3 Η θρησκεία 3η αθλοθέαση 3η TV
Kαταλυτική της Δημοκρατίας και της Αξιοκρατίας!
«Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού» Καρλ Μαρξ1
«Το σύγχρονο «όπιο του λαού» είναι η οπαδική αθλoθέαση κι ότι άλλο αποσπά το ενδιαφέρον του από τα πραγματικά προβλήματα και τα αίτιά τους». Κ.Β.
Δεν με διακρίνει τέτοια έπαρση που να θεωρώ τον εαυτό μου άξιο ν’ αντιπαραβληθεί με το μεγαλείο ενός Καρλ Μαρξ, αλλά επειδή δεν θεωρώ τίποτα αμετακίνητο – παρά μόνον όταν έχει «πεθάνει» – τίποτα αλάνθαστο εις το διηνενές, τίποτα αναπόδεικτο, δογματικά παραδεκτό, και επειδή, κατά το κοινώς λεγόμενο, «δεν έχω το θεό μου» ακόμη κι αν δεχθούμε ότι όταν το έλεγε ο Μαρξ, «ήταν έτσι» – και έτσι ήταν, αν διαβάσουμε λίγο ιστορία – σήμερα, τουλάχιστον κατά ένα μεγάλο ποσοστό, ο Μαρξ επ’ αυτού είναι παρωχημένος! Κανένας μαρξιστής προσκολλημένος στο «δόγμα», δεν μπορεί να ισχυριστεί το αντίθετο, γιατί απλούστατα δεν θα είναι «μαρξιστής» (οποιαδήποτε αντίρρηση συζητείται, ευχαρίστως).
Γιατί τα λέω αυτά: Γιατί στον «πολιτισμένο» τουλάχιστον κόσμο, στον τεχνολογικά, οικονομικά και κοινωνικά εξελιγμένο, – Ευρώπη, Βόρεια, κυρίως Αμερική, Νοτιοανατολική Ασία – κάποιου μορφωτικού και κοινωνικού επιπέδου, η θρησκεία, σήμερα, παίζει δευτερεύοντα ρόλο, ή αποτελεί συνήθεια, προμετωπίδα, ή καπηλεία, ή είναι στην πράξη αναθεωρημένη και «προσαρμοσμένη» – κοινή συναινέσει – στις καθημερινές οικονομικο-πολιτικές ανάγκες.
Δεν είναι όμως το θέμα μου η θρησκεία, για να το αναλύσω περαιτέρω, όπως θα όφειλα, αλλά το θέμα μου είναι το κατηγόρημα του μαρξιστικού αποφθέγματος: Το όπιο!
Γιατί το είπε ο Μαρξ;
Πριν ο Μαρξ εκστομίσει τη φοβερή παρομοίωση της θρησκείας με τον βασικό οπό (χυμό) της παπαρούνας – «μήκων η υπνοφόρος», ο Ρωμαίος ποιητής – φιλόσοφος Λουκρήτιος2 άφησε να ξεπηδήσει από το «έρκος των οδόντων του»3, η φράση: Tandum religio potuit suadere malorum «Οποία δεινά επεφύλαξε στην ανθρωπότητα η θρησκεία»! Κι ακόμη δεν είχε δει τίποτα, αφού προπορεύτηκε του χριστιανισμού και του Ισλάμ.
Ουδέν καινόν, λοιπόν, υπό τον ήλιο!
Γιατί όμως το είπε αυτό ο Μαρξ; Διότι η θρησκεία λειτουργώντας επιλεκτικά από την εκάστοτε διαπλεκόμενη εκκλησιαστική και πολιτική εξουσία, επενεργούσε κατευναστικά κατασταλτικά, αποπροσανατολιστικά, ηρεμιστικά στους πολίτες, εκτρέποντας τα προβλήματα και τα ενδιαφέροντα του λαού προς μεταφυσικές κυρίως ατραπούς και καλλιεργώντας του φρούδες ελπίδες. Μετά …θάνατον, αιώνιες απολαύσεις εις τόπους… χλοερούς, εις τόπους αναπαύσεων και απολαύσεων αιωνίων, έναντι του «συντόμου» τιμήματος της βασανισμένης ζωής των «δοκιμασιών».
