Ο καταργητικός νομοθετικός οίστρος της κυβέρνησης στα εργασιακά επιβεβαιώνει όλους εκείνους που υποστηρίζουν ότι η Νέα Δημοκρατία δεν ήρθε για να χτίσει αλλά για να γκρεμίσει, επιχορηγώντας έτσι γενναία μια κρατικοδίαιτη εργοδοσία.
Οι δύο πιο χαρακτηριστικές καταργήσεις αφορούν το δίκαιο της καταγγελίας των συμβάσεων εργασίας (βάσιμος λόγος απόλυσης) και την κοινή και αλληλέγγυα ευθύνη του επιχειρηματία, που αναθέτει έργο σε εργολάβο, του εργολάβου, όπως και του υπεργολάβου του, για τις απαιτήσεις των εργαζομένων εργολάβου και υπεργολάβου.
Στις απολύσεις πρώτα: το όριο που έθετε ο νόμος (άρθρο 48 του ν. 4611/2019) είναι ένα αυτονόητο όριο στην αυθαιρεσία του εργοδότη. Σύμφωνα με την καταργημένη πλέον ρύθμιση για να είναι έγκυρη μια απόλυση θα πρέπει η αιτία της, ο βάσιμος λόγος που οφείλει μάλιστα να αποδεικνύει ο εργοδότης, να τη δικαιολογεί επαρκώς. Αυτό συμβαίνει όταν η απόλυση γίνεται για λόγο που ανάγεται στη συμπεριφορά ή τις ικανότητες του εργαζομένου είτε στις λειτουργικές ανάγκες της επιχείρησης (που καθιστούν πλεονάζουσα τη θέση εργασίας). Με το άρθρο 48 ν. 4611/2019 πληρώθηκε από τον νομοθέτη με τον καλύτερο τρόπο το κενό προστασίας που άφησε η δικαστική εξουσία, που σε πολλές περιπτώσεις δεν αντιλαμβάνεται την εντολή προστασίας του εργαζομένου που δίνει το «μεροληπτικό» (υπέρ του αδυνάμου) Εργατικό Δίκαιο. Αυτή τη ρύθμιση (άρθρο 48 του ν. 4611/2019), που ανταποκρίνεται και στα στάνταρ του διεθνούς δικαίου, κατάργησε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας διά της κοινοβουλευτικής της πλειοψηφίας.
Από τον καταργητικό οίστρο της κυβέρνησης δεν γλίτωσε ούτε το άρθρο 9 του ν. 4554/2018 για την κοινή και αλληλέγγυα ευθύνη του επιχειρηματία και του εργολάβου του, καθώς και του υπεργολάβου έναντι των εργαζομένων εργολάβου και υπεργολάβου. Η ρύθμιση διασφάλιζε ότι οι εργαζόμενοι του εργολάβου και του υπεργολάβου θα μπορούσαν να απαιτήσουν π.χ. τους μισθούς τους από τον επιχειρηματία / αναθέτοντα ή και τον εργολάβο επί υπεργολαβιών, όταν στις εργολαβίες και τις υπεργολαβίες η «ελευθερία» των συμβάσεων των εργοδοτών τους άφηνε έρμαιο της αφερεγγυότητας του άμεσου εργοδότη τους. Βέβαια στις εργολαβίες και τις υπεργολαβίες, γενικά, η κατάσταση της εργασίας θυμίζει συχνά τον «νόμο δυτικά του Ρίο Πέκος»*, αλλά αυτό είναι ένα μείζον ζήτημα που χρειάζεται ειδική και αναλυτική πραγμάτευση. Το ήδη καταργημένο άρθρο 9 του ν. 4554/2018 δεν έκανε τίποτε άλλο από το να διευρύνει και να επεκτείνει τη ρύθμιση του Αστικού Κώδικα για τα οικοδομικά έργα, που ισχύει εδώ και περίπου 80 χρόνια (άρθρο 702 ΑΚ). Η ρύθμιση αυτή δεν δημιούργησε ποτέ σύγχυση στην αγορά, όπως αναληθώς ανέφερε για το ομόρροπο άρθρο 9 ο υπουργός Εργασίας κ. Βρούτσης, αιτιολογώντας την αναχρονιστική νομοθετική του πρωτοβουλία. Αλήθεια, πώς του γλίτωσε το άρθρο 702 του Αστικού Κώδικα;
* Η έκφραση «ο νόμος δυτικά του Πέκος» σε εποχές Φαρ Ουέστ περιγράφει καταστάσεις όπου συμβαίνει μάλλον το αντίθετο του νόμου, δηλαδή «αυτοδικία, και συνεπώς αυταρχισμός, δίκαιο του ισχυροτέρου, κοινωνικός δαρβινισμός, νόμος της ζούγκλας με κάποια ωστόσο τραγελαφική επίφαση νομιμότητας» (από το: https://www.slang.gr/lemma/22825-dytika-tou-pekos)
