Κατάμεστο χθες το «Απόλλων» από κόσμο που πήγε να ξαναδεί, όπως κι εμείς, “Τα καλύτερά μας χρόνια” του Σίντνεϊ Πόλακ, ταινία του 1973. Και ευτυχώς για όλους μας η ταινία δεν ξεθώριασε με τα χρόνια. Η ιστορία φαίνεται απλή. Είναι ο έρωτας δύο νέων που γνωρίζονταν από το Πανεπιστήμιο, της κομμουνίστριας και ακτιβίστριας, φτωχής Κέητι, που κάνει διάφορες δουλειές, για να σπουδάσει, και του ωραίου Χάμπελ, αντιπροσωπευτικού εκπροσώπου του αμερικανικού ονείρου, που “όλα του έρχονται εύκολα”, οι σπουδές, ο πρωταθλητισμός, οι λογοτεχνικές εκλάμψεις.
Ερωτεύονται, κοντά στο τέλος του πολέμου, μετά από πίεση της Κέιτι, που βοηθά τον σύντροφό της και τον ενθαρρύνει, ώστε κι αυτός να αντιληφθεί τις ικανότητές της, την δύναμή της και την ακλόνητη πίστη της σε αρχές και αξίες. Έτσι ο έρωτάς τους καταλήγει σε γάμο με υπαναχώρηση της νέας στα “θέλω” του συζύγου της, που από συγγραφέας συμβιβάζεται στον ρόλο του σεναριογράφου του Χόλιγουντ, ώσπου η αλλοτρίωση αυτή να φθείρει τον δεσμό τους.
Το έργο αυτό λοιπόν θίγει ένα σπουδαίο θέμα, των ερωτικών και συζυγικών σχέσεων, χτίζοντας πλάνο – πλάνο το πάθος των δύο εραστών, μέχρι την εξασθένισή του, και αναδεικνύοντας από την αρχή τα εμπόδια της ιδεολογικής αντίθεσης των δύο διαφορετικών ανθρώπων. Αλλά παράλληλα παρουσιάζει την φιλελεύθερη Αμερική, πριν και μετά τον πόλεμο, που παλεύει στα Πανεπιστήμια, στους χώρους της διανόησης και της εργασίας ενάντια στον Φασισμό, στον Φράνκο και τον Χίτλερ, υποστηρίζει τον Ρούσβελτ, είναι υπέρ του αφοπλισμού και αντιτίθεται στο κύμα αντικομμουνισμού ενάντια στους “μαυροπινακισμένους” του Χόλυγουντ.
Η Κέιτι είναι παρούσα σε όλα αυτά τα κινήματα, ελκύει με τον δυναμισμό της τον άντρα της και τους γύρω της, αλλά παράλληλα τους τρομοκρατεί για τις τυχόν συνέπειες της δράσης της. Και φυσικά είναι ο θετικός χαρακτήρας του φιλμ σε όλη την διάρκειά του σε σχέση με τον Χάμπελ, που είχε όλες τις καλές προδιαγραφές. Το 1973, όταν εκρήγνυται ένα νέο κίνημα νεολαίας, ο πολιτικοποιημένος σκηνοθέτης Σίντνεϋ Πόλακ προσπαθεί, για να τους ενθαρρύνει, να θυμίσει τους αγώνες του πρόσφατου αμερικανικού παρελθόντος.
Αυτοί άλλωστε είναι οι δύο πόλοι του σημαντικού αυτού φιλμ και γι αυτό νομίζω ότι μας άρεσε, αφού παντρεύει την ιδεολογία, τις ανθρώπινες αξίες και τις ακλόνητες αρχές με το συναίσθημα, ακόμη και όταν εκ των πραγμάτων δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί το μείγμα. Επιπλέον, η Μπάρμπαρα Στρέιζαντ και ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ, στους κύριους ρόλους, είναι στις καλύτερες στιγμές της καριέρας τους.
Τέλος η αναπαράσταση της εποχής, η φωτογραφία, οι χώροι, η νοσταλγική μουσική όλα συνέβαλλαν στο καλό αποτέλεσμα για μία ταινία που θα μείνει στην μνήμη.