Συνέδριο του Podemos: Συνέχεια με προβλήματα

Τους τε­λευ­ταί­ους μήνες στο Podemos κυ­ριάρ­χη­σε μια σύ­γκρου­ση που πήρε χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά Καϊ­νι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης ( ΣτΜ: από την βι­βλι­κή ιστο­ρία των Κάιν και Άβελ), χωρίς κα­νό­νες και ξε­κά­θα­ρα πο­λι­τι­κά κρι­τή­ρια.
1. Τσι­ρί­δες στα κοι­νω­νι­κά δί­κτυα και στα ΜΜΕ
Στα μάτια της πλειο­ψη­φί­ας φά­νη­κε σαν μια μάχη για με­γα­λύ­τε­ρα πόστα εξου­σί­ας. Υπήρ­ξαν στιγ­μές που φαι­νό­ταν ότι η ορ­γά­νω­ση θα δια­σπα­ζό­ταν, τα όρ­γα­να στα­μά­τη­σαν να λει­τουρ­γούν και το νήμα που ένωνε τις δια­φο­ρε­τι­κές πλευ­ρές της ορ­γά­νω­σης ήταν μια ομάδα μόλις 10 αν­θρώ­πων, που αντι­προ­σώ­πευ­σαν τις τρεις με­γά­λες τά­σεις. Μια ομάδα που, χωρίς να έχει πολύ ξε­κά­θα­ρες αρ­μο­διό­τη­τες, της ανα­τέ­θη­κε να ορ­γα­νώ­σει ένα συ­νέ­δριο σε χρόνο ρεκόρ (δύο μήνες),  συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νο­ντας τις γιορ­τές των Χρι­στου­γέν­νων και χωρίς να έχει προη­γη­θεί ου­σια­στι­κή συ­ζή­τη­ση πάνω σε κά­ποιο κεί­με­νο που θα επέ­τρε­πε πρώτα να γίνει δια­βού­λευ­ση και μετά η ψη­φο­φο­ρία.
2. Το σχί­σμα στην ηγε­σία
Αυτοί που επί τρια χρό­νια μοι­ρά­ζο­νταν την ηγε­σία του Podemos, με ένα μο­ντέ­λο πολύ ιε­ραρ­χι­κό, με έναν προ­σα­να­το­λι­σμό εκλο­γί­στι­κο και με ση­μα­ντι­κές ελ­λεί­ψεις στο προ­γραμ­μα­τι­κό σκέ­λος, αυτοί που άλ­λα­ζαν συ­νε­χώς τα­χτι­κές, άρ­χι­σαν να ανα­πτύσ­σουν σε εμ­βρια­κό ακόμα επί­πε­δο δύο δια­φο­ρε­τι­κά πο­λι­τι­κά σχέ­δια. Το ένα ήταν του Ερ­ρε­χόν, πιο θε­σμι­κό, με υπο­τί­μη­ση του πο­λι­τι­κού και με με­γα­λύ­τε­ρη έμ­φα­ση στα μέσα επι­κοι­νω­νί­ας και τον ρόλο του κοι­νο­βου­λί­ου, καθώς και με λαϊ­κι­στι­κή κα­τεύ­θυν­ση, προ­σα­να­το­λι­σμέ­νη στο να κερ­δί­σει τις με­σαί­ες τά­ξεις. Αυτή η άποψη άρ­χι­σε να ασκεί κρι­τι­κή για την έλ­λει­ψη δη­μο­κρα­τί­ας, καθώς και για τα επί­πε­δα συμ­με­το­χής της βάσης στο κόμμα, συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νο­ντας και τη συ­ζη­τή­ση για τις προ­σπά­θειες πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­σης της αρι­στε­ρής αντι­πο­λί­τευ­σης, των Αντι­κα­πι­τα­λί­στας.  Το άλλο πο­λι­τι­κό σχέ­διο είναι αυτό του Ιγλέ­σιας, που επι­χει­ρεί να διορ­θώ­σει τη θε­σμι­κή κα­τεύ­θυν­ση που έχει πάρει το κόμμα, καθώς και να αλ­λά­ξει τον εκ­φε­ρό­με­νο λόγο, δί­νο­ντας πε­ρισ­σό­τε­ρη έμ­φα­ση στην Αρι­στε­ρά. Παρ’ όλα αυτά δεν συ­γκε­κρι­με­νο­ποιεί το πε­ριε­χό­με­νο ενός εναλ­λα­κτι­κού πο­λι­τι­κού προ­γράμ­μα­τος και συ­νε­χί­ζει να δια­τη­ρεί μια ιε­ραρ­χι­κή αντί­λη­ψη όσον αφορά το ορ­γα­νω­τι­κό, που πε­ρι­στρέ­φε­ται γύρω από τη μορφή του γε­νι­κού γραμ­μα­τέα, την ίδια στιγ­μή που τεί­νει το χέρι στους Αντι­κα­πι­τα­λί­α­στας, που απο­τε­λούν την πραγ­μα­τι­κή Αρι­στε­ρά του Podemos.
