(Ο Ερντογάν χάνει στο Χαλέπι και την Μοσούλη, αλλά κερδίζει στο Αιγαίο και την Θράκη!)
Επειδή σε άρθρο του Δ. Κωνσταντακόπουλου στην ΙΣΚΡΑ (9/12/΄17) το οποίο παραθέτουμε στην συνέχεια, εκτός από μια κατά τα άλλα εξαιρετική ανάλυση του Κυπριακού, σε ό,τι αφορά τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις ζητείται πολιτικός του ύψους του Ε. Βενιζέλου και του Α. Παπανδρέου για να… αξιοποιήσει την ευκαιρία ενός Ελληνοτουρκικού διάλογου.
Επειδή ταυτόχρονα η περίοδος του Α. Παπανδρέου είναι σχετικά πρόσφατη και γνωστή αλλά η περίοδος του διαλόγου Βενιζέλου – Ινονού που αναφέρεται στο άρθρο είναι παλιά και πιθανόν να δημιουργηθούν συγχύσεις, είναι χρήσιμο να υπενθυμισθούν και τα εξής:
Παρά το καθεστώς της εξάρτησης στο οποίο υπάκουε ο Ε. Βενιζέλος, στην Λοζάνη (στις αποφάσεις της οποίας στηρίχθηκε και το μετέπειτα σύμφωνο ελληνο-τουρκικής φιλίας Βενιζέλου – Ινονού), δεν έκανε διάλογο ούτε για σπιθαμή ελληνικού εδάφους ή κυριαρχικού δικαιώματος όπως αυτά υπήρχαν στην τελευταία ισχύουσα διεθνή Συνθήκη (Συνθήκη του Νεϊγύ του 1919).
Αντίθετα, τότε κατοχυρώθηκαν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας στο Αιγαίο, τον διάλογο επί των οποίων θεωρεί «χρήσιμο» και «αναγκαίο» στο άρθρο του ο Δ. Κωνσταντακόπουλος. (Ο Βενιζέλος και ο Παπανδρέου ήταν βέβαια αστοί, όχι όμως εθνικά υπόδουλοι και πολιτικοί διαχειριστές όπως συμβαίνει με το σημερινό πολιτικό κατεστημένο – έφερναν δε τα χοντρά ζητήματα εξωτερικής πολιτικής στην Βουλή και δεν τα έκρυβαν πίσω από
το «μαύρο παραβάν» της μυστικής διπλωματίας).
Και βέβαια στην περίοδο της Λοζάνης και του διαλόγου Βενιζέλου – Ινονού, εκτός από την οικονομική πτώχευση (υποτίμηση της δραχμής κατά 50% επί Πρωτοπαπαδάκη) είχαμε υποστεί και μια βαριά στρατιωτική ήττα. Σήμερα, ποια στρατιωτική ήττα έχουμε υποστεί και πρέπει να… κάνουμε διάλογο με αντικείμενο τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, για μια περιοχή η οποία αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της υπόστασής της;
Είναι προφανές το τι σημαίνει διάλογος με την Τουρκία του Ερντογαν ή του Κιλιτσντάρογλου οι οποίοι συναγωνίζονται για το ποιος θα προσθέσει τις πιο πολλές «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο.
Είναι επίσης προφανές το τι σημαίνει «διάλογος» με την Τουρκία των χιλίων παραβιάσεων εθνικού εναέριου ή θαλάσσιου χώρου τον τελευταίο χρόνο, της επέκτασης του casus belli, της μη αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας και της συνεχιζόμενης στρατιωτικής κατοχής και του εποικισμού του 37% της Κύπρου.
Όπως είναι τέλος προφανές ότι ο διάλογος επί των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας στο Αιγαίο, με γραμμή άμυνας μια φαλκιδεμένη από πριν προσφυγή στην Χάγη και με νέα παρακάλια και «ευχαριστούμε» προς τους Αμερικανούς, μαζί με το άνοιγμα «θέματος Θράκης!», είναι το αποτέλεσμα της επίσκεψης Ερντογάν. (Δες ομιλία – ενημέρωση για την επίσκεψη Ερντογάν, του ΥΠΕΞ της Άγκυρας κ. Τσαβούσογλου στην Τουρκική Βουλή και τα πλάνα που θέτει για το Αιγαίο 21/12/2017 – www.capital.gr)
Αυτή είναι η «νέα σελίδα» και η νέα μεγάλη υποχώρηση στην εξωτερική μας
πολιτική, χωρίς κάτι τέτοιο να σημαίνει πως και η κατάργηση της Κυπριακής
Δημοκρατίας δεν εξακολουθεί να βρίσκεται στις άμεσες προτεραιότητες των μητροπολιτικών κέντρων της Δύσης. Το Μέτωπο Κύπρος – Αιγαίο – Θράκη είναι ενιαίο και η ήττα σε ένα μέρος του σημαίνει ήττα σε όλα.
