Ακίνητα εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ θα υφαρπάξουν, το επόμενο έτος, οι τράπεζες από ροδίτικα χέρια και πάρα ταύτα ουδείς συγκινείται και ουδείς αντιδρά. Η μέθοδος που θα ακολουθήσουν προβλέπει συγκεκριμένες πρακτικές και στάδια, στο τέλος των οποίων το κέρδος των τραπεζικών κύκλων θα είναι τεράστιο, ενώ από την άλλη η απώλεια για τους ιδιοκτήτες και την τοπική οικονομία θα είναι πολλαπλάσια. Οι τράπεζες που τώρα κατασπαράζουν την ακίνητη περιουσία, είναι οι ίδιες για τις οποίες όλοι οι Ελληνες κλήθηκαν να δώσουν αίμα για να τις διασώσουν από την πτώχευση. Ωστόσο, το πιο τραγικό βρίσκεται αλλού: Ο ευνουχισμός της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών έχει φτάσει σε τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε ο ιστορικός του μέλλοντος να χρειαστεί τη βοήθεια ψυχιάτρων προκειμένου να ερμηνεύσει τη μνημειώδη απάθεια της κοινωνίας.
Στους πρώτους μήνες του 2018 θα βγουν στο σφυρί «χρυσά» ακίνητα της Ρόδου. Αν και η λίστα των ακινήτων είχε δημοσιευτεί πριν από μερικές εβδομάδες, είναι χρήσιμο να υπομνησθεί ότι πρόκειται για οικοδομήματα που λειτούργησαν ως ορόσημα στην τουριστική ανάπτυξη της Ρόδου. Ποιος μπορεί, για παράδειγμα, να ξεχάσει τη συνεισφορά της οικογενείας πρακτόρων που δημιούργησαν έναν επιχειρηματικό κολοσσό στην αρχή της εθνικής οδού Ρόδου – Λίνδου και με τις πλάτες αυτού δημιουργήθηκαν νέες ξενοδοχειακές μονάδες και επί χρόνια έβρισκαν δουλειά εκατοντάδες (αν όχι χιλιάδες) Ροδίτες. Δεν υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες για τους ήρωες του επιχειρείν, ούτε και υπάρχουν δάκρυα για εκείνους που έσβησαν υπό το βάρος των πτωχευμένων συνεργατών τους.
Είναι πολλοί εκείνοι που καταστράφηκαν από λάθη άλλων και τώρα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να χάσουν τα πάντα.
«Πλασματικοί»
οι πλειστηριασμοί
Στους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς ακινήτων για τα «χρυσά» ακίνητα της Ρόδου, έχουν το δικαίωμα συμμετοχής και οι ίδιες οι τράπεζες που επισπεύδουν τη σχετική διαδικασία. Αυτό σημαίνει πως δεν υπάρχει η έννοια του «άγονου» διαγωνισμού. Στο τέλος της ημέρας, το εκπλειστηριαζόμενο ακίνητο θα έχει αλλάξει χέρια. Καινούργιος ιδιοκτήτης θα είναι κάποιος τρίτος, ή κάποιο πρόσωπο που ελέγχεται από την τράπεζα ή ακόμα και η ίδια η τράπεζα. Το επιλήψιμο αυτής της κατάστασης είναι πως έτσι η τελική τιμή «πώλησης» του ακινήτου παραμένει χαμηλά κι ο δανειολήπτης όχι μόνο χάνει την περιουσία του, αλλά επιπρόσθετα συνεχίζει να χρωστά χρηματικά ποσά που δεν βγαίνουν με νόμιμη εργασία.
Ηδη, για τα ακίνητα που θα εκπλειστηριαστούν στους πρώτους μήνες του επόμενου έτους, γίνεται σοβαρή προετοιμασία από τους ενδιαφερόμενους. Εκείνοι που θα διεκδικήσουν τα ακίνητα αυτά δεν είναι επιχειρηματίες που θα θελήσουν να τα αξιοποιήσουν για την επέκταση των δραστηριοτήτων τους. Είναι νομικά πρόσωπα που επενδύουν αγοράζοντας ακίνητα για ένα κομμάτι ψωμί και εν συνεχεία τα μεταπωλούν αποκομίζοντας τεράστια κέρδη.
