Όχι, δεν πιστεύω πως ο Γ. Μουζάλας με την τελευταία δήλωσή του στο περιοδικό Spiegel αναγκάζεται να υπερασπιστεί την απαξίωση της ανθρώπινης υπόστασης και των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Το έχει διαπράξει και στο παρελθόν με ίδιες δηλώσεις, υπερασπιζόμενος τις εφαρμοσμένες πολιτικές που πιστά ακολούθησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αλλά και ο ίδιος μετά την συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας.
Εξάλλου προτάσσει πάντα το βιογραφικό του ως σουρωτήρι για να ξεπλύνει την νόμιμη κρατική βία και τις πολιτικές επιλογές που εφαρμόζονται υπό τις οδηγίες του, κάτω από τις άθλιες συνθήκες που επικρατούν στα κέντρα κράτησης προσφύγων και μεταναστών.
Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις για τον υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής, μιας και δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα υπάρξουν άλλοι νεκροί πρόσφυγες, κυρίως γιατί, σύμφωνα με τις δηλώσεις του, «είναι εύκολο να πενθούμε τους πρόσφυγες που πέθαναν αλλά πρέπει να επικεντρώσουμε την προσοχή μας στους ζωντανούς».
Μοιάζει να εναποθέτει στη τύχη, εγκιβωτίζοντας ζωές μέσωδραματοποιημένων συναισθημάτων, όχι για χάρη μιας γουστόζικης επιθυμίας αλλά εξαιτίας της δικής του αδυναμίας, αγνοώντας ηθελημένα την ευθύνη που τον βαραίνει για όλους τους προηγούμενους θανάτους αθώων ανθρώπων.
Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από τους καταγεγραμμένους θανάτους προσφύγων στη Μόρια και κανένα πόρισμα, καμιά απόδοση ευθυνών δεν είδαμε. Και ούτε πρόκειται, δηλαδή, διότι προφανώς τού είναι σκόπιμα αδιάφορο, μιας και του αναλογεί τεράστιο μερίδιο ευθύνης, που ξεπερνάει τα όρια της πολιτικής της θέσης του και μόνο.
Η πολιτική και πολιτισμική οπισθοδρόμηση, το κρεσέντο μισανθρωπισμού των Ευρωπαίων ηγετών, συμπληρωμένο με την ανθρωποθυσία της απέλασης -και όχι επαναπροώθησης, όπως αρέσκονται κάποιοι να ονομάζουν- των προσφύγων πολέμου προς την Τουρκία έχει ως φυσική συνέχεια τον πολιτικό κυνισμό του Γ. Μουζάλα. Κυνισμός που πλέον ξεπερνάει τα όρια ακόμα και της ίδιας ανάλγητης πολιτικής σκέψης και πρακτικής του, τα όρια της ανθρώπινης ζωής και του αυτονόητου δικαιώματος της ανθρώπινης ύπαρξης, αξίας και υπόστασης, εκμηδενίζοντας ταυτόχρονα τις έννοιες όπως περιλαμβάνονται στο Διεθνές Δίκαιο για νέες ανθρωποθυσίες στα δικά μας προσφυγικά στρατόπεδα, χωρίς, κατά Μουζάλα, πένθος.
Την ώρα, μάλιστα, που η Διεθνής Αμνηστία, οι Γιατροί χωρίς Σύνορα, μαζί με άλλες διεθνείς οργανώσεις, φέρνουν στο φως ανατριχιαστικές εικόνες με τις εκθέσεις τους, για τις απάνθρωπες μαρτυρικές συνθήκες κράτησης προσφύγων και ανήλικων παιδιών όπως στοιβάζονται χωρίς καμιά ανθρωπιστική πρόνοια στα ελληνικά νησιά.
Για να επανέλθω, λοιπόν, ξαναγράφω ότι δεν πιστεύω πως ο Γ. Μουζάλας με την δήλωσή του στο περιοδικό Spiegel «είναι εύκολο να πενθούμε τους πρόσφυγες που πέθαναν, αλλά πρέπει να επικεντρώσουμε την προσοχή μας στους ζωντανούς», αναγκάζεται να υπερασπιστεί την απαξίωση της ανθρώπινης υπόστασης και των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Την καρέκλα του υπερασπίζεται, τις πολιτικές του, τον κρετινισμό της εξουσίας του, τα σκοτεινά παράκεντρα μισαλλοδοξίας και συγκαλυμμένου εκφασισμού που βρήκαν τον ενδεδειγμένο τρόπο να πετάξουν στην απέραντη φυλακή των νησιών, ανθρώπινες ψυχές συνανθρώπων μας, δημιουργώντας φρούρια-αποθήκες, στρατόπεδα κράτησης προσφύγων και μεταναστών.
Σε αυτή τη φρίκη δεν μπορούμε να είμαστε συνένοχοι.
Η συλλογική προστασία που όφειλε να επιδείξει ο Γ. Μουζάλας και το υπουργείο του στα αθώα θύματα της προσφυγιάς που γεννά ο πόλεμος ή οι πολιτικές διώξεις, ουσιαστικά μετατρέπεται σε αποτυχία προάσπισης των δικαιωμάτων τους, με κίνδυνο αυτό να σημαίνει την βέβαιη καταδίκη της ύπαρξής τους, μετατρέποντάς τους στο νούμερο της στατιστικής ενός επόμενου θανάτου ή πολλών μαζί.
Αυτή τη βία υπερασπίζεται ο υπουργός, αυτή την κρατική βία όπως εκπορεύεται από την δική του ανικανότητα, μαζί με την ανικανότητα της κυβέρνησης που δεν ξεπλένεται ούτε με κροκοδείλια δάκρυα, ούτε με εκ του ασφαλούς δήθεν διαφοροποιήσεις, αδιαφορώντας για τους νεκρούς του μέλλοντος και της στατιστικής, ελέω συνθηκών, ελέω ελλείψεων, ελέω καιρού, ελέω προσωπικής ή κυβερνητικής επιλογής.
Και επειδή έχει αποδειχθεί ότι από τη κρίση του προσφυγικού ζητήματος περάσαμε στη διαχείρισή του με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, ακολουθώντας την χυδαία ιστορικά ευρωπαϊκή επιτροπεία, η μαύρη σελίδα κύριε Μουζάλα που εξακολουθείτε να γράφεται από τη θέση σας θα είναι αυτή των ζωντανών, ακόμα, προσφύγων που ως μέλλοντες νεκροί κατά τη λογική σας, δεν θα μπορέσουν να πενθήσουν τον δικό τους θάνατο ή τον θάνατο των παιδιών τους.
Μαύρη σελίδα, μαύρα συναισθήματα, σαν το μαύρο σκοτεινό κενό στα μάτια των προσφύγων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης που τους κρατάτε φυλακισμένους.
Το μαύρο της δικής σας ντροπής και όχι του πένθους μας.
Ή μάλλον, το ξεδιάντροπο «πένθος» σας, ως κωλοπαιδισμός της εξουσίας και όσων σας χαϊδεύουν, γιατί υπάρχουν πρόσφυγες ζωντανοί… ακόμα.
