Φανταστείτε, ότι έχετε πωλήσει ένα οικόπεδο και ενώ έχουν υπογραφεί τα συμβόλαια, τότε εσείς εγείρετε απαιτήσεις, από τον αγοραστή.
Είναι δυνατόν να επαφίεστε στις καλές προθέσεις του αγοραστή;
Πιστεύετε πως μπορούν να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις σας;
Μπορεί να είστε τόσο αφελής;
Εύλογα θα μπορούσε κανείς, να διατυπώσει τις αντιρρήσεις του για το παραπάνω παράδειγμα, χαρακτηρίζοντάς το απλοϊκό, όταν πρόκειται για τις σχέσεις μεταξύ Κρατών, και τις διακρατικές συμφωνίες που συνάπτουν.
Ας δούμε όμως, την πρόσφατη συμφωνία που υπεγράφη για τις Βάσεις, μεταξύ της Ελλάδας και των Η.Π.Α.
Μια συμφωνία, που είχε ήδη συναφθεί από την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, υπεγράφη από την Κυβέρνηση Ν.Δ. και βαίνει προς ψήφιση στην Βουλή.
Με αυτήν την συμφωνία η Αμερική εξασφάλισε, όχι μόνον την παραμονή, την εγκατάσταση νέων βάσεων και την αναβάθμιση των ήδη υπαρχόντων στην Χώρα μας, αλλά και την ακόμη μεγαλύτερη πρόσδεσή της -σε ρόλο βαστάζου- στις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις των Η.Π.Α.
Ενώ στην δική σας περίπτωση -της πώλησης του οικοπέδου- σας κατεβλήθη τουλάχιστον το αντίτιμο, η χώρα προθυμοποιείται να καταβάλει στις Η.Π.Α., περίπου 3,5 δις για την αγορά των F35. Αεροσκάφη που είναι αμφίβολο κατά πόσον ενισχύουν την αμυντική μας θωράκιση.
Εκλιπαρώντας ταυτόχρονα για μια δήλωση στήριξης -έστω και χλιαρής- έναντι της Τουρκίας, που μας απειλεί με εδαφικό ακρωτηριασμό.
Δεν φτάνει όμως αυτό…
Δεν εκπληρώνεται και ο μύχιος πόθος όλων ανεξαιρέτως των πρωθυπουργών της μεταπολεμικής Ελλάδος.
Να βγάλουν μια αναμνηστική φωτογραφία πλάι στον Ηγεμόνα.
Αυτό κι’ αν είναι «Εθνική απώλεια».
Φωτογραφία βεβαίως βγήκε, σε φόντο μαύρο σκέτο κατράμι, με τον κ. Μητσοτάκη Θεατή της συνέντευξης Τύπου του Προέδρου της Αμερικής, και την χώρα κυριολεκτικά στα πατώματα.
Είναι δυνατόν να είναι τόσο ανίκανο διαπραγματευτικά και αφελές το Ελληνικό πολιτικό προσωπικό, Δεξιό, Κεντροδεξιό και “βαρβάτα αριστερό”;
Φυσικά και δεν είναι.
Εκείνο που τους ενδιαφέρει, είναι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων μιας ξεπουλημένης Αστικής τάξης, ως γνήσιοι εκπρόσωποί της.
Τους είναι αδιάφορο το τίμημα που πληρώνει η χώρα και ο λαός της. Όχι μόνον της υποτέλειας -αυτή υπήρξε διαρκής- αλλά και του κινδύνου της εδαφικής συρρίκνωσης που διατρέχει.
Μάταια τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης, με τα έμμισθα παπαγαλάκια τους και την συνδρομή των οργανικών «Διανοούμενων», με τους βαρύγδουπους «Ακαδημαϊκούς» τίτλους, προσπαθούν να εξωραΐσουν την δεινή θέση που βρίσκεται η Χώρα και ο Ελληνισμός.
Η εικόνα του Έλληνα Πρωθυπουργού, ως διακονιάρη της ευσπλαχνίας του ισχυρού επικυρίαρχου, τους ακυρώνει.
Αλλά η εικόνα του διακονιάρη, βρίσκει την αντανάκλασή της και στην Ελληνική κοινωνία.