Αυτό ήταν το «δια ταύτα» της επίσκεψης Τσίπρα στην Ουάσιγκτον και της μετέπειτα επίσκεψης Κοτζιά στην Τουρκία (το ζήτημα της επέκτασης των Αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα είχε – όπως φάνηκε – κλείσει πολύ πριν την επίσκεψη), και αυτό το «δια ταύτα» ανακοινώθηκε «επεισοδιακά» πλην όμως επίσημα, κατά την επίσκεψη του Ερντογάν.
Είναι χαρακτηριστικό το ότι αυτήν ακριβώς την κατάληξη αποκαλύπτει (χωρίς να παίρνει θέση επί της ουσίας) και ο γνωστός βιογράφος του Κ. Καραμανλή κ. Κοττάκης, προαναγγέλλοντάς την σε άρθρο του αμέσως μετά την επίσκεψη Τσίπρα στις ΗΠΑ. .
Πρόκειται για ένα non paper Νο 2, ολοκλήρωση του non paper Νο 1 της επίσκεψης Σημίτη στις ΗΠΑ το 1996 το οποίο οδήγησε στην Μαδρίτη και κατόπιν στο Ελσίνκι το 1999, όπου με ΥΠΕΞ τον Γ. Παπανδρέου: δρομολογήθηκε ο διάλογος επί των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας στο Αιγαίο και «θεσμοθετήθηκε» το κομβόι των επισκέψεων κρατικών αξιωματούχων της Άγκυρας στην Θράκη.
Είναι ένας απαράδεκτος διάλογος για τα κατοχυρωμένα διεθνώς χωρικά μας ύδατα που ονομάσθηκε «διερευνητικές επαφές υψηλού επιπέδου» και έγινε – έξω από κάθε έννοια διεθνούς δικαίου – σε 58 γύρους μυστικής διπλωματίας από το 1999. (Δες σχετικούς χάρτες που συζητούνταν σε αυτόν τον «διάλογο» και τους δημοσίευσε ο τούρκος διπλωμάτης Μπουλούκμπασι χωρίς στην ουσία να τους διαψεύσουν οι αρμόδιοι υπουργοί Δρούζας και Λαμπρινίδης – εφημερ. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ και www.dikki.org)
Πρόκειται για μια κορυφαία διπλωματική διαδικασία καρατόμησης του Αιγαίου η οποία όμως από το 2011, παράλληλα με τη κατάρρευση του Γ. Παπανδρέου, προσωρινά «πάγωσε».
Επιβραδύνθηκε συνεπεία των κλονισμών που προκάλεσε η επιμονή του γερμανικού ιμπεριαλισμού να επιταχύνει δια μέσου των Μνημονίων την λεηλασία της Ελλάδας, και της προτεραιότητας να μην ενισχυθεί άλλο η «εσωτερική αποσταθεροποίηση» και η πιθανότητα μιας έκρηξης του λαού.
Τώρα, με την υποσχόμενη «σταθεροποίηση», και με την πολιτική εκχώρησης των πάντων «τύπου Γ. Παπανδρέου» την οποία ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ ο διάλογος αυτός, με την εποπτεία του προεδρικού συμβούλου Μακ Μάστερ (τον οποίο στο εξής θα βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας) επανενεργοποιείται. Επιπλέον:
1ον) Επανενεργοποιείται εμπεριέχοντας, εκτός από την συζήτηση επί των χωρικών μας υδάτων, την τελευταία απαίτηση του Ερντογάν να συζητηθούν και οι υποτιθέμενες διαφορές στον «αεροναυτικό έλεγχο» του Αιγαίου. Να συζητηθεί δηλαδή και η απαίτηση της Άγκυρας για κατάργηση της έκδοσης NAVTEX για τη διεθνή ναυσιπλοΐα και NOTAM για το FIR απ΄ την Ελλάδα και την Κυπριακή Δημοκρατία σύμφωνα με τους διεθνείς κανόνες και τους αντίστοιχους οργανισμούς (IMO και ICAO).
Για να νομιμοποιηθεί έτσι ο αεροναυτικός αποκλεισμός των ελληνικών
νησιών, αλλά και να γίνει ένα βήμα προς την συνδιαχείριση της ελληνικής
υφαλοκρηπίδας, με την συνεχή δέσμευση τεράστιων ή και νευραλγικών
περιοχών του Αιγαίου για στρατιωτικά γυμνάσια. Κάτι το οποίο επιχειρεί συστηματικά η Άγκυρα (και το επιχειρεί συστηματικά και στην Α.Ο.Ζ. και την υφαλοκρηπίδα της Κύπρου) τα τελευταία χρόνια!