3. Vista Alegre II: Πολύς θό­ρυ­βος για το τί­πο­τα
Η Συ­νέ­λευ­ση (συ­νέ­δριο), που έγινε στις 11 και 12 Φλε­βά­ρη, υπήρ­ξε η δρα­μα­το­ποί­η­ση επί σκη­νής μιας διαρ­κούς συ­ζή­τη­σης, που είχε ελά­χι­στο πο­λι­τι­κό πε­ριε­χό­με­νο και με μια πλα­τιά απαί­τη­ση των μελών για την ανα­γκαιό­τη­τα ενό­τη­τας, η οποία έκανε ξε­κά­θα­ρα δύο ζη­τή­μα­τα: ότι ο Ιγλέ­σιας βγαί­νει εν­δυ­να­μω­μέ­νος και ότι ο Ερ­ρε­χόν υπέ­στη μια ση­μα­ντι­κή πο­λι­τι­κή ήττα. Είναι πέρα κάθε αμ­φι­βο­λί­ας ότι σε αυτό το σύ­ντο­μο προ­συ­νε­δρια­κό διά­στη­μα δεν έγινε συ­στη­μα­τι­κή συ­ζή­τη­ση των κει­μέ­νων για το πο­λι­τι­κό και το ορ­γα­νω­τι­κό. Δεν παύει να είναι πέρα κάθε λο­γι­κής το γε­γο­νός ότι μια ορ­γά­νω­ση ξε­κι­νά να ψη­φί­ζει πριν καν ολο­κλη­ρω­θεί η συ­νε­δρια­κή δια­δι­κα­σία και χωρίς να έχει τη δυ­να­τό­τη­τα να ακού­σει ζω­ντα­νά όλες τις κα­τα­τε­θη­μέ­νες από­ψεις. Αυτό είναι ένα ζή­τη­μα που, αν δεν αλ­λά­ξει, φτω­χαί­νει σο­βα­ρά την ικα­νό­τη­τα του Podemos να συ­ζη­τά και να απο­φα­σί­ζει συλ­λο­γι­κά. Υπάρ­χει λοι­πόν ένα ζή­τη­μα πρω­ταρ­χι­κής ση­μα­σί­ας και αυτό είναι να επι­τύ­χει την πραγ­μα­τι­κή και συλ­λο­γι­κή συμ­με­το­χή των μελών του στην πο­λι­τι­κή συ­ζή­τη­ση. Ο με­γά­λος απών από το συ­νέ­δριο ήταν η δια­βού­λευ­ση. Παρ’ όλα αυτά η διά­θε­ση για συμ­με­το­χή υπήρ­ξε πολύ με­γά­λη: 155.275 άτομα ψή­φι­σαν τα κεί­με­να και τις υπο­ψη­φιό­τη­τες . Πρό­κει­ται για μια επι­τυ­χία εν­δει­κτι­κή του εν­δια­φέ­ρο­ντος που προ­κα­λεί το Podemos στα ευ­ρύ­τε­ρα λαϊκά στρώ­μα­τα, που αι­σθά­νο­νται την ανά­γκη να υπάρ­ξει μια ορ­γά­νω­ση που θα βάλει φρένο στον νε­ο­φι­λευ­θε­ρι­σμό.