Ένας λαός εξαντλημένος από τα δεκαετή μνημόνια, απογοητευμένος από την ψευτοαριστερά Τσίπρα, έχει πειστεί πως η ασκούμενη πολιτική της οικονομικής επιτροπείας, αποτελεί μονόδρομο.
Τα 2,5 εκατομμύρια των συνταξιούχων προσμένουν με αγωνία τις αποφάσεις του Συμβουλίου Επικρατείας για την διανομή ψιχίων, υιοθετώντας μια θνησιγενή νοοτροπία, που συμπυκνώνεται στο «δόγμα»: Άντε να την βγάλουμε και φέτος.
Η Νεολαία μαζικά μεταναστεύει, ενώ ένα αξιόλογο δυναμικό της που δεν αποδέχεται την υφιστάμενη τάξη πραγμάτων, εμφορείται από αντιλήψεις Μηδενισμού, Εθνομηδενισμού, ψευδεπίγραφων κοινωνικών διαιρέσεων, εξαντλούμενη σε «ακτιβισμούς» αδιέξοδους εύκολα διαχειρίσιμους και αφομοιώσιμους από το υπάρχον σύστημα.
Άλλωστε αυτού του είδους τις αντιλήψεις τις προωθούν και τις προβάλουν και τα κόμματα του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου.
Η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ είναι χαρακτηριστική.
Όμως αυτό που συμβάλλει καθοριστικά στην αδρανοποίηση και στην καθυπόταξη της Ελληνικής κοινωνίας, είναι ο φόβος του Πολέμου.
Οι Τουρκικές προκλήσεις, η πυρίκαυστος περιοχή της Μ. Ανατολής, ο οξυμένος ανταγωνισμός ισχυρών δυνάμεων σ’ αυτήν και στη Μεσόγειο, αυξάνουν τους φόβους για ένα γενικευμένο πόλεμο.
Για πρώτη φορά μετά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο και περίπου 200 χρόνια από την εθνικοαπελευθερωτική Επανάσταση του 1821, η εδαφική συγκρότηση της χώρας και του Ελληνισμού ως Εθνικής οντότητας, κρέμεται κυριολεκτικά από μια κλωστή.
Η συνειδητοποίηση αυτής της τραγικής κατάστασης που διέρχεται η χώρα, είναι η μόνη ικανή που μπορεί να συμβάλει σε εθνική και κοινωνική αφύπνιση.
Ο χρόνος κυλάει απελπιστικά εις βάρος της Χώρας και του λαού της, αυξάνοντας τον κίνδυνο να πέσει αμαχητί.
Είναι δε δυνατόν να πέσει αμαχητί, διότι ήδη έχει αλωθεί εσωτερικά από το υπάρχον πολιτικοοικονομικό κατεστημένο και την ιδεολογία του ραγιαδισμού που επικρατεί στην κοινωνία.
Άμεση είναι η ανάγκη συσπείρωσης των λαϊκών και εργατικών στρωμάτων που συνειδητοποιούν την κρισιμότητα των καιρών, αποτινάζοντας τις κομματικές εντάξεις και τις πολιτικές διαιρέσεις του παρελθόντος, που σήμερα δεν έχουν τίποτε να προσφέρουν.
Ο Πατριωτισμός, η Εθνική αυτοπεποίθηση, η εμπιστοσύνη στις λαϊκές δυνάμεις, τις μόνες ικανές να βγάλουν την χώρα και το έθνος από την σημερινή απελπιστική κατάσταση, αποτελούν τις προϋποθέσεις για την Εθνική κυριαρχία, την κοινωνική απελευθέρωση, την επιβίωση και την συνέχεια του Ελληνισμού.
Υ.Γ. Εσχάτως ο Τσίπρας, στην συνάντηση που είχε με τον Κ. Μητσοτάκη, τόνισε την ανάγκη ανταλλαγμάτων, έναντι των διευκολύνσεων απέναντι των Η.Π.Α.
Όταν ως Κυβέρνηση τους παραχωρούσε τα πάντα αυτό το ονόμαζε Εθνική πολιτική.
Η σημερινή αντιπολιτευτική κριτική του σ’ αυτό το ζήτημα, δεν συνιστά παρά μόνον πολιτική Αλητεία.
