Οι καθοριστικές αυτές (πολλαπλές) εκλογές, που διεξήχθησαν μετά από δέκα χρόνια βαθιάς κρίσης οδήγησαν (δυστυχώς όπως είχαμε προβλέψει)* σε συντριπτική ήττα των πολιτικών δυνάμεων του αντιμνημονιακού χώρου και ανέδειξαν πανηγυρικά κυβέρνηση Ν.Δ. O χώρος αυτός αυτοκτόνησε, αφού για μια άλλη φορά δεν εκφράστηκε σε ένα συμμαχικό εκλογικό σχήμα…
Όμως στην Ελλάδα, τίποτε δεν άλλαξε, αντίθετα, το αδιέξοδο βαθαίνει:
Α) Παραμένει η δεύτερη χώρα παγκοσμίως μετά την Ιαπωνία σε δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ. Η διαφορά είναι, ότι η Ιαπωνία χρωστάει σε δικό της νόμισμα και στο εσωτερικό, ενώ η Ελλάδα σε ένα ξένο νόμισμα που δεν ελέγχει, το ευρώ, και το χρέος της είναι κατά κύρια λόγο εξωτερικό.
Β) Συνέπεια της ΟΝΕ και του Α, είναι ότι η χώρα έχει μετατραπεί σε δότρια χώρα στην Ε.Ε., για πρώτη φορά – μετά την ένταξή της το 1981- στην διαδικασία ευρωπαϊκής ενοποίησης. Μεταφέρει μέσω των πρωτογενών πλεονασμάτων, 3,5% του ΑΕΠ στην αλλοδαπή, κύρια στην Ε.Ε., ενώ εισπράττει καθαρά από την Ε.Ε., λίγο παραπάνω από 1,5%. Είναι εκπληκτικό ότι η πιο αδύναμη οικονομικά χώρα (αυτή την στιγμή) στην Ε.Ε. πληρώνει αδρά για την συμμετοχή της. Αντίθετα γνωρίζουμε -από τα στοιχειώδη οικονομικά-, ότι για να έχει κάποιες πιθανότητες επιβίωσης μια αδύναμη οικονομία, σε μια τελωνειακή ένωση, περισσότερο σε μια κοινή αγορά και πολύ περισσότερο σε νομισματική ένωση, πρέπει να δέχεται μεγάλες μεταβιβαστικές πληρωμές από τις ισχυρές οικονομίες. Και όμως απέναντι σε αυτό το θανατηφόρο -για την πατρίδα μας- παράδοξο, το σύνολο των κομμάτων που βρέθηκαν στο ελληνικό κοινοβούλιο στις 7 Ιουλίου, τηρούν ανάλογα, «παράδοξο» σιωπητήριο.
Γ) Η Ελλάδα εντός ΟΝΕ και Ε.Ε. στερείται όλων των οικονομικών εργαλείων για να ξεπεράσει την ύφεση και την κρίση (δημοσιονομική, νομισματική, συναλλαγματική, εμπορική, βιομηχανική, αγροτική κλπ πολιτική). Η μόνη πολιτική που της μένει είναι η εισοδηματική, όπου στις παρούσες και εντός-ευρώ συνθήκες, δεν μπορεί παρά να μην κατευθύνεται στην συνεχή μείωση μισθών για να ανακτηθεί μια κάποια ανταγωνιστικότητα, που, δεν μπορεί να ανακτηθεί αλλιώς, (βραχυχρόνια με εξωτερική υποτίμηση και μεσοχρόνια με επενδύσεις).
Δ) Γνωρίζουμε από την οικονομική θεωρία, τον οικονομικό νόμο του Okun, της απαιτούμενης άυξησης ΑΕΠ –αύξησης απασχόλησης ό,τι χρειάζεται ετήσια μεγέθυνση 3% για να βελτιωθεί η ανεργία. Ακόμη και αν -με άλλους υπολογισμούς- δεχτούμε, ότι ο νόμος πέφτει στο 2-2,5% στην Ελλάδα, καταλαβαίνουμε το μέγεθος του προβλήματος και γιατί οδηγoύμαστε στην σημερινή ζούγκλα της αγοράς εργασίας και στην μαζική μετανάστευση.
