Δυόμισι χρόνια μετά το δημοψήφισμα, που απέφερε τερατογενέσεις, και τρία μετά την εγκατάσταση αριστερών και (ακρο)δεξιών στην εξουσία (στην «κυβέρνηση»), τι έχει επικρατήσει στην ελληνική κοινωνία, με δεδομένο ότι οικονομικά πάμε από το κακό στο χειρότερο και η νοοτροπία παραμένει ως είχε με δεξιές και σοσιαλδεξιές κυβερνήσεις; Οι διαπιστώσεις είναι μάλλον αποθαρρυντικές, με πρώτη και κυριότερη την αποδιάρθρωση του κοινωνικού ιστού – είναι αυτό ολοφάνερο αν ρίξουμε μια ματιά στις σχέσεις που «σχηματίστηκαν» μέσα στις ίδιες τις οικογένειες αλλά και μεταξύ για πολλά χρόνια (αδελφικών) φίλων.
Θα τρομάξει κανείς. Αδέλφια έπαψαν να μιλούν μεταξύ τους, οικογενειακές φιλίες διαλύθηκαν, ζευγάρια πήραν ο καθένας τον δικό του δρόμο. Ακραίες καταστάσεις, και δεν μπορεί να φταίει η μία πλευρά, αυτοί δηλαδή που απομακρύνθηκαν μετά τη θεαματική kolotumba της κυβέρνησης και εκείνοι που εξακολουθούν να την υποστηρίζουν, ελπίζοντας ότι δεν έχει χαθεί το ήθος και η κοινωνική ιδεολογία της Αριστεράς και ότι, δήθεν, μόλις περάσουμε τον σκόπελο των μνημονίων θα δείξει ποιο είναι το πραγματικό της πρόσωπο. Υπάρχουν και κάποιοι (λίγοι) άλλοι: αυτοί που ούτε απομακρύνθηκαν (εσωτερικά) ούτε όμως τρέφουν αυταπάτες ότι αυτή η Αριστερά θα ξαναβρεί τον παλιό της εαυτό (εάν υπήρξε ποτέ τέτοιος εαυτός…).
Υπάρχουν κι άλλοι… Κάποιοι που νιώθουν ευγνωμοσύνη που έχουμε αυτή την κυβέρνηση διότι, λένε, απαλλάχτηκαν από ψευδαισθήσεις, αφού ξεστραβώθηκαν και πλέον γνωρίζουν τι ακριβώς σημαίνει να ασκεί κάποιος την εξουσία, όποια ιδεολογία και αν φέρει ή διαλαλεί· αλλού, επιμένουν, είναι η ουσία και ψιθυρίζουν κάτι για παιδεία και πολιτισμό, ότι αν δεν ξεκινήσουν όλα από ’κεί (και από μια κοινοτιστική κουλτούρα, αλλά ποιοι και πότε να την «οικοδομήσουν») όλα θα πελαγοδρομούν αναλλοίωτα σε ό,τι αφορά την εισδοχή της κοινωνίας στο πολιτικό σύστημα, ώστε να παίξει καθοριστικό και πρωταγωνιστικό ρόλο.
Παραμένει ως αλήθεια ότι ήρθαν τα πάνω κάτω, όχι μόνο στις σχέσεις μεταξύ συγγενών και φίλων αλλά στον ψυχικό κόσμο πολλών, που είχαν επενδύσει στην Αριστερά ώστε να «επιτύχουν» έναν καλύτερο κόσμο – φαλίρισαν. Και όχι μόνο αυτό, αλλά απεκόμισαν κέρδη κάποιοι ανύπαρκτοι ώς τότε ή γραφικοί στην πολιτική ζωή του τόπου, κάποιοι που, ενώ εμφορούνταν από τη «δεξιά» ιδεολογία, δεν τολμούσαν (ντρέπονταν, σχεδόν) να το φανερώσουν και να το υποστηρίξουν διότι «βασίλευαν» οι ιδέες και το ήθος της Αριστεράς, εδώ και αλλαχού στη Δύση, έστω και αν εκεί είχαν δει πολύ νωρίτερα πού οδηγούν η ριζοσπαστικότητα, οι μεγαλοστομίες και η επαναστατικότητα, τάχα.
Αυτό φάνηκε καλύτερα στον δημοσιογραφικό κόσμο· επί πολλά χρόνια φιμωμένοι ή αυτολογοκριμένοι φιλελεύθεροι έβγαλαν όλη την κακία τους. Ωστε αυτή είναι η περιβόητη Αριστερά; Τώρα θα δουν. Και είδαμε το άγριο ξεσάλωμά τους, που είχε αρχίσει να εκδηλώνεται βέβαια από τη σύλληψη της ακροαριστερής οργάνωσης «17 Νοέμβρη» – αλλά αυτή ήταν μια ακραία περίπτωση. Το κακό ξεχύθηκε μετά το δημοψήφισμα και άντε να το συγκρατήσεις. Ποιοι; Πώς;
Το ένα κακό έφερε το άλλο (απάθεια, αδράνεια, απογοήτευση, θλίψη, κατάθλιψη και λοιπά). Τουλάχιστον να διασωθεί η σωματική (πνευματική και ψυχική ακεραιότητα). Τουλάχιστον· όσο για νέες ιδεολογίες και νέα πολιτικά υποκείμενα, θα τα βρει η πανούργα Ιστορία, ο άγνωστος πλέον πολιτισμός που καθημερινά φτιάχνουμε.
*Πηγή: efsyn.gr