Κι αυτά τα πράγματα, αυτές οι υποσχέσεις δεν χρειάζονται αποδείξεις…. πίστη χρειάζονται και κυρίως ευπιστία, για να περνάνε καλά και απολαυστικά τη «σύντομη» ζωή τους τα …»κορόιδα» οι εκμεταλλευτές του λαού! Έτσι ο λαός του μόχθου αποκοιμιόταν υπομένοντας και αναμένοντας «τις καλύτερες ημέρες» της αιωνιότητας! Τί είναι 50-100 χρόνια μόχθου, πόνου και εκμετάλλευσης, μπροστά στην …αιωνιότητα, όπου οι έσχατοι θα γίνουν …«πρώτοι!»! «Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην ότι χορτασθήσονται!»
Όταν αυτά άρχισαν ν’ αμφισβητούνται και ο λαός ν’ αφυπνίζεται, βοηθούσης και της επιστήμης, ανακαλύφθηκαν καινούργια υπνωτικά πιο επίγεια, πιο χειροπιαστά. Το σημαντικότερο παραισθησιογόνο είναι ο αθλητισμός! Όχι ο αθλητισμός ως άθληση, ως άσκηση και μάλιστα ισόρροπη, για σύμμετρη κι αρμονική ανάπτυξη και σύζευξη μυαλού και κορμιού, εμάς των ίδιων αθλουμένων, αλλά ως θεατών και οπαδών των αθλητών, των …μονομάχων!
Υπήρχε το πρότυπο ήδη από την αρχαία Ρώμη του Κολοσσαίου των αρμοτοδρομιών και των μονομαχιών, μέχρι θανάτου! Αυτό κι αν ήταν θέαμα! Το ‘πιασαν έξυπνα το πράγμα οι πατρίκιοι, οι αυτοκράτορες και η κρατούσα τάξη στο σύνολό της: Ο λαός για να ησυχάσει θέλει θέαμα και άρτον, βέβαια, γιατί… (τι σοφία!)… primum vivere…
Κάτι η θρησκεία, κάτι η βάρβαρη αθλοθέαση των ανταγωνισμών των αρματοδρομιών και των, μέχρι θανάτου, μονομαχιών, η Ρώμη έζησε για πάνω από μισή χιλιετία, για να περιπέσει στη «χειμερία νάρκη» του μεσαίωνα των βάρβαρων φράγγων ιπποτών-καβαλαρέων και της κυριαρχίας του σκοταδισμού, της επικυριαρχίας της δεισιδαιμονίας, της τρομοκρατίας της «ιεράς εξέτασης» και της ολιγαρχίας των ρασοφόρων και των σιδηρόφρακτων στρατοκρατών. Του μεσαίωνα των συμμοριών, των μισθοφόρων, των σταυροφόρων και των κονκισταδόρων κατακτητών της αναγέννησης! Στην Ανατολή, η Ρώμη του Βυζαντίου πέρασε τη χιλιετία για να «πέσει»!
Είναι αλήθεια ότι σ’ αυτό το επικίνδυνο παιχνίδι, με το φανατισμό της αθλοθέασης, κάποιες φορές η εξουσία κινδύνευσε να χάσει τον έλεγχο, όπως στη στάση του Νίκα, αλλά ξεγλιστρώντας από κάποιες δοκιμασίες και με την κτηθείσα πείρα, κατάφερε να θέσει την κατάσταση υπό έλεγχο.
Γενικά, όταν ο λαός είναι «μαστουρωμένος», τον ελέγχεις ευκολότερα. Σχετικές οδηγίες δίνονται από «διαπρεπείς επικοινωνιολόγους»4. Δεν έχει σημασία αν η «μαστούρα» είναι ο «αθλητισμός», δηλαδή η οπαδική αθλοθέαση, ή ο θρησκευτικός φανατισμός, η «ιδεολογία» – συνήθως αντι-ιδεολογία, η μόδα, το κουτσομπολιό, η αστρολογία, τα ταρό, το «περιβάλλον» ως «κόλλημα» ή άλλοθι, τα παιχνίδια (survivor) κ.ά., τα ψυχοτρόπα ή τα οπιούχα ναρκωτικά, ή τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, εκτός μέτρου και ορίων… Σημασία έχει ο λαός να είναι μαστουρωμένος!