Ε) Σήμερα η Ελλάδα βρίσκεται στο οικονομικό επίπεδο της Ρουμανίας που σύντομα θα την ξεπεράσει, ενώ μεσοχρόνια θα την περάσει και η Βουλγαρία. Τείνει να γίνει η πιο φτωχή χώρα της Ε.Ε., ενώ σε επίπεδο πραγματικού εισοδήματος βρίσκεται περίπου –εκεί όταν εισήλθε στην ΕΟΚ- στο 1981. Μόνο που από τότε, υπάρχει εκπληκτική αποδιάρθρωση της γεωργίας, της βιομηχανίας και των επενδύσεων, ενώ για την ιστορία να θυμίσουμε ότι πριν την ένταξη, η ανεργία ήταν γύρω στο 1,5%……
ΣΤ) Η Ελλάδα έχει υπογράψει το δημοσιονομικό σύμφωνο της Ε.Ε., το οποίο είναι πιο αυστηρό από το ισχύοντα αιώνιο μνημόνιο των διαρκών πρωτογενών πλεονασμάτων του 2% και πλέον έως το 2060. Υπενθυμίζουμε, ότι προβλέπει μείωση κατά 1/20 ετησίως του δημόσιου χρέους στις χώρες που βρίσκεται πάνω από το 60% του ΑΕΠ, της συνθήκης του Μάαστριχτ. Δηλαδή η Ελλάδα θα έπρεπε να μειώνει περί το 6% του ποσοστού του χρέους ως προς το ΑΕΠ της, τα επόμενα χρόνια.. ……
Έρχεται λοιπόν ο Μητσοτάκης και κατά τις δηλώσεις του βάζει τον πήχη της ανάπτυξης έως το 4% (ορθά, γιατί αλλιώς δεν θα υπάρξει βελτίωση στην αγορά εργασίας-και μάλιστα ο ρυθμός αυτός πρέπει να είναι αρκετά μεγαλύτερος στις συνθήκες της ελληνικής οικονομίας-). Πως θα τον επιτύχει; Με δύο τρόπους ισχυρίζεται, με την παραμυθία των Ξένων Αμέσων Επενδύσεων που δεν είναι ανάγκη να μακρηγορήσει κανείς για να δικαιολογήσει τα περί παραμυθίας και με την μείωση της φορολογίας και την αύξηση των δημόσιων επενδύσεων, που προϋποθέτει όμως αλλαγή δημοσιονομικής πολιτικής.
Έρχεται λοιπόν η νέα κυβέρνηση και λέει: θα μειώσω τους φόρους και θα αυξήσω το πρόγραμμα δημοσιών επενδύσεων. Πολύ σωστά ως πρόθεση. Άλλωστε για κάθε τέτοια πολιτική της τάξης του 1 δις, το ΑΕΠ με τους ανάλογους πολλαπλασιαστές, θα αυξάνει (ας δεχτούμε χάριν παραδείγματος κατά 1,5 δις). Αν βέβαια κόψει ισόποσες δημόσιες δαπάνες, από αλλού, τότε δεν κάνει και τίποτε -γιατί η αναδιανομή των δημόσιων δαπανών, εκτός αν είναι ιδιαίτερα στοχευόμενη- ισοσκελίζει το αποτέλεσμα στο ΑΕΠ.
Έχουμε λοιπόν για κάθε 1 δις (μείωση των φόρων+αύξηση δημόσιων επενδύσεων), αύξηση του ΑΕΠ κατά 1,5 δις και νέα έσοδα (αν δεχτούμε ότι 40% περίπου θα γυρίσει στο κράτος) 600 εκ. Άρα για κάθε 1 δις που θα κοστίζει η «νέα» πολιτική Μητσοτάκη, θα έχουμε μια τρύπα 400 εκ. Για αυτό λέει ο Μητσοτάκης, ότι θα του μειώσουν το πρωτογενές πλεόνασμα…… Και γιατί να χαλαρώσει η πολιτική της Ε.Ε. έναντι της Ελλάδας; Είναι απορίας άξιο, γιατί θα χαριστούν στον Μητσοτάκη, όταν Βρυξέλες και Βερολίνο έστειλαν σπίτι του τον Σαμαρά. Προβλέπουμε, ότι και αυτός στην πρώτη συνάντηση με τους ξένους θα βγάλει έρπη και μάλιστα από την πρώτη ώρα, δεν θα χρειαστεί καν 17 ώρες όπως ο Τσίπρας. Το πιθανότερο όμως είναι ότι τα περί μειώσεως των πλεονασμάτων είναι προεκλογικά πυροτεχνήματα του Μητσοτάκη, δεν τα πιστεύει, ούτε ο Τάκης ο Θεωρικάκος…
Φέτος -με τις υπάρχουσες εκτιμήσεις- το πρωτογενές πλεόνασμα θα κινηθεί κάτω από το 3%, δηλαδή θα υπολείπεται κοντά 1 δις από τον στόχο. Θα γελάσουμε -πικρά βέβαια- αν ο Μητσοτάκης βρεθεί μπροστά στον δημοσιονομικό κόφτη και θα πρέπει να πάρει «ισοδύναμα» μέτρα, αντί της μείωσης των πρωτογενών πλεονασμάτων που υποσχέθηκε.
