Η σημερινή Παγκόσμια ημέρα Προσφύγων, με 66 εκ. ανθρώπους παγκοσμίως εκτοπισμένους από τις πατρίδες και τις εστίες τους σύμφωνα με τα στοιχεία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ φέρνουν στη δημοσιότητα μια σειρά στατιστικών με χαρακτηριστικό το σημείο που αναφέρουν για 22,5 εκ. χαρακτηρισμένους πρόσφυγες με το 55% του συνολικού αριθμού να προέρχεται από τη Συρία, το Αφγανιστάν και το Νότιο Σουδάν.
Ταυτόχρονα από τα ίδια στοιχειά καταρρέει η θεωρία των κυριάρχων ΜΜΕ και της πολιτικής ακροδεξιάς ρητορείας που κατασκευάζει θεωρίες για την άλωση της Ευρωπαϊκής Ηπείρου και των αρχών του πολιτισμικού δυτικού διαφωτισμού.
Η ταφόπλακα στα ανθρώπινα δικαιώματα προσφύγων και μεταναστών και η πολιτική και πολιτισμική οπισθοδρόμηση ήταν η απόρροια της συμφωνίας Ε.Ε.- Τουρκίας με το κρεσέντο μισανθρωπισμού των Ευρωπαίων ηγετών, όπως συμπληρώνεται σήμερα -με τελευταίο αυτό των αποφάσεων στη Ιταλία- και την ανθρωποθυσία των κλειστών συνόρων σε μια Ευρώπη φρούριο.
Καθώς η Ευρώπη διανύει παρατεταμένη περίοδο έντονων πολιτικών ανακατατάξεων η φτώχεια, η τεράστια ανεργία και ο κοινωνικός αποκλεισμός γιγαντώνουν ταυτόχρονα τις ανισότητες και τη συλλογική απόγνωση καθώς η ξενοφοβία μαζί με την ισλαμοφοβία ταΐζουν το τέρας της ακροδεξιάς, ξερνώντας φασιστική ρητορεία, με προοπτική, μάλιστα, την κοινωνική ενσωμάτωση ακραίων θεωριών.
Αν δεχτούμε ότι η παγκόσμια επέλαση του πολιτικού νεοφιλελευθερισμού εξέθρεψε την ακροδεξιά λογική, πρέπει να δεχτούμε ότι κατ’ αντιστοιχία ο σύγχρονος φονταμενταλισμός δημιούργησε συνθήκες μετεξέλιξής του σε ισλαμοφασισμό, τη θρησκευτική δηλαδή, ακροδεξιά.
Οι υπολογισμοί δείχνουν ότι 120 εκ. Ευρωπαίοι ζουν στο όριο της φτώχειας ή και κάτω από αυτό, σε συνθήκες ένδειας, ενώ παράλληλα η αύξηση των προσφυγικών ροών, η καλλιέργεια ξενοφοβίας στις χώρες υποδοχής και ο αυξημένος κίνδυνος κοινωνικών αναταραχών και πολιτικής αστάθειας αποτελούν μερικά μόνο από τα κομμάτια που συνθέτουν το παζλ της αβεβαιότητας.
Η σιωπηρή απόγνωση εξαπλώνεται ανάμεσα στους Ευρωπαίους, οδηγώντας στην κατάθλιψη, στην παραίτηση από διεκδικήσεις και στην απώλεια ελπίδας όχι μόνο για το σήμερα αλλά, κυρίως, για το αύριο ενώ η πάλαι ποτέ κραταιά μεσαία τάξη παρασύρεται στη δίνη της φτωχοποίησης.
Όλο και περισσότεροι γίνονται φτωχοί και οι φτωχοί ακόμα φτωχότεροι, σε μια αρχινισμένη διαδικασία περαιτέρω ανοίγματος της ψαλίδας μεταξύ των ολιγαρχών και όλων των άλλων στρωμάτων του λαού.
Ένας φαύλος κύκλος που διαρκώς διευρύνεται με οδυνηρά κοινωνικά αποτελέσματα, πλήττοντας πλέον και τους μουσουλμάνους δεύτερης και τρίτης γενιάς που ζουν σε ολόκληρη την Ευρώπη – και ειδικά, επιλεκτικά αυτούς.