4. Απο­λο­γι­σμός
Το πρώτο θε­τι­κό απο­τέ­λε­σμα της Συ­νέ­λευ­σης: Το κόμμα δεν δια­σπά­στη­κε (για την ώρα). Δεύ­τε­ρο θε­τι­κό γε­γο­νός: πα­γώ­νει η δια­δι­κα­σία στρο­φής προς τα δεξιά και προς τους θε­σμούς, καθώς και η επί­μο­νη απεύ­θυν­ση στο κόμμα των σο­σια­λι­στών για συμ­μα­χί­ες, ένα κόμμα που ανέ­χε­ται τη δεξιά δια­κυ­βέρ­νη­ση του PP και που δια­μορ­φώ­νει ενός εί­δους «Με­γά­λη Συμ­μα­χία». Πρώτο αρ­νη­τι­κό απο­τέ­λε­σμα: Η μορφή του γε­νι­κού γραμ­μα­τέα γί­νε­ται πιο κε­ντρι­κή, προ­στί­θε­νται  αρ­μο­διό­τη­τες και με­γα­λύ­τε­ρες εξου­σί­ες. Δεύ­τε­ρη αρ­νη­τι­κή πλευ­ρά: πα­γιώ­νε­ται ένα ορ­γα­νω­τι­κό μο­ντέ­λο προ­ε­δρι­κό και δη­μο­ψη­φι­σμα­τι­κό που δυ­σχε­ραί­νει την προ­σπά­θεια να γίνει το Podemos ένα λαϊκό κόμμα κί­νη­μα. Την ίδια στιγ­μή όμως, και αυτό είναι πολύ θε­τι­κό, είναι πλέον γε­γο­νός η ύπαρ­ξη ενός εσω­τε­ρι­κού πλου­ρα­λι­σμού. Θα πρέ­πει τώρα να αλ­λά­ξει και η πο­λι­τι­κή κουλ­τού­ρα, να ανα­γνω­ρι­στεί η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και να εδραιω­θεί δη­μο­κρα­τι­κά ο πο­λι­τι­κός πλου­ρα­λι­σμός σε όλους τους το­μείς του κόμ­μα­τος. Το να πε­τύ­χου­με την εν­σω­μά­τω­ση του πλου­ρα­λι­σμού στην κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα των πρα­κτι­κών της ηγε­σί­ας και του χτι­σί­μα­τος του Podemos θα είναι η δεύ­τε­ρη πρό­κλη­ση για το κόμμα.  Τώρα θα κρι­θεί και η ει­λι­κρί­νεια των δια­κη­ρύ­ξε­ων για εκ­δη­μο­κρα­τι­σμό του Podemos.
5. Τα «μιά­σμα­τα» οι Αντι­κα­πι­τα­λί­στας δί­νουν μα­θή­μα­τα πο­λι­τι­κής
Οι Αντι­κα­πι­τα­λί­στας, που υπήρ­ξαν αντι­κεί­με­νο πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­σης και απο­σιώ­πη­σης από την προη­γού­με­νη ηγε­σία του Podemos, έκα­ναν ένα πολύ ση­μα­ντι­κό βήμα σε αυτό το συ­νέ­δριο. Υπήρ­ξαν ση­μείο ανα­φο­ράς σε τρία επί­πε­δα: 1) Υπευ­θυ­νό­τη­τα και δέ­σμευ­ση για τη λύση των προ­βλη­μά­των του Podemos. 2) Δυ­να­τό­τη­τα εκ­πό­νη­σης πο­λι­τι­κών προ­τά­σε­ων, προ­γραμ­μα­τι­κών και ορ­γα­νω­τι­κών. 3) Πα­ρου­σία σε όλες τις πό­λεις, χωριά, δή­μους και ικα­νό­τη­τα ανοίγ­μα­τος δια­λό­γου ανά­με­σα στα μέλη του Podemos.
Οι Αντι­κα­πι­τα­λί­στας είχαν μια ση­μα­ντι­κή προ­βο­λή στα ΜΜΕ, που συ­νή­θως αγνο­ού­σαν ή πα­ρου­σί­α­ζαν αρ­νη­τι­κά τους Αντι­κα­πι­τα­λί­στας. Κατά γε­νι­κή ομο­λο­γία και εντός και εκτός του Podemos, η υπο­ψη­φιό­τη­τα «Podemos σε κί­νη­μα/κί­νη­ση (Podemos en Movimiento)», που στη­ρί­χτη­κε από τους Αντι­κα­πι­τα­λί­στας, συ­σπεί­ρω­σε πο­λύ­τι­μους συμ­μά­χους με πα­ρα­δειγ­μα­τι­κή συ­μπε­ρι­φο­ρά. Ήταν η μο­να­δι­κή υπο­ψη­φιό­τη­τα που κρά­τη­σε τη συ­ζή­τη­ση σε ένα συ­ντρο­φι­κό επί­πε­δο, που γνω­στο­ποί­η­σε το πο­λι­τι­κό πρό­γραμ­μα του οι­κο­σο­σια­λι­σμού, καθώς και ένα χρή­σι­μο πρό­γραμ­μα για τη συ­γκρό­τη­ση ενός κοι­νω­νι­κού μπλοκ, που θα μπο­ρέ­σει να χτί­σει τη λαϊκή εξου­σία. Μια από τις επι­τυ­χί­ες της υπο­ψη­φιό­τη­τας «Podemos en Movimiento» είναι ότι μπό­ρε­σε να συ­σπει­ρώ­σει ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο κόσμο στο συ­νέ­δριο από τον αρ­χι­κό πυ­ρή­να αγω­νι­στών/τριών. Επι­πλέ­ον, πέρα από τις γε­νι­κές θέ­σεις για να μπει φρένο στη δεξιά που επι­χει­ρεί να κλεί­σει την κρίση κα­θε­στώ­τος του 1978, και πέρα από τις θέ­σεις για την πάλη ενά­ντια στις πο­λι­τι­κές λι­τό­τη­τας της ΕΕ ή πέρα από τις θέ­σεις για τη δη­μιουρ­γία ενός κυ­βερ­νη­τι­κού προ­γράμ­μα­τος ικα­νού να με­τα­σχη­μα­τί­σει την κοι­νω­νία, η υπο­ψη­φιό­τη­τα «Podemos en Movimiento» έθεσε στο σύ­νο­λο του σώ­μα­τος το ζή­τη­μα του φε­μι­νι­σμού, της οι­κο­λο­γί­ας και των ερ­γα­τι­κών αγώ­νων.