Για να είμαστε δίκαιοι, αν δεχόταν η Ε.Ε. το φετινό 3% πρωτογενές πλεόνασμα, να το μειώσει στο 2% τότε δυνητικά θα μπορούσε η κυβέρνηση να πετύχει μια επιπλέον αύξηση του ΑΕΠ από αυτή που θα υπάρξει, της τάξης του 4%, όμως όχι για κάθε χρόνο, αλλά για όλη της την θητεία -αν κρατήσει βέβαια τέσσερα χρόνια αυτή η κυβέρνηση….- Πάλι και έτσι όμως, τα νούμερα δεν βγαίνουν. Και λέμε δυνητικά, γιατί είναι απίθανο μια οικονομία να δημιουργεί συνεχώς πρωτογενή πλεονάσματα, διοχετεύοντάς τα μάλιστα στο εξωτερικό, αιμορραγώντας συνεχώς. Διότι κάποια στιγμή το αίμα του ασθενούς τελειώνει εκτός αν στο κλινικά νεκρό γίνει αιμοκάθαρση, με νέα μνημόνια και «βοήθειες».
Είναι περισσότερο πιθανό και κοντά στην ελληνική πραγματικότητα, η νέα κυβέρνηση να βρεθεί μπροστά στο τέλμα της εξάντλησης της φοροδοτικής ικανότητας των ελλήνων και στην αδυναμία δημιουργίας των απαραίτητων πρωτογενών πλεονασμάτων, να βρεθεί μπροστά, σε μια πολιτική, τελείως αντίστροφη, από αυτή που διακηρύσσει. Οπότε δεν αποκλείεται ο χρόνος της να είναι περιορισμένος και να η μοίρα της προδιαγεγραμμένη. Εντός Ευρώ και των συνεπακόλουθων μνημονίων, το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον……
Τέλος καθώς η χώρα συνεχίζει να βουλιάζει και κάθε άλλο, και από τα παραπάνω συνάγεται, ότι ο δρόμος της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, η ουσιαστική πολιτική και κοινωνική συγκρότηση του κόσμου που επιδιώκει την Ανεξαρτησία, την Λαϊκή Κυριαρχία, ενάντια στην (ευρω)- παγκοσμιοποίηση παραμένει το ζητούμενο.
*Ανάμεσα σε άλλα, προ λίγων μηνών, λέγαμε: Σε αυτή την χώρα σε λίγους μήνες θα έχουμε πολλαπλές εκλογές. Η κυβέρνηση μάλιστα μιλάει για έξοδο από την κρίση! Το παράλογο είναι ότι σε αυτή την χώρα, σε αυτές τις συνθήκες, δεν υπάρχει ένα κύριο ευρωσκεπτικιστικό πολιτικό ρεύμα….
Αντίθετα, μια δεξιά-νεοφιλελεύθερη και βαθιά ευρωπαϊστική αντιπολίτευση θα πρωτεύσει στις εθνικές εκλογές, ενώ μια «αριστερή» επίσης πολλαπλά νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση, που θυσίασε το λαό της για την σωτηρία του ευρώ, θα περάσει με τη σειρά της στην αντιπολίτευση. Δύο «όμοια» κόμματα στην κεντρική επιλογή τους, υπέρ της άκρατης παγκοσμιοποίησης, της Ε.Ε. και του ευρώ, του ΝΑΤΟ και των αμερικανών, Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να κυριαρχούν στην πολιτική ζωή. Μάλιστα είναι πολύ πιθανό ο αστερισμός των αντιμνημονιακών, ριζοσπαστικών οργανώσεων, κινήσεων και προσώπων να μείνει εκτός Βουλής….
Αν τα πράγματα οδηγηθούν εκεί, η απογοήτευση και η αποστράτευση θα ενταθεί, ενώ ο μόνος παίκτης που θα απομείνει -και δικαίως- θα είναι το ΚΚΕ, που (προς το παρόν, ας ελπίζουμε….) δεν προβάλλει κάποιο πρόγραμμα άμεσης εξόδου από την θανατηφόρα κρίση που βιώνουμε. Σε αυτή λοιπόν την χώρα το πολιτικό αυτό παράδοξο πρέπει να σπάσει.
Η λύση και η απάντηση είναι πια μία. Εκλογική συνεργασία και όχι προγραμματική συμφωνία, όλων των ριζοσπαστικών, αντιμνημονιακών, πατριωτικών, αντιιμπεριαλιστικών, δημοκρατικών, αντικαπιταλιστικών δυνάμεων, αλλά και προσωπικοτήτων, επιστημόνων, καλλιτεχνών, που παλεύουν ώστε η Ελλάδα να γίνει κυρίαρχη και να απελευθερωθεί από το έκτακτο καθεστώς της χρεοκρατίας. Αν δεν γίνει κάτι τέτοιο και ο καθένας κατεβεί στις εκλογές με το μαγαζάκι του, τότε το αποτέλεσμα θα είναι μια στρατηγική ήττα. Γιατί αν μετά από δέκα σχεδόν χρόνια μνημονίων δεν έχει εμφανιστεί η μαγιά μιας νέας πολιτικής πλειοψηφίας, τότε καλό ταξίδι, και ο καθένας στο δικό του μοναστήρι, στο δικό του Θιβέτ….