Το όλο οικοδόμημα έχει μόνο στόχο το κέρδος. Οι πιο σκληροί παίκτες στις συγκεκριμένες διαδικασίες είναι τα τμήματα real estate των τραπεζών. Αυτά αναλαμβάνουν ώστε τα «βαριά» ακίνητα να αποκτώνται όσο το δυνατόν πιο φθηνά. Στη συνέχεια τα ακίνητα διατίθενται μέσα από άλλες διαδικασίες (μακροκρόνια leasing) που εξασφαλίζουν στα ιδρύματα διαρκή ρευστότητα και ισχυρό χαρτοφυλάκιο ακινήτων. Αυτή είναι η δουλειά τους. Είναι νόμιμη και ψηφισμένη από τη Βουλή των Ελλήνων. Η συγκεκριμένη δουλειά τους εξασφαλίσει αμύθητα κέρδη, έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι οι δανειολήπτες θα πρέπει να βγουν στην παρανομία για να επιζήσουν.
Δεν υπάρχουν
επενδυτές
στους πλειστηριασμούς
Στην Ελλάδα είναι ελάχιστες οι εμπορικές και βιομηχανικές επιχειρήσεις που εξακολουθούν να είναι υγιείς και να έχουν τη δυνατότητα επέκτασης των δραστηριοτήτων τους.
Την ίδια στιγμή, τα μεγάλα ακίνητα που εκπλειστηριάζονται είναι χιλιάδες. Αυτό σημαίνει ότι είναι λάθος η αντίληψη πως στο «σφυρί» συμμετέχουν πολλά πρόσωπα, τα οποία κάνουν προσφορές, «χτυπούν» την τιμή και στο τέλος κερδίζουν.
Στην πραγματικότητα, για τη συντριπτική πλειοψηφία των ακινήτων ενδιαφέρονται μόνο τα οργανωμένα σχήματα που ελέγχονται από το τραπεζικό σύστημα. Αυτός είναι ο λόγος που σήμερα η ελληνική, ιδιόκτητη, ακίνητη περιουσία ξεπουλιέται για πενταροδεκάρες.
Στο μέλλον, όλοι οι Ελληνες θα μετανιώσουν πικρά για την προδοσία που σήμερα συντελείται. Οι μεν θα μετανιώσουν που αποτέλεσαν μέρος του Συστήματος και οι δε για την απάθειά τους.
Δύο ειδών
πλειστηριασμοί
Τα ακίνητα που οδηγούνται σε τέτοιες διαδικασίες ανήκουν σε δυο μεγάλες κατηγορίες:
Η πρώτη αφορά στα ακίνητα που είναι συνδεδεμένα με δάνεια προσώπων που περιήλθαν σε οικονομική δυσμένεια και σταμάτησαν να πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους. Αυτά τα ακίνητα οδηγούνται στον πλειστηριασμό και ακολουθούνται οι προβλεπόμενες διαδικασίες.
Η δεύτερη κατηγορία, αφορά ακίνητα που ανήκουν στο χαρτοφυλάκιο της εκάστοτε τράπεζας. Αυτά τα ακίνητα είχαν αποκτηθεί στο παρελθόν (πάλι μέσα από πλειστηριασμούς) από το χρηματοπιστωτικό ίδρυμα και κάποια στιγμή όλα μαζί γίνονται «πακέτο» και δίδονται σχεδόν τζάμπα προς εταιρείες επενδύσεων. Στην κατηγορία του «πακέτου» περνούν και ακίνητα – μεγαθήρια, για τα οποία δεν υπάρχουν ούτε εταιρείες κεφαλαίων για να τα αγοράσουν, ούτε και πραγματικοί επενδυτές. Αυτά τα κτήρια συνήθως έχουν υποστεί καταστροφές από το πέρασμα του χρόνου και το πλιάτσικο εξαιτίας της ελλιπούς φύλαξής των. Η φθορά είναι τόσο μεγάλη, ώστε να απαιτούνται εκατομμύρια ευρώ για επισκευές. Σε αυτές τις περιπτώσεις, το τραπεζικό σύστημα επιλέγει έναν επαγγελματία (π.χ. για ένα δεσμευμένο και λεηλατημένο ξενοδοχείο, επιλέγει έναν ξενοδόχο) και στην ουσία του χαρίζει το ακίνητο, με την προϋπόθεση εκείνος να το επισκευάσει και να αποδίδει ετήσιο μίσθωμα με τη μορφή του leasing. Στη Ρόδο υπάρχουν τέτοια παραδείγματα, που παρουσιάσθηκαν από τις τράπεζες ως συμφωνίες αγοραπωλησίας, ενώ στην πραγματικότητα ήταν μια απλή σύμβαση χρονομίσθωσης υπό όρους.
Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι η όλη διαδικασία που αφορά στα ακίνητα είναι προκαθορισμένη, νόμιμη και με μόνο στόχο το κέρδος ολίγων συμφερόντων.