Σημειώνουμε, για να καταδείξουμε το εσφαλμένο του όρου «ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός» που χρησιμοποιεί αντί του «ωμή τουρκική επιθετικότητα», ο Δ. Κωνσταντακόπουλος (και δυστυχώς αποτελεί και την βάση της ανάλυσης και των ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ), ότι η Τουρκία ανακάλυψε τα πιο πάνω θέματα του αεροναυτικού ελέγχου πρώτη φορά το 2008 – μέχρι τότε τα θέματα αυτά δεν υπήρχαν!
{Αλήθεια, πότε απέκτησε η Ελλάδα εθνική αστική τάξη και ανταγωνιστική πολιτική απέναντι στη γείτονα και δεν το καταλάβαμε; Στο σχέδιο Ανάν όπου σύσσωμος ο ελληνικός αστισμός κραύγαζε ΝΑΙ; Στο Ελσίνκι όπου σύσσωμος ήρε το «βέτο» στην ένταξη των στρατοκρατών της Άγκυρας στην Ε. Ένωση εκπλήσσοντας ακόμη και τα Ευρωπαϊκά κατεστημένα; Στην καταγγελία του casus belli που ποτέ δεν έκανε στα διεθνή φόρα; Στο Συριακό; όπου για χάρη των ΗΠΑ, Τουρκίας και Ισραήλ κλείσαμε την εδώ πρεσβεία της Δαμασκού; ή μήπως στα Τίρανα και στα Σκόπια όπου σιγοντάρουμε τα γεωπολιτικά σχέδια ανάφλεξης των κάθε λογής δορυφόρων της Άγκυρας στην Βαλκανική;}
2ον) Επανενεργοποιείται εσπευσμένα από την Ουάσιγκτον με σκοπό να αντισταθμίσει, σε βάρος της χώρας μας, τις εν΄ πολλοίς «απρόβλεπτες» και μη αναστρέψιμες απώλειες της Τουρκίας απ΄ την ήττα της στον πολυετή βρόμικο πόλεμο που διεξήγαγε με τις ΗΠΑ, την Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ στην Συρία και το Ιράκ.
Για να επαναφέρει και να ευθυγραμμίσει την Άγκυρα, ως «αναγκαίο εταίρο», στην τροχιά του Μεγάλου Πολέμου που ετοιμάζεται από την Δύση εναντίον του Ιράν και η επέμβαση στη Συρία δεν ήταν παρά το προοίμιό του. Με αυτήν την διαδικασία βλέπουμε τον Ερντογάν να χάνει στο Χαλέπι και την Μοσούλη αλλά να κερδίζει στο… Αιγαίο και την Κύπρο. Να απομονώνεται από παντού αλλά να δίνουμε εμείς «αέρα στα πανιά του» καλώντας τον στην Αθήνα και συμφωνόντας σε διάλογο μαζί του.
Αλλά τι πρέπει να κάνουμε; Πρέπει για να αποφύγουμε πιθανούς κινδύνους στους οποίους μας εξωθούν «επιτήδειοι τρίτοι», όπως εκτιμά – σωστά ή λάθος – ο Δ. Κωνσταντακόπουλος, να μπούμε στο σφαγείο ενός «made in USA» εκβιαστικού διαλόγου για το Αιγαίο;
Πρέπει δηλαδή να αυτοκτονήσουμε επειδή αιωρείται η απειλή ότι θα μας πυροβολήσουν; Αλλά πότε κατά τις τελευταίες δεκαετίες δεν αιωρείτο μια τέτοια απειλή; Και τι κερδίσαμε με την πολιτική συνεχών υποχωρήσεων πέρα από το να ικανοποιήσουμε τον μεγάλο αδελφό; Απλά δημιουργήσαμε νέα διεθνή διπλωματικά και πολιτικά δεδομένα σε βάρος μας, δεδομένα σε βάρος της διατήρησης των συνόρων και της σταθερότητας στην περιοχή… Απλά φέραμε τον κίνδυνο πιο κοντά.
Τουλάχιστον μετά την Συρία η διεθνής σκηνή έχει ριζικά διαφοροποιηθεί. Ο σημερινός Κόσμος είναι πια πολυ-κεντρικός. Αντί να μιλάμε για στημένους «διαλόγους» ας προσανατολισθούμε – με βάση το διεθνές δίκαιο – προς μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική.
Παραθέτουμε το άρθρο του Δ. Κωνσταντακόπουλου. (Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας.)
Έφεραν τον Ερντογάν για να δώσουν την Κύπρο σε ΗΠΑ-Βρετανία- Ισραήλ
Από Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος –
09/12/2017
Η πρωτοβουλία της Αθήνας να προσκαλέσει τον Ταγίπ Ερντογάν σε επίσημη επίσκεψη στην Ελλάδα, την πρώτη που πραγματοποιεί αρχηγός του τουρκικού κράτους μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το 1974, εγείρει μια σειρά από σημαντικά ερωτηματικά.
