Σχολιάζουμε με αποτροπιασμό την επιθετικότητα της Τουρκίας. Και καλά κάνουμε. Στρατιωτική επέμβαση στο Ιράκ παλιότερα, επίθεση στη Συρία τώρα. Και αυτό σημαίνει πως η παγκόσμια κοινότητα ή έχει δώσει «άδεια πολέμου» στη μικρή αυτή υπερδύναμη ή κάνει τα στραβά μάτια.
Η Συνθήκη της Λωζάννης αμφισβητείται, πράγμα που σημαίνει πως το Αιγαίο είναι τουρκικό έδαφος και βρίσκεται υπό ελληνική κατοχή. Και μπορεί για τον επίδοξο «σουλτάνο» να μην είναι ένα θέμα άμεσης προτεραιότητας, αλλά είναι στην ατζέντα της εξωτερικής πολιτικής και σ’ αυτό συμφωνεί και η αντιπολίτευση.
Είναι γεγονός πως η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας είναι αλλοπρόσαλλη, σε έναν κόσμο που κινείται με υπερδυνάμεις και τα μικρά κράτη έχουν ελάχιστη πιθανότητα αυτονομίας. Πρέπει να ενταχθούν κάπου, με αντίτιμο την ανεξαρτησία τους. Είδαμε τι έγινε με τις πρώην ανατολικές χώρες. Έφυγαν από το ένα στρατόπεδο για να πάνε στο άλλο. Καμία δεν θέλησε να μείνει ουδέτερη και ανεξάρτητη.
Η Τουρκία του Ερντογάν θέλει να είναι κληρονόμος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που εμείς, ανιστόρητα και υποτιμητικά, τη λέμε «Τουρκοκρατία» (Η Τουρκία έγινε κράτος στις 29 Οκτωβρίου 1923). Η Οθωμανική Αυτοκρατορία στην ακμή της ήταν ο φόβος και ο τρόμος της Δύσης. Τα νότια σύνορά της άρχιζαν από το Αλγέρι και τέλειωναν στην Υεμένη.
Η βόρεια συνορογραμμή ξεκινούσε από την Ουγγαρία, περνούσε κάτω από το Κίεβο για να καταλήξει στην Κασπία Θάλασσα. Μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, κόπηκε σε κομμάτια σαν πίτσα. Το μεγαλύτερο μέρος το καταβρόχθισαν η Γαλλία και η Αγγλία και το μικρότερο κομμάτι πήγε σε Ιταλία και Ισπανία. Ο,τι απέμεινε έγινε η σημερινή Τουρκία από τον Κεμάλ Ατατούρκ.
Φυσικά ο Ερντογάν δεν μπορεί να διεκδικήσει όλες τις «χαμένες πατρίδες» με την πρώτη. Αλλά η έννοια της επέκτασης είναι συστατικό στοιχείο της εξωτερικής πολιτικής. Είναι μια χώρα 90 εκατ. κατοίκων και βρίσκεται στη 16η θέση των παγκόσμιων δυνάμεων.
Στην Αφρική, η Τουρκία είναι ανταγωνιστική δύναμη της Κίνας. Επεκτείνεται ταχύτατα προς Ασία, χωρίς να ξεχνάει τα Βαλκάνια, δημιουργώντας ένα πολυσύνθετο δίκτυο, οικονομικό, θρησκευτικό, πολιτιστικό. Ποια είναι η ελληνική πολιτική απέναντι σ’ αυτήν την επιθετική περιφερειακή υπερδύναμη; Αν κρίνουμε από τον χειρισμό των Ιμίων είναι αυτοκαταστροφική. Και πριν από 22 χρόνια θα είχαμε πόλεμο με την Τουρκία που αποσοβήθηκε έπειτα από παρέμβαση των ΗΠΑ. Και έγινε μια συμφωνία. Ούτε ελληνική ούτε τουρκική σημαία στους δύο ξερόβραχους.
Η κάθε πλευρά θα κρατήσει την άποψή της, καμία πρόκληση ούτε από δω ούτε από κει. Και μετά, διαπραγματεύσεις ή να μπει στο αρχείο. Μια καλή κίνηση για τη βελτίωση των σχέσεών μας με την Τουρκία θα ήταν οι παραιτήσεις των υπουργών Καμμένου και Κοτζιά, του πρώτου λόγω εθνικισμού και του δεύτερου λόγω ανεπάρκειας γνώσεων στα εξαιρετικά σύνθετα προβλήματα της διεθνούς πολιτικής. Δυστυχώς η αψεγάδιαστη σταλινική του παιδεία, εδώ δεν βοηθάει.
Αλλά η επιθετική πολιτική του Ερντογάν δεν είναι μόνο εκτός συνόρων. Στο εσωτερικό της χώρας ασκείται κρατική τρομοκρατία. Περισσότερο από πενήντα χιλιάδες είναι οι φυλακισμένοι πολιτικοί κρατούμενοι. 169.000 εκδιώχθηκαν από το Δημόσιο. Και από αυτούς δικάζονται οι 94.000.
Υπάρχουν πολλές καταγγελίες για βασανιστήρια και εξαφανίσεις. Έντεκα βουλευτές του κουρδικού κόμματος και ένας βουλευτής της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι στη φυλακή. 22.000 εκπαιδευτικοί έχασαν την άδεια διδασκαλίας και 4.000 δικαστές και εισαγγελείς καθαιρέθηκαν. Πέντε χιλιάδες ακαδημαϊκοί απολύθηκαν.
Εκτός νόμου τέθηκαν 48 Κέντρα Υγείας, 2.325 σχολεία, 15 ιδιωτικά Πανεπιστήμια και 19 εργατικά συνδικάτα. Απαγορεύτηκε η λειτουργία 150 εκδοτικών οίκων και 174 δημοσιογράφοι βρίσκονται στη φυλακή. Και από περίπου 900 δημοσιογράφους αφαιρέθηκε η άδεια άσκησης επαγγέλματος*. Αυτά ενδεικτικά, για να μην πάμε στους δήμους των κουρδικών περιοχών, που τέθηκαν υπό κυβερνητικό έλεγχο.
Σε τι διαφέρει μια δικτατορία; Και τελικά ποιος έκανε το πραγματικό πραξικόπημα; Εδώ δεν έχουμε μια κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Να σημειώσουμε πως μετά την καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο του Στρασβούργου (1969) πάρθηκε απόφαση από τον ΟΗΕ, που αποκλείει τις χώρες που παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα από όλους τους διεθνείς οργανισμούς.
Να υπενθυμίσουμε πως την καταγγελία της Ελλάδας, ως χώρας βασανιστηρίων, την έκαναν τα σκανδιναβικά κράτη. Αν η Ελλάδα θέλει να βελτιώσει τις σχέσεις με την Τουρκία, αυτό περνάει μέσα από την καταγγελία του «σουλτάνου» Ερντογάν, και του απάνθρωπου καθεστώτος που έχει επιβάλει στη χώρα του, σε όλους τους αρμόδιους διεθνείς φορείς. Μόνο με μια δημοκρατική Τουρκία μπορούμε να διαπραγματευτούμε και να λύσουμε οριστικά όλες τις διαφορές.
▪ Τα στοιχεία αντλήθηκαν από το εμπεριστατωμένο άρθρο του καθηγητή Ηρακλή Μήλλα, που δημοσιεύτηκε στην «Αθηναϊκή Επιθεώρηση Βιβλίου» (ARB) τον Νοέμβρη του 2017.
Πηγή: efsyn.gr