Όταν η ιδιότητα του μουσουλμάνου λογίζεται ως «στίγμα»
Οι μουσουλμάνοι στην πλειονότητά τους ζουν αποκλεισμένοι ως φυσικά πρόσωπα, γκετοποιημένοι σε κοινότητες, αποκομμένοι από κάθε πρόσβαση σε επιλογές που θα μπορούσαν να δώσουν διέξοδο στο τραγικό πρόβλημα της φτώχειας τους αλλά και απάντηση στην κρίση ταυτότητας στην οποία βρίσκονται παγιδευμένοι.
Οι Ευρωπαίοι μουσουλμάνοι βιώνουν με τον χειρότερο τρόπο τα εμπόδια στην οποιαδήποτε κοινωνική τους ανέλιξη, όντας αποκλεισμένοι όχι μόνο από την παραγωγική διαδικασία αλλά κυρίως από το δικαίωμα κατάληψης κοινωνικής ή πολιτικής θέσης, δικαίωμα που για τους άλλους Ευρωπαίους θεωρείται, και είναι, αυτονόητο. Πρόκειται, δηλαδή, για κατάργηση βασικού κανόνα κοινωνικοποίησης, που έχει ως αποτέλεσμα καθ’ όλα άξιοι άνθρωποι να μην μπορούν να αυτοπροσδιοριστούν ως Ευρωπαίοι πολίτες, σε μια Ευρώπη που υποκριτικά ευαγγελίζεται δήθεν ίσες ευκαιρίες για όλους τους πολίτες της.
Αν κατ’ αυτόν τον τρόπο επιβάλλεται στον Μοχάμεντ τρίτης γενιάς να μην αισθάνεται ούτε Βέλγος, ούτε Γάλλος, ούτε Βρετανός, ίσως τελικά νομιμοποιείται να αισθάνεται αποδιοπομπαίος τράγος, και άρα μέρος ενός κόσμου που οι άλλοι Ευρωπαίοι, οι βολεμένοι Ευρωπαίοι, εχθρεύονται σαν το κοινό τους «κακό».
Έτσι, η ιδιότητα του μουσουλμάνου λογίζεται «στίγμα», και η απόρριψη του βιογραφικού σου αναμενόμενη αν σε λένε Μοχάμεντ και όχι Μάρτιν ή Γιόχαν, άσχετα αν είσαι αριστούχος της Σορβόννης ή του Κέιμπριτζ.
Σκόπιμα ξεχνούν πως οι τρομοκράτες του Παρισιού ή των Βρυξελλών, για παράδειγμα, ήταν Ευρωπαίοι πολίτες που μεγάλωσαν και έζησαν στις γειτονιές αυτών των πόλεων, εν δυνάμει συμπολίτες μας, πολίτες της δικής μας ευρωπαϊκής πραγματικότητας. Δεν χρειάστηκε πότε κανείς να τους φέρει, «εισαγόμενους», από τη Συρία ή το Ισλαμικό Κράτος.
Τρομοκράτες και «παράπλευρες απώλειες»
Είναι δεδομένο, πλέον, ότι οι όροι αντιμετώπισης των προσφύγων αλλάζουν με βαθύτατα αντιδημοκρατικές μεθόδους, την ίδια ώρα που μεθοδικά ενσταλάσσεται σε όλες τις χώρες η θεωρία τού φόβου. Επέρχεται έτσι ξενοφοβική μετάλλαξη στις κοινωνίες, ισλαμοφοβία, και εκτενέστερος περιορισμός κεκτημένων ελευθεριών και δικαιωμάτων.
Είναι εγκληματική πολιτική αφέλεια να πιστέψουμε ότι οι βομβαρδισμοί εναντίον στόχων που βρίσκονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες καταστρέφουν την πηγή του κακού, αφού οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες χρηματοδότησαν ή εξόπλισαν αυτούς που μετέπειτα… θυμήθηκαν να βομβαρδίσουν.
Πρέπει επιτέλους να αντιληφθούμε ότι είτε το χτύπημα γίνεται στις όχθες του Σηκουάνα, είτε στο Σινά, είτε στην Άγκυρα, είτε αύριο ενδεχομένως στη δική μας πόρτα, αποτελεί φαινόμενο που εξέθρεψε ο δικός μας, δυτικός πολιτισμός, με βασική αιτία την έλλειψη βούλησης για πολιτιστική και κοινωνική ενσωμάτωση από γενιά σε γενιά όσων βρέθηκαν στα μέρη κάθε δυτικής γειτονιάς. Η κατ’ ουσίαν απόρριψή τους, ο αποκλεισμός τους, είναι η Λερναία Ύδρα που θα εξακολουθήσει να γεννά νέους θύτες μαζί με νέα θύματα.
Μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους και το σύνθημα «είμαστε σε πόλεμο», η ανθρωπότητα μετράει αδιευκρίνιστο αριθμό μουσουλμάνων νεκρών, ανάμεσα σε ενάμιση με δύο εκατομμύρια, σε πεδία ένοπλων συγκρούσεων.
Ας αναλογιστούμε ποσά εκατομμύρια αθώες ψυχές δεν υπήρξαν ποτέ τρομοκράτες, παρά μόνο τεράστιες «παράπλευρες απώλειες» που δεν χωράνε σε κανέναν υγιώς σκεπτόμενο ανθρώπινο νου.
Το τραγικό αποτέλεσμα της εξίσωσης που διαχέεται παγκόσμια εξαιτίας των αθώων δυτικών νεκρών, στην ισοπεδωτική λογική του κακού πρόσφυγα-μετανάστη που είναι μουσουλμάνος, άρα κατ’ έπεκταση ισλαμιστής, άρα τρομοκράτης, είναι η άνοδος ακροδεξιάς ρατσιστικής ρητορείας που υλοποιείται σε πολιτική έκφραση από ημιφασιστικά/φασιστικά κόμματα τα οποία θεριεύουν ή, ακόμα χειρότερα, από ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που μονομερώς πλέον όχι μόνο δεν αποδέχονται προσφυγικές ροές αλλά θεσμοθετούν συνταγματικά το κλείσιμο των συνόρων τους ή στήνουν νέους φράχτες.
Η κατ’ επίφαση «μέριμνα» ασφαλείας καταπατά τις ανθρώπινες ελευθερίες
Η πολιτιστική και εργασιακή ενσωμάτωση των προσφύγων μπορεί να είναι μια διαδικασία που χρειάζεται χρόνο, αλλά είναι κάτι που οφείλουμε να πράξουμε σαν αρχική μορφή ένταξης, δημιουργώντας τις πρώτες ανοιχτές κοινότητες σε ολόκληρη την Ευρώπη, με ανοιχτά τα σύνορά μας, προετοιμάζοντας τον κοινωνικό ιστό να τους υποδεχτεί ως θύματα πολέμου και όχι ως φυσικούς, οικονομικούς, πολιτιστικούς ή θρησκευτικούς μας εχθρούς.
Όσο εμφιλοχωρεί ο φόβος εντός μας τόσο θα θεριεύει η στείρα αποξένωση των οικονομικών προσφύγων ή όσων αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τους τόπους τους εξαιτίας των πόλεμων, με απρόβλεπτες συνέπειες για όλον τον κοινωνικό ιστό.
Ο φασισμός και η τρομοκρατία δεν τσακίζονται αναστέλλοντας ανθρώπινες ελευθερίες ή αυξάνοντας τα μέτρα δήθεν προφύλαξης.
Στο όνομα της ασφάλειας των πολιτών η καταπάτηση κάθε θεμελιώδους κοινωνικού και ανθρώπινου δικαιώματος έκφρασης και συλλογικής συμμετοχής έχει φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς. Η κατ’ επίφαση «μέριμνα» ασφαλείας που κλείνει σύνορα, επικαλείται έκτακτη ανάγκη, και στρατιωτικοποιεί πόλεις σε καιρό ειρήνης με τον φόβο κυρίαρχο συναίσθημα, αποτελεί βαθύτατο πλήγμα στην Ευρώπη των δημοκρατικών άξιων.
Η συλλογική προστασία που οφείλαμε να επιδείξουμε στα αθώα θύματα της προσφυγιάς που γεννά ο πόλεμος ή οι πολιτικές διώξεις, ουσιαστικά μετατρέπεται σε αποτυχία προάσπισης των δικαιωμάτων τους, με κίνδυνο αυτό να σημαίνει τη βέβαιη καταδίκη της ύπαρξής τους.
Νοιάζεται πια στα αλήθεια κάποια από τις ηγεσίες του «δυτικού πολιτισμού» για την ανθρώπινη υπόσταση και τη ζωή των ψυχών αυτών; ή τα σκοτεινά παράκεντρα μισαλλοδοξίας και συγκαλυμμένου εκφασισμού βρήκαν τον ενδεδειγμένο τρόπο να πετάξουν σε απέραντες φυλακές στη χώρα μας, στη Τουρκία και όπου αλλού υπάρχουν «στρατόπεδα συγκέντρωσης» προσφύγων και μεταναστών, την ελπίδα, την αγωνία και το όνειρο για ζωή των «βαρβάρων»;
*Πηγή: tetartopress.gr