Η συνεννόηση ή πάντως ο διάλογος μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας είναι όχι απλώς χρήσιμα, είναι απαραίτητα, ιδίως για να μην πάνε οι δύο χώρες, μέσα σε αυτή την τρομερά ασταθή και επικίνδυνη διεθνή κατάσταση, σε σύγκρουση για λογαριασμό επιτήδειων τρίτων.
Ποτέ μετά την κρίση των πυραύλων στην Κούβα, η διεθνής κατάσταση δεν ήταν τόσο επικίνδυνη και ασταθής όσο σήμερα. Αν αυτό είναι πηγή τεραστίων κινδύνων είναι, δυνητικά, και πηγή μεγάλων ευκαιριών για μια μικρή χώρα. Για παράδειγμα, στον κλασικό ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό, που παραδοσιακά επηρέασε αποφασιστικά την Ελλάδα και την Τουρκία και χρησιμοποιήθηκε σε βάθος από τους Δυτικούς για να ελέγξουν και τις δύο χώρες, έχει σήμερα προστεθεί ένας καινούριος παράγων. Και οι δύο χώρες και η Κύπρος έχουν γίνει στόχος παγκοσμίων δυνάμεων που θέλουν να καταστρέψουν ή να απαγάγουν όλα τα κράτη και τα έθνη, κάτι που δεν συνέβαινε επί Ψυχρού Πολέμου.
Αλλά η εκμετάλλευση των ευκαιριών απαιτεί μεγάλους ηγέτες, από Βενιζέλο και Ανδρέα Παπανδρέου κι απάνω. Δυστυχώς, σήμερα δεν έχουμε παρά ανθρωπάκια να μας κυβερνάνε, ή να θέλουν να μας κυβερνήσουν. Δεν διαθέτουμε καν ένα ευσταθές διεθνές σύστημα, όπως ήταν στο παρελθόν η ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ, που περιόριζαν μεν την ανεξαρτησία και κυριαρχία των μελών τους, αλλά δεν ήθελαν και να τα καταστρέψουν, όπως συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό σήμερα, τουλάχιστον σε ότι αφορά μια μερίδα στην ηγεσία τους!
Το μεγάλο πρόβλημα σήμερα είναι ότι δεν υπάρχει ελληνική κυβέρνηση και εθνική εξωτερική πολιτική. Στον τομέα της οικονομίας τη χώρα διοικεί η Γερμανία, η ΕΕ και το ΔΝΤ. Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, ενώ σημαντικό ρόλο παίζει και το Ισραήλ. Αυτοί αποφασίζουν, η «Ελλάδα» εκτελεί. Η Αθήνα δεν κάνει τίποτα χωρίς την άδεια και την ενθάρρυνση των Αμερικανών και δεν είναι ασφαλώς τυχαίο ότι η επίσκεψη Ερντογάν έκλεισε μετά από την επίσκεψη Τσίπρα στην Ουάσιγκτων, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Ελληνας Πρωθυπουργός έδωσε τα πάντα στους Αμερικανούς, εκθέτοντας σε πολύ μεγάλους κινδύνους τη χώρα.
Θα υπενθυμίσουμε στο τέλος αυτού του άρθρου τις πράξεις της ελληνικής κυβέρνησης και διπλωματίας που αποδεικνύουν, πέραν αμφιβολίας, ότι ισχυρισθήκαμε πιο πάνω, πως δηλαδή έχουν γίνει απλό παρακολούθημα της αμερικανικής και ευρύτερης δυτικής πολιτικής.
Υπό τις συνθήκες αυτές τίθεται αναπόφευκτα το ερώτημα. Για ποιο λόγο η Ουάσιγκτον έδωσε το πράσινο φως αν δεν ενθάρρυνε την Αθήνα να καλέσει στην Ελλάδα τον κ. Ερντογάν, που δεν έχει καθόλου καλές σχέσεις με τους Δυτικούς, Αμερικανούς, Ευρωπαίους και Ισραηλινούς;
Το κυπριακό, πραγματικός σκοπός της επίσκεψης
Σε συνέντευξή του στο πρακτορείο Ανατολού, ο κ. Τσίπρας εκφράζει την ελπίδα οι δύο ηγέτες να στείλουν από την Αθήνα ένα μήνυμα ότι είναι έτοιμοι να συνεχίσουν τις προσπάθειες για «λύση του κυπριακού». Ο Ελληνας Πρωθυπουργός φαίνεται ότι είναι τόσο ευχαριστημένος για το πως αντιμετώπισε το ελληνικό πρόβλημα του χρέους, των Μνημονίων και των Δανειακών, που θέλει να εφαρμόσει και στην Κύπρο την απαράμιλλη τεχνογνωσία του!