Ωμός εκβιασμός ακόμα
και στους υγιείς
μικροδανειολήπτες
Οι τράπεζες, χάριν των θυσιών των Ελλήνων έχουν πια διασωθεί. Εχουν αρχίσει ξανά να είναι δυνατές και τώρα παίζουν σκληρό παιχνίδι στις πλάτες εκείνων που τις διέσωσαν.
Καθημερινά, οι μικροδανειολήπτες έρχονται αντιμέτωποι με τον ωμό εκβιασμό των τραπεζών οι οποίες έχουν ένα στόχο: Να δεσμεύσουν ολόκληρη την ελληνική ιδιοκτησία ακινήτων. Με το πρόσχημα του κουρέματος και όχημα τον εκβιασμό για πλειστηριασμούς, καλούν τους δανειολήπτες να υπογράψουν καινούργιες δανειακές συμβάσεις. Επειδή η συντριπτική πλειοψηφία των δανείων προέρχονται από την περασμένη δεκαετία των υψηλών τιμών, οι τραπεζίτες επιδιώκουν να κερδίσουν περισσότερες εξασφαλίσεις. Ετσι, πιέζουν τους δανειολήπτες να αποδεχθούν μια μικρή περικοπή του δανείου, με την προϋπόθεση ότι θα υπογράψουν πρόσθετες υποθήκες σε άλλα ακίνητα που μπορεί να υπάρχουν στην οικογένεια. Ο ίδιος εκβιασμός γίνεται και προς εκείνους που έχουν ενήμερα δάνεια, διότι οι αξίες των ακινήτων σήμερα είναι πολύ χαμηλότερες από τις αξίες που ίσχυαν κατά την περίοδο υπογραφής της δανειακής σύμβασης.
Στο τέλος όλων αυτών, ο περήφανος Έλληνας, θα είναι ένας άστεγος και κακόμοιρος άνθρωπος.
Η σφήνα, ο βάτραχος
και ο σκορπιός
Η θεωρία της σφήνας είναι απλή. Είναι εκείνη που χωρίζει την ακμάζουσα τάξη από την αδύναμη. Οσο η σφήνα βυθίζεται, άλλο τόσο η απόσταση μεταξύ των δύο μερών αυξάνει. Ανέκαθεν, η ιδιοκτησία της γης έδινε τη δύναμη στη μεσαία τάξη να μπορεί με κάποιο τρόπο να επιβάλει τα «θέλω» της έναντι εκείνων που είχαν τη δύναμη να ρυθμίζουν το πολιτικό και οικονομικό παιχνίδι. Η απώλεια της γης από τα χέρια των ιδιωτών, συνιστά απώλεια δύναμης και οριστική απώλεια της δυνατότητας για εξασφάλιση εισοδήματος που να βρίσκεται πάνω από τα όρια της απλής επιβίωσης.
Το σύνολο της ακίνητης περιουσίας στην Ελλάδα έχει απαξιωθεί και όλοι γνωρίζουν ποιοι πολιτικοί είναι υπεύθυνοι για το έγκλημα αυτό. Οσο απαξιώνεται η γη και αλλάζει χέρια, άλλο τόσο βυθίζεται η σφήνα και δημιουργεί ένα τεράστιο χάσμα στην ελληνική οικονομία. Το αποτέλεσμα θα φανεί στα γηρατειά των σημερινών τριαντάρηδων και σαραντάρηδων, όπως και στις ευκαιρίες εργασίας των παιδιών και των εγγονιών μας. Και όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί οι Ελληνες παρασύρθηκαν να διασώσουν τις τράπεζες που τώρα αποτελούν το φορέα της καταστροφής.
Ο Αίσωπος, πριν από περίπου 2.600 χρόνια, είχε γράψει το μύθο του βατράχου και του σκορπιού. Ο τελευταίος ζήτησε τη βοήθεια του πρώτου, ώστε να διασχίσει το βαθύ ποτάμι που βρισκόταν μπροστά τους. Ετσι ο βάτραχος συμφώνησε, φορτώθηκε στους ώμους του τον σκορπιό και άρχισε να κολυμπά με κατεύθυνση την απέναντι όχθη. Προτού προλάβει να φτάσει στην άλλη πλευρά, ο σκορπιός, δεν άντεξε και τον τσίμπησε με το δηλητηριασμένο του κεντρί. Το χτύπημα ήταν άμεσο και θανατηφόρο. Καθώς οι δυο τους βούλιαζαν στα βαθιά νερά, απολογήθηκε ο σκορπιός : «Λυπάμαι βάτραχε, δεν μπόρεσα να κρατηθώ. Δεν μπόρεσα να μη σε σκοτώσω, είναι στη φύση μου να το κάνω».
Πηγή: Νεκτάριος Καλογήρου, dimokratiki.gr