Οι θέσεις μου ενάντια στο ευρώ δεν είναι πρόσφατες. Όχι ότι αν ήταν πρόσφατες θα αποτελούσε αρνητικό γεγονός. Κάθε άλλο. Αλλά ο αγώνας μου ενάντια στο ευρώ και την ευρωζώνη και την ένταξητης Ελλάδας σε αυτήν, ξεκινούσε από την απαράδεκτη Συνθήκη του Μάαστριχτ και συνεχιζόταν αδιάλειπτακαι μαχητικά όλη τη δεκαετία του ‘90μέχρι την 1/1/2002, καταραμένη μέρα, που το ενιαίο νόμισμα άρχισε την θανάσιμη κυκλοφορία του στη χώρα μας. Και συνεχιζόταν αυτός ο αγώνας μέσα σε ένα θεοσκότεινο τοπίο μέσα στον ΣΥΝ και μέσα στην Αριστερά και κυρίως σε μια δημόσια ζωή όπου και τα ερωτήματα ακόμα για την ένταξη στο ευρώ, θεωρούντο ιεροσυλία, πολύ χειρότερη από σήμερα.
Έκτοτε ξεκινούσε ένας άλλος αγώνας για την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη και την ανατροπήτης νεοφιλελεύθερης ΕΕ, συνδεδεμένος με ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα ανάκαμψης, ανασυγκρότησης και μετασχηματισμού της οικονομίας.
Έχω δημοσιεύσει και από της στήλες της Iskra σειρά από άρθρα της δεκαετίας του ’90 για τον απαράδεκτο και αδιέξοδο χαρακτήρα της ευρωζώνης και τις οδυνηρές συνέπειες του ευρώ στην πορεία της χώρας μας. (βλ. εδώ). Σήμερα δημοσιεύω ένα άρθρο από την Κυριακάτικη Αυγή, που έγραψα όταν ήμουν βουλευτής του τότε Συνασπισμού στις 6/1/2002, με το ευρώ να κυκλοφορεί μόλις 6 μέρες στη χώρα μας. Ένα άρθρο που εν πολλοίς περιγράφει όσα θα υποστεί η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός με το ευρώ και τα οποία δυστυχώς βιώνουμε σήμερα στη νιοστή.
Π.Λ
ΠΙΚΡΕΣ ΕΥΡΩ – ΑΛΗΘΕΙΕΣ!
Του ΠΑΝΑΓ. ΛΑΦΑΖΑΝΗ*
Το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα ήρθε ως προέκταση της ενιαίας φιλελεύθερης ευρωπαϊκής αγοράς και θα βρίσκεται, εκτός πολιτικού ελέγχου, υπό τη μονεταριστική –αντιπληθωριστική καθοδήγηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ενώ θα λειτουργεί στο πλαίσιο των ασφυκτικών μονομερών κριτηρίων του γνωστού ευρωπαϊκού συμφώνου σταθερότητας.
Είναι σαφές ότι το ευρώ, κάτω απ’ αυτούς τους μονόπλευρους και ταξικά προσδιορισμένους όρους, ουδόλως θα ευνοήσει τους εργαζόμενους της Ε.Ε. και πολύ περισσότερο τις πιο αδύνατες οικονομίες, όπως η ελληνική. Τουναντίον, με το ευρώ θα υπονομευτούν περαιτέρω τα δικαιώματα των Ευρωπαίων εργαζομένων, ενώ θα αυξηθούν οι άνισες ανταγωνιστικές πιέσεις στην ελληνική οικονομία, ιδιαίτερα οι πιέσεις εις βάρος της απασχόλησης, των κοινωνικών και εργασιακώνδικαιωμάτων.
Η ευρωζώνη, με την έναρξη του 2002, θα έχει μια ενιαία φιλελεύθερη αγορά και ένα κοινό νόμισμα με μια κοινή νομισματική πολιτική που θα έχει ως κύριο στόχο των αποπληθωρισμό. Την ίδια ώρα, όμως, θα υπάρχουν δώδεκα είδη οικονομικής, εισοδηματικής, δημοσιονομικής πολιτικής, μαζί και πολιτικής απασχόλησης και περιβάλλοντος, οι οποίες, εν πολλοίς, στο πλαίσιο του συμφώνου σταθερότητας, θα καθορίζονται από τα κράτη μέλη. Το αποτέλεσμα θα είναι τραγικό. Διότι όλες αυτές οι κρίσιμες πολιτικές των κρατών μελών θα υπακούουν, σχεδόν αναγκαστικά, σε έναν κύριο, αν όχι και αποκλειστικό, στόχο: την απόκτηση πλεονεκτήματος εντός της ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς. Επομένως, θα είναι άκρως ανταγωνιστικές. Αυτό σημαίνει ότι το επόμενο διάστημα θα εισέλθουμε, εντονότερα από πριν, σε μια κάθε άλλο παρά ευγενική άμιλλα των κρατών μελών για την κατάκτηση ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος, έναντι των υπολοίπων, με λιγότερους φόρους στις επιχειρήσεις, μικρότερους μισθούς, λιγότερο κοινωνικό κράτος, μειωμένα ασφαλιστικά δικαιώματα, χειρότερες ρυθμίσεις για το περιβάλλον!
Αυτός θα είναι ο φρενήρης δρόμος της συναινετικής δικομματοκρατούμενης Ελλάδας προκειμένου να σταθεί αυτή η χώρα μέσα στο ευρώ. Το 2002 είναι βέβαιο ότι, βοηθούντος και του ευρώ, θα γίνει αφετηρία για ένα μεγάλο κύμα συγχωνεύσεων και εξαγορών ελληνικών επιχειρήσεων, για ένα νέο γύρο προβληματικότητας στην ελληνική αγορά με υψηλότερη ανεργία και κυρίως νέα αρχή επαχθέστερων κοινωνικών, ασφαλιστικών και εργασιακών απορρυθμίσεων. Αν σ’ αυτά προσθέσουμε και τις συνέπειες της καλπάζουσας διεθνούς καπιταλιστικής ύφεσης αλλά και τις σκληρότερες νεοφιλελεύθερες επιλογές της κυβέρνησης του κ. Σημίτη, οι προοπτικές για το 2002 δεν μοιάζουν καθόλου αισιόδοξες.
Ξέρω ότι χρονιάρες μέρες ο κόσμος θέλει να ακούει ελπιδοφόρες ειδήσεις. Εδώ και πολύ καιρό, όμως, οι καλές ειδήσεις έχουν πάψει να προέρχονται από τους κυρίαρχους της καπιταλιστικήςπαγκοσμιοποίησης και της Ε.Ε ή τον εγχώριο συναινετικό δικομματισμό. Η ελπίδα μπορεί να προκύψει μόνο εξ αριστερών και κυρίως από τους λαούς, αν το θελήσουν και το αποφασίσουν. Διότι δεν υπάρχει μονόδρομος. Οι μονόδρομοι, αντιθέτως, υπάρχουν μόνο όταν κυριαρχούν στη σκέψηκαι τη θέλησή μας. Καλή χρονιά!
*Πηγή: Αυγή (6/1/2002)