Τα (υπαγορευμένα από τους ξένους) οικονομικά πειράματα των Ελλήνων πολιτικών είχαν ως αποτέλεσμα να προκαλέσουν τη μεγαλύτερη οικονομική και κοινωνική καταστροφή στην ιστορία του καπιταλισμού σε ειρηνική περίοδο. Τα πειράματά τους με τον σκληρό πυρήνα της κυριαρχίας των Ελλήνων δεν θα οδηγήσουν σε οικονομική, αλλά σε πολεμική καταστροφή.
Ας αφήσουμε όμως τις δηλώσεις για να πάμε στα γεγονότα. Εδώ κι ένα χρόνο, από τον Δεκέμβριο του 2016, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν βαλθεί με κάθε τρόπο να «λύσουν το κυπριακό», δηλαδή να καταλύσουν το κυπριακό κράτος και να το μετατρέψουν σε αποικία ΗΠΑ, Βρετανίας και Ισραήλ. Θα εξηγήσουμε στη συνέχεια πως γίνεται αυτό.
Γι’ αυτό είχαμε την πρωτοβουλία Νούλαντ για την πενταμερή τον Δεκέμβριο και τη συνέχιση των ιδίων προσπαθειών από τον Γκουτιέρες και την Μέι, με την αμέριστη συμπαράσταση των Γιούνγκερ και Μοργκερίνι.
Φυσικά, αν όλους αυτούς τους ενδιέφερε η ειρήνη θα ασχολούνταν με τα τρομερά προβλήματα και τις συρράξεις που απειλούν τον πλανήτη, τη Μέση και Απω Ανατολή, την Αφρική, τη Λατ. Αμερική και την ίδια την Ευρώπη (Ουκρανία). Δεν θα ασχολιόντουσαν με την Κύπρο, όπου επικρατεί μια κακή μεν, ειρήνη δε από το 1974 και τίποτα δεν δείχνει να την απειλεί, εκτός από τις ίδιες τις προσπάθειες «λύσης του κυπριακού».
Τι σημαίνει «λύση του κυπριακού»;
Τι είναι αυτή η επιδιωκόμενη «λύση του κυπριακού»; Με τα λόγια του ίδιου του Ελληνα Υπουργού Εξωτερικών είναι η μετατροπή της Κύπρου σε ένα κράτος όπου η μειοψηφία θα εξισωθεί με τον πλειοψηφία (συνέντευξη στο Γερμανικό Πρακτορείο Ειδήσεων, Ιανουάριος 2017). Δηλαδή η κατάργηση της δημοκρατίας που ο Περικλής έχει ορίσει, ήδη από τον 5ο αιώνα π.Χ., ως το «των πλειόνων κράτος» (την εξουσία των περισσοτέρων, της πλειοψηφίας).
Επειδή αυτός ο συνεταιρισμός 50%-50% δεν θα μπορεί να λειτουργήσει, δηλαδή να πάρει οποιαδήποτε απόφαση σε περίπτωση (πολύ πιθανή) διαφωνίας των δύο μερών, θα τεθεί αναγκαστικά υπό την εξουσία ξένων, όπως συνέβαινε και στο αρχικό σχέδιο Ανάν, μια επί τα χείρω παραλλαγή του οποίου συζητείται τώρα. Αυτοί οι ξένοι θα διοριστούν από όργανα ευρωπαϊκά ή του ΟΗΕ που, υπό τις παρούσες διεθνείς συνθήκες και ακόμα περισσότερο στο κυπριακό, εκφράζουν τα συμφέροντα και την πολιτική ΗΠΑ, Βρετανίας και Ισραήλ. Με αυτό το περίτεχνο σχήμα η Κύπρος θα μετατραπεί ξανά σε αποικία της Αυτοκρατορίας.
Για να είναι ο αποικιοκράτης σίγουρος ότι τα πράγματα θα γίνουν έτσι και όχι αλλοιώς, αφαιρεί από την Κύπρο το δικαίωμα να έχει, όπως όλα τα κανονικά κράτη, τον δικό της στρατό και το δικαίωμα της αυτοάμυνας και τη θέτει (συνέντευξη Κοτζιά στο DPA) υπό την κυριαρχία διεθνούς αστυνομικής δύναμης.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς διάνοια για να καταλάβει ότι πρόκειται για απόσπαση της κυριαρχίας του ελληνικού λαού που κατοικεί την Κύπρο επί της χώρας του και ότι χωρίς κράτος νόμιμο και διεθνώς αναγνωρισμένο οι Ελληνοκύπριοι θα αντιμετωπίσουν θανάσιμη απειλή.