6. Αντι­δη­μο­κρα­τι­κές μέ­θο­δοι
Η υπο­ψη­φιό­τη­τα «Podemos en Movimiento» κα­τόρ­θω­σε να συ­γκε­ντρώ­σει τη στή­ρι­ξη πε­ρισ­σό­τε­ρων από 20.000 αγω­νι­στριών/ών, παίρ­νο­ντας ένα 13,11 %. Κά­ποιοι από τις/τους υπο­ψή­φιους πήγαν πολύ καλά, όπως ο Μι­γκέλ Ουρ­μπάν που πήρε πάνω από 40.000 ψή­φους. Στο πο­σω­τι­κό επί­πε­δο και λαμ­βά­νο­ντας υπόψη το γε­γο­νός ότι η υπο­ψη­φιό­τη­τά μας δεν είχε τους τε­χνι­κούς και οι­κο­νο­μι­κούς πό­ρους, αλλά ούτε και τις σχέ­σεις με τα μί­ντια που είχαν οι άλλες υπο­ψη­φιό­τη­τες, εί­χα­με μια ση­μα­ντι­κή πρό­ο­δο. Δυ­στυ­χώς το εκλο­γι­κό σύ­στη­μα ει­σό­δου το Συμ­βού­λιο Πο­λι­τών δεν είναι πλου­ρα­λι­στι­κό. Είναι σχε­δια­σμέ­νο για να πρι­μο­δο­τεί την πρώτη και δεύ­τε­ρη υπο­ψη­φιό­τη­τα. Έτσι, παρά το 13,11% της υπο­ψη­φιό­τη­τάς μας, εί­χα­με μόλις 3% αντι­προ­σώ­πευ­ση στο όρ­γα­νο. Με ένα άλλο σύ­στη­μα απλής ανα­λο­γι­κής  θα εί­χα­με 10 μέλη μας στο κε­ντρι­κό όρ­γα­νο και όχι 2, γε­γο­νός που προ­κύ­πτει από τον αντι­δη­μο­κρα­τι­κό κα­νο­νι­σμό λει­τουρ­γί­ας. Αυτό είναι και το τρίτο ζή­τη­μα που έχου­με να λύ­σου­με. Δη­μο­κρα­τία και πλου­ρα­λι­σμός ση­μαί­νουν σύ­στη­μα απλής ανα­λο­γι­κής. Το μο­ντέ­λο εκλο­γής στα όρ­γα­να πρέ­πει να αλ­λά­ξει.
7. Και τώρα δου­λειά
Είναι η ώρα να βγού­με από την εσω­στρέ­φεια, τις κο­κο­ρο­μα­χί­ες, την ομ­φα­λο­σκό­πη­ση που προ­έ­κυ­ψε από τον τρόπο λει­τουρ­γί­ας της πλειο­ψη­φι­κής δύ­να­μης. Είναι η ώρα να δου­λέ­ψου­με συλ­λο­γι­κά, να λει­τουρ­γή­σου­με κα­θη­με­ρι­νά στο Συμ­βού­λιο Πο­λι­τών και να το δούμε ως όρ­γα­νο κα­θο­δή­γη­σης, ως όρ­γα­νο που συ­ζη­τά και όχι απλά επι­κυ­ρώ­νει απο­φά­σεις, ένα όρ­γα­νο που θα σχε­διά­σει πρω­το­βου­λί­ες πο­λι­τι­κές για να βγού­με στο δρόμο, στο πλάι των κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των μαζί με τις υπό­λοι­πες πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις της αλ­λα­γής, χτί­ζο­ντας πε­τρα­δά­κι πε­τρα­δά­κι τη λαϊκή εξου­σία. Δεν υπάρ­χει χρό­νος για ανα­μο­νές. Ή το Podemos θα κάνει αυτό ή, από δύ­να­μη που δη­μιουρ­γεί ελ­πί­δα στις μάζες, θα με­τα­τρα­πεί σε ένα ακόμα κόμμα.
*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την “Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά” που κυ­κλο­φο­ρεί