Λαός «μαστουρωμένος», ποτέ επαναστατημένος.
Αυτό είναι αξίωμα για την εξουσία και την «υπηρεσία» διαχείρισης των μαζών!
«Το ραβδί της Κίρκης»
Η διαχείριση όμως απαιτεί και τα κατάλληλα εργαλεία. Και κύριο εργαλείο εδώ και σαράντα περίπου χρόνια, είναι η τηλεόραση! Η T.V. είναι το σύγχρονο μαγικό ραβδί της Κίρκης! Η τηλεόραση και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης (ΜΚΔ), πιο πρόσφατα.
Δεν θέλω ν’ αναλύσω περισσότερο το «εργαλείο» αυτό της σαγηνευτικής μάγισσας Κίρκης, όπως και τα ναρκωτικά και ψυχοτρόπα «σκευάσματα», αλλά οφείλω να επισημάνω ότι το «λάκτισμα» για το άρθρο αυτό μου το έδωσε το πρώτο κανάλι της κρατικής τηλεόρασης, η μετονομασθείσα ΕΡΤ sports! Ποδόσφαιρο, μπάσκετ, ποδόσφαιρο! Να το “όπιο” του λαού! Ένα κρατικό κανάλι για τις Ποδοσφαιρικές ΑΝΩΝΥΜΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ (ΠΑΕ)!
Δεν πάει πολύ; Ποια άλλη κατηγορία Α.Ε. ή προσωπικών επιχειρήσεων προϊόντων, υπηρεσιών ή πνεύματος και τέχνης διαθέτει, όχι ολόκληρο κανάλι, αλλά έστω μια ωριαία ενημερωτική εκπομπή; Ποια είναι η εκπομπή για το βιβλίο ή το θέατρο και με ποια κριτήρια, εάν όχι, η – με οποιοδήποτε τρόπο ή μέσο διαπλοκής και γνωριμιών ή ιδιοτέλειας και σκοπιμότητας – προβολή κάποιου ασήμαντου συνήθως ποιητή, πεζογράφου, δοκιμιογράφου…
Η ΔΥΝΑΜΗ της ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ είναι ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΗ και καταργητική της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και της ΑΞΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Το «ραβδί της Κίρκης» είναι επικίνδυνο για τους …σερφίστες όσο και για τους συντρόφους του Οδυσσέα.
Τελειώνω με την παρατήρηση οικείων κύκλων της εφημερίδας (www.ebdomi.com): «Με το άρθρο αυτό, μου είπαν, θα κάνεις εχθρούς τους θρησκευόμενους, τους Μαρξιστές, τους φίλαθλους και άλλους»!
Διευκρινίζω ότι δεν θα κάνω εχθρούς όσους τηρούν το μέτρο, γιατί μιλώ για την υπερβολή και απαντώ πως, φίλοι μεν οι φίλαθλοι, οι μαρξιστές και οι θρησκευόμενοι, φιλτάτη δε η Αλήθεια!
―――――――
- Καρλ Μαρξ: «Εισαγωγή στη Συνεισφορά στην “Κριτική της Φιλοσοφίας του Χέγκελ”», 1844. Τη φράση την επανέλαβε και ο Λένιν το 1905, στο έργο του «Σοσιαλισμός και Θρησκεία».
- Τίτος Λουκρήτιος: 1ος π.Χ. αιώνας. Σωζόμενο έργο, De Retum natura με επιδράσεις της επικούρειας φιλοσοφίας.
- Έρκος οδόντων: Ο φράκτης των δοντιών.
- Μακιαβέλλι – Μ. Ναπολέντα – Κίσινγκερ – R. Cooper.