Αυτό είναι το σχέδιο που θέλει να εφαρμόσει στην Κύπρο η ελληνική κυβέρνηση, η κυπριακή κυβέρνηση και η ηγεσία του ΑΚΕΛ, με τη στήριξη δυστυχώς ενός μεγάλου μέρους και της αντιπολίτευσης, κατ΄επιταγήν του «διεθνούς παράγοντα».
Γιατί θέλουν τώρα «λύση του κυπριακού»
Η απίστευτη διεθνής πρεμούρα για λύση του κυπριακού εξηγείται από τους εξής παράγοντες
– τη ζωτική ανάγκη πλήρους ελέγχου της Κύπρου για τις ανάγκες του μεγάλου πολέμου που ετοιμάζεται στη Μέση Ανατολή
– τη ζωτική ανάγκη να εξοβελίσουν κάθε ρωσική επιρροή από τη Μεσόγειο, στα πλαίσια του νέου Ψυχρού (προς το παρόν) Πολέμου κατά της Ρωσίας
– την ιστορική ευκαιρία που συνιστά για αυτούς το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι στο «χώμα», με μια πολιτική ηγεσία ασυνάρτητη και εξαρτημένη, χωρίς κανένα μπούσουλα και πλήρως ελεγχόμενη. Αν δεν καταφέρουν τώρα να αρπάξουν το νησί που ξέφυγε το 1974 από τον (πάντα πολύ ισχυρό στην Ουάσιγκτων και διεθνώς) Κίσσινγκερ, πότε θα το καταφέρουν;
Υπάρχουν όμως δύο εμπόδια. Το ένα είναι ότι θεωρείται απίθανο οι Ελληνοκύπριοι να ψηφίσουν αυτά τα τερατώδη σχέδια. Το δεύτερο είναι ότι η Τουρκία, υπερασπιζόμενη τις (παράνομες) βλέψεις της στην Κύπρο, μπλοκάρει τη συμφωνία.
Αφαιρώντας από τους Ελληνοκύπριους το όπλο του δημοψηφίσματος
Το πρώτο πρόβλημα, η ελληνική και η κυπριακή κυβέρνηση επεχείρησαν να το λύσουν αποδεχόμενες και συμμετέχοντας, κατ’ εντολήν της Βικτόρια Νούλαντ, στην εγκληματική, παράνομη και παράλογη Διάσκεψη της Γενεύης, αναγνωρίζοντας δηλαδή στην Τουρκία δικαιώματα επί της Κύπρου (από τα οποία παραιτήθηκε με τη Λωζάννη, που κατά τα άλλα μας ενοχλεί δήθεν η αποκήρυξή της από τον Ερντογάν!!!), νομιμοποιώντας τη Συνθήκη Εγγυήσεως, που Ελλάδα και Κύπρος, αλλά και η ίδια η βρετανική διπλωματία θεωρούσαν μέχρι πρότινος έκπτωτη, και δεχόμενοι να συζητήσει το μέλλον της Κύπρου μια Διάσκεψη στην οποία συμμετέχουν οι κύριοι δημιουργοί του κυπριακού προβλήματος, η Βρετανία και η Τουρκία, δύο κράτη που πραγματοποίησαν ιδιαίτερα αιματηρούς πολέμους κατά της Κύπρου. Χωρίς μάλιστα να παρίσταται η Κυπριακή Δημοκρατία, αφού ο κ. Αναστασιάδης πήγε στις δύο πενταμερείς διασκέψεις ως αρχηγός των Ελληνοκυπρίων και όχι ως Πρόεδρος της Κύπρου. Ο δε κ. Κοτζιάς πρότεινε η Διάσκεψη αυτή να είναι διαρκής, ώστε, μόλις τυχόν καμφθούν οι αντιρρήσεις της Τουρκίας, να μπορεί να συνέλθει αμέσως και να διαλύσει το κυπριακό κράτος.
Μέσω της πενταμερούς, επιχειρείται η λήψη αποφάσεων που θα προκαταλάβουν πολιτικά και νομικά το υποτιθέμενο δημοψήφισμα και θα το καταστήσουν άνευ αντικειμένου. Οι συμφωνίες που θα επιτευχθούν στη Διάσκεψη θα νομιμοποιηθούν πολιτικά και νομικά από την ΕΕ και τον ΟΗΕ, θα καταργηθούν ως εκ τούτου τα παλαιότερα πολύ ευνοϊκά ψηφίσματα για την Κύπρο δια της ισχύος των νεωτέρων και μετά θα κληθούν ίσως οι Ελληνοκύπριοι να πουν ναι ή όχι σε κάτι που έχουν ήδη συμφωνήσει πανηγυρικά ο Πρόεδρός τους, η Ελλάδα, η ΕΕ και ο ΟΗΕ. Με άλλα λόγια, επιδίωξη όλης αυτής της μανούβρας είναι να αφαιρεθεί από τους Ελληνοκύπριους το τελευταίο όπλο που διαθέτουν για να σώσουν το κράτος και τον εαυτό τους, δηλαδή το δημοψήφισμα.
