίδια, περίπου, δεινή θέση βρίσκονται και θα βρεθούν δεκάδες χιλιάδες μικροί και πολύ μικροί επιχειρηματίες, καταστηματάρχες, επαγγελματίες. Πρόκειται για μια κοινωνική τραγωδία.
Η κυβέρνηση, σύμφωνα με όλες τις γνωστές πληροφορίες, κινούμενη μέσα στους στενούς δημοσιονομικούς περιορισμούς που έχουν επιβάλλει οι θεσμοί και η εθελοδουλία της προτίθεται να δώσει σε όλους αυτούς τους εργαζόμενους επιδόματα, τα οποία όλα δείχνουν πως δεν θα ξεπερνούν τα 400 ευρώ.
Με αυτά τα 400 ευρώ, το πολύ, θα πρέπει να ζήσουν εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά, να καλύψουν όλες τις υποχρεώσεις τους, ακόμα κι αν έχουν παιδιά, ακόμα και τις δόσεις σε δάνεια ή και ρυθμίσεις δανείων, με κίνδυνο ανά πάσα στιγμή να χάσουν και το σπίτι τους.
Ακόμα χειρότερα, υπάρχουν καταγγελίες ότι οι εταιρείες δίνουν υποχρεωτική άδεια στους εργαζόμενους τους, πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα έχουν δικαίωμα ούτε και σε αυτά τα 400 ευρώ και αυτό για να μην μιλήσουμε για τη θάλασσα των επιχειρήσεων που δεν υποχρεώνονται με κρατικές αποφάσεις να διακόψουν τη λειτουργία τους και σπεύδουν είτε λόγω περιορισμού δραστηριότητας είτε αξιοποιώντας την ευκαιρία, να ελαστικοποιούν τις εργασιακές τους σχέσεις προκειμένου να μειώνουν δραστικά το εργασιακό τους κόστος.
Αυτήν την ώρα το μέγα αίτημα από τον κόσμο της εργασίας είναι να υπάρξει πραγματική μισθολογική και εργασιακή στήριξη από το κράτος και από την Ε.Ε και όχι ψίχουλα φτωχοποίησης, μιζέριας και εξαθλίωσης.
K.M