‘Όταν ο Ερντογάν διασώζει την Κυπριακή Δημοκρατία! Που φτάσαμε!
Αλλά πρέπει να καμφθούν και οι αντιρρήσεις της Τουρκίας και αυτό εξηγεί την προθυμία της Αθήνας να καλέσει τον κ. Ερντογάν στην Ελλάδα και να του κάνει κάθε είδος παραχωρήσεων προκειμένου να συγκατατεθεί σε μια φόρμουλα που να υποκαθιστά την συνθήκη εγγυήσεως.
Μεταξύ των άλλων ιδεών που έχουν κυκλοφορήσει είναι μια συμφωνία φιλίας, ή συμμαχίας ή μη επίθεσης Ελλάδας και Τουρκίας, ή Ελλάδας, Τουρκίας και Κύπρου. Μια τέτοια συμφωνία θα επιχειρηθεί να εμφανισθεί από την Αθήνα ως δήθεν ακυρούσα το τουρκικό casus belli, κάτι που δεν είναι αλήθεια.
Τυχόν υπογραφή από την Αθήνα τέτοιου συμφώνου, με την Τουρκία να κατέχει στρατιωτικά τμήμα της Κύπρου, με τη μεγαλύτερη αποβατική δύναμη στον κόσμο απέναντι στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, με μόνη δυνατή αποστολή της την κατάληψή τους και εδαφικές διεκδικήσεις στο αρχιπέλαγος, ακόμη και στη Γαύδο, συνιστά αναγνώριση και αποδοχή του συνόλου των τουρκικών διεκδικήσεων και των απειλών κατά της Ελλάδας.
Δεν φαίνεται πιθανό ότι τα υπό αλλοδαπή επιρροή «μαγειρεία» του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών να έχουν λύσει τα περίπλοκα πολιτικά και νομικά προβλήματα που θέτει μια τέτοια συμφωνία, αλλά με αυτούς που κυβερνάνε και την όλη κατάσταση της χώρας και του πολιτικού της προσωπικού, κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος.
Χαμένοι έτσι κι αλλιώς χωρίς εθνική εξωτερική πολιτική
Η τραγωδία έγκειται ότι είμαστε στην εξής κατάσταση. Αν μεν ΗΠΑ-Ισραήλ τα ξαναφτιάξουν με την Τουρκία, θα μας βάλουν εμάς να πληρώσουμε τη νύφη, εφαρμόζοντας την τουρκική πολιτική του Γιώργου Παπανδρέου, σύμβουλος του οποίου ήταν ο νυν Υπουργός Εξωτερικών. Αν πάνε σε σύγκρουση με την Τουρκία, κινδυνεύουμε να μας βάλουν να τους κάνουμε εμείς τη δουλειά, ανοίγοντας και προς Δυσμάς μέτωπο στον Ερντογάν.
‘Όπως το 1922, που μας έσπρωξαν στη Μικρασιατική Εκστρατεία για να μην πάρει ο Κεμάλ τα πετρέλαια της Μοσούλης και μετά έκοβαν οι Αγγλογάλλοι τα χέρια των Ελλήνων που δοκίμαζαν να ανέβουν στα καράβια τους, ‘εξω από τη φλεγόμενη Σμύρνη.
Μόνο που τώρα δεν έχουμε καν άλλη Ελλάδα να πάμε έστω και ως πρόσφυγες. Καλό θάναι να τα πάρουν αυτά υπόψιν τους και οι Κύπριοι πολιτικοί και πολίτες, που μοιάζουν αγρόν αγοράζοντες.
Μια αναγκαία υπενθύμιση
Αν από κάτι προπάντων διακρίνεται η σημερινή κυβέρνηση είναι από την αδυναμία και απροθυμία της να προφέρει τη λέξη ‘Όχι προς οποιονδήποτε από τους «νταβατζήδες» της χώρας, είτε οικονομικούς είτε γεωπολιτικούς.
Δεχόμαστε πυρηνικά στον Αραξο, μετατρέπουμε την Κρήτη και την Κάρπαθο σε πολεμικό ορμητήριο εναντίον του Ιράν και ευρύτερα του αραβομουσουλμανικού κόσμου, μετατρέπουμε τη Βόρειο Ελλάδα σε πολεμικό ορμητήριο κατά της Ρωσίας, αναλαμβάνοντας φυσικά και τους τρομακτικούς κινδύνους που αυτά συνεπάγονται για την Ελλάδα, αλλά καιο αυτοαφοπλιζόμενοι από τα μεγάλα γεωπολιτικά χαρτιά μας που είναι, μαζί με την ασύγκριτη συνεισφορά της Ελλάδας στον παγκόσμιο πολιτισμό, το «στρατηγικό βάθος» της.
Δίνουμε τα πετρέλαια των θαλασσών μας στους Αμερικανούς, τους δίνουμε και το Νεώριο για να μην το πάρουν οι Ρώσοι. ‘Εχουμε κάνει ότι μπορούμε για να καταστρέψουμε τις βαθειές, ιστορικές σχέσεις με τους Ρώσους (ακόμα και στον τουριστικό τομέα, αν είναι δυνατόν!), τους ‘Αραβες και το Ιράν. Κάνουμε με τις επιλογές μας την ελληνική πολεμική αεροπορία τηλεελεγχόμενο παράρτημα των πιο εξτρεμιστικών κύκλων του αμερικανικού στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος, αυτού που συντάσσεται με το σχέδιο μεγάλου πολέμου στη Μέση Ανατολή. Αφήνουμε, αν δεν ενθαρρύνουμε, το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων να ξεπουλήσει αντί γλίσχρου ανταλλάγματος την μεγάλη ακίνητη περιουσία του στην Ιερουσαλήμ, προκαλώντας εξέγερση των Ορθοδόξων Παλαιστινίων εναντίον του και θέτοντας σε κίνδυνο την παρουσία στην περιοχή της ελληνικής Ορθοδοξίας. Συλλαμβάνει ο φίλος του κ. Κοτζιά, ο κ. Τόσκας, κατ’ εντολήν υποθέτουμε των Αμερικανών και δημοσιοποιεί τις φωτογραφίες μελών τουρκικής οργάνωσης της επαναστατικής αριστεράς, που δεν έχουν καμιά παράνομη δράση στη χώρα, αλλά έχουν στο παρελθόν δολοφονήσει στρατηγούς και στελέχη της ΜΙΤ με καίρια δράση στην εισβολή στην Κύπρο. Υποθέτουμε ότι οι αρχές δεν έμαθαν την παρουσία τους πριν από ένα μήνα…
Ντροπιάζουμε τη χώρα μας απέχοντας σε διεθνή όργανα από την καταδίκη του ναζισμού και αποφεύγοντας την καταδίκη των ισραηλινών εποικισμών στα κατεχόμενα.
Προετοιμάζουμε μια απαράδεκτη λύση για το θέμα της ονομασίας της πΓΔΜ, ώστε να ολοκληρώσει το ΝΑΤΟ τον έλεγχο των Βαλκανίων.
Ολος ο πλανήτης, ακόμα και οι πιο φιλοαμερικανικές κυβερνήσεις έχουν αντιληφθεί ότι κλονίζεται επικίνδυνα η δυτική οικονομική και η αμερικανική παγκόσμια και η ισραηλινή περιφερειακή γεωπολιτική ηγεμονία. ‘Ολες οι κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν με περίσκεψη τις απειλές ΗΠΑ και Ισραήλ για εξαπόλυση πυρηνικών πολέμων κατά της Κορέας και (εμμέσως πλην σαφώς) κατά του Ιράν, ακριβώς ως αντίδραση στην διαφαινόμενη απώλεια της ηγεμονίας. Και παίρνουν όσα μέτρα νομίζουν ή μπορούν.
Μόνο στην Ελλάδα και στην Κύπρο, οι κυβερνώντες, αλλά και οι αντιπολιτευόμενοι, νομίζουν ότι ζούμε στη δεκαετία του 1950 και συμπεριφέρονται ως τριτοκλασάτοι χωροφύλακες, για να μη χρησιμοποιήσουμε άλλη λέξη που ταιριάζει καλύτερα, του «ελεύθερου κόσμου». Σκάβουν απελπισμένοι μπας και βρουν να δώσουν ακόμα περισσότερο Γη και ‘Υδωρ και κερδίζουν έτσι μόνο την ειρωνική περιφρόνηση και των «συμμάχων» και των εν δυνάμει φίλων.
Πιστεύουν ότι έτσι θα έχουν τη βοήθειά τους να κυβερνάνε την καταστρεφόμενη Ελλάδα, αλλά ο λογαριασμός που μαζεύεται δεν θα πληρωθεί από αυτούς, θα πληρωθεί στο τέλος από τον ελληνικό λαό και κινδυνεύει να είναι πολύ μεγάλος!
Με τέτοια διεθνή πολιτική, η Ελλάδα δεν θα έχει ούτε μία χώρα με το μέρος της, σε κανένα σημείο του ορίζοντα, αν τυχόν αντιμετωπίσει κάποια σοβαρή απειλή.
Aθήνα, 7/12/2017
